Upalny wrześniowy Peloponez 2012

Momenwazja ma wiele uroku , ale ze względu na stojące powietrze i upał wręcz niemiłosierny, nie zdecydowaliśmy się na odkrycie całej pełni tego, co miasto może dziś zaoferować. Co tu mówić o spacerze, skoro nie mieliśmy siły nawet na to, aby przysiąść na kawkę . Nawet podwójna dawka lodu we frape nie ugasiłaby gorąca… Jej cena na strarówce była zresztą sporo wyższa, niż po drugiej stronie grobli.



Bardzo chciałam podejść do XIII-wiecznego kościoła Agia Sofia (jedynej dobrze zachowanej budowli górnego miasta) stojącego ma szczycie stromego 30-metrowego klifu, ale… mogłabym tego nie przeżyć .

Fotka z netu:

Co innego leniwy spacer po dolnym mieście, zamkniętym potężnym murem obronnym. Po krótkiej przechadzce bluzka była co prawda cała wilgotna od potu, ale tyle mogłam ścierpieć . W sumie to szkoda, że nie przyszliśmy tu poprzedniego popołudnia, może byłoby chłodniej?





Weszliśmy przez wąską bramę z załamanym korytarzem, dawniej utrudniającym wtargnięcie do miasta jego wrogom.





Labiryntem wąziutkich uliczek połaziliśmy tu i tam, patrząc na bizantyjskie i weneckie kościółki oraz kamienno-ceglane domy. Bliżej bramy odnowione – obecnie pełniące funkcję hotelików i kawiarenek, nieco dalej wciąż jeszcze zarosłe trawą, często bez dachu i z oknami zabitymi deskami…

Główna ulica dociera do Platia Tzamiou - głównego placu Momenwazji, na którym stoi XVII-wieczna armata, a pod ziemią znajduje się cysterna na wodę.



Fotka z netu:

Do dawnego tureckiego meczetu z XVI w. (mieszczącego obecnie niewielkie muzeum) i tak wejść nie mogliśmy, bo w poniedziałki jest nieczynne. W czasach weneckich meczet służył jako kościół Agios Petros, w XVIII w. znów był tu meczet, w XIX wieku przez pewien czas więzienie, a na początku XX w. – kawiarenka .

Zwiedzanie zabytów generalnie sobie odpuściliśmy...Inna sprawa, że otwarty był chyba tylko główny kościół przy placu.



Kościół Chrystusa Spętanego – Christos Elkomenos to najważniejsza świątynia dolnego miasta, zarazem największa i najstarsza.
Jej początki sięgają około 1000 roku, wtedy była tu kaplica Agios Ioannis, włączona później do katedry zbudowanej przez Bizantyczyków w 1293 r., przebudowanej przez Wenecjan w 1697 r. Nazwa świątyni pochodzi od słynącej łaskami ikony ukazującej Chrystusa pojmanego w Ogrodzie Oliwnym. Ikona została w XII wieku potajemnie wywieziona przez ówczesnego cesarza bizantyjskiego, a potem umieszczona w jednym z kościołów w pobliżu Konstantynopola.
W czasach tureckich świątynia nadal była świątynią chrześcijańską…













Nad wejściem do kościoła znajduje się bizantyjska płaskorzeźba (pochodząca z pierwszego kościoła) – dwa pawie z rozpostartymi ogonami, trzymającymi w swwych pazurach węża…

Fotka z netu:

Lidia K napisał(a): Ale mnie się w Monemwazji bardziej podobało.

Ja nie próbowałam robić takiego porównania, podobały mi się oba miejsca.

Fatamorgana napisał(a): robisz mi apatyt na powtórkę

Cześć Fata, miło mi że zaglądasz i że Ci się podoba. Do powtórki zachęcam, bo dzięki temu byłaby szansa zobaczenia wspaniałych fotek . Ja niestety zamiast na jakość, poszłam na ilość

Lidia K napisał(a):Wycieramy pot z czoła i idziemy dalej.

Oczywiście

Pozostałe zachowane świątynie są znacznie młodsze, powstały w czasie panowania Wenecji, chociaż architektonicznie nawiązują do architektury bizantyjskiej. Małych kościółków było tu najwięcej, dziś nawet przechodząc obok, często trudno wpaść na to, że to jakaś dawna kapliczka, a może to tylko ja miałam „zaciemnienie” widzenia. „Identyfikowalne” są z pewnością te największe, zwłaszcza że ostatnimi czasy zadbano o ich wygląd .



Kościół Panagia Myrtidiotissa, położony nieco powyżej katedry, powstał w XIII w. za panowania Franków. Wenecjanie przebudowali go na przełomie XVII i XVIII wieku.
Tu również znajdowała się cudowna ikona Matki Boskiej, tym razem przyozdobiona mirtem – stąd nazwa świątyni. Przez wiele lat była tu siedziba komendantury templariuszy…

Fotka z netu:

Naszych fotek nie mamy, gdyż świątynię skutecznie zasłaniały rusztowania. Jak je zdejmą, będzie pięknie .











Surową, prostą sylwetkę ma zbudowany w latach 1702-1703 (na ruinach bizantyjskich) dość duży kościół Agios Nikolaos, wyglądający jak budowla obronna. Od 1839 r. do połowy XX wieku w świątyni mieściła się szkoła.



Jedna z małych kapliczek (prawdopodobnie Evangelismos).



Interesujący komin (do tych z Lastova mu daleko , ale i tak jest fajny):



To oczywiście jeszcze nie jest koniec spaceru po Monemwazji...

Fatamorgana napisał(a): tam teraz ok. 50 % ludzi młodych nie ma pracy...

To tak, jak u moich dzieci - też 50% znaleźć pracy nie może... Gdyby jeszcze za oknem było coś innego, mogłaby się czuć jak w Grecji

Fatamorgana napisał(a): Mam obawy czy nie skończy się tak jak z Turcją, Iranem, Syrią czy Irakiem, że jak się tam tak wybierałem wybierałem i wybierałem, to w końcu tak się tam popiep...ło

U nas w rodzinie sygnałem, dokąd nie planować wyjazdów, przez jakiś czas były podróże jednej z moich siostrzenic. Niemalże za każdym razem tam, skąd wracała, wkrótce zaczynało się wydarzać coś niedobrego...
No więc, moja córa wybrała się do Syrii (podróżowała autem z przyczepioną starą niewiadówką), gdyż tam jeszcze Agnieszki nie było . Tyle, że chyba "zaraziła się" od kuzynki, bo niezbyt długo po powrocie, w Syrii stało się niewesoło. W domowym archiuwum zdążyło się pojawić trochę fotek, dziś już o znaczeniu historycznym, gdyż niektóre z uwiecznionych nań budowli mocno ucierpiały ostatnimi czasy...

Dobre miejsce na chwilę odsapki…



… przed krótkim podejściem do zrujnowanego bastionu w murach obronnych.

Kościółek Panagia Chrisafítissa powstał w 1562 z roku, ale w 1690 r. zostal poważnie zniszczony, gdy wenecki doża Morsini atakował Monemwazję. Do tego, co zostało, dodano później szeroką nawę z kopułą oraz przedsionek. Kościół jest ładnie odnowioony, ale niestety wejść do środka nie było można.
Nazwa pochodzi od ikony Matki Boskiej ze wsi Chrysafa koło Sparty, która nie wiadomo jakim cudem znalazła się w Monemwazji w pobliżu źródełka (jedyne w mieście, ponoć obecnie znajduje się wewnątrz kościółka). Fakt, że ikona leźy przy źródełku, przyśnił się jednej z mieszkanek Monemwzji. Nic więc dziwnego, że pobożni mieszkańcy zbudowali przy źródle świątynię…











Ciekawa jest kościelna „dzwonnica”.





Na północ od kościółka stoi budynek zw. Kellia - dawny klasztor, obecnie pensjonat.

Żałowaliśmy, że nie mieliśmy ze sobą strojów kąpielowych, bo naszła nas wielka ochota na wymoczenie się w morzu wśród skałek pod murami (dochodzi się tam małą bramką Portello w pobliżu głównego placu), gdy zobaczyliśmy jak cieszą się tym inni! Iść do auta i z powrotem wracać, już nam się jednak nie chciało .

Fotka z netu:

Powłóczyliśmy się więc jeszcze troszkę bez celu…

Gdy uznaliśmy, że monemwazyjskiego skwaru już wiecej nie wytrzymamy, wróciliśmy do auta.







Daleko jednak nie odjechaliśmy, bo przecież trzeba było wypić frape. Usiedliśmy więc sobie w kawiarence przy porcie.

Fotka z netu:

Géfira to dość młoda miejscowość, więc nawet nie probowaliśmy jej zwiedzać. Wystarczył nam widok na skałę Momenwazji i sympatyczny porcik .

















Uzupełniliśmy także zapasy jedzeniowe - tym razem do tradycyjnych owoców doszły świeże rybki od Antonia.









Potem był jeszcze sklepik poznanego poprzedniego dnia „rybaka”. Grzesiek nabył tam sobie kilka paskudnych robali, z nadzieją że uda mu się złapać coś nadającego się do jedzenia.
Przy okazji napełniliśmy bukłaczek świeżą pitną wodą…





Przed sklepikiem spotkaliśmy sympatycznego rodaka, który od 15 lat mieszka w pobliżu Monemwazji, konkretnie w Aghios Fokas. Gdybyśmy poprzedniego dnia nie zatrzymali się w Xifias, tylko pojechali wzdłuż morza aż tam, gdzie się kończy asfalt, to kto wie? Może właśnie u niego byśmy przenocowali ? Grzesiek z pewnością byłby zadowolony, gdyż wybrałby się z naszym nowym znajomym na nocny połów … Może jeszcze kiedyś będzie okazja, bo namiary wzięliśmy .

No a potem trzeba było w miarę szybko zatrymać się na jakiejś plaży. Oprócz ochłody dla nas, konieczne to było ze względu na nasze rybki . Trzeba je było oczyścić i doprawić, aby bezpiecznie dotrwały do obiadokolacji...

Uznaliśmy, że lepiej będzie nie wracać znaną już drogą w kierunku Skali, lecz dojechać do Leonidio mniej popularną trasą przez Gerakas i Lambokambos. Droga ta spodobała nam się także dlatego, że w niewielkiej odległości od Monemwazji prowadziła tuż koło morza, co było dla nas ważne ze względu na konieczność sprawienia nabytych rybek .

Zatrzymaliśmy się tam właśnie, na piaszczysto-zwirkowej plaży Kastraki.





Podaję namiary GPS, gdyż jest to całkiem fajne miejsce na dziki nocleg w pobliżu Monemwazji:
N 36° 43' 46" - E 23° 1' 37"



Widoczki w tę stronę, w którą wiodła nasza dalsza droga… Zabudowana należą do miejscowości Palea Monemvasia, półwysep zwie się Kremmidi (Kremídhi...)









Zanim jednak pojechaliśmy w tamtym kierunku, zajęliśmy się naszą “zdobyczą”.







Kupiliśmy dwa rodzaje ryb. Większe zwały się po grecku manania, ale jak to jest po naszemu, nie mam zielonego pojęcia.



Małe ryby były drogie, więc nabyliśmy ich niewiele, tylko żeby spróbować. To barbounia (jedna z barwen), rybka bardzo smaczna, według niektórych lepsza od równie drogiego homara. Porównania nie mam, bo homara jeszcze nigdy nie jadłam, ale barbounia rzeczywiście jest niezła ! Gdyby jeszcze mniej kosztowała...