Jordania - krótkie ferie - styczeń 2023

Pod koniec grudnia na Wadi Rum zimowe ciuchy jak najbardziej wskazane - szczególnie rano i po zachodzie słońca. W ciągu dnia chodziliśmy w samych bluzach.

Router z telefonu można robić. Znajomi praktykowali. Nic za to nie doplacali. W ogóle pierwszy raz słyszę o takiej praktyce - ta Ameryka to jednak dziwne miejsce

Otatnia już porcja zdjęć z pustyni. Po obiedzie zatrzymujemy się przy kolejnych formacjach skalnych.
Na początek grzyb.









Później jedziemy do kanionu Abu Khashaba, by tam przejść na jego drugą stronę. Przyjemny kilkudziesięciominutowy spacerek.



















Później łuk Um Frouth Rock.







Zwieńczeniem wycieczki po pustyni miało być oglądanie zachodu słońca.















Niestety, ostatecznie zachód nie był tak spektakularny jak się spodziewałem, przyszły chmury i nie było efektu WOW.





Na koniec pojechaliśmy do kampu na kolację. Po zachodzie jadza na pace nie należała do przyjemnych, przenikliwe, zimne powietrze sprawiało, że nawet myśleliśmy żeby wejśc do kabiny, ale ponieważ nie jechaliśmy długo, to daliśmy radę. ogrzaliśmy się przy ognisku w obozowym namiocie.



Bracia Husseina (ma ich w sumie 7, ale nie wszyscy byli) pobrzdękiwali coś na instrumentach, polewali gorącą herbatę, ta na szczęście nie była aż tak słodka.
Gwoździem programu była tradycyjnie przyrządzana kolacja - zarb. W beczce zakopanej w ziemi rozpalane jest ognisko, po czym na żarze ustawiany jest piętrowy ruszt z ryżem i warzywami, całość jest nakrywana i przysypywana piaskiem. Po ok2 godzinach danie jest gotowe.







Do tego podawane były surówki, placki chlebowe, kurczak. Ryż bardzo smaczny, warzywa powiem szczerze średnio, ale wynikało to z tego, że nie były w żaden sposób przyprawione. Jednak ogólne wrażenie bardzo pozytywne i mimo wszystko pojedliśmy sobie. Po kolacji zostaliśmy odwiezieni do wioski. Jeszcze podczas powrotu dopadła nas rzęsista ulewa, Jazda w ciemnościach z jednym światłem nie należała do najprzyjemniejszych, tym bardziej, że w kierunku powrotnym autostrada była w remoncie i kręta droga prowadziła również przez wioski. Po drodze trzeba było wyprzedzać wspinające się z mozołem pod górę liczne ciężarówki. Na szczęście po zjeździe z objazdu przestało lać i bocznymi drogami na długich światłach spokojnie dotarliśmy do hotelu.

Świetne widoki . Szkoda zachodu słońca ale wycieczka i tak świetna .

Super wycieczka.

Nie chcieliscie zostać na pustyni na noc? Fajne doświadczenie...

_Piotrek_ napisał(a): Byliśmy ubrani "na cebulę" i to jest dobre rozwiązanie…
Będziecie miesiąc później więc może wieczory i poranki będą cieplejsze, ale jak my byliśmy, to rano i wieczorem temp czy to w Wadi Rum, Wadi Musa czy Ammanie nie przekraczała 5 stopni.

Aglaia napisał(a):Pod koniec grudnia na Wadi Rum zimowe ciuchy jak najbardziej wskazane - szczególnie rano i po zachodzie słońca. W ciągu dnia chodziliśmy w samych bluzach.Router z telefonu można robić. Znajomi praktykowali. Nic za to nie doplacali.

Dziękuję za istotne informacje

Aglaia napisał(a): W ogóle pierwszy raz słyszę o takiej praktyce - ta Ameryka to jednak dziwne miejsce

Czasami zaskakuje.

Dawigs napisał(a):Świetne widoki . Szkoda zachodu słońca ale wycieczka i tak świetna .

Wycieczka świetna - pełna zgoda.

Aglaia napisał(a):Nie chcieliscie zostać na pustyni na noc? Fajne doświadczenie...

Prawdę mówiąc nie mieliśmy takiego ciśnienia. Ten nocleg jakoś nie wpisywał się w nasz krótki pobyt. Pierwszego dnia, po całej nieprzespanej nocy nie chciałem w ciemnościach jechać tak daleko. Do Wadi Musa dotarliśmy dosyć późno, a do Wadi Rum było ponad godzinę więcej jazdy. Nie wiedziałem czy uda nam się tam załapać na jakieś jedzenie, czy będzie jakaś knajpa otwarta. Natomiast po wycieczce po pustyni wróciliśmy do hotelu, bo chcieliśmy jak najwcześniej zacząć Petrę. Gdybyśmy byli dłużej i z dzieciakami to pewnie byśmy się zdecydowali.

Jeszcze na koniec Łedi Ram-owego (jak mawiają miejscowi) wątku kilka zdań podsumowania. Bardzo fajne miejsce i super wycieczka. Co prawda jazda z północy na południe Jordani oraz sam dojazd do wioski spowodowały, że już trochę obyliśmy się z widokami. Nie mniej jednak sam przejazd na pace pickupa, krótka wspinaczka na formacje skalne, łuki, spacery po kanionach, sprawiły, że mogliśmy tą pustynię poczuć wszystkimi zmysłami. Szczególnie przyjemnie było w zacisznym miejscu na obiad, gdzie w zasięgu wzroku nie było żywej duszy, żadnego samochodu na horyzoncie, mogliśmy się położyć na chwilę na macie i wygrzewać w przyjemnym słońcu. Równie fajnie było w miejscu gdzie czekaliśmy na zachód słońca. Nawet fakt, że nie był on tak spektakularny, nie sprawił, że mieliśmy poczucie niedosytu. Wszystko nam się naprawdę podobało. Jak wspomniałem wcześniej, można wykupić krótsze wycieczki, bądź bardziej grupowe przy VC. Jednak indywidualny całodniowy tour (ok 7,5 godz. + kolacja) jest naprawdę godny polecenia, a i cenowo nie odbiega znacząco od tych krótszych 4 czy 5-cio godzinnych (o połowę tańsza jest jedynie wycieczka 2-godzinna, ale chyba tylko dla tych co na całą Jordanie mają 1 dzień). Nieśpiesznie przemieszczaliśmy się pomiędzy kolejnymi punktami. Były miejsca, w których mogliśmy spędzić dłuższą chwilę i takie gdzie wystarczył kilkuminutowy przystanek. Pomimo tego, że w kolejnych punktach spotykaliśmy wielu innych uczestników oraz namioty gdzie można było napić się kawy czy herbaty, czy też kupić jakieś pamiątki, to nie było wrażenia, że miejsce jest skomercjalizowane. Chyba ten ogrom przestrzeni wokół na to nie pozwolił. Nie było też żadnego zaczepiania i nachalnej reklamy ze strony miejscowych. Byliśmy zaskoczeni jak wielu Polaków bierze udział w wycieczkach, szacuję że połowa spotkanych w tym dniu turystów to nasi rodacy . Przy tej okazji pozdrowienia dla wszystkich spotkanych na szlaku.

Kolejny dzień naszego pobytu w Jordanii przeznaczyliśmy na zwiedzanie Petry. Tym razem muezzin przysnął, a jak zaczął wezwanie do modlitwy to nie było ono tak zachęcające jak dzień wcześniej. O 7 schodzimy na śniadanie, wymeldowujemy się i jedziemy na parking pod Visitor Center. Na parkingu dopada nas miejscowy i proponuje podwózkę pod monastyr Ad-Dair "od tyłu" argumentując, że nie będziemy musieli pokonywać w dwie strony tą samą trasę. Nie decydujemy się jednak na jego ofertę. Prawdę mówiąc nie wiem jak daleko mógłby nas podrzucić, bo raczej pod sam klasztor nie da się dojechać autem. Idziemy więc do kasy, gdzie po okazaniu Jordan Pass, dostajemy bilet. Po drodze jeszcze sprzedawca z jednej z budek z pamiątkami zawiązał nam na głowach kefije, nie opieraliśmy się i jak prawdziwi Jordańczycy mogliśmy ruszyć w trasę. Przed wejściem stoją elektryczne busiki wożące turystów do Skarbca (chyba 15 jodków) i z powrotem (25 jodków w obie strony, jeśli dobrze pamiętam), można też dostać się konno, my decydujemy się skorzystać z siły własnych nóg. Już po kilku minutach spaceru możemy zobaczyć pierwsze skalne grobowce







Po kilkunastu minutach wędrujemy już kanionem Al-Siq

























Jesteśmy już blisko Skarbca ...

_Piotrek_ napisał(a):

Dawigs napisał(a):Świetne widoki . Szkoda zachodu słońca ale wycieczka i tak świetna .

Wycieczka świetna - pełna zgoda.

Aglaia napisał(a):Nie chcieliscie zostać na pustyni na noc? Fajne doświadczenie...

Prawdę mówiąc nie mieliśmy takiego ciśnienia. Ten nocleg jakoś nie wpisywał się w nasz krótki pobyt. Pierwszego dnia, po całej nieprzespanej nocy nie chciałem w ciemnościach jechać tak daleko. Do Wadi Musa dotarliśmy dosyć późno, a do Wadi Rum było ponad godzinę więcej jazdy. Nie wiedziałem czy uda nam się tam załapać na jakieś jedzenie, czy będzie jakaś knajpa otwarta. Natomiast po wycieczce po pustyni wróciliśmy do hotelu, bo chcieliśmy jak najwcześniej zacząć Petrę. Gdybyśmy byli dłużej i z dzieciakami to pewnie byśmy się zdecydowali.

Faktem jest że byliśmy z dwoma bąbelkami więc priorytety rozkładają się nieco inaczej . Niemniej jednak polecam każdemu - spacer pod rozgwieżdżonym niebem robi wrażenie. Wschód słońca podobno też - ale na tę atrakcję nie udało nam się wstać .

Jedzenie można zamówić w samych campach - u nas było bardzo smaczne i we w miarę rozsądnych cenach (szczególnie, że za młodszą córkę nas nie policzyli).

My akurat lecieliśmy do Akaby więc na Wadi Rum mieliśmy zdecydowanie bliżej - byliśmy właściwie 1,5 dnia na Wadi Rum i 1,5 dnia w Petrze. Dalej na północ już się nie zapuszczaliśmy. Jakby ktoś rozważał czy lecieć do Ammanu czy Akaby to Akaba ma jeszcze tę zaletę, że wiza jest darmowa. Przy tak ograniczonym programie jak nasz nie musieliśmy nawet kupować Jordan Pass bo bilety do Wadi Rum i Petry wyszły nas nieco taniej niż Pass.

Aglaia napisał(a):...
My akurat lecieliśmy do Akaby więc na Wadi Rum mieliśmy zdecydowanie bliżej - byliśmy właściwie 1,5 dnia na Wadi Rum i 1,5 dnia w Petrze. Dalej na północ już się nie zapuszczaliśmy. Jakby ktoś rozważał czy lecieć do Ammanu czy Akaby to Akaba ma jeszcze tę zaletę, że wiza jest darmowa. Przy tak ograniczonym programie jak nasz nie musieliśmy nawet kupować Jordan Pass bo bilety do Wadi Rum i Petry wyszły nas nieco taniej niż Pass.

Akaba ma jeszcze kilka innych zalet, jest ciepło, jest morze, podobno rafa , chociaż nas tam akurat nie było. Do Ammanu mieliśmy dosyć tanie bilety, niecałe 250zł/os w obie strony, a co dziwne 2 dni przed lotem były nawet o 50 zł tańsze.

_Piotrek_ napisał(a):

Akaba ma jeszcze kilka innych zalet, jest ciepło, jest morze, podobno rafa , chociaż nas tam akurat nie było. Do Ammanu mieliśmy dosyć tanie bilety, niecałe 250zł/os w obie strony, a co dziwne 2 dni przed lotem były nawet o 50 zł tańsze.

Podobno...

Podobno można też tam kupić w miarę tani alkohol jak ktoś ma potrzebę .

Ale nas też tam właściwie nie było - przylecieliśmy - wzięliśmy auto i pojechaliśmy na Wadi Rum .

Zdjęcia szokująco wypasione, dopiero tu trafiłem i sporo się dzieje widzę

Ująłeś mnie też tym: "Podskoczyliśmy tak, że gdyby to był kabriolet to chyba byśmy wylecieli w powietrze. W powietrze za to poleciały z naszych ust kurły"

Piękne obrazy nam serwujesz w tej relacji


Pozdrawiam
Piotr

Aglaia napisał(a):Podobno...

Podobno można też tam kupić w miarę tani alkohol jak ktoś ma potrzebę .

Ale nas też tam właściwie nie było - przylecieliśmy - wzięliśmy auto i pojechaliśmy na Wadi Rum .

Ali patrzył i nie śmieliśmy alkoholu dotykać podczas tej podróży . To już nie te czasy kiedy można było na tanim alkoholu, papierosach, czy perfumach ze strefy bezcłowej zarobić czy zaoszczędzić (o ile w ogóle można zaoszczędzić na piciu alkoholu ) . 20 lat temu jak kupiliśmy na promie do Szwecji fajki (w legalnej nawet ilości) i sprzedaliśmy je w Norwegii, to prawie koszt podróży nam się zwrócił. Wódkę wtedy też kupiliśmy, ale nie pamiętam co się z nią stało .

tony montana napisał(a):Zdjęcia szokująco wypasione, dopiero tu trafiłem i sporo się dzieje widzę

Ująłeś mnie też tym: "Podskoczyliśmy tak, że gdyby to był kabriolet to chyba byśmy wylecieli w powietrze. W powietrze za to poleciały z naszych ust kurły"

Nie spodziewałem się, że będzie to szczególnie poczytny wątek, ale dzięki .

piotrf napisał(a):Piękne obrazy nam serwujesz w tej relacji


Pozdrawiam
Piotr

Jak to mówią ...piękno broni się samo

Pozdrawiam

Dochodzimy wreszcie do Al-Chazny - Skarbca (jak uważali Beduini), w rzeczywistości był on prawdopodobnie grobowcem bądź świątynią. Ogrom budowli?, a raczej rzeźby bo całość została wykuta w litej skale, a także wykonanie robą oszałamiające wrażenie. Piaskowiec, to w nim wykuto fasadę nie jest twardą i trudną w obróbce skałą, mimo to dokładność wykonania szczególnie głowic kolumn widzianych z dołu zaskakuje. Niestety, dlatego właśnie, że to piaskowiec to z powodu erozji, trzęsień ziemi nawiedzających okolice i zniszczeń spowodowanych najazdami na Petrę, płaskorzeźby na fasadzie nie zachowały się w najlepszym stanie. Podobnie jak i jedna z dwóch środkowych, wolnostojących kolumn – ta po lewej stronie (pozostałe 4 są niejako płaskorzeźbą), była zawalona, z czasem została odbudowana i jest to trochę widoczne. Do barw, całej palety odcieni czerwonego, idąc kanionem Siq, trochę zdążyliśmy się przyzwyczaić, mimo to zmieniający się w ciągu dnia, różowy kolor obiektu, w zależności od położenia ziemi względem słońca, czy też pogody również wprawia w zachwyt. Wysokość sięgająca 12 piętrowego budynku onieśmiela. Dobrze, że przyszliśmy wcześnie, bo nie ma tłumów (byłem nawet zaskoczony jak niewiele osób było na placu przed Skarbcem). ).









Jest tam po lewej (jak się dochodzi na plac) jeden dosyć duży namiot z pamiątkami i głównie „współczesnymi antykami”, można też się napić co nieco. Na szczęście nie psuje on odbioru całości (przynajmniej mnie nie przeszkadzał). Wiele razy widziałem Petrę na zdjęciach, to co zobaczyłem przeszło moje wyobrażenie o tym miejscu. Nie ma w tym najmniejszej przesady.
Ci co są na miejscu, z rozdziawionymi ustami patrzą w górę na Skarbiec, nawet dwa psiaki wydają się być zainteresowane tym co przed nimi .



Młode chłopaki proponują, (pewnie nie za darmo, ale o to nie pytałem), że poprowadzą nas w kilka minut trasą na górę, tak aby można było z innej perspektywy napawać się tym pięknym widokiem. Jednak nie jesteśmy póki co tym zainteresowani, mamy wszak do pokonania trochę drogi, w tym trudną trasę (jak większość internautów pisze) do Monastyru Ad-Dajr. Postaliśmy więc chwile, porobiłem zdjęcia, poprosiłem o zrobienie nam zdjęć i ruszyliśmy dalej. Po drodze mijamy stragany,











Cała masę wyrzeźbionych fasad grobowców i innych pomieszczeń.













Dochodzimy do amfiteatru z wykutymi w skale siedziskami.