Buongiorno! Benvenuti! Veneto romantico - Venezia & Verona

piotrf napisał(a):Podejrzewam , że moje oczekiwania po tym miejscu są tak wielkie , że może nastąpić rozczarowanie . . .

W naszym wypadku właśnie to nastąpiło, ale do rzeczy .

Arena di Verona

Starożytny amfiteatr znajdujący się Piazza Bra popularnie zwany jest po prostu Areną.
Najprawdopodobniej zbudowano go w pierwszych dziesięcioleciach I wieku n.e., za panowania cesarza Augusta.




Patrząc na pełny, dwukondygnacyjny pierścień wewnętrznych murów amfiteatru można zgodzić się ze stwierdzeniem, że jest to jeden z lepiej zachowanych tego typu obiektów. Nic dziwnego, skoro prace konserwatorskie na Arenie prowadzone były systematycznie już od XVI wieku.








Dawniej Arenę otaczała efektowna, trzypoziomowa fasada wykonana z białego i różowego wapienia wydobywanego w regionie Valpolicella. W 1117 roku w wyniku potężnego trzęsienia ziemi ten zewnętrzny pierścień murów uległ niemal całkowitemu zawaleniu. Ocalał jedynie niewielki fragment z czterema arkadami zwany dzisiaj skrzydłem.






Ustawiamy się w kolejce do wejścia. Mniej więcej w 2/3 ogonka przypomina mi się, że przecież nasze VeronaCard pozwalają na priorytetowe wejście .
Przeskakujemy więc kolejkę i wchodzimy do środka.






Sprawdzamy najpierw co ciekawego kryją korytarze. W sumie niewiele tu do oglądania.









Jak sobie przypomnę, jakie przestrzenie udostępnione są zwiedzającym Anfiteatro Flavio w Pozzuoli czy Anfiteatro Campano w Kapuii to jestem rozczarowana.


Wychodzimy na widownię.






Eliptyczny amfiteatr zaprojektowano tak, by pomieścił trzydzieści tysięcy osób.
Współcześnie na przedstawieniach i koncertach na Arenie może zasiąść ok. 15 tys. widzów.






W zasadzie to nie ma tu co oglądać, a jedyny ciekawy kadr to ten niewielki fragment trzeciego poziom zewnętrznego pierścienia murów .








Dwa tysiące lat historii, a stojąc na Arenie jakoś zupełnie tego nie czuję .
Natomiast plener dla przedstawień na pewno ciekawy i z przyjemnością mogłabym zasiąść tu kiedyś na widowni.



Od października do marca Arenę podobno podziwiać można w wersji "sauté" bez instalacji scenicznych i tej niezliczonej ilości krzeseł.
Taka pewnie podobałaby mi się bardziej .


Pamiątkowe foto ...



a nawet dwa




i można kierować się do wyjścia

Jakiś taki nowy , nie dziwi mnie to , że amfiteatr nie zrobił na Was oczekiwanego wrażenia . . .
Zewnętrzny pierścień ( skrzydło ) powiększający widownię uruchamia wyobraźnię



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Jakiś taki nowy , nie dziwi mnie to , że amfiteatr nie zrobił na Was oczekiwanego wrażenia . . .

Werona ma wyjątkową scenę operową. Zresztą to obiekt dla wydarzeń nie tylko kulturalnych, bo np. swoją metę miało tu już Giro, a w 2026 roku planowana jest na Arenie ceremonia zamknięcia ZIO.
A, że wszystko to kosztem historycznego ducha starożytnego amfiteatru... Jak to często bywa coś za coś.

Werona, Museo Lapidario Maffeiano

Piazza Bra opuszczamy przez średniowieczną bramę Portoni della Bra.
Pomiędzy dwoma łukami z werońskiego marmuru pod koniec XIX wieku umieszczono zegar widoczny z obu stron ulicy.






Bezpośrednio przy bramie znajduje się wejście do Museo Lapidario Maffeiano. Nie mieliśmy go w planach, ale skoro możemy je zwiedzić za darmo z VeronaCard, a i tak przechodzimy obok to postanawiamy zajrzeć do środka.

Muzeum Lapidarium jest jednym z najstarszych muzeów publicznych w Europie. Zostało założone w 1745 r. przez Scipione Maffei, włoskiego historyka, dramaturga, dyplomaty, filozofa i naukowca, którego osobista kolekcja stała się początkiem zbiorów muzeum.






W kolekcji muzeum znajdują się starożytne kamienne inskrypcje, płyty nagrobne, fragmenty pomników i rzeźb. Znaleziska pochodzą głównie z epoki rzymskiej i greckiej, ale znajdziemy tu także także inskrypcje etruskie i bizantyjskie.















Po opuszczeniu Museo Lapidario czeka nas niedługi spacer wzdłuż świetnie zachowanych średniowiecznych murów miejskich.








Przy Via Luigi da Porto, w XIII wiecznych wnętrzach dawnego klasztoru San Francesco al Corso mieści się bardzo ciekawe muzeum fresków.




Miejsce to bardziej znane jest jednak jako domniemane miejsce pochówku szekspirowskiej Julii .
Z tzw. kronikarskiego obowiązku cyknęliśmy fotkę krypty z sarkofagiem




i poszliśmy obejrzeć ciekawe zbiory muzeum

CDN

Mury miejskie są imponujące , dobrze że wpleciono w nie kilka budowli , bo w innym wypadku zapewne wewnątrz miasta niewiele by z nich zostało .

Muzeum Lapidarium to u mnie obowiązkowy punkt
Niedawno głośno było w prasie na temat zwracania artefaktów ich właścicielom , do znakomitych muzeów , a ja zastanawiam się jak to jest , a jak powinno być . Skradzione z muzeum we Włoszech artefakty USA zwróciło do Włoch , nie bacząc na fakt , że wcześniej część tych artefaktów skradziono w Turcji , Iraku , Iranie , Syrii , Armenii . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Niedawno głośno było w prasie na temat zwracania artefaktów ich właścicielom , do znakomitych muzeów , a ja zastanawiam się jak to jest , a jak powinno być .

Ciekawy temat.
Jeżeli chodzi o Museo Lapidario w Weronie to jego zbiory uszczuplił Napoleon i szukać ich dziś można w Luwrze.
Jaką drogą znalazły się w posiadaniu pana Maffeiano, który dał początek tej kolekcji nie wiem.

piotrf napisał(a):Skradzione z muzeum we Włoszech artefakty USA zwróciło do Włoch , nie bacząc na fakt , że wcześniej część tych artefaktów skradziono w Turcji , Iraku , Iranie , Syrii , Armenii . . .

Pytanie czy w Turcji , Iraku , Iranie , Syrii , Armenii . . . są jakieś instytucje gotowe dowieść kradzieży i wystąpić o taki zwrot.
Może tu jest pies pogrzebany.

Odzyskanie artefaktów nie jest sprawą prostą , procesy toczą się latami . Egipt udowodnił , że ten proces można doprowadzić do końca i bardzo powoli odzyskuje zrabowane skarby . Miejmy nadzieję , że innym krajom też się to uda . . .

To jeden z artykułów wyjaśniających dlaczego dla mnie jest to grabież . Nie wydaje mi się bowiem , żeby trzeba było udowadniać komukolwiek , że Ołtarz pergamoński , Fasada pałacu Mszatta , Brama Isztar , Mihrab z Kaszanu , czy dziesiątki artefaktów z z Imperium Wielkich Mogołów nie jest spuścizną dorobku kulturowego Niemiec . Mumie egipskie , statuy faraonów , płaskorzeźby Nineveh , królewskie grobowce z Ur , czy marmury z ateńskiego Partenonu w British Museum też raczej nie wymagają świadectw pochodzenia . Napoleon również nie płacił za eksponaty zalegające Luwr .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):To jeden z artykułów ... .

Trudno się nie zgodzić.
Dzięki za link.

Werona, Museo degli affreschi

Muzeum Fresków otworzono w 1975 roku. W kilku salach prezentowane są freski pochodzące z okresu od X do XVI wieku, które zostały zdjęte z werońskich pałaców i kościołów.












Najstarsze freski przeniesione zostały z sanktuarium Świętych Nazaro i Celsusa, skalnego kompleksu z okresu wczesnochrześcijańskiego wykopanego w tufie góry Castiglione.
Wnętrze jaskini pokryte było dwiema nałożonymi na siebie warstwami fresków, jedna z X, a druga z XII wieku.











Wrażenie robi Sala Muz z Casa Guarienti. Stworzona została specjalnie, żeby zaprezentować freski pochodzące z XVI-wiecznego pałacu Veronese Palazzo Guarienti ai Filippini. Wymiary i układ pomieszczenia wiernie odwzorowują pierwotną przestrzeń, w której znajdowały się obrazy Paolo Farinatiego, jednego z najważniejszych malarzy werońskich drugiej połowy XVI wieku.







W sali tej odbywają się obecnie m.in. ceremonie zaślubin .



Centralną część zbiorów Muzeum Cavalcaselle w Weronie stanowią freski z Palazzo Fiorio della Seta.
Była to jedna z najbardziej reprezentacyjnych budowli w Weronie, wzniesiona przez zamożną rodzinę kupców nad brzegiem Adygi. Fasada została w całości pokryta freskami autorstwa Domenico Brusasorziego i Bernardino India, największych przedstawicieli manieryzmu werońskiego.
Naruszony przez powódź budynek został rozebrany pod koniec XIX wieku, a cenne malowidła zachowano.












Obok fresków można się też pochylić nad modelem Palazzo Fiorio della Seta i obejrzeć kilka jego fotografii.








Werona zyskała sobie miano „Urbs picta” czyli malowanego miasta.
Dekorowanie fasad budynków freskami stało się szczególnie modne w XVI i XVII wieku. Setki domów ozdobiły sceny alegoryczne, mitologiczne lub religijne. Spacerując dziś przez centrum Werony z głową zadartą do góry, wciąż można zobaczyć wiele przykładów, lepiej lub gorzej zachowanych.

Polecam też wizytę w muzeum .

Werona, Casa di Giulietta (Dom Julii)

Atrakcja Werony, o której nie sposób nie wspomnieć. Trudno też nie skręcić w podwórko ze słynnym balkon, żeby zobaczyć na własne oczy ten fenomen.
Udaliśmy się więc i my .

W przejściu prowadzącym na podwórko Domu Julii przy Via Cappello przed laty umieszczano tysiące miłosnych wyznań pisanych bezpośrednio na ścianach czy przyklejanych na karteczkach przy pomocy np. gumy do żucia.
Wyglądało to tak, jak pokazał w swojej relacji np. Michał.
W 2019 roku przejście wyremontowano, zamontowano monitoring i zakazano bazgrołów po karą grzywny. Zakaz chyba działa, bo ściany czyściutkie .

Z takim tłumem nie spotkaliśmy się w Weronie nigdzie indziej . Nawet przy starożytnej Arenie.
Osobiście zupełnie nie pojmuję fenomenu tego miejsca .






Budynek pochodzi z XIII w., a znajdująca się ponoć gdzieś na ścianie płaskorzeźba kapelusza pozwoliła zbudować legendę o tym, że należał do rodu Capuletich, z którego wywodziła się szekspirowska Julia. W latach 30. XX w. Antonio Avena, architekt i dyrektor miejskich muzeów, zdecydował o dobudowaniu do budynku balkonu, którego oryginalnie nigdy tu nie było. Balkon szybko stał się turystyczną atrakcją, a historię Romea i Julii powszechnie wykorzystuje się do promocji miasta.
Marketingowy majstersztyk.

Na balkon co chwilę wchodzi kolejna Julia .




Wejście do domu i na balkon jest płatne. Cena moim zdaniem absurdalna - 6 €.
Ale jak macie w kieszeni VeronaCard wejście jest za free. Obowiązuje tylko wcześniejsza rezerwacja online. Sprawdzamy godziny na stronie i okazuje się, że wejść można w zasadzie z marszu.
No to wchodzimy i udajemy się prosto na balkonik cyknąć selfie .




Poza samym balkonem w domu można obejrzeć kilka pomieszczeń urządzonych w sposób nawiązujący do wyglądu arystokratycznej rezydencji z XIV wieku.






W sypialni ustawiono łóżko z planu filmowego Romea i Julii z 1968 roku w reżyserii Franco Zefirelliego.






Freski ścienne przeniesiono z innych obiektów w Weronie. Datowane są od XIII do XVII stulecia.






Czy warto zajrzeć
Nie płacąc dodatkowo ani centa i mając dużo czasu można .

Jeszcze Julke po cycku trza pogłaskać było

mysza73 napisał(a):Jeszcze Julke po cycku trza pogłaskać było

Nie chciało mi się przeciskać przez ten tłum. Na szczęście nie mam deficytów w zakresie gwarantowanym podobno przez ten cycek .

marze_na napisał(a):Werona, Casa di Giulietta (Dom Julii)

Atrakcja Werony, o której nie sposób nie wspomnieć. Trudno też nie skręcić w podwórko ze słynnym balkon, żeby zobaczyć na własne oczy ten fenomen.
Udaliśmy się więc i my .

W przejściu prowadzącym na podwórko Domu Julii przy Via Cappello przed laty umieszczano tysiące miłosnych wyznań pisanych bezpośrednio na ścianach czy przyklejanych na karteczkach przy pomocy np. gumy do żucia.
Wyglądało to tak, jak pokazał w swojej relacji np. Michał.
W 2019 roku przejście wyremontowano, zamontowano monitoring i zakazano bazgrołów po karą grzywny. Zakaz chyba działa, bo ściany czyściutkie .

Osobiście uważam, że te "bazgroły" dodawały kolorytu temu miejscu i kto wie czy nie były jej najautentyczniejszą częścią, bez tego, to tylko podwórze, jakich we Włoszech pewnie setki a nawet tysiące. To co się nie zmieniło to tłok na malutkim placu .

marze_na napisał(a):Osobiście zupełnie nie pojmuję fenomenu tego miejsca .

To rewelacyjny chwyt reklamowy promujący miasto i przykład dla wielu miast na całym świecie , stosowany również u nas
Wspaniałe , bogate historycznie miasto Sandomierz również jest kojarzone z "Ojcem Mateuszem" bardziej niż z jakimkolwiek zabytkiem . Moim zdaniem to dobrze że chytrze przemycane są te zabytki do świadomości niektórych wędrujących np. trasą pt. " Śladami Ojca Mateusza" .


Pozdrawiam
Piotr