Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

Szkoda ,że wieża zamknięta .
Ale dobrze,że chociaż na zamek można wejść .Pozdrawiam

ajdadi napisał(a):Ale dobrze,że chociaż na zamek można wejść .

Przynajmniej taką mamy nadzieję...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

ajdadi napisał(a):Ale dobrze,że chociaż na zamek można wejść .

Przynajmniej taką mamy nadzieję...

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale wieża też niczego sobie...

Pozdrawiam
Krzysiek

arko2007 napisał(a):Ale wieża też niczego sobie...

Skrobnę jeszcze o niej coś później.

Pozdrawiam,
Wojtek

Widać z daleka ludzi na murach, zatem schodzimy w ich stronę. Niestety, tutaj nie ma wejścia! Wprawdzie z góry wydawało się nam aż w dwóch miejscach, że tam może być furta wejściowa, jednak z bliska okazuje się to ułudą. Jedno jest fragmentem muru o jaśniejszej barwie, drugie - owszem - jest wejściem, ale zakratowanym. To którędy można się na zamek dostać?!
Wracamy do samochodu i nie pozostaje nam nic innego, jak zjechać z powrotem, uważnie tym razem szukając wejścia. Tak też czynimy, ale wracamy na sam dół, przejeżdżamy przez miasto, a żadnych drogowskazów na zamek nie spotykamy. Co jest?!

Jeszcze raz nawracam i tym razem sprawdzamy jakąś nieoznaczoną szutrową drogę, która doprowadza nas pod same mury. Zostawiamy samochód i wchodzimy w pierwszą spotkaną bramę. To jednak jest zmyłka - nadal jesteśmy na zewnątrz murów - nie dajemy jednak za wygraną ruszając do sąsiedniej bramy. I ta brama wreszcie zdaje się być tą właściwą. Widać otwartą furtkę, a do blokujących resztę wejścia desek przytwierdzona jest informacja, którą w tej chwili nie wiemy jeszcze, jak interpretować:

- Jestem w Prao de Judios.

Niewiele nam to mówi; cennik jest już bardziej konkretny, wymieniając kwotę dwa euro - wchodzimy zatem do środka, mając taką sumę w kieszeni. Przy okazji poznaję nowe słowo: albacar, ewentualnie albacara - oznaczające podzamcze - oczywiście, pochodzenia arabskiego.

Sytuacja w której się znaleźliście mogła Was zirytować, dobrze jednak że nie daliście za wygraną

Pozdrawiam
Krzysiek

arko2007 napisał(a):Sytuacja w której się znaleźliście mogła Was zirytować, dobrze jednak że nie daliście za wygraną

Bardziej nas zdziwiła niż zirytowała.

Pozdrawiam,
Wojtek

Otacza nas rozległa pusta przestrzeń, kusząca wyżej strzelistymi basztami, zatem ruszamy w ich stronę. Z góry schodzi grupka ludzi - zagaduję pierwszego pana, a ten kieruje mnie do pozostającej w tyle pani. Okazuje się, że pani ma przy sobie potężne - tak na oko czterdziestocentymetrowej długości - klucze, przy który dyndają kluczyki typu Łucznik; po krótkiej wymianie zdań pani wysyła grupkę w dół, wraca z nami do bramy, otwiera ją tymi małymi kluczykami i wtedy pada pytanie:

- Bilety macie?
- Nie, ale jesteśmy przygotowani na ich zakup.
- A nie... ja nie sprzedaję biletów, ja tylko oprowadzam...

Ale po krótkiej chwili zastanowienia, dodaje:

- Zrobimy tak: macie czas do za kwadrans druga. A tak w ogóle... to się nie widzieliśmy.

Franz napisał(a): A tak w ogóle... to się nie widzieliśmy.

To się widzieliście...ale się nie widzieliście...
Pozdrawiam

ajdadi napisał(a):To się widzieliście...ale się nie widzieliście...

Ja i tak nie mam pamięci do twarzy.
Poznałbym wyłącznie po... kluczach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ja i tak nie mam pamięci do twarzy.

Najważniejsze ,że zamek będzie zdobyty... Pozdrawiam

ajdadi napisał(a):Najważniejsze ,że zamek będzie zdobyty...

Z pewnych względów - błyskawicznym szturmem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Z pewnych względów - błyskawicznym szturmem.

Ale zawsze...pamiętam u mnie zeszły rok i Gjirokastrę...nie zdążyliśmy .Pozdrawiam

ajdadi napisał(a):Ale zawsze...pamiętam u mnie zeszły rok i Gjirokastrę...nie zdążyliśmy .

Nam się parę zdarzyło, że zaraz za nami zamykali kasę i byliśmy ostatnimi wpuszczonymi.

Pozdrawiam,
Wojtek