Małe i duże na Północ podróże :-)

Jadąc dalej na południe mijamy ponownie Tranekær Slotsmølle, tym razem tak jak mieliśmy w planie zatrzymujemy się na chwile by się mu przyjrzeć. Młyn jest pięknie utrzymany i zdaje się że można go zwiedzać, czego nie robimy.

Mijamy czerwony zamek Tranekær i odbijamy od głównej tym razem w kierunku wschodnim, w tą samą dróżkę na której początku znajduje się parking przy zamku. Rano, poza nocującym na nim kamperem nikogo więcej nie było, teraz aut jest znacznie więcej. Jedziemy dalej za drogowskazem do plaży i po paru kilometrach jesteśmy na miejscu – czyli na Botofte Strand. Tuż przy plaży jest duży, trawiasty parking w którego zakątku będzie miejsce na pozostawienie Luny w cieniu wielkiej topoli.

Plaża, choć wąska, jest długa i przypada nam do gustu. Nie ma tutaj tylu wodorostów jak gdzie indziej, nie ma też zbyt wielu ludzi… postanawiamy że tutaj właśnie zostaniemy na kilka godzin



Kamper… nie dość że wielki, to jeszcze z przyczepą .



My zadowalamy się mniejszym pojazdem



Jeszcze raz północny odcinek Botofte Strand...



...gdzie idziemy najpierw na krótki spacer…



...podziwiając dorodne wrotycze .



Ale zostajemy na dłużej po południowej stronie parkingu, gdzie przez parę następnych godzin mamy taki widok .



To był bardzo przyjemnie spędzony czas. Popołudniu pojawiło się na plaży nieco więcej osób, jednak nie na tyle byśmy musieli przenosić się gdzieś dalej. Niektórzy (ściślej – niektóre ) dołączali do nas pozbywając się strojów kąpielowych, co zawsze odnotowujemy z satysfakcją. Opalić się może nie opaliliśmy, słońce większą część czasu skryte było za cienkimi welonami chmur, jednak było bardzo ciepło…. Ciepło to udzieliło się też wodzie , zmierzona temperatura to 25 stopni .

Wymoczeni jedziemy dalej. Zanim opuścimy tę północną część Langelandu zaglądamy (za drogowskazem) na jeszcze jedną plażę, prawie dokładnie po drugiej stronie co Botofte. Do Åsø Strand jedziemy z wioski Tranekær wąską dróżką prawie cały czas lasem. Na miejscu zastajemy nieduży placyk parkingowy szczelnie wypełniony samochodami , po czym wnioskujemy że musi to być fajne miejsce skoro jet tak popularne...to co zastajemy jednak rozczarowuje nas mniej więcej tak samo jak zdumiewa . Zdecydowanie nie wyobrażamy sobie plażowania i kąpieli w takich warunkach .










Fajny jest tu jedynie widok w stronę północną



I pływające po wodzie ładne ptaszki .



Nie możemy wyjść z podziwu dla tych ludzi...spędzać czas w takim miejscu, mając na dodatek tak blisko, parę kilometrów stąd po drugiej stronie wyspy zdecydowanie coś zdecydowanie lepszego. No ale to może tylko nam się tak wydaje . Wracamy.





Zanim wrócimy na główną i opuścimy północny Langeland zatrzymujemy się na chwilę by ostatni raz spojrzeć na ładnie oświetlony popołudniowym słońcem zamek Tranekær.









c.d.n.

Dzień trzeci, 30 lipca, poniedziałek c.d.

Przecinamy główną arterię Langelandu wiodącą z mostu na prom i dzielącą wyspę na pół i wjeżdżamy na południową, nieco może krótszą ale i trochę „grubszą” jej część. Widać, że ta część jest bardziej zaludniona, na drogach jest większy ruch i w ogóle można powiedzieć że jest tu większe ucywilizowanie , jeśli w ogóle jakieś duńskie tereny są dzikie . Krajobrazy nie powalają, jest raczej płasko i dość nijako, dlatego jedziemy bez zatrzymywania do zaznaczonego na mapie punktu który leży tuż przy naszej trasie i który chętnie zobaczymy. Jest to mianowicie stojący nieopodal miasteczka Lindelse młyn - Lindelse Mølle.



Tego akurat młyna się nie zwiedza – właściciel prowadzi w nim chyba warsztat samochodowy



Żeby zrobić te fotki nie wysiadając z auta wjechaliśmy na ściernisko...myślę że zwykle nie byłoby to możliwe ale ten rok był wyjątkowo suchy i ziemia na polach przypomina popękaną skorupę



Teraz jedziemy już prosto na sam południowy koniec wyspy noszący nazwę Gulstav. Okazuje się że jest to popularne miejsce turystyczne , są tu wyznaczone szlaki, są parkingi, są turystyczne informatory… generalnie jest dobrze rozwinięta infrastruktura. Nie dziwi nas to, o ile całe południe Langelandu było takie sobie, o tyle tutaj jest bardzo ładnie – trochę mi to miejsce przypomina północno wschodni kraniec Fionii na którym byliśmy wczoraj.

Na samiutkim południowym krańcu do którego można dojechać autem jest wielki żwirowy parking z toaletami, z którego pod górkę po trawiastym zboczu podchodzi się na Dovnsklint. A z niego o tej porze, późno już popołudniowej, są bardzo ładne widoki .





Klif jest całkiem wysoki a plaża w dole – żwirowa.





Postanawiamy udać się na krótki spacer na północny wschód. Cele są dwa – przybrzeżne jezioro Keldsnor oraz wznosząca się nad morzem po jego drugiej stronie latarnia morska Keldsnor Fyr.



Z tej perspektywy latarnia wydaje się niezbyt duża .



W rzeczywistości jest ona całkiem spora, wznosi się 34 m. nad ziemię i została zbudowana w 1905 r. Obecnie jest własnością prywatną.

Opuszczamy plażę i wchodzimy do lasu. Tędy wiedzie wydeptana ścieżka i sądziliśmy, że przejdziemy tak jak chcieliśmy – gdzieś nad jezioro z ładnym, bliższym widokiem na latarnię. Okazało się że nic z tego, z lasu potem nie było przejścia nad brzeg jeziora, zarośnięty zresztą i niedostępny, a widoki zasłaniały drzewa. Ale niektóre z nich były ładne, oryginalne.







Coś tam było mimo wszystko widać







Wróciliśmy z powrotem prawie na parking i poszliśmy w kierunku latarni po raz drugi, tym razem wzdłuż brzegu morza, dzięki bezwietrznej wieczorem pogodzie niemal pozbawionego fal. Wędrówka po osypujących się kamykach była dość uciążliwa, ale dzielnie parliśmy naprzód .

Warto było, bo to miejsce było naprawdę malownicze i piękne .



































Wracamy, jeszcze ostatni rzut oka na Dovnsklint.



O tej już stosunkowo późnej porze odczuwaliśmy niezły głód i fajnie byłoby sobie na tym właśnie parkingu urządzić mały piknik…. Jednak zrezygnowaliśmy z dwóch powodów – słońce przypiekało naprawdę mocno i było zwyczajnie jeszcze bardzo gorąco na rozgrzanym placu, a poza tym było tam sporo ludzi, jednak trochę zbyt popularne to miejsce na taką działalność jaką chcieliśmy sobie uskutecznić. Miejsce to nie nadawało się także na nocleg, widniały przy parkingu wyraźne zakazy. Dlatego odjechaliśmy chcąc poszukać sobie bardziej ustronnego miejsca, a przy okazji coś jeszcze zobaczyć… do zachodu słońca jeszcze trochę bowiem pozostało . Niemniej, południowy kraniec Langelandu to jedno z tych miejsc, które na pewno zapadły nam w pamięć jako te jedne z najładniejszych i najciekawszych .

c.d.n.

Dzień trzeci, 30 lipca, poniedziałek c.d.

Jakieś 2 km przed parkingiem z którego właśnie wyjechaliśmy znajduje się fajny punkt widokowy – wzgórze Fakkebjerg o wysokości 37 m. n.p.m. Zapewne byśmy się zatrzymali i je zdobyli , na pewno pięknie, zwłaszcza o tej porze, byłoby z niego widać latarnię Keldsnor, ale myśmy ją już widzieli w zupełnie ładnej perspektywie, dlatego wzgórze omijamy. W każdym razie sygnalizuję, że coś takiego jest i wiedzie tam wyraźna ścieżka.

Zatrzymujemy się za to kawałek dalej, jadąc boczną dróżką do miasteczka Bagenkop. Zauważamy bowiem mały parking i coś przy nim ciekawego…

O, takie coś .



Obiekt ten nosi nazwę Hulbjerg-jættestue i jest grobowcem zbudowanym w okresie neolitu – ok.3300-3200 p.n.e. Został on odkryty na początku lat 60-tych XX wieku i tylko w części jest odrestaurowany, reszta użytych kamieni jest oryginalna. Wewnątrz znaleziono obiekty ceramiczne, bursztyn i krzemień oraz kości 36 osób dorosłych i 17 dzieci. Jedna z czaszek nosiła ślady trepanacji, doszukano się również prób leczenia uzębienia.

Zaglądamy do środka, wejście i korytarzyk prowadzący do sporej, prostokątnej komory jest bardzo niski.







W samej komorze jest za ciemno na zdjęcie, niemniej zupełnie przypadkiem trafiliśmy na ciekawe miejsce . I jeszcze widok sprzed grobowca.



Tuż obok znajduje się pałac i gospodarstwo Søgård, zajeżdżamy na dziedziniec jednak nie ma tu nic ciekawego. Jedziemy więc do Bagenkop wypatrując po drodze miejsca na nocleg.

Bagenkop to niewielkie miasteczko liczące niespełna 500 mieszkańców. Kiedyś był ważnym portem, obsługującym do lat 60-tych połączenie promowe z niemiecką Kilonią. Przed laty kursowały tutaj też pociągi. Dziś sprawia wrażenie lokalnego ośrodka turystycznego trochę na końcu świata… nie zatrzymaliśmy się tutaj na dłużej ale nawet podczas powolnego przejazdu Bagenkop wywarł na nas bardzo pozytywne wrażenie. Może też dlatego, że robiąc rundkę po mieście odkryliśmy spory parking dla kamperów? . Nawet się zastanawialiśmy czy by nie przycupnąć gdzieś w jego kąciku na noc, ale nie, jednak wolimy bardziej ustronne miejsca…

I takie miejsce dobre zwłaszcza na przyrządzenie obiadu znaleźliśmy tuż za miastem, przy drodze na północ. Znajduje się tutaj zagroda dla koni, po jej drugiej stronie, również pod dachem postawiono stoły i ławki. Koni widać nie było, uznaliśmy że będziemy się mogli tutaj rozgościć na trochę .

Tak to miejsce wygląda z pobliskiego wzgórza.



Pagórek jest fajnym miejscem widokowym . Po obiedzie spędziliśmy tam chwilę obserwując okolicę i zbliżający się zachód słońca…

Zbudowany w 1920 r. kościół w Bagenkop.



Domy letniskowe…



Marina i port.



Mieszkańcy i turyści jeszcze korzystają z dobrodziejstw ciepłego i pięknego lata .



Bagenkop.



Szeroką zatoczkę z podmiejską plażą zajęło parę jachtów.



Jest bezwietrznie, ciepło, nawet gorąco i pięknie…





W przeciwną stronę widać Keldsnor Fyr.



Wiatraki to nieodłączny element duńskiego krajobrazu .

Najwyższa już pora by powoli zbierać się do spania, jednak my jeszcze musimy znaleźć odpowiednie miejsce. Myślałem że nie będzie tu z tym problemu, i pewnie by nie było, tylko my jesteśmy, zrobiliśmy się chyba czasem zbyt wybredni . Ale faktem jest że w całkiem fajnych miejscach, jak np. północny kraniec zatoki przy Bagenkop postawiono zakazy co niestety nieco ogranicza możliwości, nie chcemy ryzykować. Dlatego jedziemy dalej.

Trochę błądząc (nie bardzo zgadzały się wskazania drogowskazowe i to co było widać na naszej mapie, ostatecznie zdaliśmy się na nawigację) bocznymi dróżkami przemieszczamy się do Ristinge. W tej sporej miejscowości letniskowej znajduje się chyba najbardziej znana plaża Langelandu i mimo że przypuszczaliśmy że z noclegiem nie będzie tu łatwo to chcieliśmy ją zobaczyć. Faktycznie, w środku lata Ristinge, zabudowane ogromną ilością letniskowych domków żyje pełnią życia …dojechaliśmy aż do samego końca gdzie plaża przechodzi w dość wysoki klif. Są tu ogromne trawiaste parkingi pośród drzew, niestety z zakazami , udaje się nam znaleźć jednak jakieś miejsce na uboczu, jeszcze dalej, na samiutkim już końcu drogi, przy jakimś zrujnowanym budynku. Szału nie ma ale na pewno będzie spokój .

Korzystając z jeszcze nie całkowitych ciemności idziemy popatrzeć na słynną plażę Ristinge.

Tu pod koniec jest taka średnia , wąska i z wodorostami.



Zaraz zaczyna się klif – Ristinge Klint.



Namiocik… tak, tak, zauważyliśmy .

OK, i to już koniec tego dnia. W sumie całkiem fajnego, nawet bardzo… spędzonego w całości na Langelandzie. Jutro już stąd odjedziemy, choć wiem, że wyspa na pewno miałaby dla nas jeszcze parę fajnych niespodzianek.

Dzisiejsza mapka - a właściwie mapki .





A – nocleg na parkingu przy moście na Langeland
B – Ringkobing
C – Tranekaer Slot
D – Lohals
E – północny kraniec Langelandu
F – Emerbolle Strand
G – Tranekaer Molle
H – Botofte Strand
I – Aaso Strand
J – Lindelse Molle
K – Gulstav (Dovns) Klint
L – Keldsnor Fyr
M – grobowiec Hulbjerg
N – Bagenkop
O – punkt widokowy
P – nocleg przy Ristinge Klint.

c.d.n.

Piękne znajome klimaty Langelandu ... ... a pod Keldsnor Fyr parkowaliśmy ... ... nadrobione, możemy ruszać dalej ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):Piękne znajome klimaty Langelandu ... ... a pod Keldsnor Fyr parkowaliśmy ... ... nadrobione, możemy ruszać dalej ... ...

Fakt, piękne, zwłaszcza na południu mi się podobało .
Też miałem zamiar podjechać pod latarnią Keldsnor, ale skoro już prawie pod nią podeszliśmy brzegiem morza to potem już nie bardzo był sens.
A dalej... ruszymy, owszem niedługo. Jeszcze chwila na Fionii a potem już lekka powtórka z Jutlandii .

Dzień czwarty, 31 lipca, wtorek

Zgodnie z przypuszczeniami w zakątku przy klifie Ristinge spało się nam całkiem w porządku. W nocy nic nie zakłócało spokoju, nikt się nie pojawił… przynajmniej nic o tym nie wiemy . Wstaliśmy skoro świt, jeszcze sporo czasu zostało do wschodu słońca, ale sprzyjała temu bardzo ciepła, bezwietrzna pogoda i jaśniejące, pogodne niebo. Wraz z upływem czasu zaczęli pojawiać się ludzie – biegacze, wyprowadzacze psów, pierwsi spacerowicze.

Nie spieszyliśmy się wcale, dni w Danii o tej porze roku są na tyle długie że czasu wystarcza na wszystko , a i noce nie są zbyt krótkie żeby nie można było się spokojnie wyspać. Przyglądamy się okolicy…leśny zagajnik na którego skraju jesteśmy wygląda jakby był częściowo karczowany , widać skutki wycinki drzew i drogi stworzone przez ciężki sprzęt. Trudno powiedzieć jaką funkcję pełnił zrujnowany, spory budynek tuż obok, czyżby jakiś ośrodek wczasowy? W każdym razie widać, że w tym stanie znajduje się już od dłuższego czasu.

Parę zdjęć z tego miejsca.



W kierunku Ristinge Klint



W kierunku miejscowości Ristinge skrytej pośród drzew.



Już prawie spakowani .







Nadbrzeżne łąki i wydmy z zakazem wjazdu… i słusznie, choć trochę szkoda .



Ładnie tu.



Ciekawe czy lokator namiotu jeszcze śpi? .

Już wczoraj postanowiliśmy, że nie odjedziemy stąd tak od razu. Chętnie pójdziemy na spacer wzdłuż klifu, może uda się dojść aż na sam cypelek półwyspu Ristinge? . Dlatego przestawiamy auto na „legalny” parking i wyruszamy.

Zagrodzony koniec dróżki którą tu przyjechaliśmy.



Pierwsze zabudowania (właściwie to ostatnie ) Ristinge.



Pstrykam fotki klifu .





Żadnych przejawów życia nie zaobserwowaliśmy, ale wydaje mi się, że jednak ktoś wewnątrz był…





Podchodzimy coraz wyżej. Klif Ristinge ma 30 m. wysokości i ok. 2 km. długości. Jest jednym ze znaczniejszych duńskich klifów.









Te paliki w wodzie to nie wiem po co… czyżby resztki dawnego pomostu?



Ścieżka jest fajna, wąska, najpierw prowadzi samą krawędzią urwiska a potem wiedzie nieco dalej od niego wśród zarośli.





To chyba jakieś znaki nawigacyjne? .

Dochodzimy do takiego niby punktu widokowego, jest tutaj ławka i można trochę odpocząć. Postanawiamy się rozdzielić. Małgosia pójdzie dalej sama a ja wrócę do auta i spotkamy się na końcu klifu do którego można dojechać. Planowaliśmy dojść tam i potem wrócić drogą ale uznajemy że to jednak za daleko – i słusznie, zwłaszcza ten powrót drogą do auta byłby zbyt długi i bezsensowny, to niespełna 4 km.

Dlatego ja pędzę na parking a Małgosia idąc dalej pstryka fotki kwiatkom i widoczkom .





















Docieramy na miejsce w niemal tym samym czasie .



Na końcu drogi jest mały żwirowy placyk (zresztą droga którą jechałem też jest żwirowa), ławki i toalety.





Widok w kierunku południowej Fionii.



Bliżej leży miasto Marstal na wyspie Ærø.



Do samego cypelka półwyspu Ristinge jest jeszcze kawałek żwirowym traktem, samochodem tam wjeżdżać nie wolno. Nie idziemy.





Końcówka klifu.



W sumie wyobrażałem sobie że będzie tutaj trochę fajniej, ale i tak nie żałujemy tej porannej wycieczki. Odjeżdżamy stąd ale na Langelandzie odwiedzimy jeszcze jedno miejsce…

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Odjeżdżamy stąd ale na Langelandzie odwiedzimy jeszcze jedno miejsce…

... ciekawe co macie jeszcze w planach ... ... nam Langeland spodobał się, ale widzieliśmy tylko południową część wyspy ... ...
Pozdrawiam.