Upalny wrześniowy Peloponez 2012

Od parkingu trzeba zejść nieznacznie w dół do brzegu niewielkiej zatoczki, wzduż której po drugiej stronie trzeba znów trochę podejść do góry. Generalnie jednak szlak jest bardzo łagodny a ścieżka wydeptana, więc na ten spacer trekkingowe sandałki zupełnie wystarczają . Zresztą, górskich butów i tak z domu nie wzięliśmy .





Wkrótce doszliśmy do ruin rzymskiej willi z resztkami mozaiki…







… a potem skierowaliśmy się w stronę naszego celu – przylądka Matapan zwanego także Tainaron albo Ténaro.
Grecka nazwa pochodzi najprawdopodobniej od imienia Teanarus, jakie nosił jeden z synów Zeusa…
Nazwa Matapan pojawiła się w średniowieczu i oznaczała miejsce położone między wodami („meta” po grecku to „pomiędzy”).

Dojście na cypel nieśpiesznym krokiem zajmuje około 30 – 40 w jedną stronę. Zważywszy na niezbyt duże różnice wysokości, spacer nie jest wyrypą . No, chyba że skwar się z nieba leje … Nam się trafiło jak ślepej kurze – cała podróż przez Peloponez była w skwarze, a akurat na ten moment, gdy podążaliśmy w stronę przylądka, pojawiło się trochę chmurek . Ciepło oczywiście było cały czas, ale nie sparaliżowało chęci do krótkiej wędrówki.

Widoczki w stronę parkingu – punktu startowego pieszej wycieczki:

Troszkę miejscowej wrześniowej flory:













Ze specjalną dedykacją dla Longtoma :




Fauna też była :

dangol napisał(a):
Ze specjalną dedykacją dla Longtoma :

Się działo

Kiedy przewinęliśmy się na drugą stronę grzbieciku, ukazał się „nasz" przylądek.



Widoczki w tył…





i znów do przodu…



a latarnia coraz bliżej !

dangol napisał(a):na nas czekał „koniec świata” .

Wszędzie można znaleźć swój koniec świata.

dangol napisał(a):

Ładnie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Latarnię zbudowano w latach 1882-1887 (odnowiono 1930 i 1950). Ma wysokość 16 m, stoi 25 m powyżej poziomu morza.







Latarnika niestety nie było , latarnia była zamknięta i nie udało nam się wejść na górę . Obeszliśmy więc budynek dookoła i pogapiliśmy się na bezkresne morze… Krety widać nie było.









Przez moment zamarzyło nam się, aby kiedyś dotrzeć tu od strony morza i mieć taki widok na latarnię.

Fotka z netu:

Kto wie, może kiedyś się uda ?

Skoro znaleźliśmy się na Matapanie, to wypadłoby wspomnieć o kilku faktach historycznych związanych z przylądkiem.

Stacjonowały tu wojska najemne pod dowództwem Leosthenesa, które w 323 roku p.n.e. podczas wojny lamijskiej rozpoczęły działania zbrojne przeciwko Macedomii, a następnie brały udział w zajęciu Termopil.

W 1717 roku podczas wojny turecko-weneckiej na wodach Zatoki Lakońskiej w pobliżu Matapanu rozegrała się bitwa, w której Turcy stracili 14 okrętów, wojska flota sprzymierzona z Wenecją jedynie dwa, ale kilka uległo uszkodzeniu. Ze względu na pogodę, każdy z jej uczestników zmuszny był odpłynąć w swoja stronę, bitwy pozostał nierozstrzygnięty…

W 1915 roku w pobliżu przylądka zatonął statek SS Californian, storpedowany przez wojska niemieckie.
W 1941 roku w pblizu przylądka miała miejsce największa bitwa morska stoczona w czasie II wojny światowej na Morzu Śródziemnym. Rozegrała się pomiędzy marynarką aliancką a włoską. Włosi stracili 3 ciężkie krążowniki i 3 niszczyciele oraz 2300 zabitych, uszkodzony został 1 okręt liniowy. Brytyjskie straty wyniosły: 4 lekkie krążowniki lekko uszkodzone, 1 samolot torpedowy zniszczony oraz 3 zabitych. Porażka Włochów pozwoliłą Brytyjczykom na przejęciu inicjatywy na morzu…

Trochę fotek z drogi powrotnej (niestety, tylko po śladach) na parking:

Po willi praktycznie śladu ... a mozaika jest !
Przylądek, a właściwie jego koniec super i super pokazany.

pozdrawiam.

Znowu spora ilość zdjęć z miejsc znajomych tzn. niektóre znam 'osobiście' a niektóre ...np. ze zdjęć kulek
Oj mieliście szczęście, że Wam słoneczko zasłoniło w drodze na przylądek

pozdr

Olądnęliśmy pobliskie ruiny kaplicy Asomati.



Zbudowano ją w znacznej części z pozostałości starożytnego sanktuarium Posejdona Tainarios i wyroczni śmierci, która istniała w tym miejscu od połowy III wieku p.n.e.

























Na północ od ruin kaplicy znajduje się druga mała zatoczka – tam właśnie kończy się ziemski świat... Znajduje się tam bowiem otwór groty, będącej wejściem do świata umarłych! Na wszelki wypadek nie poszłam, jeszcze trochę mam na ziemi do załatwienia .



Na Tajnaron przybył kiedyś Herakles, aby wykonać tu ostatnią z dwunastu prac, jekie zlecił mu król Eurysteusz. Miał mianowicie sprowadzić z Hadesu Cerbera, pilnującego aby dusze zmarłych nie wydostały się z powrotm do żywych. Gdy Heraklesowi udało się zejść do Hadesu i wykonać zadanie, Charon nie odważył się pobrać od niego opłaty za przewiezienie przez Styks…
Ta mitologiczna opowieść wyjaśnia, dlaczego właśnie ba Tainaron powstała wyrocznia śmierci i psychomantejon – pomieszczenie, w którym starożytni wpadali w inny stan świadomości (ciekawe, jakimi środkami to osiągali ?) i nawiązywali łączność z duchmi…

W pobliżu przylądka Matapan głębokość morza dochodzi do około 4850 m. Może właśnie dlatego starożytni wierzyli, że tu kończy się świat?
Według niektórych, to właśnie na samym cypelku było wejście do Hadesu, a nie w zatoczce w pobliżu świątyni Posejdona…

URL=http://picturepush.com/public/11467019][/URL]

Byłoby głupotą, gdybyśmy nie skorzystali z kąpieli w pustej zatoczce, jaka jest w pobliżu parkingu.



Czym prędzej więc zabraliśmy z auta stosowne plażowe akcesoria i troszkę poleniuchowaliśmy.

Dopiero teraz zauważyłem jaka fajna panoramka Ci wyszła w poprzednim odcinku

Janusz ma dobrze mówi, chmurki podczas wędrówki do latarni z pewnością się przydają. Myśmy ich nie mieli i wróciliśmy chyba o litr suchsi .

Ta zatoczka to chyba pełni dyżurną rolę dla spragnionych kąpieli odwiedzających "koniec Grecji"

Na Mani było tak pięknie, zaglądając tu wracają wspomnienia...

Kościółek Agia Triada stojący nieco przed zjazdem do Marmaris, całkiem blisko rozdroża do kolejnych „wieżowych” osad Páliros i Mianes.









Nieco dalej…





Minęliśmy zjazd do Zatoki Przepiórek – Pórto Kágio.



Teraz trochę żałuję, że nie zjechaliśmy tam, aby zatrzymać się na kolejny nocleg . Z pewnością podobałby mi się posezonowy porcik na krańcach Grecji. Być może, że zachciałoby nam się pójść na kolejny spacer do położonej za wioską kaplicy, a może nawet do ruin tureckiej twierdzy znajdującej się w północnej części zatoczki – na pewno w każdym z tych miejsc o zachodzie słońca byłoby przepieknie!

Nadszedł jednak czas powrotu w stronę domu, trzeba więc było ruszać ku północy . Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że na Peloponezie „zaoszczędzimy” jeden dzień, który spokojnie można byłoby spędzić właśnie na Mani.

Aby nie nadkładać drogi, postanowiliśmy nie wracać aż do Aliki, lecz do głównej szosy dotrzeć na skróty bocznymi asfalcikami. Tyle, że wymagało to bardzo stromego podjazdu…

Nagrodą, oprócz znacznie mniejszej liczby kilometrów, były takie oto widoczki na Marmaris, Porto Kagio, Paliros i „koniec świata”.

dangol napisał(a):

Widok widokiem, ale widać jak kierowcę wchłonął ten widok.

No Mani Wam się udał, był koniec lądowej Grecji, były nasze i Wasze ulubione kwiatki, była odświeżająca kąpiel i spacer do starożytnych ruin (czego nam się już nie chciało zobaczyć). A teraz panoramki z fajnego punktu widokowego.