Powrót na Lewendową Wyspę...

o i ja chętnie poczytam o Lawendowej wyspie, dużo tam widzieliśmy ale każda kolejna relacja uświadamia mi jak jeszcze jednak mało i że warto wrócić:). Pogoda faktycznie mało zachwycająca ale w Chorwacji to szybko się zmienia;).

Basik_63 napisał(a):...21 lipca 2012 r.

I to jest dzień, w którym my wróciliśmy z Hvaru do Polski.

WITAM - każda kolejna relacja utwierdza mnie w właściwym wyborze kierunku na rok 2013

I z przyjemnością obejrzę Twoją relację...

Basik_63 napisał(a):Miejsca u mnie dosyć więc proszę się rozgościć.

Jeśli tak, to i ja się wygodnie rozsiadam.

Maruś- Man masz miejscówkę w pierwszym rzędzie, podobnie Jak i Ty Stratosie. Pozostałych towarzyszy podróży po Hvarze witam również bardzo serdecznie.

Przez te objazdy jesteśmy trochę spóźnieni, ale mamy za to w kieszeni parę kun więcej na lody. Na prom niestety musimy poczekać bo właśnie sobie odpłynął. Rozprostowujemy sterane podróżą kości i ruszamy z dziewczynami poszwędać się chwilę po Drveniku...





Po godzinie czekania pakujemy się na prom. przebieram nerwowo nogami w oczekiwaniu kiedy w końcu odbijemy. Już za minutkę, już za momencik... Wreszcie ruszamy.




I znowu na promie przyczepił się do mnie jakiś Chorwat. Ubrał się w cropelkową koszulkę i myśli, że uwierzę że jest moim ślubnym... Nic z tego.






Nareszcie tak długo oczekiwany znajomy widok. Czuję się jakbym po długiej podróży wracała do domu...

Przysiadam się. Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy. W 2013 planujemy wyjazd na Hvar.

witam też czekam na ciąg dalszy relacji zapowiada się interesująco

Gdzie lawendowa wyspa tam i ja

Basik_63 napisał(a):I znowu na promie przyczepił się do mnie jakiś Chorwat. Ubrał się w cropelkową koszulkę i myśli, że uwierzę że jest moim ślubnym... Nic z tego.

Ale ten Chorwat przebiegły

Witam wszystkich nowo przybyłych.
Mariuszu, Chorwat zaiste przebiegły, przyczepia się już tak od blisko 25 lat... )

Po raz trzeci wita nas sv Nicola...




Jeszcze tylko kilka minut i startujemy dalej do Jelsy. Na miejscu jesteśmy w południe. Drzwi do naszego apartmani uchylone, zachęcają do rozgoszczenia się, ale nikt nas nie wita... Mhm i co robić. Czekać na gospodarzy czy skorzystać z zapraszająco uchylonych drzwi i zacząć się rozpakowywać auto. Uznajemy, że drzwi to znak dla nas abyśmy nie czekając na gospodarzy rozgościli się. Co też czynimy. Apartmani cudownie schłodzony podziałał na nas jak balsam. Zdążyliśmy się rozpakować zanim wrócił z dziewczynkami nasz gospodarz Vinko, który przywitał nas jak starych dobrych przyjaciół, ciepło i serdecznie... Ponownie poczuliśmy się wszyscy jak w domu...

W tym domku mieszkaliśmy.



Wejście do naszego apartmani.



Widok z naszego "tarasu" na wioskę Pitve.


Dziewczęta po południu lecą odwiedzić stare kąty i zaliczyć pierwsze lody w naszej ulubionej lodziarni Obala... Pssyt, lody to tylko pretekst, żeby zobaczyć czy w Obali nadal obsługują ci sami "Amigos" co w zeszłym roku...

W środku nocy z głębokiego snu wyrywa nas córka wołająca, że pada deszcz i grzmi. Półprzytomni wyskakujemy z łóżka aby ratować nasze pranie, które i tak zdążyło ponownie zmoknąć. Co tam, najwyżej będzie dłużej schło przesiąknięte hvarskim deszczem. Wracamy do łóżek. Jestem zbyt nieprzytomna aby pomyśleć, że przegapiłam pierwszą i jak dotąd jedyną burzę na Hvarze. Choć Kasia twierdziła później, że to nie była burza bo w kontaktach nie iskrzyło, a pioruny nie waliły jakby to było bombardowanie... Mimo to było mi żal, że nie zostałam dłużej na dworze...

Kolejny dzień wita nas niebem szaroburym i zachmurzonym. Na szczęście nie pada więc postanawiamy wykorzystać ten dzień na zwiedzanie. Małe niedomówienie za strony Wiktorii sprawia, że trafiamy do wioski, którą w zeszłym roku ominęliśmy. Malo Grablje zachwyca nas od pierwszej chwili. Zaglądamy w każdy możliwy zakamarek tej perełki ukrytej wśród hvarskich wzgórz. Wioska choć nie jest zamieszkała to jednak ku naszemu zdziwieniu nie całkiem zapomniana. Zagląda tu sporo turystów, a także jest tu wśród opuszczonych i częściowo zniszczonych domostwo czynna jest w godzinach od 16.00 do 21.00 (o ile dobrze zapamiętałam) konoba. Sama wioska tchnąca ciszą i spokojem jest niezwykle klimatyczna. Wielka szkoda, że została przez mieszkańców opuszczona. Musiałam zaspokoić swoją babską ciekawość dlaczego ją opuszczono, dlatego zaraz po powrocie zapytałam o to Vinka. Okazało się, że wioska ta została "zabita" przez Milnę, która wyrosła nad samym Jadranem, i tym samym Malo Grablje nie wytrzymało konkurencji. Osobiście gdybym miała wybierać między Milną a Malo Grablje, z pewnością wybrałam tę drugą pomimo, że nie leży nad samym morzem. Zresztą zobaczcie sami...

Wchodząc do wioski czujemy się jak Alicja w krainie czarów...























































tu można coś zjeść...






czynna chyba nawet do 23.00






















Trochę zgłodnieliśmy podczas wędrówki po wiosce. Czas wracać, żeby odsapnąć i coś przekąsić...

Nieustannie żałuję , że nie zjechaliśmy do Malo Grablje po zwiedzeniu Velo... ale zmęczenie wygrało

Fajnie że możemy je zobaczyć waszymi oczami