Upalny wrześniowy Peloponez 2012

Aż do Limáni Géraka droga była całkiem niezła, jechało się fajnie, bo ruch tu znikomy . Do samej wioski nie zjeżdżaliśmy, chociaż pewnie byłoby tam sympatycznie…

Fotka z netu:

Od strony szosy jednakże zatoka wygląda tak sobie, bo widać przecież tylko jej skraj, ten najbardziej „zabagniony”…





No a potem mieliśmy znów trochę peloponeskiego interioru. Region Zarakas, położony u podnóży gór, nie jest chyba zbyt popularny wśród turystów (może za wyjątkiem kilku zatoczek, ale one są zapewne częściej odwiedzane przez jachty), aut o nie-greckach rejestracjach nie spotkaliśmy…

Taka na przykład podgórska, tonąca w oliwnych gajach wioseczka Gérakas wyglądała na całkiem pustą, ale to zapewne ze względu na porę sjesty, gdyż domy przy drodze były zadbane. Gorzej wyglądała sama droga – wąska i dziurawa…

Gdybyśmy mieli trochę więcej czasu, być może zjechalibyśmy nad morze, na cypelek z monastyrem Evangelistria początku XIX w. No ale zupełnie nie było nam tam po drodze…



Fotka z netu:

Minęliśmy dość rozległą wioskę Reichea …

Fotka z netu:

Wkrótce za nią zjechaliśmy na boczną drogę wiodącą górską doliną.









Gdy zjechaliśmy niżej, dolina się rozszerzyła. To tereny pasterskie, czasem więc drogę przecina przechodzące właśnie stado owiec lub kóz.



Przez Achladokambos dojechaliśmy do Lambokambos (Lampokampos), gdzie na rozdrożu przy kościółku (odchodzi tu droga nad morze przez Harakas do Kyparissi) ruszyliśmy w stronę Kremasti.



Przed Kremasti jednakże trzeba było opuścić główną drogę… Ba, nawet tę mniej główną , gdyż na Leonidio trzeba było zjechać na jeszcze bardziej boczną trasę, skręcając w prawo jeszcze przed Kremasti.
Przed tym ostatnim zjazdem zatrzymaliśmy się na arbuza, przy okazji patrząc co na ten temat „mówi” nam mapa…





Z mapy wynikało, że droga może być kiepka, jednakże w terenie drogowskaz do Leonidio był nowiuśki, asfalcik też wyglądał na świeżo położony . Daliśmy się naciągnąć, a w zasadzie to innego wyboru nie mieliśmy .

W pewnym momencie, zupełnie nieoczekiwanie asfalt się skończył.

Kadr z filmiku:

Nie było żadnego znaku o robotach drogowych ani innego, który mógłby sugerować gwałtowną zmianę…

Wracać się i jechać dookoła, skoro byliśmy już tak blisko Leonidio?
Być może, gdyby szuter prowadził w górę, rozważylibyśmy taką opcję . Trasa wiodła jednak w dół , stokami gór Madara (czasami naprawdę stromo!) w dolinę, w której leżała wioska Peleta, a w niej już normalna , wg mapy żółta droga. No więc, postanowiliśmy użyć tego szuterka .













Na szczęście szuter był tylko przez jakieś 3 czy 4 kilometry, potem wszystko wróciło do normy .





Z Pelety do Leonido pojechaliśmy przez wioskę Tsitalia



… a potem zjechaliśmy w stronę morza przepiękną drogą wijącą się ponad zapierającym dech wąwozem .





Kadr z filmiku:





Leonidio przywitało nas takim oto widoczkiem, wyglądającym jak zamkowe wieże, a to ponoć „tylko” stare wiatraki

dangol napisał(a):… a potem zjechaliśmy w stronę morza przepiękną drogą wijącą się ponad zapierającym dech wąwozem 8) .

Uwielbiam takie trasy !

pozdrawiam

dangol napisał(a):W pewnym momencie, zupełnie nieoczekiwanie asfalt się skończył.

Przypomniały mi się nasze podróże po Czarnogórze kiedy to szybko poznaliśmy pewną prawidłowość - jak gdzieś jest nowy asfalt, to na pewno zaraz się skończy .

Ciekawa musiała być ta boczna dróżka... może i też byśmy tamtędy pojechali ale chcieliśmy zaliczyć Monemwazję a potem zdążyć na prom na Kithirę . Tę główniejszą, w wąwozie do/z Leonidio wspominam jako jedną z najpiękniejszych dróg na półwyspie

dangol napisał(a):... plaży Kastraki.

Jakoś źle mi się kojarzy ta nazwa.

Ale reszta OK

pzdr

kulka53 napisał(a):

dangol napisał(a):W pewnym momencie, zupełnie nieoczekiwanie asfalt się skończył.

Przypomniały mi się nasze podróże po Czarnogórze kiedy to szybko poznaliśmy pewną prawidłowość - jak gdzieś jest nowy asfalt, to na pewno zaraz się skończy .

Ciekawa musiała być ta boczna dróżka... może i też byśmy tamtędy pojechali ale chcieliśmy zaliczyć Monemwazję a potem zdążyć na prom na Kithirę . Tę główniejszą, w wąwozie do/z Leonidio wspominam jako jedną z najpiękniejszych dróg na półwyspie

A ja właśnie [czekając na kolejne odcinki dangol] dobrnąłem z Wami [Kulkami] do okolic Leonidio, gdzie skończył się asfalt.
A później było Mani.
Podróżowaliście w odwrotnych kierunkach, ale chyba w taki sam sposób i w tym samym celu.

Kilka razy świadomie opuszczając wygodną , asfaltową drogę , wiedziony ciekawością zapuściłem się w takie miejsca , że powrót był możliwy tylko na wstecznym biegu Wam skończył się tylko asfalt , nie droga . . .
Za to niemal wszystkie boczne drogi mają do zaoferowania coś ciekawego , niekomercyjnego


Pozdrawiam
Piotr

Oczywiście, że to był jedynie krótki brak asfaltu... Tyle, że my po niespełnionym dojeździe w Retezat, troszkę jesteśmy przeczuleni jazdą bez asfaktu po górkach naszym autkiem o niskim podwoziu. Skrót w stronę Leonidio był na szczęście całkowicie dla nas przejezdny, a widoki warte tego, aby zaryzykować ewentaalny powrót.

W Leonidio nie zabawiliśmy długo…
W zasadzie zjechaliśmy tam z zamiarem znalezienia jakiegoś sklepu, aby uzupełnić warzywka i zakupić flaszkę wina. Tyle że jak zwykle, zapomnieliśmy o sjestowych zwyczajach…

Senna miejscowość wywarła na mnie dobre wrażenie, ale upał nie pozwolił na jej dokładniejsze poznanie. Cztery kilometry od morza to stanowczo za duża odległość w taką pogodę.

Godzina nie była późna, ale zgodnie uznaliśmy, że zwiedzania tego dnia już nie będzie. Przydałaby sie natomiast jakaś plaża . Najlepiej taka, żeby na niej ulokować się już na noc. Tylko gdzie znaleźć miejsce idealne?



Gdyby nie to, że trzeba było trochę cofnąć się na południe, nazwą kusiła nas taka oto mieścina:



Ale gdyby miała być Poúlithra, to musielibyśmy mieć ze sobą pół litra . Lepiej jednak było mieć co najmniej litr, tyle że lokalnego wina .
No i może trochę bardziej na północ od Leonidio… Co prawda, tak na wszelki wypadk, gdyby jednak jakieś miejsce nas urzekło, zaglądnęliśmy też na najbliższe plaże – do Plaki i Lakkos…

Niewielka Pláka to port Leonidio.

Fotka z netu:

Z punktu widzenia podróżowania jachtem, całkiem fajne miejsce na nocleg. Dla nas jednak nie za bardzo, pomimo tego że tuż obok była nawet niezła, żwirkowa plaża i przejrzyste morze. W porcie był czynny (pomimo sjesty ) sklep, a w nim wszystko to, co nam na wieczór było potrzebne.





Zahaczyliśmy też o pobliskie Lakkos…











… a potem pojechaliśmy dalej.

dangol napisał(a):

Moje stwierdzenie, że w Grecji można znaleźć pół Polski a w Polsce trudno by szukać pół Grecji jak widać znajduje również w Twojej relacji potwierdzenie.

dangol napisał(a):Tyle że jak zwykle, zapomnieliśmy o sjestowych zwyczajach…

Tym bardziej, że godziny sjestowe są nieco wczesne a trwają 3-5 godzin. Zabierają więc sporo cennego turystycznego czasu. Niedawno usłyszeliśmy opinię, że na naszych zdjęciach Grecja jest smutna bo pusta bez obecności ludzi i przez brak roślinności bardzo ponura. Jak różne są oczekiwania, wszyscy by chcieli mieć swoją polską wieś w ciepłym kraju ale bez upału

Lidia K napisał(a): Niedawno usłyszeliśmy opinię, że na naszych zdjęciach Grecja jest smutna bo pusta bez obecności ludzi i przez brak roślinności bardzo ponura.

Jak może być ponura, przy tych wszystkich kolorach, jakie pojawiają się na Waszych cykladzkich fotkach?

Mnie tego typu pustki zupełnie nie przeszkadzają , zresztą zawsze można od nich oderwać na chwilkę, przysiadając gdzieś w tawernie

Z szosy sympatycznie wyglądało Sambatiki, ale raczej nie na taki nocleg, jaki mieliśmy w planie.



Tu byłoby lepiej, ale… zjazdu nie szukaliśmy.



A na plaży pod wiatrakami (tuż przed Tyrós) w zatoczce Ligouria (Ligaria) miejsce byłoby idealne, ale żaden zjazd nie rzucił nam się w oczy…

Fotka z netu:





Do Páralia Tyroù zjechaliśmy tylko z ciekawości, jak wygląda największy okoliczny kurort, bo nawet przez monemt nie przyszło nam do głowy, aby tu szukać miejsca na „łóżeczko”. Nawet prysznice nas nie skusiły… Jedynie sklepik, bo w poprzednim zapomnieliśmy o cytrynie do rybki.

Fotka z netu:

Co nie znaczy, że jest tam brzydko, tak źle nie jest. Tyle, że na preferowany przez nas wariant noclegowy ciut za dużo domów przy plaży.









Znośna byłaby następna zatoczka Tigáni, pod warunkiem że byłoby tam o kilku ludzi mniej. Ale czego się spodziewać po miejscu z hotelem?

Dzikich plaż wcale nie było … Zaczęliśmy mieć obawy, czy oby na pewno nie skończymy na kempingu? Zwłaszcza, że zbliżaliśmy się do tej części wybrzeża, w której były aż dwa w niewielkiej w sumie odległości od siebie.
Najpierw jednak była po drodze kokoria .



Kempingi oglądnęliśmy oba, ale na szczęście nie byliśmy na tyle zdeterminowani , aby zatrzymać się na którymś z nich.
Duży Zaritsi był całkiem ładnie położony. Gdyby nie to, że to kemping, to nocleg w tej zatoczce byłby pasujący . Wielbiciele kempingów zapewne byliby zadowoleni…

Fotka z netu:

Zaletą było to, że prawie nikogo tam nie było. Tylko po co płacić za to aż tak dużo?



Tsérfos wyglądał bardziej kameralnie, ale niczym szczególnym nas nie ujął, abyśmy mogli zdecydować się na zapłacenie spania na jego terenie. No i szosa była zbyt blisko, tuż za ogrodzeniem.

Już zaczynaliśmy mieć wątpliwości, czy uda nam się przenocować gdzieś w pobliżu, rozważaliśmy więc ile czasu będziemy jechać na wybrzeże już gdzieś pod Astros…
W pewnym momencie pojawiła się jednak plaża Kryonéri - może nie dzika, ale pusta i bez kempingu.

Fotka z netu:

Tyle, że z tawerną. To nam jednakże zupełnie nie przeszkadzało .



Dla właściciela tawerny, który zaczynał już składać krzesła i stoliki na zimę, problem był tylko jeden – czy czegoś potrzebujmy od niego? No bo on już nie mógł zaproponować nam czegokolwiek do jedzenia i picia. A skoro nic od niego nie chcieliśmy, to “no problem” .
Tawerna była do naszej dyspozycji, tyle że na noc miał być zamknięty łańcuchem wjazd na jej teren. Gdyby rano przyszło nam do głowy wyjeźdżać skoro świt, to nic by z tego nie wyszło, musielibyśmy trochę poczekać na przyjazd Pana Tawrnianego. To z kolei dla nas nie było żadnym problemem .

W taki oto sposób mieliśmy wyłacznie dla siebie, oczywiście za darmo , całą tawernę i plażę przed nią. Oczywiście, z prywatnym prysznicem . Takie są uroki Grecji po sezonie, bo w jego szczycie zapewne byłby w tym niejscu tłok nie do zniesienia, szczególnie w dzień.





Droga co prawda była dość blisko, ale wysoko ponad nami. My nie byliśmy widoczni dla nikogo, sami też nie widzieliśmy ani nie słyszeliśmy jadących tamtędy (zapewne, coraz rzadziej) samochodów.



Trasa (dzień 10) wyniosła 103 km:



A – Xifias, B- Monemwazja , C – Gerakas, D – Leonidio, E – Paralia Tyrou , F - Kryoneri

Czasy: Xifias 10:00- Monemwazja i Gefira do 12:30 – Kryoneri ok. 18:00

Namiar GPS na nasz nocleg w Kryoneri: N 37° 18' 50" - E 22° 49' 14"

Kilka fotek wieczorno-nocnych…

















Wtorek, 25 września

… oraz świcie

Mniej więcej równo ze słońcem pojawił się właściciel tawerny, ale nie zakłócał nam wypoczynku, tylko otworzył “bramę", a potem popłynął sobie na ryby.
Za pobliski cypelek podpłynął natomiast taki oto statek…





My natomiast nieśpiesznie zajęliśmy się śniadaniem, łowieniem ryb (tyle, że raczej nie nadawały się na patelnię i wróciły do wody) i pluskaniem w morzu cieplutkim od samego rana.



















Przypadkowo znaleziony nocleg okazał się najbardziej luksusową “dziką” miejscówką podczas tych wakacji.

Ostatnie spojrzenie na Kryoneri: