Buongiorno! Benvenuti! Veneto romantico - Venezia & Verona

Bazylika Św. Zenona w Weronie


Romańska Bazylika św. Zenona poświęcona jest patronowi Werony.
Pochodzący z Afryki św. Zenon był ósmym biskupem miasta, piastował tą funkcję od 362 do 380 roku.




Początki bazyliki sięgają już pierwszych lat IX wieku, ale jej największa rozbudowa miała miejsce w pierwszej połowie XII wieku, po tym jak trzęsienie ziemi w 1117 roku poważnie zniszczyło część budowli.




Zachwycamy się piękną romańską fasadą.






Marmurowe panele po jednej stronie przedstawiają wizje Stworzenia Świata, a po drugiej sceny z Nowego Testamentu.











Te lwy leżą sobie tak już od 1138 roku .











Zwiedzanie zaczynamy od dziedzinieca klasztoru benedytkynów, który został zbudowany w X wieku, a następnie kilka razy przebudowywany.














Aktualny wygląd krużganków pochodzi z XIV wieku.












(...)

Przechodzimy do wnętrza bazyliki.









Szczególnie cenne są drzwi z brązu, które powstawały od XI do XIII wieku.






Drzwi składają się z 48 paneli. Jako pierwsze, pod koniec XI wieku, zaczeły powstawać te na lewym skrzydle. Przedstawiają one epizody z Nowego Testamentu. Z kolei na prawym skrzydle rozpoznać możemy sceny ze Starego Testamentu.














Fantastyczne









Inne ciekawe i jednocześnie cenne dzieło sztuki w bazylice to marmurowa rzeźba z końca XII wieku przedstawiająca patrona Werony.
Oto św. Zenon, który się śmieje








(...)

Na ścianach bazyliki zachowały się liczne freski z różnych epok choć zdecydowanie najwięcej jest tych XIV-wiecznych.












Często freski nałożone są warstwa na warstwie, jak ten wielki św. Krzysztof przykrywający starsze malowidła.




Zaciekawiły nas napisy wydrapane na freskach. Okazuje się, że w taki właśnie sposób benedyktyni zapisywali wydarzenia ważne dla historii miasta jak powodzie, trzęsienia ziemi, zarazy czy wojny .









Pomiędzy freskami ściany boczne świątyni zajęte są przez boczne kaplice i ołtarze.











Na koniec schodzimy jeszcze do krypty. To tutaj, w głębi absydy, w kryształowej urnie przechowywane jest ciało św. Zenona.




Kryptę podtrzymują 54 sklepienia krzyżowe.
Wśród kapiteli zdobiących kolumny szczególnie wyjątkowe są te z pierwszego rzędu, które pochodzą z wcześniejszej, późnoantycznej budowli.










Trochę nam u Zenona zeszło .




Po wyjściu idziemy na autobus miejski, który szybko i sprawnie zawozi nas na dworzec kolejowy Verona Porta Nuova.
Drugą część dnia spędzimy w Vicenzy .

Bazylika z krużgankami mniamniuśna nie jestem super fanem budynków sakralnych , ale ta bazylika jest baaaaardzo interesująca


Pozdrawiam
Piotr

Fajnie, że jest odcinek po tej dłuższej przerwie, bo już się trochę martwiłem.
Zenon pięknie pokazany, tak sobie myślę z perspektywy czasu że chyba to był mój ulubiony kościół w Weronie ..

Pozdrowienia

piotrf napisał(a):Bazylika z krużgankami mniamniuśna nie jestem super fanem budynków sakralnych , ale ta bazylika jest baaaaardzo interesująca

Ja jestem super fanką, ale tylko tych interesujących .
Nierzadko zdarza się, że wsadzamy tylko głowy do przedsionka kościoła i po paru sekundach robimy odwrót

tony montana napisał(a):Zenon pięknie pokazany, tak sobie myślę z perspektywy czasu że chyba to był mój ulubiony kościół w Weronie ..

Nie potrafię się zdecydować na swój ulubiony .

Dobrze, że wróciłaś do nas.
Mam nadzieję, że z Twoim zdrowiem już wszystko OK.

Bazylika świetna. Szczególnie mi się podobają te zapiski mnichów na freskach. Ciekawy sposób pisania kroniki miasta.

megidh napisał(a):Dobrze, że wróciłaś do nas.

Po prostu nie lubię zostawiać niedokończonych relacji.
Do formy, zwłaszcza wyjazdowej ciągle mi daleko.

megidh napisał(a):Szczególnie mi się podobają te zapiski mnichów na freskach. Ciekawy sposób pisania kroniki miasta.

Chyba pierwszy raz się z tym spotkałam.

Vicenza

Pociągiem regionale veloce dojeżdżamy do Vicenzy w ok. 40 minut. Ze stacji kolejowej do historycznego centrum jest niedaleko.
Ot krótki spacerek i jesteśmy przy Porta Castello.




Pierwszy większy zabytek na jaki trafiamy to Katedra Santa Maria Annunciata. Obecny wygląd świątyni datuje się na połowę XV wieku.
Obchodzimy kościół dookoła, ale niestety zamknięty na głucho.







Kupujemy lody i idziemy przespacerować się brzegiem rzeki Retrone.













Vicenza szczyci się przede wszystkim renesansowymi budynkami XVI-wiecznego architekta Andrea Palladio i to właśnie wokół tego nazwiska miasto zbudowało swoją turystyczną markę.
Zobaczmy więc i oceńmy . Wracamy w stronę centrum.











Główny plac miasta to Piazza dei Signori. Jego wygląd to oczywiście zasługa Andrea Palladio.
Jego dziełem jest przede wszystkim Basilica Palladiana.
Wbrew nazwie nie jest to obiekt sakralny . Zbudowana została w latach 1549 - 1614 jako siedziba rady miejskiej.








Całe górne piętro zajmowała wielka Sala Rady Czterystu (Salone del Consiglio dei Quattrocento), a parter przeznaczono na sklepy i warsztaty rzemieślnicze. Tą funkcję handlową pełni zresztą do dzisiaj.








Torre Bissara ma 82 metry wysokości. Szkoda, że nie urządzono tu punktu widokowego .







Dziełem Andrea Palladio jest też m.in. Palazzo del Capitaniato.









To co jeszcze wyróżnia się na Piazza dei Signori to dwie charakterystyczne kolumny – na jednej z nich stoi wenecki lew św. Marka, na drugiej „Il Redentore” czyli Chrystus Odkupiciel.










(...)

Ruszamy dalej .









Docieramy na dziedziniec Teatro Olimpico.
Na zdjęciach, których mnóstwo w sieci, wygląda bardzo ciekawie. Niektórzy piszą nawet, że to najpiękniejszy renesansowy teatr w całych Włoszech. Od zwiedzenia wnętrza skutecznie zniechęciła nas jednak cena.









Wracamy w uliczki. Niektóre budynki na dłużej wpadają nam w oko i wcale nie jest to ten słynny Palladio .
Po prostu nie jesteśmy szczególnie wielkimi fanami renesansu .









Całkiem klimatycznie, ale czegoś mi w tej Vicenzy jednak zdecydowanie brakuje .
Siadamy na aperolka, wyciągamy smartfona i zaglądamy na cro.pl, gdzie paru użytkowników (Tony pozdrawiam ) dość entuzjastycznie opisywało Vicenzę. Spójrzmy jeszcze raz na relację, bo może coś tu jednak przegapiliśmy . Po szybkiej lekturze okazuje się, że jednak widzieliśmy już wszystko .
Spritz poprawia nam trochę humory .




Jeszcze kilka kadrów z Vicenzy.













Trafiamy na Piazza San Lorenzo, gdzie zwiedzić można franciszkański kościół św. Wawrzyńca.
Kościół zbudowano w latach 1280-1300. Styl - gotyk lombardzki .






Trzynawowe wnętrze przykrywa sklepienie krzyżowe.






I na koniec klasztorny dziedziniec.









Póżniej tylko pizza (świetna napoletana, mogę polecić ) i pociąg powrotny do Werony.

Bolonia, cz.I

Następnego dnia kończy się nasze Veneto romantico.
Lot powrotny mamy wieczorem z Bolonii i bardzo mnie cieszy perspektywa spędzenia paru godzin w mieście arkad.

Z Werony do Bolonii zawozi nas oczywiście trenitalia .
Po dotarciu na miejsce chcemy przede wszystkim pozbyć się balastu w postaci kabinówek. Na dworcu działa wprawdzie przechowalnia bagażu, ale jest droga i ma mało elastyczne godziny otwarcia. Znajdujemy inne rozwiązanie - skrytki bagażowe Stow Your Bags.
Szczerze polecam.


Bolonia zaskakuje nas nieprzebranymi tłumami ludzi. Pod arkadami handlowej Via dell'Indipendenza trzeba się wręcz przeciskać.




Nie mam żadnego planu na to gdzie pójść i co zobaczyć.
Ot przespacerujemy się po miejscach znanych i lubianych i powspominamy kilka deszczowych marcowych dni, jakie spędziliśmy w Boloni przed paroma laty.
Idziemy w kierunku Piazza Maggiore.








Po przekroczeniu Via Rizzoli z fontanny wita nas Nettuno.






Panie, które towarzyszą Neptunowi, wydają się być lekko kontrowersyjne w swoich pozach .








Przed Bazyliką Petroniusza również tłoczno.



Jeśli ktoś miałby ochotę dowiedzieć się więcej, a może nawet zajrzeć do wnętrza, to zapraszam do tego posta .


My uciekamy pod arkadki.









Nie możemy sobie odmówić wejścia na dziedziniec Palazzo dell'Archiginnasio, niegdyś głównego budynku Uniwersytetu Bolońskiego.
Archiginnasio zdobią tysiące rodowych herbów absolwentów uczelni. W sumie na ścianach, sufitach i sklepieniach na dziedzińcu i w pałacowych wnętrzach jest tych herbów blisko 7 tys.










Wchodzimy na klatkę schodową równie bogato przyozdobioną herbami.












Dalej wstęp jest już biletowany.
W Palazzo dell'Archiginnasio zwiedzić można m.in. Teatr Anatomiczny i przepiękną salę biblioteczną.
Oczywiście i teatr i bibliotekę już widzieliśmy .

CDN

marze_na napisał(a):Całkiem klimatycznie, ale czegoś mi w tej Vicenzy jednak zdecydowanie brakuje .

Jak dla mnie Vicenza prezentuje się świetnie. Chyba jesteście za bardzo wybredni, bo poznaliście już zapewne całą Italię i trudno Wam teraz dogodzić. Oczekujecie już chyba gruszek na wierzbie .

marze_na napisał(a):Bolonia, cz.I

Wreszcie się doczekałam tej Bolonii. Ja też muszę się zebrać i skończyć moją relację z tego pięknego miasta, bo mi wstyd, że tak ją zostawiła odłogiem .

marze_na napisał(a):Bolonia zaskakuje nas nieprzebranymi tłumami ludzi. Pod arkadami handlowej Via dell'Indipendenza trzeba się wręcz przeciskać.

Faktycznie nie ma tam gdzie palca wsadzić .

Vicenza sroce spod ogona nie wypadła

Także pozdrowienia
Jenyy, na jednej stronie Verona, Vicenza i Teraz Bolonia, nieźle

megidh napisał(a):Jak dla mnie Vicenza prezentuje się świetnie. Chyba jesteście za bardzo wybredni, bo poznaliście już zapewne całą Italię i trudno Wam teraz dogodzić. Oczekujecie już chyba gruszek na wierzbie .

Nie twierdzę, że to brzydkie miasto, ale we mnie nie wzbudziło w zasadzie żadnych emocji. Byłam, widziałam, odhaczone.
W drodze powrotnej w trenopomyślałam nawet, że szkoda, że na popołudniową wycieczkę nie wybraliśmy Mantovy.
I to na pewno nie kwestia tego, że widzieliśmy już całą Italię i trudno nam dogodzić. Ciągle mam tam jeszcze sporo białych plam i mnóstwo miejsc, które chciałaby odwiedzić.
Byle tylko zdrowie pozwoliło.

megidh napisał(a):Wreszcie się doczekałam tej Bolonii. Ja też muszę się zebrać i skończyć moją relację z tego pięknego miasta, bo mi wstyd, że tak ją zostawiła odłogiem .

U mnie będzie krótko i po łebkach . Ale bardzo liczę, że wrócisz do swojej bolońskiej relacji

tony montana napisał(a):Jenyy, na jednej stronie Verona, Vicenza i Teraz Bolonia, nieźle

W starszych relacjach nie do pomyślenia. Był w nich ruch i żywe zainteresowanie, nawet się człowiek nie obejrzał jak mu się strona gibnęła.
Aż chciało się pisać.

Też mi się nie chce czasem pisać jak tylko parę osób komentuje, mam taką sinusoidę
No, ale piszemy TAKŻE dla siebie, zawsze to sobie staram przypomniec, że mogę wrócić do swoich relacji. Tylko żeby zdjęcia nie znikały !