Małe i duże na Północ podróże :-)

Nefer napisał(a):Na zdjęciach wygląda, że pogoda była chyba niezła do zwiedzania, nie za gorąco, nie za zimno. Słońce też było, deszczu nie widać .

Był deszcz , pierwszego dnia w Wilnie, gdzieś na zdjęciach widać ludzi pod parasolkami, pamiętam że przeczekiwaliśmy go w takim przejściu pod budynkiem Filharmonii
Potem było prawie cały czas słonecznie, aż do dnia powrotu, kiedy to na Łotwie lało porządnie, a na Litwie lało i grzmiało .
Do tej pory mam pamiątkę po tych ulewach , nie zauważyłem, że z wycieraczki zsunęła nieco guma i metal lekko porysował przednią szybę od strony pasażera w piękne półkole
Upałów nie pamiętam, ale na pewno było cały czas przyjemnie ciepło - na krótkie spodnie i rękawki... na Północ czasami też dociera lato

W czasie spacerów po wileńskiej starówce (w mieście spędziliśmy wszak 2 i pół dnia) nie sposób było nie zajrzeć na dziedziniec przed Uniwersytetem i do kościoła św. Janów (Jana Chrzciciela i Jana Apostoła i Ewangelisty). Spodziewaliśmy się po tym miejscu nieco więcej, ale oprócz dziedzińca z kościołem uniwersyteckim reszta kompleksu nie robi szczególnego wrażenia. Chociaż... może trochę, tym, że można się tam poczuć trochę jak w labiryncie

Uniwersytet w Wilnie swą historią sięga drugiej połowy XVI wieku, kiedy to przybyli do miasta Jezuici założyli Kolegium (trzecie na terenie Rzeczpospolitej po Pułtusku i Braniewie) w wzniesionych obok przekazanego im kościoła św. Jana. Wkrótce jezuicka szkoła przez króla Stefana Batorego została przekształcona w Akademię i Uniwersytet Wileński Towarzystwa Jezusowego z łaciną jako oficjalnym językiem nauczania. Z czasem zakupiono mieszczańskie kamienice przeznaczając je na budynki uczelni co stworzyło całą dzielnicę uniwersytecką o skomplikowanej strukturze zabudowy z licznymi dziedzińcami. Uczelnia największy rozkwit przeżywała w pierwszej połowie XVI wieku i w drugiej połowie wieku XVII a także w XX-leciu międzywojennym jako Uniwersytet Stefana Batorego.

Budynek główny.













Klasycystyczna Aula z początku XIX wieku



Uniwersytecki Kościół św. Janów przy Dziedzińcu Wielkim im. Piotra Skargi. Ufundowany przez Władysława Jagiełłę, zakończono budowę w 1427 roku. Pół wieku później świątynię poważnie przebudowano i następnie przekazano przybyłym do miasta jezuitom. Po pożarze, który doszczętnie zniszczył budowlę w roku 1737 odbudowano wnętrze w stylu późnobarokowym dodając rokokową fasadę, później nieco przebudowaną z dodatkiem elementów klasycystycznych. Nam bardzo się ona podobała . Podczas rządów ZSRR w kościele był magazyn, funkcję sakralną przywrócono dopiero w 1991 roku.





Nieopodal kompleksu uniwersyteckiego znajduje się Pałac Prezydencki, siedziba prezydentów Litwy. Zbudowany w XIV wieku jako pałac biskupów wileńskich był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowany w stylu renesansowym, dodano na tyłach budowli ogrody. Po utracie niepodległości przez Polskę pałac przejęła rodzina carska, na początku XIX wieku dokonując przebudowy w stylu empire, w jakim można go oglądać do dziś.









Przechodząc pod Pałacem widzieliśmy litewskiego Prezydenta Valdasa Adamkusa . W mediach w ówczesnym czasie dość często był pokazywany, stąd dobrze wiedzieliśmy jak wygląda… właśnie wyjeżdżał w otoczeniu świty w swojej limuzynie przejeżdżając obok nad może o 2 metry , ale nam nie pomachał

c.d.n.

kulka53 napisał(a):ale nam nie pomachał

... a to ś..... ... ... turyści z Polski przyjechali, a on focha wali - oj nieładnie ... ...

... a przed pałacem równiutko, czyściutko ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a): ... turyści z Polski przyjechali

Polaków w Wilnie było tak dużo, że chyba machanie mu spowszedniało
Tak się zastanawiam czasem jak tam jest teraz, czy dalej tyle wycieczek, Litwini nieszczególnie nas lubią

kmichal napisał(a):... a przed pałacem równiutko, czyściutko ... ...

I przed i za też
Żeby zobaczyć "tył" i ogrody, pamiętam że trzeba było wejść w jakąś bramę czy przejście pomiędzy kamienicami... nie było to takie oczywiste. W każdym razie trafiliśmy przypadkiem

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Żeby zobaczyć "tył" i ogrody, pamiętam że trzeba było wejść w jakąś bramę czy przejście pomiędzy kamienicami... nie było to takie oczywiste. W każdym razie trafiliśmy przypadkiem

... czasami w taki sposób trafia się na "perełeczki" ... ...

kulka53 napisał(a):Tak się zastanawiam czasem jak tam jest teraz, czy dalej tyle wycieczek, Litwini nieszczególnie nas lubią

... sądzisz, że ta niechęć do nas to również u zwykłych mieszkańców też występuje, czy to tylko taka polityczna nagonka ? ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):

kulka53 napisał(a):Tak się zastanawiam czasem jak tam jest teraz, czy dalej tyle wycieczek, Litwini nieszczególnie nas lubią

... sądzisz, że ta niechęć do nas to również u zwykłych mieszkańców też występuje, czy to tylko taka polityczna nagonka ? ... ...

Nie mam pojęcia, myśmy się z żadną nieprzychylnością nie spotkali, ale wtedy oficjalnie o niczym się nie mówiło, w mediach była jedna wielka euforia że wszyscy wspólnie znaleźliśmy się w UE
Sądzę, że turystów chyba źle nie traktują, w końcu to źródło dochodów, a Polacy stanowią pokaźną grupę
Nie słyszałem też o jakichś przypadkach napaści na turystów czy ich szykanowania.
Niemniej, "czarne owce" w każdym społeczeństwie się znajdą
A politycy jednak mają duże możliwości budowania społecznych nastrojów...

kulka53 napisał(a):A politycy jednak mają duże możliwości budowania społecznych nastrojów...

... no właśnie, to im najlepiej wychodzi ... ...
Pozdrawiam.

Nad brzegiem rzeki Wilejki, nieopodal Góry Giedymina znajduje się jeden z najpiękniejszych, o ile nie najpiękniejszy w Wilnie w ogóle, kompleks kościelno-klasztorny.





Gotycki kościół św. Franciszka i św. Bernarda wraz z zabudowaniami klasztornymi wybudowano w drugiej połowie XV wieku dla zakonu franciszkanów z fundacji króla Kazimierza Jagiellończyka. W tym okresie kościół miał charakter obronny o czym świadczą 4 narożne wieżyczki. Poważnie zniszczoną w czasie wojny polsko-rosyjskiej (1655-1660) świątynię odbudowano zmieniając nieco sklepienie prezbiterium i wyposażenie – w stylu barokowym. Po powstaniu styczniowym zakon skasowały władze rosyjskie zamieniając klasztor w koszary, później mieścił się tu Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu. Ograbiony i zamknięty po II wojnie kościół ulegał dewastacji, decyzję o odbudowie podjęto dopiero w 1994 roku.

Gdy byliśmy w Wilnie, wnętrze przedstawiało dość opłakany wygląd .



Tuż obok stoi przepiękny, wybudowany w stylu gdańskiego gotyku kościół św. Anny. Początkowo była to kaplica przy klasztorze franciszkanów, wbrew pozorom powstała bowiem nieco później, na przełomie XV i XVI wieku.





Pamiętam, że widząc tak efektowną budowlę spodziewaliśmy się podobnego wrażenia wewnątrz, jednak wnętrze niewielkiej świątyni trochę nas rozczarowało.



Nie da się ukryć mimo to, że całość kompleksu robi świetne wrażenie i trudno się dziwić, że jest jedną z wizytówek Wilna . A tuż obok na ładnym skwerku stoi odsłonięty w 1984 roku pomnik Adama Mickiewicza.

Skoro już jesteśmy przy Mickiewiczu, przy wileńskim Rynku stoi jeden z domów w których poeta w Wilnie mieszkał, ten był tym ostatnim…





A jak już jesteśmy na Rynku…





Wileński Ratusz, początkowo gotycki, po zawaleniu się wieży zegarowej został w latach 1785-1799 przebudowany w surowym stylu klasycystycznym. Od początku XIX wieku mieścił teatr, muzeum a obecnie pełni funkcje reprezentacyjne, m.in. znajduje się tam centrum informacji turystycznej.





Tuż przy Ratuszu wznosi się kościół św. Kazimierza, pierwsza barokowa świątynia Wilna powstała na początku XVII wieku dla zakonu jezuitów. Po kasacie zakonu pod koniec XVIII wieku wewnątrz mieścił się m.in. magazyn zboża oraz więzienie co spowodowało jego dewastację, następnie za czasów carskich budynek przebudowano na cerkiew. Wyremontowany obiekt w czasie II Rzeczpospolitej po II wojnie światowej przekształcono w muzeum ateizmu z pomnikiem Lenina w miejscu ołtarza . Od 1991 przejęty przez jezuitów pełni funkcje sakralne. Przy kościele znajduje się klasztor jezuitów.

W czasie gdy byliśmy, trwał jeszcze remont



Jak wygląda teraz można zobaczyć na zdjęciu z internetu:



Wnętrze było już pięknie odnowione





c.d.n.

... sporo tych perełek pokazujesz z Wilna, naprawdę jest co oglądać, zwiedzać i podziwiać ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... sporo tych perełek pokazujesz z Wilna, naprawdę jest co oglądać, zwiedzać i podziwiać ... ...

Zdecydowanie jest co zwiedzać, gdzie się pokręcić, gdzie przysiąść i coś zjeść...Stare Miasto (Senamiestis) to całkiem spory obszar
Jeszcze chwilę w Wilnie zostaniemy

Wileńskie cerkwie

Jako, że na Litwie i rzecz jasna także w Wilnie wciąż mieszka pewna ilość Rosjan a prawosławie od wieków starało się mniej lub bardziej o zdobycie znaczącej pozycji na tym terenie, nic dziwnego, że w mieście jest sporo cerkwi, także w samym centrum. Jednak podobno wyznawców prawosławia jest na Litwie jedynie około 4%. Było to nasze jedno z pierwszych bliższych zetknięć z architekturą cerkiewną i jakże innym wystrojem wnętrz, nic dziwnego że byliśmy zaciekawieni .


Tuż przy kościele św. Teresy, przy ulicy Ostrobramskiej stoi cerkiew św. Ducha. Najważniejsza dziś świątynia prawosławna na Litwie wraz z monastyrem powstała jeszcze jako budowla drewniana w 1597 roku. Murowaną budowlę wzniesiono niespełna 40 lat później, w 1632 roku. W budynkach monastyru był przytułek dla ubogich, założono drukarnię i gimnazjum. Dwukrotnie poważnie niszczony kompleks obecny wygląd zyskał w 1873 roku, przebudową zapoczątkowaną przez gubernatora carskiego Murawjowa w stylu klasycystycznym. Jest miejscem szczególnej czci męczenników wileńskich – dworzan księcia Olgierda - Jana, Eustachego i Antoniego, którzy potajemnie przyjęli prawosławny chrzest za co zostali straceni podobno przez powieszenie. Relikwie świętych są przechowywane wewnątrz cerkwi.

Prawosławna cerkiew św. Mikołaja to jedna z najstarszych murowanych świątyń w mieście, wzniesiona w 1350 roku, znajdująca się niemal w samym Rynku. W 1514 na jej miejscu zbudowano zupełnie nową budowlę, zachowaną z niewielkimi zmianami w wyglądzie do dziś. Najważniejszą zmianą jest dodana w pierwszej połowie XVIII wieku wieża w stylu baroku wileńskiego.






Cerkiew św. Trójcy i klasztor Bazylianów to jeden z ważniejszych kompleksów religijnych dawnego Wilna. Pierwsza drewniana cerkiew powstała w tym miejscu, przy dzisiejszej ulicy Ostrobramskiej w drugiej połowie XIV wieku podobno w miejscu śmierci 3 pierwszych litewskich męczenników za wiarę, nieco później wokół niej zbudowano budynki klasztoru męskiego. W pierwszej połowie XVI wieku w miejsce drewnianej, zbudowano cerkiew murowaną. Do końca XVI wieku był to najważniejszy prawosławny ośrodek zakonny na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego, w większej mierze drewniany. Po pożarze 1761 roku budowlę gruntownie przebudowano nadając wygląd barokowy, zbudowano też charakterystyczne Wrota Bazyliańskie prowadzące na teren klasztoru. Po rozbiorach władze carskie urządziły w części pomieszczeń więzienie, w którym przetrzymywano członków polskich organizacji niepodległościowych i literackich, m.in. w 1823 roku Adama Mickiewicza, który w swej celi, zwanej Celą Konrada napisał „III część Dziadów”. Po II wojnie budynki klasztoru służyły Instytutowi Budownictwa, nieczynna cerkiew popadała w ruinę. Powolny remont kompleksu z przywróceniem funkcji sakralnej nastąpił po rozpadzie ZSRR.

Widok na cerkiewne wieże z ul. Ostrobramskiej



Wrota Bazyliańskie, nie sposób ich przeoczyć







Cerkiew św. Konstantyna i św. Michała w dzielnicy Nowe Miasto to nowa budowla z 1913 roku, wzniesiona z okazji rocznicy 300 lat panowania dynastii Romanowów na carskim tronie Rosji. Zawędrowaliśmy tam podczas dłuuuuugiego spaceru główną arterią tej części Wilna.





Cerkiew Przeczystej Bogurodzicy w obecnym kształcie została wybudowana w 1868 roku, jednak podobnie jak inne wileńskie cerkwie, korzeniami sięga XIV wieku.







Inne wileńskie cerkwie, których nie widzieliśmy, albo widzieliśmy ale nie mamy zdjęć

Cerkiew Zaśnięcia NMP (z połowy XIV wieku)
Cerkiew św. Paraskiewy (Piatnicka) (z połowy XIV wieku)
Cerkiew św. Aleksandra Newskiego (z 1898)
Cerkiew cmentarna św. Eufrozyny (1838)
Cerkiew Matki Boskiej (Znamieńska) (1903)
Cerkiew św. Michała Archanioła (1895)
Cerkiew św. Aleksandra Newskiego (1898)
Cerkiew św. Mikołaja na Łukiszkach (1905)

c.d.n.

... ach te prawosławne cerkwie ... ... skąd oni biorą te pomysły na takie bogate wystroje wnętrza ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... ach te prawosławne cerkwie ... ... skąd oni biorą te pomysły na takie bogate wystroje wnętrza ... ...

Pomysły zawsze można jakieś mieć... z realizacją nie będzie problemu, byle trafili się bogaci sponsorzy