Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Ja tam nigdy nie byłem przeciwnikiem żadnych "dodatkowych" technik.
Hdr czy nie, efekt się liczy i jest bardzo dobry.

DarCro napisał(a):Ja tam nigdy nie byłem przeciwnikiem żadnych "dodatkowych" technik.
Hdr czy nie, efekt się liczy i jest bardzo dobry.

Nie żebym była wrogiem hdr czy innych technik, wprost przeciwnie jak miałam na jakiś czas do poużywania machinery hdr to chętnie się nim pobawiłam. No ale ile czasu zajmuje "zabawa" z technikami to każdy wie kto się za to zabiera. Ile by mi miejsca na karcie zeżarło megów jakby w rawach każde zdjęcie z kilkoma ekspozycjami robić. Nie bardzo to dałoby się zrealizować przy tzw fotografii podróżniczej, gdzie w każdym miejscu jesteśmy krótko i przypadkowo. Ja z tych wygodnych i szukających skrótów jestem.

Lidia K napisał(a):A nie kojarzą się Wam z hdr

Są po prostu, po tej deszczowej Padwie (choć Justyna b. mi się podobała), ładne, wesołe i kolorowe.

28 kwietnia, niedziela c.d.

Z Chioggii udajemy się na południe. Zwykła droga wiedzie przez zwyczajnie wyglądające tereny, do złudzenia przypominające Dolny Śląsk . No dobra, może Pad przez który przejeżdża się mostem jest trochę szerszy niż Odra . W teorii poza miejscowościami można przemieszczać się z prędkością 90 km/h, ale w praktyce wszędzie stoją ograniczenia do 70 i ostrzeżenia że tuż za zakrętem albo w ogóle za chwilę napotkamy fotoradar, bądź inny włoski wynalazek studzący zapędy co poniektórych. Nam się nie spieszy, jest jeszcze wcześnie, na tyle by zatrzymać się za chwilę przy jednym z najważniejszych zabytków sakralnych Emilii-Romanii (do której właśnie wjechaliśmy) – opactwie Abbazia di Pomposa.

Opactwo nie rzuca się jakoś szczególnie w oczy, choć stoi tuż przy drodze, skutkiem czego mało byśmy go nie przegapili. „O, jakie fajne coś...” mówię, już po chwili reflektując się, że to może właśnie TO. Rzeczywiście, to było to, zawróciłem i zaparkowałem na ostatnim wolnym miejscu bliższego z dwóch bezpłatnych parkingów.

Okolica parkingu





Wczesna wiosna



Abbazia di Pomposa to dawne opactwo benedyktyńskie które kiedyś leżało u ujścia Padu do morza. Teraz brzeg morza znajduje się jakieś 5 km stąd, rzeka też płynie w sporym oddaleniu. Początki opactwa sięgają końca VI wieku, ale największy rozkwit tego miejsca datuje się na początek drugiego tysiąclecia kiedy to w 1026 roku powstał obecnie stojący kościół z dzwonnicą. W XII wieku na skutek zmiany biegu rzeki okolice te zamieniły się w bagniste wylęgarnie komarów, ostatecznie opactwo zostało zlikwidowane w XVII wieku.

Już po ilości samochodów widać było, że ludzi będzie tu całkiem sporo. Myślę, że na co dzień jest tu puściej, dziś jednak jest niedziela. Ale z drugiej strony, oprócz włoskiego słychać było i inne języki i to całkiem często...

Wysoka dzwonnica





Kościół rzeczywiście wygląda na całkiem nienowy





Detale architektoniczne



Wewnątrz kościół jest dość typową romańską budowlą.

Ciekawa chrzcielnica



Jak (prawie) wszędzie, tak i tu napotykamy jakąś relikwię. To kość mnicha Guido d'Arezzo, który żył tu na początku XI wieku i opracował gamę, czyli skalę muzyczną.





Freski wyglądają na znacznie nowsze niż cała budowla...









Wygląda też na to, że niedługo rozpocznie się tu msza.



W ciągu wieków układ architektoniczny pewnie się trochę pozmieniał

Najbardziej spodobał się nam fresk po lewej stronie od wejścia .







Ten też był niczego sobie



Na podłodze zauważamy ładne mozaiki.







Nawy boczne poprzegradzano na wysokości każdej z kolumn



Jeszcze trochę zewnętrza







Na tę wieżę można było się wdrapać, koszt – ciekawostka – co łaska . Nie weszliśmy bo w sumie, co można stamtąd zobaczyć... równiny i pola .

Inne budynki opactwa nie były dostępne dla zwiedzających, oprócz jednego w którym mieści się muzeum. Spodobały się nam kolumny przed wejściem





Za wiele się tu zatem nie nazwiedzaliśmy, ale jako że było po drodze to można było się zatrzymać na tę godzinkę. Po ilości zagranicznych turystów z przewodnikami po Emilii-Romanii widać było, że to ważny punkt na turystycznej mapie regionu.

c.d.n.

Również w tym roku chciałam odwiedzić Choggię. Niestety okazało się, że tramwaje wodne z Wenecji do Choggii pływają tylko w głównym sezonie . Tym przyjemniej popatrzyłam na Wasze kolorowe zdjęcia .

kulka53 napisał(a):
Wewnątrz kościół jest dość typową romańską budowlą.

Całkiem przyjemny kościółek ... taki nie za duży .

kulka53 napisał(a):Ten też był niczego sobie

Wygląda na to, że pojemność każdego świętego to maksimum pięcioro Sprawiedliwych.

Potter napisał(a):Również w tym roku chciałam odwiedzić Choggię. Niestety okazało się, że tramwaje wodne z Wenecji do Chioggii pływają tylko w głównym sezonie . Tym przyjemniej popatrzyłam na Wasze kolorowe zdjęcia .

Po Twoim dzisiejszym odcinku o Burano widzę, że kolorowe domki można nie tylko w Chioggi zobaczyć.

Potter napisał(a):Całkiem przyjemny kościółek ... taki nie za duży .

Takim ani dużym ani małym budowlom najlepiej się robi zdjęcia bo się jakoś mieszczą w kadrze i nie przytłaczają swym ogromem.
Fajnie, że zaglądnęłaś.

DarCro napisał(a):

kulka53 napisał(a):Ten też był niczego sobie

Wygląda na to, że pojemność każdego świętego to maksimum pięcioro Sprawiedliwych.

Zgadza się dla pobocznych świętych, ten środkowy ma pojemniejsze ramiona.

kulka53 napisał(a):Wracamy już nie nad kanałem a główną chioggiańską arterią.

Wspaniały jest ten duch włoskiej ulicy.... nikt nigdzie się nie śpieszy, no, oczywiście tutaj widać tylko dwóch starszych panów (poza wielkimi miastami, bo w Rzymie jednak trochę się śpieszą, zupełnie jak w POlsce)

kulka53 napisał(a):

Gdzie ten Garibaldi nie był...

Próbowałem to rozszyfrować, jest to coś w stylu "Pomiędzy Wami czuje się jak w rodzinie" przemawiał z tego balkonu z uznaniem dla Obywateli... (wiadomo kto)

Potter napisał(a):Również w tym roku chciałam odwiedzić Choggię. Niestety okazało się, że tramwaje wodne z Wenecji do Choggii pływają tylko w głównym sezonie .

Może bezpośrednio nie dało się dopłynąć, ale te tramwaje które na chioggiańskim nabrzeżu widzieliśmy na pewno dokądś płynęły... pamiętam nazwę Pellestrina . A linia oznaczona była "trójką" .

Samo miasto tak naprawdę jest ciut większe niż to co pokazaliśmy, posiada jeszcze nadmorską, bardziej plażową dzielnicę Sotomarina którą widzieliśmy w oddali

tony montana napisał(a):Wspaniały jest ten duch włoskiej ulicy.... nikt nigdzie się nie śpieszy

W sumie w GR jest całkiem podobnie
Tyle że ulice jednak trochę inaczej wyglądają...

tony montana napisał(a):jest to coś w stylu "Pomiędzy Wami czuje się jak w rodzinie" przemawiał z tego balkonu z uznaniem dla Obywateli...

To też tak jakby w stylu tow. Edwarda G.

kulka53 napisał(a):Chioggia od razu nas zaciekawia

... mnie również ... w końcu weneckie/lagunowe klimaty.

kulka53 napisał(a): Zobaczyliśmy wielkie kraby –

... no to mieliście okazję nabyć wsad, na wspaniałą obiadową lub kolacyjną ucztę.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

kulka53 napisał(a): Zobaczyliśmy wielkie kraby –

... no to mieliście okazję nabyć wsad, na wspaniałą obiadową lub kolacyjną ucztę.

pozdrawiam.

No nie , to nie my z patelnią jeździmy.

Gdyby Danusia się w tym miejscu o takiej porze pojawiła to może by wieczorkiem z Grześkiem poucztowali.

28 kwietnia, niedziela c.d.

Dokąd teraz moglibyśmy się udać... jak myślicie? . Wiem, wiem, zagadka zupełnie banalna rzecz jasna do Rawenny . Dawna stolica Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego a później miasto należące do Cesarstwa Bizantyjskiego było w szerokim planie naszych „chciejstw” już w poprzednim roku. Wtedy, podobnie jak na wiele innych miejsc, tak i na Rawennę czasu zabrakło, teraz z racji tego że leżała na początku trasy, postanowiliśmy poświęcić jej całe popołudnie. Jak się okazało, słoneczne, ciepłe i całkiem przyjemne popołudnie .

O ile strasznie się zamotaliśmy by dotrzeć do centrum Padwy, o tyle z Rawenną poszło bardzo prosto, może też dlatego, że jest to trochę mniejsze miasto. Chwilkę się pokręciliśmy by trafić na jakiś darmowy parking i tym razem się też się udało – pozostawiliśmy auto tuż przy dawnej twierdzy Rocca di Brancaleone. Sama twierdza to otoczone pozbawioną wody fosą mury, w środku z tego co pamiętam był miejski park. Tak więc nie poświęciliśmy jej więcej uwagi niż przelotne spojrzenie . Bardziej interesowało nas napełnienie pustych już żołądków i przebranie się w nieco lżejsze ciuchy i zwłaszcza buty bo temperatura była całkiem przyjemna a słońce chwilami mocno przypiekało.

Nieopodal twierdzy znajduje się dworzec, siłą rzeczy przechodziliśmy obok i choć nie mieliśmy zamiaru go zwiedzać , to fotki się doczekał



Przedsmak tego co w Rawennie najważniejsze - mozaiki



Platanowa aleja wzdłuż ulicy naprzeciwko dworca... nie pada, ale parasolkę od Murzyna zawsze można zakupić... jakby co, przyda się dla ochrony przed słońcem



Zaglądniemy na chwilę do kościoła San Giovanni. Sięgający swym rodowodem V wieku, zresztą podobnie jak inne tutejsze świątynie, nie jest zbyt atrakcyjny ze względu na poważne zniszczenia wojenne.



Ale marmurowy portal bramny jest bardzo ładny



Podobnie jak wiosenna łączka przed wejściem





Kolumnada...

Przyglądamy się mozaikom powieszonym na ścianach. Nie jest to to, po co przyjeżdża się do Rawenny, ale obrazki są całkiem ciekawe



















Ta kolumna to chyba jedyna pozostałość po oryginalnym 1600 letnim kościele, jej podstawa była ponad metr niżej od obecnej podłogi tego kościoła .