Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

weldon napisał(a):A po przejściu kilometra tą szczeliną, znajdujemy ślepa ścianę z czerwonym napisem "A ku ku"

Szedłeś tamtędy! Przyznaj się.

Pozdrawiam,
Wojtek

Piękny okaz udało Ci się spotkać
Wcale mnie to nie dziwi , Anguis Fragilis Linnaeus uwielbia takie miejsca .

Ciekawe jaką głębokość mają te szczeliny Nie kusiło Cię sprawdzić


Pozdrawiam
Piotr

Te Twoje "ścieżki" to poważna konkurencja dla morza niedługo przez Ciebie tłok tam zastaniemy jak na ceprostradzie
Pozdrowionka.

piotrf napisał(a):Ciekawe jaką głębokość mają te szczeliny Nie kusiło Cię sprawdzić

Wiesz, zostało jeszcze parę gór, parę innych miejsc, które chciałbym zobaczyć przed odejściem.

CROberto napisał(a):Te Twoje "ścieżki" to poważna konkurencja dla morza niedługo przez Ciebie tłok tam zastaniemy jak na ceprostradzie

Tego akurat się nie obawiam.

Pozdrawiam,
Wojtek

Warstwa liści pod stopami obsuwa się, co w niepożądany sposób zwiększa moje tempo. To zdecydowanie nie leży w moim interesie, więc - luźna, bo luźna - łapię się tej liny, żeby nie zsunąć się błyskawicznie na dno szczeliny. Trochę mną wygina w pierwszej chwili, gdyż lina łatwo poddaje się pod moim ciężarem, ale łapię równowagę i ostrożnie docieram do drabiny. Już stąd widzę niżej następną. Przekraczam grubą gałąź na końcu pierwszej drabiny i po kilku ostrożnie stawianych krokach na pochyłej obłej skale staję już na szczeblach drugiej. Metal i skała stają się wilgotne - tu chyba słońce nie dociera nigdy.

Wreszcie jestem na wyścielonym grubym dywanem nadgniłych liści, opadającym dnie szczeliny. Mam nadzieję, że pod tym dywanem nie kryją się jakieś pomniejsze szczelinki, jakaś forma podwójnego dna. Na wszelki wypadek za każdym razem naciskam ostrożnie stopą uginające się podłoże, zanim postawię kolejny krok i w ten sposób docieram do najniższego punktu. Nade mną, wysoko, wąziuteńki skrawek nieba i nagle - co to? Jakiś łomot dobiega do mnie. Coś się wali w dół?!

Ale nie - wszystko tkwi na swoim miejscu. Już wiem - to grzmot. Idzie burza. Przed błyskawicą jestem tutaj aż nadto dobrze chroniony, ale jak ta szczelina zachowuje się podczas ulewy?.. Wyobraźnia podsuwa obraz gwałtownie wypełniającej się wodą, bezodpływowej wanienki. O, o...

Nie, no, spokojnie - rozum studzi zapały wyobraźni. To nie stanie się przecież tak szybko. Mam wystarczająco dużo czasu, by stąd wyjść, zanim byłbym zmuszony do wypłynięcia na powierzchnię. Zwłaszcza, że teren się podnosi i widzę drugi koniec szczeliny, z wyjściem pod potężnym, zaklinowanym głazem. Podchodzę coraz bardziej stromo - stopy staram się opierać na kamieniach; tu na szczęście nie ma obsuwających się liści. Tymczasem światełko w tunelu pozostaje bardziej z prawej, podczas gdy trasa odgina się w lewo, w ślepą odnogę szczeliny. Bez przesady! Tędy przecież nie dam rady się wydostać! Czyżby nie było dojścia pod ten zaklinowany głaz i po dotarciu do ściany, będę musiał wracać?

Wciskam się w coraz węższe miejsca i jest! Po prawej, pod niskim okapem, po wąskiej oślizłej półeczce szlak zawraca w pożądaną przeze mnie stronę. Bardzo ostrożnie, schylając się pod okapem i omijając wystające pręty, które zamiast ułatwiać, tylko utrudniają przejście, zawijam się wokół ostrego kantu i widzę już blisko okno nieba.

Franz - Ty to lubisz wciskać się w szczeliny...

AnaSz napisał(a):Franz - Ty to lubisz wciskać się w szczeliny...

Tylko w takie, z których da się wyleźć.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wow, ale super ... ale sama to bym się bała tam wleźć

Agasz napisał(a):Wow, ale super ... ale sama to bym się bała tam wleźć

Bo też nie powinno się samemu w góry zapuszczać!
Ale niektórzy łamią tę zasadę.

weldon napisał(a):Wystające pręty wyglądają na zdewastowaną pozostałość po czymś bardziej praktycznym.

Do kogo należy utrzymanie w porządku takich udogodnień?
Skoro jest wytyczony szlak, to nieprzyzwoitością by było nie reperować drabinek

Wiesz... nie było tak źle. Jasne - lepiej, kiedy wszystko jest w dobrym stanie, ale ja się naprawdę cieszę, że to w ogóle zostało udostępnione i oznakowane. Dla niektórych Tatek za tę robotę stał się wrogiem numer 1.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Agasz napisał(a):Wow, ale super ... ale sama to bym się bała tam wleźć

Bo też nie powinno się samemu w góry zapuszczać!
Ale niektórzy łamią tę zasadę.

Niektórzy taaaaaaaa . . .
Na łamiących tą zasadę w zimie , mówi się u nas , że poszli wilki karmić



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Na łamiących tą zasadę w zimie , mówi się u nas , że poszli wilki karmić

Tego nie znałem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Skała wilgotna, więc z maksymalną ostrożnością postępuję po pochyłej, wąskiej półeczce. Pomagając sobie rękami, wspinam się pod zaklinowany głaz, a Klanac zostaje coraz niżej pode mną. Na bliskiej pionu ściance, zamykającej szczelinę z tej strony, zamontowano stalową poręczówkę. Żeby jednak do niej dotrzeć, muszę się najpierw spłaszczyć i przewinąć pod skałą Damoklesa. Czuję, jak plecak trze o szorstką powierzchnię, ale po chwili wydostaję się z zacisku i teraz już znacznie łatwiej pnę się ku wyjściu. Wtedy spadają na mnie pierwsze krople deszczu.

Niebo zdążyło się w międzyczasie pokryć na znacznej połaci granatowymi chmurami, a groźne pomruki burzy zdają się przybierać na sile. Jeszcze tu i ówdzie przeświecają promienie słońca, ale wygląda na to, że prysznica dziś nie uniknę. Najgorsze, co mogłoby mnie tutaj spotkać, to balansowanie na mokrych, a co za tym idzie, śliskich, ostrych jak żyleta, krawędziach skał. Okazuje się jednak wkrótce, że to mi już nie grozi. Ścieżka prowadzi teraz zdecydowanie łatwiejszym terenem - jeszcze kilka ciekawych skalnych zakamarków mijam, ale nagle natrafiam na główną ścieżkę od Stapu w stronę Veliko Rujno. A więc nawet nie zauważyłem, kiedy zamknąłem pętlę Kamiennej Galerii! No cóż, chyba groźba burzy i ulewy mocno przyspieszyła moje tempo...