Upalny wrześniowy Peloponez 2012

Kościół klasztoru Pantanassa jest z pewnością jednym z najpiękniejszych jakie widziałem

A po ilości zdjęć z wnętrza od razu widać że zwiedzałaś go sama

Piękne freski Szkoda że czas pozostawił na nich tyle śladów ( zapewne nie tylko czas )


Pozdrawiam
Piotr

Fajny ten Peloponez i co najważniejsze pogoda śródziemnomorska.
Ja to go tak ekspresowo i po hitach tylko przerobiłem.
Lubimy takie knajpki ze stolikami nad samą wodą ... posiedziałbym tam.
Freski ciekawe mimo "strat".

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):...pogoda śródziemnomorska.

Już by nawet nie musiała być Grecja.
Niechby "choć" Chorwacja.

pzdr

longtom napisał(a):

mariusz-w napisał(a):...pogoda śródziemnomorska.

Już by nawet nie musiała być Grecja.
Niechby "choć" Chorwacja.

Dokładnie tak, nawet o tej porze roku . Trochę cieplej byłoby

Co do fresków - to też mi się podobały, chociaż w ubiegłym roku te rumuńskie chyba jednak zrobiły na mnie większe wrażenie...
Malowidła jeszcze się tu pojawią, bo dopiero kawalątek Mistry z mną.

Przy drodze do kolejnego klasztoru, zgodnie z mapką powinny się znajdować ruiny kilku małych kościółków. Zdecydowanie były to jakieś nędzne resztki, gdyż nie zwróciłam nań uwagi. Najokazalszymi ruinami przy tej ścieżce był dom założyciela Pantanassy - Jana Franopoulosa. Nie na tyle jednak okazały, aby chciało mi się uwiecznić ruiny na zdjęciu – dużo fajniej „wyglądał” na poglądowej planszy.



No więc, kilka ogólnych widoczków z tej ścieżki. Największa widoczna budowla to prawdopodomie dom rodziny Laskaris - ale pewności nie mam, gdyż tę część dolnego miasta sobie odpuściłam i do domostwa nie doszłam…





Prawdziwa perełka Mistry – niewielki klasztor Perivléptos (Peribleptos) ukryty wśród drzew pod skalnym zboczem, częściowo w nim wydrążony. Powodem lokalizacji monastyru w tym miejscu była pradawna grota – pustelnia św. Katarzyny, którą później włączono w obręb klasztoru, jaki powstał w XIII w. Przebudowano go w 1310 r. i pod koniec XIV w.

Za mury obronne z blankami wchodzi się przez sklepioną łukowato bramę…





Katholikon otoczony jest kaplicami grobowymi, łączy się ze skalną grotą – jedno z wejść wykute jest w skale. Dzwonnica znajduje się powyżej, na urwisku zbocza. Na parterze klasztornej wieży znajdował się refektarz.

Wnętrze kościoła jest dość mroczne, więc robienie fotek bez lampy łatwe nie jest, zwłaszcza z zepasutym aparatem ... Kilka zdjęć zrobić jednak musiałam , bo freski (chociaż oczywiście są mocno nadszarpnięte przez czas) bardzo mi się podobały . Kiedyś musiały być wspaniałe!
Większość malowideł pochodzi z XIV wieku, są na nich sceny martyrologiczne, eucharystyczne i pasyjne, a także robudowany cykl poświęcony Matce Boskiej.





















Tak w ogóle, to chyba właśnie ten malutki klasztor Mistry zrobił na mnie największe wrażenie… Tak jakoś mistycznie tam było.

Kościółek Agios Georgios:





Przy tym właśnie kościółku doszłam do wniosku, że nie chce mi się iść dołem w stronę wyjącia z Mistry, skoro chciałabym jeszcze zobaczyć klasztory w zachodniej części Dolnego Miasta. Owszem, to byłoby najmniej męczące , ale przechodziłabym obok najbardziej zrujnowanych budowli… Lepiej na to patrzeć od góry ! Postanowiłam więc do górnej ścieżki i nią dotrzeć tam, dokąd chciałam .



W dole było widać zwieńczenie mojego spaceru po Mistrze:



Najpierw jednak było coś innego…



Do kościółka Evangelistria wejść niestety się nie dało… Ta dawna kaplica cmentarna (XIV-XV w.) o harmonijnych proporcjach na planie krzyża, ponoć jednak nie ma ciekawego wnętrza, gdyż malowidła są bardzo zniszczone. Z zewnątrz jednak ładnie się jednak prezentuje, ustawiona na niewielkim tarasie.

Zespół klasztorny Vrontochión (Brontochión, Vrondogión…) został wzniesiony w latach 1290-1322.
Tu właśnie było centrum kulturalno-intelektuale dawnej Mistry.
Na terenie klasztoru były dwa kościoły, starszy św. Teodory i młodszy - Afendiko.



Ágii Theódori został wzniesiony w latach 1295-1296. Po wybudowaniu nowego katholikonu Afendiko, starszy kościół stał się klasztorną kaplicą cmentarną - w narożach znajdują się cztery kaplice grobowe.
Jest to bardzo kaształta świątynia, a jej architektura nie była zmieniana w późniejszych czasach. Plan kościoła nawiązuje do kształtu krzyża greckiego zamkniętego w ośmioboku. Bęben kopuły wsparty jest na ośmiu łukach, te zaś wspierają się na ośmiu ścianach. Piękno budowli podkreślają okna obramowane ornamentem z cegieł.










Absyda była kiedyś wyłożona płytkami ceramicznymi. Zachowały się fragmenty utrzymanych w ciemnych kolorach malowideł, pokrywających dawniej całe ściany. Tyle, że do wnętrza wjeść nie mogłam , akurat było zamknięte - dało się zaglądnąć jedynie przez szklane drzwi.

Katholikon Hodigetria (Afendikó, Odigítria, Hodigitria…) czyli Matki Bożej Przewodniczki zbudowano w 1310 r.









Wewnątrz można oglądnąć XIV-wieczne freski, ale w porównaniu z tymi, jakie oglądnęłam w poprzednich klasztorach, jakoś słabo wypadły. Sama architektura wnętrza świątyni podzielonego marurowymi kolumnami, podobała mi się .



Fotka z netu:











Widok sprzed Afendiko:

Do zobaczenia został mi już tylko katedra Mitrópolis znajdująca się w pobliżu dolnego wejścia do Mistry - jej patronem jest Agios Dimitrios. Kościół jest najważniejszą i zarazem najstarszą świątynią Mistry, zbudowaną w latach 1270-1291, przebudowaną w XV w. Wieżę dostawiono w 1316 r.

Katedra najpiękniej prezentuje się z górnych ścieżek.











Gdy dochodziłam do Mitropolis, spotkałam oczekującego na mnie Grześka.

Ładny arkadowy dziedziniec oraz piętrowy budynek pałacu biskupiego pochodzą z XVIII wieku, w tym czasie katedra wciąż pełniła swoje funkcje.







W pałacu mieści się niewielkie muzeum, ale jego zbiory – chociaż niewątpliwie ciekawe – są skromniutkie.

Fotka z netu:

Na dziedzińcu można zobaczyć rzymski sarkofag z rzeźbioną procesją kapłanek Bachusa.



Jeszcze kilka fotek z zewnątrz świątyni…

Z wnętrza katedry zdjęć nie mam… Nawet nie dlatego, że nie wyszły (chociaż to też ), lecz z powodu zakazu ich robienia. Nie za bardzo mogłam złamać ten zakaz, gdyż w drzwiach świątyni stał pan, który pilnował i zwracał uwagę tym, którzy odpowiedniej tabliczki „nie zauważyli” .

Najstarsze freski pochodzą z czasów budowy kościoła, ale te najciekawsze namalowano w XIV wieku.

Fotka z netu:

Przed ikonostasem znajduje się wmurowana w posadzkę marmurowa płyta z dwugłowym orłem, upamiętniająca koronację ostatniego bizantyjskiego cesarza Konstantyna XI Paleologa, która miała miejsce właśnie w tej świątyni.

Fotka z netu:

Kilka fotek zrobionych z balkonu pałacu biskupiego w kierunku Pałacu Despotów i frankońskiego Kastro zbudowanego przez Wilhelma II Villehardouina.







Tak oto zakończyliśmy zwiedzanie Mistry…

Tak się zastanawiałam, czy po zwiedzeniu Mistry nie wrócić gdzieś w okolice Githionu i tam poszukać jakiegoś dogodnego miejca na nocleg... Może plaża wraku lub coś w pobliżu?
Ostatecznie jednak zdecydowaliśmy, że już tego dnia dotrzemy do Monemwazji . Zwłaszcza, że pojawił się pomysł, aby skrócić grecką wyprawę o jeden dzień ze względu na uczestnictwo i innej, dorocznej atrakcji w winnicy u naszego Kapitana.

„Arbuzowa” przerwa z pierwszym widokiem na „grecki Gibraltar” .





Zwiedzać tego dnia już nam się nie chciało, woleliśmy podelektować się ciepłym morzem . Trzeba było więc znaleźć taką plażę, która zarazem mogłaby być miejscówką na nadchodzącą noc...

Monemvasia i położona naprzeciw Gefyra nie były jednakże na tyle puste, by mogły nas zadowolić, pojechaliśmy więc wzdłuż wybrzeża na południe… Gdy główna droga odbiła od morza w stronę Neapoli, od razu zrobiło się tak, jak lubimy . Nie było więc sensu jechać zbyt daleko .

Xifias zupełnie nam wystarczało, nawet nie musieliśmy jechać do długiej plaży na sam koniec wioski, małe zatoczki przy wjeździe od strony Monemwazji były satysfakcjonujące .

Pierwsza myśl była taka, aby zatrzymać się przy plaży Ambelakia (lub jak kto woli - Ampelakia). Tyle, że tam nie udałoby nam się zjechać autem na samą plażę, musielibyśmy stanąć przy dróżce dojściowej i z auta wody widać by nie było, pomimo że było całkiem blisko. Wyżej przy drodze była otwarta tawerna, do zapewne powód, że mimo późnego popołudnia, na tej plaży całkiem pusto nie było. Sama plaża wyglądała jednak sympatycznie.

Fotka z netu:

Na północ od cypelka zamykającego Ambelakię (widać go na powyższej fotce) była kolejna mała, żwirowa zatoczka . W sumie blisko drogi, ale nie na tyle, aby mogło to przeszkadzać . Zwłaszcza, że ruchu na drodze prawie nie było. Kilka domów ponad zatoczką też nie wykazywało oznak życia…

Na plaży stała budka barowa, siedziało przy niej dwóch Greków, jak się okazało – właścicieli baru. Bar jednak był już nieczynny – właśnie ogłosili koniec sezonu . Skoro jednak chcieliśmy zostać tu na noc, zostawili nam na zewnątrz jakiś stolik i plażowe foteliki, abyśmy mieli wygodniej . Następnego dnia i tak mieli przyjechać, żeby wywieźć zamknięte w budce sprzęty… Odjechali, a my zostaliśmy sami .



Trasa (dzień 9) wyniosła 174 km.



A - Skoutari , B - Githio , C - Mistra , D - Xifias

Czas przejazdu: Skoutari 8:00 – Githio do 10:20 – Mistra do 13:50 – Xifias 16:00

Namiary GPS na naszą plażę w Xifias: 36° 38' 43" N - 23° 1' 46" E

dangol napisał(a):ten malutki klasztor Mistry zrobił na mnie największe wrażenie…

Na mnie chyba też
Położony gdzieś na końcu, w cieniu drzew, pełen zakamarków...
Był tam ktoś pilnujący wnętrza?

Widzę że nie odpuściłaś żadnemu zakątkowi Mistry
I też odbiłaś się od tych szklanych drzwi Agia Teodoria

A miejsce na nocleg bardzo fajne, myśmy już nie pojechali dalej na południe od Monemwazji, a tam tyle ładnych plaż...
W samej Monemwazji byliśmy niestety nieco za krótko, mam nadzieję na fotki ze szczytu