Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

W przerwie na przygotowanie wspomnień z kolejnego upalnego dnia we Frangokastello, kąpiółka morsowa z minionej niedzieli .

dangol napisał(a):W przerwie na przygotowanie wspomnień z kolejnego upalnego dnia we Frangokastello,kąpiółka morsowa z minionej niedzieli

Musiało być baaaaardzo chłodno albo Grześkowi było bardzo gorąco. Długo siedział w tej dziurze? Potem sauna czy inna gorąca rozgrzewka ?
Danusiu, też skorzystałaś z morsowej przyjemności?

Cudowny zachód słońca, na pewno przepyszne papryczki i ta niesamowita kąpiel . Szacunek dla Grzesia, bo zdrowia mu na pewno nie brakuje
pzdr.

Lidia K napisał(a): też skorzystałaś z morsowej przyjemności?

Oczywiście, że NIE. Brrrrrrrrr … Zresztą, to był wypad facetowy, więc nawet nie miałam możliwości .

tiwa napisał(a): zdrowia mu na pewno nie brakuje

Hmmm… Wersja jest taka, że to właśnie dla naprawy tego, co się w człowieku zepsuło… Taka krioterapia za darmochę . Tyle, że kriokomorę trzeba sobie samemu przygotować, czyli w tym przypadku zrobić przerębel, przy grubości tafli lodu mniej więcej 15 cm.

Lidia K napisał(a): Długo siedział w tej dziurze? Potem sauna czy inna gorąca rozgrzewka ?

Jakieś 3 -4 miniuty, jak to w kriokomorze . Sauny nad jeziorem nie było, ale grzane piwko można było sobie w przyczepie przygotować. No i posiedzieć w ciepełku (w ogrzewanej przyczepie jakieś +10, gdy na dworze około zera; jakieś 1,5 doby wcześniej było -17).

Piątek, 9 października







Dziś pogoda kąpielowa . Smaży jednak tak mocno, że jak ma się już dość wody, to da się wytrzymać tylko w cieniu tamaryszka .

Plażowanie zaczynamy pod Stavrisem.

Już w środę przekonaliśmy się, że miejsce jest fajne „rybkowo” , toteż tu właśnie zacznie się ich płoszenie.

Doctor Wu napisał(a): Po założeniu maski do nurkowania / okularów pływackich otwiera się cudowny świat. Wprawdzie roślinność podwodna jest dość skąpa, ale podwodne formy skał dobijają. Skały w tej okolicy wyglądają jak beton zrobiony z bardzo grubego żwiru, i są podatne na erozję. Formy skalne, jakie sfotografowałem na brzegu, równie często występują pod wodą. Takie nawisy to codzienność. Skalne dno pod wodą jest delikatnie przysypane piaskiem. Co chwilę pod wodą sterczą kamienie i głazy, albo na odwrót : w płaskiej skale pojawia się półmetrowa dziura wypełniona piaskiem. Woda czysta jak w Chorwacji. Jeżowców nie ma, natomiast kręcą się pod wodą fajne rybki. Najczęściej występują wielkości dłoni, zabarwione na perłowo biało, z czarną plamką na nasadzie ogona, oraz mniejsze, o cudnym seledynowym zabarwieniu i jaguarowym wzorze z lazurowymi wstawkami. Trochę głębiej pojawiają się większe, o czerniawym zabarwieniu. Kręcą się kilkanaście centymetrów od dłoni i nóg pływaka.

Nic dodać, nic ująć . Co najwyżej, trochę pokazać, zwłaszcza ciekawskie rybki kręcące się przy nogach ( nawet moich „niepływających”, a więc całkiem blisko brzegu).

Rybki na naszych filmikach ( po przerzuceniu do youtube jakość niestety mocno spadła w porównaniu z oryginałem na naszym dysku, ale i tak widać, że kręci się ich sporo )

filmik 1
filmik 2
filmik 3

dangol napisał(a):

Wspaniałe pustkowia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):
Wspaniałe pustkowia.

A po drugiej stronie ulicy - boisko.

Przenosimy się pod tamaryszki między „Zorbasem” a cypelkiem „muszelkowym”…







Tu były rybki głównie o „wyplutym” ubarwieniu, ale za to w dużej liczebności

film 1

film 2

Na freddo poszliśmy do baru plażowego przy piaszczystym odcinku wybrzeża, kawalątek przed portem. Trzeba przyznać, że tu kawka smakowała nam najbardziej. Ogólnie jednak zgodnie uznaliśmy, że najlepsze freddo pod pod greckim słońcem to pijaliśmy jednak w Adamos na Milosie…









Wracamy do Stavrisa…





Pora na sjestę, a potem będzie spacer, dla odmiany niekoniecznie plażą.

dangol napisał(a):W przerwie na przygotowanie wspomnień z kolejnego upalnego dnia we Frangokastello,kąpiółka morsowa z minionej niedzieli .

Brrrrrr... podziwiam! W życiu bym się nie zdecydowała...

Ja też

Inspiracją było takie oto ogłoszenie przyjlejone na słupie przydrożnej latarni…



Ponieważ we Frangokastello żadnego Vigles nie ma, postanowiliśmy poszukać tej tawerny w podgórskich wioskach. Jeśli wieczór z owcą przypadnie nam do gustu, wrócimy po ćmoku szosą. Jeśli nie… to coś wymyślimy .

Początkowo zapoznajemy się więc z drogą ewentualnego nocnego odwrotu, popołudniową porą dającą możliwość podziwiania widoków na okolicę.















Jak widać, kierunek obraliśmy właściwy .

Te 800 m na drogowskazie to była podpucha dla naiwnych . Ale że od tego miejsca do Vigles jest prawie dwa razy dalej , przekonaliśmy się dopiero wtedy, gdy tam doszliśmy . Oczywiście, odpowiednia wiedza w żaden sposób nie wpłynęłaby na decyzję dotarcia do Vigles, bo to drugie tyle to przecież też niedaleko, no i mieliśmy przecież jeszcze trochę czasu do końca tego dnia. A zbliżający się wieczór był ostatnim na tych wakacjach, jaki mieliśmy spędzić na południu Krety…

Poszukiwanej tawerny nie było w pierwszej wiosce „na trasie”….



Podziurawione tablice i znaki drogowe to na Krecie widok powszechny . I wcale nie są to ślady po dawno minionej wojnie, ale efekt współczesnej zabawy (ponoć Kreteńczycy posiadają około dwustu tysięcy sztuk nielegalnej broni), a w małych podgórskich miejscowościach strzelanie (fakt, przede wszystkim w powietrze ) to wręcz tradycja, bez której nie może się obyć przyjęcie weselne czy inna ważna uroczystość.

Gdyby nie Vigles , pewnie obejrzelibyśmy całe Patsianos, a nie tylko to, co było przy drodze…
Wioska jest nieduża, mieszka tu około 130 osób. O najważniejszym wydarzeniu dla historii Patsianos ( sześciu braci burzących w nocy to, co w dzień wykonali Wenecjanie podczas budowy zamku) wspomniałam przy okazji spaceru po Frangokastello.















Główna część wioskowej zabudowy ( w tym kościółki ) położona jest nieco powyżej od szosy, ale zważywszy na to, że większość podejścia od poziomu morza (najwyższe zabudowania są położone na wysokości około 120 m) była już za nami, specjalnie byśmy się nie natrudzili . Niewątpliwie na rezygnację z odkrywania zakamarków Patsianos wpłynął fakt, że marzyło nam się zimne piwko, a w wiosce nie było miejsca (a w każdym bądź razie nic na to nie wskazywało), gdzie przy takowym moglibyśmy przysiąść. Nie zostawało więc nam nic innego, jak w miarę szybkie dotarcie do jedynej tawerny w okolicy – czyli do Vigles.