Małe i duże bałkańskie podróże :-)

19 września, środa

To był zdecydowanie najbrzydszy poranek podczas całych greckich wakacji . Nic na to nie wskazywało, wczoraj przecież było tak pięknie, prawie bezwietrznie. A dziś, no cóż, nad naszymi głowami i nad całą Mykonos zawisły ciemne chmury . Może nie tyle zawisły co się przetaczały... ale efekt braku słońca i błękitu nieba był taki sam...

No to zamiast już od rana wylegiwać się na którejś z wczoraj „zaakceptowanych” plaż, trzeba było znów coś zwiedzać . Nawet jakbyśmy chcieli trochę poodpoczywać, to nie ma ku temu sposobności .

Wczesnym rankiem jedziemy więc do „wioski” Ano Mera. Wioską, jak nazywa ją przewodnik, to ona może kiedyś była... dziś jest po prostu większym niż gdzie indziej skupiskiem domów . Jednak ma coś, co ją wyróżnia – znajduje się tam monastyr Panagia Tourliani założony w 1542 roku przez mnichów z Paros.

Spodziewaliśmy się, że monastyr będzie o tej porze zamknięty – i tak właśnie było. Dlatego obejrzeliśmy go jedynie z zewnątrz i postanowiliśmy wrócić nieco później.













Tuż obok natknęliśmy się na dobrą mapkę wyspy



Podeszliśmy na główny plac Ano Mery, duży i otoczony tawernami i rosnącymi w betonie! dorodnymi eukaliptusami. Widocznie eukaliptusom wystarczy para wodna pobierana z liści

Jak widać pogoda wciąż nie chciała się poprawić , humory poprawiły nam anomerskie kotki









W oczekiwaniu na godzinę otwarcia monastyru postanowiliśmy trochę pozwiedzać. Z Ano Mery podjechaliśmy kawałek na północ, najpierw asfaltem, jeszcze wśród rozproszonych zabudowań, potem już szutrem. Tak, na Mykonos jest całkiem sporo szuterków . W tamtej okolicy znajduje się drugi zaporowy zbiornik na wyspie o wdzięcznej, hawajskobrzmiącej nazwie Maou .



Zapora jest całkiem wysoka.



Gdzie woda, tam i zieleń



I rury

Kawałek dalej już jest wybrzeże... to naprawdę mała wyspa . W tym rejonie są dwie plaże, Fokos i Mersini. Z tej pierwszej nie mamy zdjęć, przejeżdża się bowiem w pewnym oddaleniu od niej, z tego co pamiętam na pewno była tam tawerna.

Fokos z internetu:



Druga jest może pół kilometra dalej i wygląda tak:











Okolica zbudowana jest z takich skałek



Mimo wciąż kiepskiej pogody byliśmy pozytywnie zaskoczeni istnieniem takich plaż na Mykonos . Jeszcze do niedawna było tu pewnie całkiem odludnie, no ale teraz nawet na narażonym na wiatry północnym wybrzeżu powstają jakieś apartamenty. Przy okazji zobaczyliśmy jak się je buduje, najpierw stawia się betonowy, klockowy szkielet, który potem wypełnia się cegłami . Stwierdziliśmy też, że te okolice mogłyby być całkiem dobrym miejscem na nocleg .

Zanim wrócimy do monastyru zaglądniemy w jeszcze jedno miejsce. Wyczytałem w przewodniku, że nieco na północ, na „przedmieściach” Ano Mery znajduje się jeszcze jeden monastyr i wzgórze na którym znajdowała się antyczna osada, Paliokastro.

Monastyr był zamknięty . Co prawda była na drzwiach karteczka, żeby pukać... no ale nie zdecydowaliśmy się.

Domy popadają w ruinę, o kapliczki wciąż ktoś dba













Co kraj to obyczaj... u nas krasnale a tu w ogródkach stoją osiołki







Pozostało jeszcze zaglądnąć na wzgórze Paliokastro. Nie spodziewaliśmy się zastać tam cudów, no i tak właśnie było. Ot, zwykła górka na której pasą się kozy

Z oczywistą kapliczką na szczycie





I z ładnymi widokami na zatokę Panormos





Ano Mera i zamknięty monastyr

Trochę czasu minęło a pogoda wciąż się nie poprawia , co prawda zza ciemnych chmur czasem można zobaczyć niebo, no ale to trochę za mało...

Podjedźmy więc do Panagia Tourliani.

Tym razem najbardziej znany monastyr na Mykonos był już otwarty. Oprócz nas było tu całkiem sporo ludzi, głównie wycieczek.

Z dużym zadowoleniem zanotowaliśmy fakt, że będziemy mogli tu uzupełnić zapasy wody .



Można było wyczekać momenty, gdy nie było nikogo i nikt nie potrzebował zaspokoić pragnienie.

Wycieczki nie wszędzie też zaglądają

Mieszka tu jeden, ostatni „mnich” . Chyba jest bardzo zadowolony z obecności gości.



















Te srebrne wiszące lampki to podarunki od wdzięcznych parafian.









c.d.n.

Biało-niebieskie kościółki bardziej mi się podobają niż biało-czerwone , ale i tak z przyjemnością zwiedzam z Wami kolejną wyspę

weldon napisał(a):A Grecja w kryzysie

Pomyślałam, że może Ty coś na ten temat wiesz. Czy słyszałeś żeby jakiś kościół sprzedawał swoje dary (o takie np jak srebrne bogato zdobione lampki wiszące w tym monastyrze) aby ratować swoją ojczyznę z powodu kryzysu ekonomicznego ? Tak mi się skojarzyło Twoje stwierdzenie "A Grecja w kryzysie" .

dangol napisał(a):Biało-niebieskie kościółki bardziej mi się podobają niż biało-czerwone , ale i tak z przyjemnością zwiedzam z Wami kolejną wyspę

Mnie też się bardziej te biało-niebieskie podobają ale często to są bardzo nowe kościoły. Ale tu na Mykonos naj naj najważniejsza była dla mnie Delos a potem długo nic i na końcu wiatraki Mykonos.

19 września, środa c.d.


Z Ano Mery wybraliśmy się na kolejną plażę położoną po północno-wschodniej stronie wyspy. Do Mertchias prowadzi wąska, stroma i zniszczona betonówka. Przy plaży jest niewielki kościółek a okolica wygląda całkiem podobnie jak ta, którą widzieliśmy wcześniej.



No dobra, to teraz nadszedł ten czas, by znaleźć się na najwyższym szczycie Mykonos . Od początku mieliśmy na to ochotę, zwłaszcza że okazało się, że na tenże najwyższy szczyt prowadzi droga do znajdujących się tam budynków i anten. Tyle że okazało się jeszcze co innego , że najwyższy szczyt nie był najwyższym szczytem i gdybyśmy to wtedy wiedzieli, może wszystko byłoby trochę inaczej.

A wszystko przez mapkę w przewodniku , najlepsza była w Bedekerze i na nią czasem sobie zerkaliśmy, skąd mogliśmy wiedzieć że wydrukowano ją z błędem . Dopiero dłuuuugo po powrocie okazało się, gdy popatrzyłem na inne źródła, że najwyższy punkt Mykonos położony jest nie we wschodniej a w zachodniej części wyspy. Co ciekawe oba noszą nazwę Profitis Ilias, z tym że ten wyższy to Profitis Ilias Varniotis a ten niższy – Profitis Ilias Anomeritis albo Tiganiou. A różnica wysokości to zaledwie kilkanaście metrów .

No w każdym razie tego dnia wcale o tym wszystkim nie wiedzieliśmy, jedziemy więc szeroką jak na tutejsze warunki drogą na „najwyższy szczyt” . Daleko nie zajechaliśmy, za chwilę natknęliśmy się na piękny zakaz wjazdu... teren wojskowy. No trudno.

Postanowiliśmy więc okrążyć tę górę od południa i dostać się na wschodnie wybrzeże. Trudniej dostępne, więc może tam też będzie coś fajnego dla nas? .

Pogoda zdecydowanie się poprawiła . A widoki całkiem, całkiem

Plaża Lia, ostatnia zagospodarowana i dostępna asfaltem, a w oddali Kalafati.



Lia



Kalafati



Cypelek Tarsanas i za nim Agia Anna



Również i w tej części wyspy posiadłości nie brakuje



Dojechaliśmy do prawie samego końca, szutrówka była bardzo kiepska a małe plażyczki rozczarowały nas jeszcze bardziej. Tu nie zostaniemy. Z góry zobaczyliśmy jednak jeszcze 2 plaże po południowej stronie wyspy, jedna malutka, zaraz za popularną Lia, druga większa, ale jak się potem okazało w zasadzie niedostępna samochodem, przynajmniej takim jak nasz. Dlatego najpierw wylądowaliśmy na plaży Lia.







A potem pokonaliśmy kawałek drogi po skałkach widocznych na ostatniej fotce i znaleźliśmy się tu:

Bezimienna plaża, której na użytek tej relacji nadamy nazwę Lia II .



No wreszcie znaleźliśmy coś fajnego (jak na mykonoskie warunki) dla siebie , zwłaszcza że widoczna na zdjęciu para bardzo szybko się pozbierała i mieliśmy tę sympatyczną plażyczkę tylko dla siebie przez dobre kilka godzin .

No a wieczorem... wieczorem postanowiliśmy pokonać nasze przyzwyczajenia i zamiast jak zwykle ugotować jedzenie i potem iść spać, pojechaliśmy na spacer po wieczornym Mykonos .

Najpierw podeszliśmy do agencji sprzedającej bilety promowe, warto by już w końcu podjąć ostateczną decyzję w sprawie wyboru ostatniej wyspy którą odwiedzimy . Niestety, mimo że początkowo wydawało się że mamy jakiś większy wybór, teraz okazało się, że po sezonie, w drugiej połowie września przewoźnicy odwołują połączenia i na Paros, na którą się przez ostatnie 2 dni nastawialiśmy, nie będziemy już mieli szans popłynąć. Pozostały nam do wyboru Siros i Tinos... wybór był więc jeden . Miejmy nadzieję, że nie będziemy go żałować...

Zatem pospacerujcie z nami po wąskich, czasem gwarnych, czasem pustych, rozświetlonych uliczkach nastrojowego miasteczka. Było warto, było pięknie













Dłuższą chwilę przyglądaliśmy się śmiesznej dziecięcej zabawce oferowanej przez kilku ciemnoskórych „handlowców” którzy pojawili się z zapadnięciem zmroku . Galaretowaty pomidor czy inny owoc albo zwierzątko, rzucony o deskę zmieniał się w płaską plamę a następnie ponownie przybierał wyjściowe kształty