Małe i duże na Północ podróże :-)

Przy nabrzeżu.



Most przez Kerteminde Fjord.



Po drugiej stronie „fjordu”







Marina w ujściu.



Rejs tratwą .







Dłuższą chwilę obserwowaliśmy też młodych chłopaków skaczących do wody z mostu, prąd znosił ich potem w kierunku morza, ale też drewnianych pomostów nabrzeża gdzie wydostawali się na brzeg. Naprawdę nie spodziewałbym się nigdy wcześniej że takiej Danii, kojarzącej się raczej z chłodnym i wietrznym latem i zimną wodą północnych mórz możliwe jest wylegiwanie się na plażach, smażenie się w słońcu i takie właśnie jak ta zabawy młodych ludzi…

Zaglądamy jeszcze do portu, ale nie ma tam nic zbytnio ładnego. Wracając do auta uwieczniamy jeszcze nowoczesny ratusz Kerteminde.



Podobało się nam Kerteminde. Może nie jest wybitnym celem turystycznym, ale ma swój urok, zwłaszcza przy takiej pięknej popołudniowej pogodzie. Warto zatrzymać się tu na godzinkę.

Napisałem, że w Kerteminde zatrzymaliśmy się dwa razy… to nieprawda bo był jeszcze trzeci raz , zaraz po wyjeździe z miasta. Wzdłuż nieco wyższego, klifowego brzegu porośniętego wąskim pasem lasu wiedzie spacerowo-rowerowa ścieżka z której można tu i ówdzie zejść na dół na wąską plażę o tej porze już skrytą w cieniu.



I jeszcze fotka z drogi na południe…



c.d.n.

Tej fantastycznej pogody to zazdroszczę - nam ostatnio za bardzo nie dopisała ... ...
Ciekawe gdzie teraz pojedziecie ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):Tej fantastycznej pogody to zazdroszczę - nam ostatnio za bardzo nie dopisała ... ...

Pogoda faktycznie była niezła, ale lepsza na początku a nieco gorsza pod koniec... chłodniejsza i nieco z chmurami.
Ale to za jakiś czas dopiero

kmichal napisał(a):Ciekawe gdzie teraz pojedziecie ... ...

Już jedziemy

Dzień drugi, 29 lipca, niedziela c.d.

Na ostatni ogień dzisiejszego dnia wypadł nam Nyborg. Miasto znane chyba przede wszystkim z faktu że tuż obok niego przebiega most Storebæltsbroen łączący Fionię z Zelandią nas przyciągnęło faktem że stoi tam średniowieczny zamek… wiele więcej o Nyborgu nie wiedzieliśmy.

Zajeżdżamy do miasta dość późnym już popołudniem, które nawet o tej porze roku np. w Grecji byłoby już pewnie wieczorem , tutaj dnie które można wykorzystać na zwiedzanie kończą się dużo później. Auto zostawiamy darmowo na jakimś parkingu który po prostu był przy głównej, przebiegającej przez miasto ulicy, na północ od centrum.

Zagłębiamy się w uliczki… i jesteśmy pod wrażeniem . Nyborg był swego czasu, w XVII i XVIII wieku twierdzą i to chyba zostawiło ślad w zabudowie miasta, która ewidentnie różni się od innych, które do tej pory widzieliśmy. Prostokątna siatka ulic zabudowana pięknie utrzymanymi, niezbyt wysokimi kamieniczkami, na pierwszy rzut oka te ulice w ogóle od siebie się nie różnią. O tej popołudniowej porze rozgrzane słońcem ulice są opustoszałe mniej więcej jak w Grecji w czasie sjesty . Są tu nieliczne bary i restauracje, są też czasami jakieś sklepy.







Przy głównej ulicy wznosi się Vor Frue kirke, kościół zbudowany w stylu gotyckim na przełomie XIV i XV wieku, na miejscu małego kościoła romańskiego.



Wieżę dobudowano pod koniec XVI wieku.



Zabudowania tuż obok… pewnie dawny klasztor.







Wnętrze. Gotyckie z elementami nowoczesności , odrestaurowane jak prawie wszędzie, idealnie.















Akurat trwała próba jakiegoś zespołu wokalnego i głupio było robić im tak bezpośrednio zdjęcie , ale co się nasłuchaliśmy to nasze .

No dobra, centrum mamy w miarę zaliczone , przydałoby się jeszcze trafić do tutejszego zamku. No i z tym był problem bo nie mieliśmy pojęcia gdzie on jest i w którą stronę się kierować… a nawigacja zgłupiała twierdząc m.in. że jesteśmy na miejscu. I tak idąc przed siebie trochę bez celu a trochę licząc że trafimy na jakiś drogowskaz zawędrowaliśmy do portu.





Dawny port. Jak się okazuje duńskie miasta stawiają na zagospodarowanie terenów portowych nowoczesnym budownictwem .



Mariny jachtowe oczywiście funkcjonują.





Z drugiej strony portu było znacznie więcej wieżowców, ale nie mamy zdjęć bo kierunek był centralnie pod słońce . Zbudowane nad samą wodą, ciekawe jakie są ceny tych apartamentów.

Skoro nie w tę stronę, to może idąc w drugą odnajdziemy zamek. No i się udało , najpierw jednak przyglądamy się kamieniczkom nad dawną fosą.



Wznosi się tutaj też stary budynek w którym mieści się muzeum Nyborga.





Widok na Vor Frue kirke.

I wszystko fajnie, tyle że zamek do którego z takim trudem dotarliśmy (fakt, że byliśmy już mega zmęczeni całym dniem, na dodatek było mega gorąco ) okazał się być w remoncie i całkowicie co zasłonięto .



Niemniej, ładnie wygląda okolica , nieco na uboczu, nieco w starym stylu… kolorowe domki nad jeziorem z liliami wodnymi i grążelami, brukowane uliczki, senna i leniwa atmosfera upalnego popołudnia.

W okolicy wyraźnie też można dostrzec ślady wojskowej przeszłości Nyborga. Większość obwałowań zachowała się do czasów obecnych.









Zamek z drugiej strony prezentuje się podobnie jak z pierwszej.



W XIX wieku zabudowania i działki po koszarach itp. sprzedano w prywatne ręce. Dziś są to przeważnie domy i mieszkania.





Stamtąd mamy już dość blisko do auta. Nawet myśleliśmy by zamiast ulicami wrócić inną drogą, parkami i wałami nad dawną fosą ale w sumie nie wiadomo było czy to będzie krótsza droga i czy dobrze trafimy, zatem wróciliśmy przez miasto.

Wyjeżdżając z zaskakująco ładnego Nyborga na jego południowych przedmieściach zauważamy na wzgórzu ciekawy wiatrak. Podjeżdżamy i zatrzymujemy się na chwilę.











Ok, na dziś zwiedzanie zakończone. Przynajmniej teoretycznie bo jak wyszło w praktyce okazało się w ciągu następnych godzin…

Zanim jeszcze znajdziemy jakieś miejsce do spania, chcieliśmy jak najszybciej zatrzymać się w jakimś przyjemnym miejscu by ugotować sobie obiad… to był najwyższy już czas na tę czynność . Próbowaliśmy kawałek dalej, gdzie ulica przebiega przez kolejną zatokę-fiord, był też wzdłuż mostu parking. Ale niestety trochę tam wiało, także pojechaliśmy dalej.

Potem okazało się, że południowo-wschodnie wybrzeże Fionii to dla naszych potrzeb wielka porażka . Plaż praktycznie tam nie ma (zaglądaliśmy m.in. na Tarup Strand i Bøsøre Strand), jest za to kamieniste, brzydkie wybrzeże z płytką co prawda wodą ale z wodorostami, naprawdę paskudne się nam te miejsca wydały. Ale nie przeszkadza to Duńczykom organizować tam kempingi i budować dacze, no i przyjeżdżać na wypoczynek.

Nie znaleźliśmy żadnego miejsca na spokojny nocleg, nawet jak było to widniały tam wyraźne zakazy kempingowania na dziko… nie chcieliśmy ich łamać w pobliżu eleganckich kempingów. I tak jechaliśmy, jechaliśmy…. aż dojechaliśmy do Svendborga który minęliśmy obwodnicą. Spore miasto widzieliśmy ostatecznie jedynie z mostu na wyspę Tåsinge. Absolutnie się tego nie spodziewaliśmy, plany były inne, a tu się okazało że Fionię opuszczamy już dziś (fakt, że tylko na jakiś czas ). No i ostatecznie właśnie na tej mało wybitnej wysepce zostaliśmy ostatecznie na noc, ale nie w okolicach wsi Vemmenæs gdzie usilnie szukaliśmy tracąc ostatnie już prawie minuty jasności wieczora, a na osłoniętym drzewami parkingu tuż przy kolejnym moście – na Langeland .

Ok, Langeland to już jutro , dziś musimy się jeszcze zająć obiadem. To znalezione w końcu miejsce na parkingu było z jednej strony bardzo fajne, ze stołem i ławkami, osłonięte od drogi, ale z drugiej strony był to jednak przydrożny parking przy dość ruchliwej arterii . Nie było jednak wyjścia, a ostatecznie okazało się, że było tam naprawdę całkiem fajnie i spokojnie.

Mapka z dzisiejszą trasą.



A - parking przy drodze
B - Odense
C - Fyns Hoved
D - Kerteminde
E - Nyborg
F - parking przy moście na Langeland

c.d.n.

Dzień trzeci, 30 lipca, poniedziałek

Noc na parkingu, kolejna, za nami. Znów muszę napisać, że takie miejsca na nocleg nie są najlepsze , ale jak widać czasem nie ma po prostu wyjścia. Na szczęście także i tym razem się okazało że było całkiem w porządku, spokojnie i bez niespodzianek… chociaż, jedna może i by się znalazła . Gdy jeszcze było ciemno obudziły nas światła i dźwięki wydawane przez zajeżdżającego na parking TIRa… w każdym razie wielką ciężarówkę. Chwilę patrzyliśmy co się dzieje, kierowca wysiadł i dłuższą chwilę po opuszczeniu rampy wyładowywał z wnętrza swego pojazdu jakieś skrzynki ustawiając je w wysokie stosy jedna na drugiej. Po czym odjechał . Zrobiło się szaro, potem jasno, my wstaliśmy i zabraliśmy się za codzienne poranne czynności, śniadanie itp. Sprawdziłem, skrzynki były puste. Gdy już mieliśmy odjeżdżać na parking zajechał ten sam pojazd i kierowca zabrał się za załadowywanie skrzynek z powrotem .

Kilka fotek z tego miejsca tuż przed odjazdem.

Całkiem niezły zakątek mieliśmy .





I do śmietnika blisko .



Pogoda nie była idealna, wręcz byliśmy nieco zaniepokojeni bo niebo było zachmurzone a i wiatr powiewał dość mocny, no i było chłodnawo. Ale z upływem dnia było nieco lepiej, no i ciepło .

Jedziemy na Langeland .



Wyspę tę, jak nazwa wskazuje długą i dość wąską łączą z Fionią poprzez Tåsinge i niewielką Siø mosty zbudowane na przełomie lat 50 i 60-tych XX wieku. Wcześniejszą przeprawę promową później zlikwidowano ze względu na małą popularność. Podobnie jak nie istnieje już przeprawa z Langeland na Ærø, do Marstal. Dziś z Langeland można dopłynąć jedynie na małą wysepkę Strynø oraz popularnym połączeniem na wyspę Lolland.

Most na Langeland ma 770 m długości.





Jadąc nim widać największe miasto wyspy – Rudkøbing.







Właśnie to miasteczko, liczące niespełna 5 tys. mieszkańców, będzie naszym pierwszym dzisiejszym celem .

Rudkøbing to stare miasto targowe i portowe, które prawa miejskie uzyskało w XIII wieku, choć istniało już znacznie wcześniej. Dziś znane jest głównie z tego, że urodził się tutaj i mieszkał słynny duński naukowiec, fizyk Hans Christian Oersted, żyjący na przełomie XVIII i XI wieku, odkrywca jednego z podstawowych praw fizyki – prawa Oersteda , a także w organizowanych tu od prawie 30 lat festiwali. Langelandfestiwal odbywa się mniej więcej na przełomie lipca i sierpnia, czyli właśnie teraz… świadczyły o tym liczne porozwieszane flagi i informacje na ten temat.

Zatrzymujemy się nieopodal centrum miasta na darmowym parkingu przy głównej jego ulicy-deptaku. Przy parkingu znajdują się bardzo przyzwoite toalety .

Wędrujemy w kierunku ścisłego centrum i morza głównym deptakiem Østergade.













Jest bardzo wcześnie, wszystkie sklepy, lokale itp. są jeszcze zamknięte. Docieramy do niewielkiego, prostokątnego Rynku.





Cykliści już nie śpią .

Chwilowo skręcamy w boczną uliczkę bo zauważamy gdzieś po tamtej stronie ładny młyn.



Młyn stoi nieco na uboczu na niewielkim pagórku.















Stary domek młynarza…



…ktoś w nim mieszka .



Rudkøbing jest całkiem fajne, podoba się nam nawet, ale jedną rzecz mają tu beznadziejną – kosze na śmieci . Ten akurat worek był w „dobrym stanie”, ale w innych miejscach śmieci wysypywały się na chodnik, generalnie wyglądało to mało estetycznie.


W uliczce pomiędzy Rynkiem a młynem znajduje się taki typowy (jak się już zdążyliśmy zorientować) dla Danii kompleks budynków wokół podwórza. Zaglądamy.









Zabudowania są zamieszkałe, ale jedynym mieszkańcem jakiego namierzamy jest ten, futrzasty .

Wracamy na Rynek.



Ale zaraz go opuszczamy…



…bo po jego północnej stronie wznosi się kościół .



Powstał w XIII wieku. Niestety jest zamknięty.







Ładne domki w okolicy.





Wracamy na główną ulicę w kierunku morza.



Zaraz za rynkiem jest niewielki trójkątny placyk – Gaasetorvet.



Stoi tutaj pomnik najsłynniejszego mieszkańca miasta – Oersteda.







Naprawdę są w Rudkøbing ładne zaułki .



Ozdobniki związane z organizacją wspomnianego festiwalu .





I inne…

Docieramy nad (prawie) brzeg morza, tradycyjnie dla duńskich miast nie ma tu ładnego malowniczego nabrzeża czy promenady.









Most którym niedawno jechaliśmy.











Wracamy do auta. Miasteczko nie jest może jakoś wyjątkowo nastrojowe czy malownicze, ale ma swój urok. Myślę że inną atmosferę można tu poczuć o nieco późniejszej porze niż poniedziałkowy poranek . Myślę, że warto poświęcić mu choćby tę godzinkę, tak jak my.

c.d.n.

Dzień trzeci, 30 lipca, poniedziałek c.d.

Z Rudkøbing, które leży mniej więcej pośrodku wyspy Langeland, jedziemy najpierw na północ. Jedziemy i jedziemy, niespiesznie, spokojnie, dostosowując się do sielskiej atmosfery tych okolic. Krajobrazy są takie sobie, prawdę mówiąc nic szczególnego a ja dodatkowo jestem trochę rozczarowany bo liczyłem że z drogi będącej „kręgosłupem” wyspy będzie widać oba brzegi wyspy. Nic z tego, Langeland jest zbyt płaski i zbyt jednak szeroki by coś było widać.

Mniej więcej w 1/3 drogi wznosi się jeden z symboli tej wyspy, zamek Tranekær, wywodzący się z XIII wieku. Do tej pory w skrzydle północnym zachowały się fragmenty oryginalnej budowli. Silnie ufortyfikowana twierdza otoczona była fosą. Obecny kształt zamek uzyskał w połowie XIX wieku po przeprowadzonej rozległej przebudowie. Charakterystyczna czerwona budowla jest chyba najważniejszym symbolem wyspy.

Zatrzymujemy się na przyjemnym parkingu nieopodal zamku. Jest on – jak wiele innych tego typu zabytków w Danii – własnością prywatną i zdaje się nie można go zwiedzać. Nie rozpaczamy zbytnio, i tak nie mieliśmy takiego zamiaru. Rozglądamy się po okolicy, w sumie ten parking, zaopatrzony w dobrze wyposażone toalety mógłby być dobrym miejscem na nocleg , nie przewidzieliśmy tego i nie dojechaliśmy aż tutaj wczoraj wieczorem.

Widok zamku od południowej strony, gdzie przed wiekami był zamkowy park. Jesteśmy zaskoczeni że teren ten jest tak zapuszczony, wygląda jak zwykły las, jezioro i fosa są zarośnięte i niedostępne… być może jest to celowe. Podobno gdzieś tu rozsiane są rzeźby ustawiane przez różnych artystów, ale niczego takiego nie widzieliśmy.





Ok, nic tu po nas. Prawdę mówiąc ciekawiej byłoby się zatrzymać na chwilę w zaskakująco ładnej, malowniczej, zabudowanej starymi domami pobliskiej wiosce Tranekær… ale nie zrobiliśmy tego, ani teraz ani w drodze powrotnej, czego trochę żałuję.

Jedziemy dalej na północ. Nie zauważamy nic szczególnego, poza Tranekær Slotsmølle – czyli zamkowym młynem utrzymanym w takiej samej, czerwonej kolorystyce. Zatrzymamy się tu później. Dojeżdżamy do położonej na samym niemal północnym krańcu wyspy miejscowości Lohals. Leży ona na zachodnim wybrzeżu i liczyliśmy, że będzie to przyjemne, malownicze miasteczko któremu poświęcimy chwilę czasu…nic z tego. Lohals jest raczej nijakie i szybko z niego wyjeżdżamy, ok, może nie tak szybko bo zatrzymujemy się na stacji by uzupełnić paliwo

Wąską uliczką dojeżdżamy na sam północny kraniec wyspy. Piaszczystym traktem wjeżdżamy w jakieś bezdroża…nic szczególnego tu nie ma, ani plaży, ani latarni…mimo to skoro już tu jesteśmy to wybieramy się na krótki spacer by rozejrzeć się po okolicy.

W kierunku południowo-zachodnim.











Północny kraniec Langelandu.









W oddali most Fionia-Zelandia

Idziemy kawałek wzdłuż wybrzeża gdzie wznosi się niewysoki klif – Franeklint.



Płytkie morze wyrzuca sporo wodorostów na brzeg.







Gruba warstwa zeschniętej morskiej trawy.



Te wciąż jeszcze żyją.









Jest ciepło, ale pochmurno trochę, słońce skrywa się za cienkimi chmurami, nie powiewa nawet najlżejszy wiaterek.



Franeklint.





W drodze powrotnej zajeżdżamy jeszcze wąziutką uliczką pośród pól do położonej na wschodnim wybrzeżu niewysokiej latarni Hou. Pod sam budynek dojazdu nie ma, wcześniej jest parking.





Przy parkingu stoi chyba bardziej nowoczesna latarnia .



Wracamy. Będziemy jeszcze zaglądać tu i ówdzie, ale głównie po to by w końcu znaleźć sobie jakąś fajną plażę i w środku dnia po prostu trochę odpocząć .

c.d.n.

Dzień trzeci, 30 lipca, poniedziałek c.d.

Jadąc z powrotem tą samą drogą wzdłuż północnej części Langelandu rozglądamy się nieco pilniej niż poprzednio za drogowskazami „plażowymi” . Niestety, nie ma ich tutaj zbyt dużo, z czego wnioskujemy, że w tym rejonie nie ma fajnych plaż… a pogoda sprzyjałaby jednak by o tej porze dnia z jakiejś skorzystać. Skręcamy dopiero we wiosce Lejbølle i kierujemy się na zachodnie wybrzeże za drogowskazem Emmerbølle Strand.

Nad morze jest jakieś 2-3 kilometry. Znajduje się tu kemping, oraz asfaltowy parking dla chcących skorzystać z plaży a niekoniecznie z kempingu, takich właśnie jak my . Niestety, parking jest w całości pozbawiony cienia.

Do plaży jest parę kroków. Dość szeroki odcinek piachu oddziela od wody wał wyrzuconych na brzeg traw.



Jak widać po zanurzeniu stojących w wodzie ludzi, dno jest długo płytkie . Ciekawe czy dałoby radę tak dojść do Fionii widocznej na horyzoncie? .



Ludzie jest mało a plaża jest całkiem znośna.



Mamy tu też drewniany pomost.





W wodzie rośnie trochę znanych nam już z innych miejsc jaskrawozielonych roślin, dno jest żwirowe.



Trzeba przyznać że jest tutaj ładnie .



Widać zabudowania kempingu.



Żeby móc skorzystać z tego miejsca w nasz ulubiony, swobodny sposób musielibyśmy jednak udać się w przeciwną stronę… a tam nie jest już tak przyjemnie.



Głównie więc dlatego, a także ze względu na brak możliwości pozostawienia auta w cieniu postanawiamy poszukać czegoś innego.