Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Nic dziwnego, że oczy zwiedzających utkwione są wysoko w górze …

Jeszcze kilka innych obrazków z wnętrza tej niezwykłej bazyliki.











Owszem, widzieliśmy już różne kościoły, widzieliśmy ich całkiem sporo . Ale trzeba przyznać, że wnętrze San Vitale pozostanie jednym z tych, które bardzo głęboko zapadły w naszą pamięć.

Pozostało nam do obejrzenia jeszcze jedno miejsce z naszych biletów, mauzoleum Galii Placydii. Nazwa dla laików w ogóle nic nie mówiąca , o co chodzi można przeczytać w przewodniku. Osoba ta to siostra jednego z ostatnich władców Cesarstwa Rzymskiego (i matka innego), która po jego śmierci, w V wieku sprawowała faktyczną władzę w Imperium, a tym samym w Rawennie. To jej miasto zawdzięcza swój rozwój. Mimo nazwy, Galia nie jest pochowana w tej niewielkiej kaplicy, ale w Rzymie. Mozaiki w kaplicy są datowane na IV wiek.

No, to się trochę nazwiedzaliśmy . Tym razem pogoda nam sprzyjała, w takich warunkach spacery po miastach i odwiedzanie zabytkowych miejsc stają się nawet dość przyjemne . Teraz będziemy się już kierować w stronę samochodu tak wybierając drogę by trafić tam, gdzie jeszcze nas nie było

Fragmenty mozaik można napotkać po prostu w mieście...



Pora sjesty już za nami, deptaki, w tym ten -Via Cavour, zapełniają się





Mury Rawenny zachowały się fragmentarycznie, ale kilka bram pozostało – ta nosi nazwę Porta Adriana



Mercato Coperto, czyli Hala Targowa na Piazza Costa



Kościół Santo Spirito był zamknięty, chyba trwał wewnątrz jakiś remont – nic dziwnego, też zbudowano go w V wieku , natomiast my weszliśmy do kolejnego miejsca z listy UNESCO – Baptysterium Ariańskiego. Wejście jest bezpłatne a mozaiki zdobiące sufit budowli przedstawiają 12 apostołów i scenę chrztu Chrystusa. Do baptysterium schodzi się po schodkach w dół, niemal w połowie leży poniżej poziomu ulicy – to efekt z jednej strony zapadania się gruntu, z drugiej, pokrywania ulic i placów kolejnymi warstwami bruku.













Z tego miejsca mieliśmy już niedaleko do auta. Zrobiło się późno, minęła 18.30 a my chcieliśmy podjechać do jeszcze jednego zabytkowego obiektu z listy UNESCO – do Mauzoleum Teodoryka. Nie ma tam mozaik, a jedynie sarkofag w którym być może znajdowały się prochy króla. Mauzoleum zbudowano z marmuru pochodzącego z Istrii a ciekawostką jest ogromny blok skalny stanowiący kopułę który waży ok. 300 ton.

No ale że tak powiem pocałowaliśmy klamkę. Mauzoleum było już zamknięte i tylko z zewnątrz było je widać. Wstęp z tego co pamiętam to 4 euro.



Budowla leży na skraju miejskiego parku... mogliśmy więc pooglądać sobie wiosenne stokrotki .



Chętnie byśmy sobie tu posiedzieli dłużej, odpoczęli... Rawenna trochę nam dała w kość , ale pora była już najwyższa by zabrać się za szukanie jakiegoś miejsca na nocleg. Jako że z miasta bardzo blisko jest nad morze, stwierdziłem, że pewnie tam znajdziemy coś fajnego. Trafić nie było trudno, wszędzie stały drogowskazy „Lidi Nord”, „Lidi Sud” . Wybraliśmy Lido Adriano, na mapie dwa kwadraciki, może to jakieś bary? . Na mapie google kwadracików zapewne byłoby duuuuużo więcej – Lido Adriano to ciągnąca się parę km miejscowość z blokami i domkami jednorodzinnymi . Echhh, kiedy wreszcie człowiek zrozumie, że Włochy, przynajmniej te północne, to nie Grecja.... .

No dobra, ale bez przesady, bloki się skończyły (w tych rejonach to możliwe chyba tylko wtedy, gdy nieopodal jest ujście jakiejś rzeki czy kanału) i mogliśmy szutrówką dojechać nad samo wybrzeże. Włoski Adriatyk, właśnie tu zobaczyliśmy go po raz pierwszy tak naprawdę .









Był taki sobie , poza tym mocno wiał zimny, wschodni wiatr od morza. Nic tu po nas, zostać tu nie będziemy mogli, to nie jest dobre miejsce. Ciągle podjeżdżał ktoś autem, po umocnieniach też chodzili i jeździli rowerami ludzie. Jeden, bardzo czarnoskóry, zatrzymał swój rower tuż obok i wyraźnie czekał co zrobimy dalej... nie było wyboru, odjechaliśmy.

Na szczęście dobre miejsce znaleźliśmy nieopodal. Nie nad samym morzem a troszkę dalej od niego, za ogrodzeniem jakiejś przepompowni czy innego niewielkiego zakładu. Nad nami drzewa pod nogami zielona trawa, obok nas pola, za nimi Lido Adriano... całkiem fajnie się zapowiadało. I gdyby nie spore ilości komarów to tak byłoby naprawdę . Tym razem pomógł nam wiatr który skutecznie je przeganiał . Tak więc ugotowaliśmy sobie porządny obiad i zasnęliśmy w nadziei na kolejny udany dzień



A – nocleg nad laguną
B – Chioggia
C – Abbazia di Pomposa
D – Rawenna
E – nocleg przy Lido Adriano

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Fragmenty mozaik można napotkać po prostu w mieście...

No to mała łopatka i można wzbogacić otoczenie swojego domu.

kulka53 napisał(a):Zegar słoneczny nr 2 – na Palazzo della Ragione

Wyjątkowo zgodnie dziś chodzą wszystkie zegary

kulka53 napisał(a):Kościół jest zdecydowanie średniowieczny

Ba, nawet zdecydowanie romański

A portal jakiś taki popękany ...
Ani chybi ze starości

kulka53 napisał(a):Bardzo czarnoskórzy

Bo oni są z południa Włoch

kulka53 napisał(a):skazana na śmierć przez ścięcie mieczem

Ale ścięta na raz, czy dydolili?
Bo jak dydolili, ro faktycznie męczennica, a jak na raz, to zależało od ręki kata - jak dobrze trafił, to się mało męczyła

kulka53 napisał(a):Pierwszy raz w życiu widzę jednotorowe tramwaje, dodatkowo posiadające zestaw normalnych kół z oponami toczącymi się i zapewne służącymi utrzymaniu pojazdu w pozycji pionowej

Jeżdżą ciszej i nie wywołują wibracji, bo ta kiepsko by wpływała na zabytki.

kulka53 napisał(a):Zanim dojdziemy na Starówkę

Zapraszam, zapraszam

kulka53 napisał(a):Dzwon na wieży (chyba) Ratusza

To się nazywa - anastyloza.
Umieszczają oryginalny fragment w odbudowanej przestrzeni.
Tu jest przestrzeń, a zapomnieli dobudować wieżę

kulka53 napisał(a):- na zdjęciach najważniejsze jest światło

Zupełnie jak z cukrem i tłuszczem w przenoszeniu smaku potraw


No, nadgoniłem.

Mozaiki bajka, a wydaje mi się, że oglądałem program o raweńskiej szkole kontynuującej tradycję układania mozaiki, więc można by rzec, zawód przetrwał

DarCro napisał(a):

kulka53 napisał(a):Fragmenty mozaik można napotkać po prostu w mieście...

No to mała łopatka i można wzbogacić otoczenie swojego domu.

W Grecji czy Albanii poszło by to całkiem łatwo. I wzory są i materiału by się uzbierało.

weldon napisał(a):Wyjątkowo zgodnie dziś chodzą wszystkie zegary

Ba, nawet zdecydowanie romański
A portal jakiś taki popękany ...
Ani chybi ze starości
Bo jak dydolili, to faktycznie męczennica, a jak na raz, to zależało od ręki kata - jak dobrze trafił, to się mało męczyła

Ty to wszystko wiesz.
Dzięki za celne i cenne uwagi.
Żywoty męczennic i męczenników są nieodłączną lekturą podczas zwiedzania włoskich kościołów a ich relikwie mnie zwalają z nóg, zaskakują i zadziwiają. Wyrwany język i struny głosowe ! jako relikwie osobiście uważam za głupotę jakby innych części ciała brakowało. Widać same gołe kości to zbyt mało żeby wywoływało emocje. Stąd pewnie musiała być też naprawdę spektakularna śmierć żeby zostać męczennicą.
Na szczęście są jeszcze święci którzy nimi zostali bo byli niezwykłymi ludźmi.

weldon napisał(a):

kulka53 napisał(a):Pierwszy raz w życiu widzę jednotorowe tramwaje, dodatkowo posiadające zestaw normalnych kół z oponami toczącymi się i zapewne służącymi utrzymaniu pojazdu w pozycji pionowej

Jeżdżą ciszej i nie wywołują wibracji, bo ta kiepsko by wpływała na zabytki.

Ty to wszystko wiesz.
Ciekawe jest to, co nas bardzo dziwi, że w wielu polskich miasteczkach wyprowadza się ruch samochodowy z tzw starówek a we włoskich miasteczkach nie ma ruchu tylko tam gdzie są schody albo odległość między domami nie pozwala na przejazd autem. Starówki mają po kilkaset lat więcej niż te nasze.

weldon napisał(a):

kulka53 napisał(a):Zanim dojdziemy na Starówkę

Zapraszam, zapraszam

Liczymy na to, że Starówka pozostanie jeszcze w dobrym stanie jakiś czas (trzęsienia ziemi jej nie grożą) i poczeka na nas. No trzeba by się w końcu znowu wybrać.

weldon napisał(a):

kulka53 napisał(a):Dzwon na wieży (chyba) Ratusza

To się nazywa - anastyloza. Umieszczają oryginalny fragment w odbudowanej przestrzeni.
Tu jest przestrzeń, a zapomnieli dobudować wieżę

Ty to wszystko wiesz.

weldon napisał(a):Mozaiki bajka, a wydaje mi się, że oglądałem program o raweńskiej szkole kontynuującej tradycję układania mozaiki, więc można by rzec, zawód przetrwał

Podobnie jak zawód malowania ikon ma się bardzo dobrze.
Fajnie, że nadgoniłeś.

weldon napisał(a):

Lidia K napisał(a):Podobnie jak zawód malowania ikon ma się bardzo dobrze.

Ikony się pisze, nie maluje

Ty to wszystko wiesz.

weldon napisał(a):Na Starówce swego czasu był normalny ruch samochodowy, a nawet kiedyś tramwaje jeździły, Nowym Zjazdem w kierunku Pragi.
Dziś odbywa się za dużo imprez, za dużo zwiedzających, a Trakt Królewski zamienia się w deptak, żeby pozwolić na swobodny ruch samochodowy.
Weź jeszcze pod uwagę, że to nie jest kwestia tylko jeżdżenia, ale jeszcze dojechania i zaparkowania.
Jak można było pod fontanny podjechać samochodem, to całe miasto stało, bo nagle kilka tysięcy samochodów próbowało w pobliżu znaleźć miejsce postojowe - zrobili zakazy postoju i koszmar się skończył

Zresztą, Veturillo bije rekordy - zawsze można rowerem podjechać [/color]

Nie miałam na myśli Starówki (Twojej) ani żadnego dużego miasta takiego jak Wrocław a małe miasta jak Brzeg. W tych dużych usuwanie ruchu samochodowego z rynków jest słuszne, jest gdzie organizować duże imprezy, przestają się trząść szyby w oknach ale w tych małych po 2-3 latach od wprowadzenia opłat parkingowych i usunięciu częściowo ruchu samochodowego widać jak centrum miasta wymiera. Prawdopodobnie przyczyną spustoszenia jest również wysokość opłat za wynajęcie lokali, dla odmiany jest w pobliżu Rynku ulica Długa (zamknięta od 20 lat dla ruchu samochodowego) i ta jest pełna małych sklepików, lokali i ludzi.

29 kwietnia, poniedziałek

No i kicha , o ile wczorajszy dzień był słoneczny, ciepły i w ogóle sympatyczny, o tyle dzisiejszy poranek był jego zupełnym zaprzeczeniem . Po pierwsze, chmury i mgły panowały niepodzielnie. Po drugie w tym panowaniu próbowały z nimi konkurować roje komarów , co całkiem nieźle im w sumie wychodziło. Po trzecie, na domiar złego nie zdążyliśmy się jeszcze dobrze wyzbierać ze snu, a już zaczęło trochę kropić . Tak naprawdę w tym momencie i tak najgorsze były komary, bezwietrzny, wilgotny poranek sprzyjał ich obecności skutecznie uniemożliwiając nam spokojne zjedzenie śniadania. Tak więc uznaliśmy, że zwiewamy.

Tuż przed „zwianiem”



Daleko nie trzeba było uciekać. Wyjechałem z tej polnej dróżki na szczęście nie grzęznąc wcale w błocie i zatrzymaliśmy się na wielkim parkingu w Lido Adriano, pomiędzy drogą a boiskiem piłkarskim. Tam o komarach nikt nie słyszał , padać też tak jakby przestało... zjedliśmy więc spokojnie i mogliśmy wyruszyć na podbój kolejnych włoskich i nie tylko terenów.

No właśnie, jadąc dalej jedno miejsce sobie odpuściliśmy... jednak paskudna pogoda wybitnie nie sprzyja chęciom na poznawanie nowego . Zjazd którym można dojechać do położonego pod Rawenną mozaikowego kościoła Sant'Apolinare in Classe, również wpisanego na listę UNESCO kusił, ale odpuściliśmy. Było pewnie zbyt wcześnie, by był już otwarty (jeszcze przed 9), poza tym bez przesady – trochę mozaik już wczoraj widzieliśmy .

Jadąc wolno dalej na południe stwierdziliśmy po raz kolejny, że włoskie morze to jednak nie to czego byśmy oczekiwali . Miejscowość za miejscowością, ogólnie tragedia. Za to poprawiła się pogoda, poranne mgły zaczęły ustępować i zaświeciło lekko słońce. To co, skręcamy? Jasne

San Marino . Również tam chcieliśmy dotrzeć już rok temu. Dotrzemy jednak dopiero teraz .

Już z daleka widać było charakterystyczną skałę z trzema wieżami:



Do mini-państewka z wybrzeża można dojechać krętą dwupasmówką na której wkurzające są stojące co kawałek światła. W ogóle ruch był spory, a my twardo trzymaliśmy się za polskim autobusem wychodząc z założenia, że ten to na pewno wie gdzie trzeba jechać i na pewno dobrze trafimy



Im bliżej San Marino, tym bardziej pod górę było, a sam fakt wjazdu do innego państwa był prawie niezauważalny. Miasto-stolica leży po drugiej stronie tej dość imponującej skały, na jej zachodnim, stromym zboczu. Mieliśmy mapkę z zaznaczonymi parkingami, jak się okazało, na całe szczęście, mogliśmy się zatem odpowiednio skierować (wszędzie stoją znaki z numerami parkingów), okazało się bowiem, że na bezpłatne parkowanie nie ma tu najmniejszych szans. Ostatecznie wylądowaliśmy na P7, drugim chyba najlepszym parkingu na rozpoczęcie zwiedzania, położonym wysoko i odległym od wejścia na „Stare Miasto” o może 5 min drogi.



Zajęliśmy tu jedno z ostatnich wolnych miejsc, w zacienionym kąciku. Niestety, mieliśmy tylko 3 euro drobnych, a parkomat nie wydawał reszty, przynajmniej tak udało mi się na nim wyczytać. Tak więc mieliśmy do dyspozycji dokładnie 2 godziny

I dużo to, i mało jednocześnie. Niewielka starówka San Marino pochodzi podobno z XIX wieku, nie ma tu zabytków do podziwiania, a jedynie widoki na okolicę. Mimo to postanowiliśmy wykorzystać ten czas na zaglądnięcie w parę zaułków stolicy jednego z najmniejszych państw świata.

Jedna z kilku bram do Starego Miasta



Widoki, rzeczywiście niebrzydkie, choć dziś mocno zamglone.



My weszliśmy jakąś inną bramą



Mosteczek



Uliczka... tu wszystkie prowadzą albo w górę, albo w dół .



A to widoki na stronę wschodnią i gęsto zabudowane okolice głównej drogi dojazdowej do stolicy.

Najpierw podeszliśmy do twierdzy o nazwie Rocca Guaita, tej leżącej bezpośrednio nad miastem





Wejście, z tego co pamiętam za 3 euro, a do obu twierdz i jeszcze gdzieś , bilet łączony za 5.



Nie weszliśmy, uznając że mamy zbyt mało czasu a widoczność jest zbyt słaba

Zresztą, pewnie wiele więcej i tak nie byłoby widać





Reporterzy TV San Marino pewnie w akcji



Tutejsze auta mają biało-niebieskie tablice rejestracyjne.



Gdzie by się nie oglądnąć – prawie wszędzie sklepy z pamiątkami albo restauracje.





Gdzieniegdzie jest całkiem ładnie

A to Bazylika del Santo, najważniejszy tutejszy kościół.





Wewnątrz pięknie odmalowany, w ładnej seledynowo-beżowej kolorystyce.

Główny plac miasta – Piazza Liberta i Palazo del Governo, siedziba najwyższych władz państwa. Budynek jest ok, wygląda na stary, jednak wygląda tak pod przebudowy pod koniec XIX wieku.





W okolicy dominują mgły...



Kilka obrazków z placu





Wszędzie towarzyszą nam wycieczki, wśród nich sporo polskich... śmialiśmy się że tego dnia w San Marino oprócz Sanmarińczyków byli sami Polacy i Japończycy



Pomnik Wolności

Funkcjonariusze tutejszego BOR















Niektórzy turyści wyraźnie nie byli Polakami ani Japończykami





WTEM na plac zajechała kolumna kilku samochodów



Może to posiedzenie rządu?



Za wiele nie udało się nam zobaczyć, szybko zniknęli wewnątrz budynku. Zresztą, i tak nie wiemy jak wygląda premier San Marino

c.d.n.

Ładnie pokazujecie nawet nieco zamglone widoki z San Marino. Góra, na której położona jest stolica zwie się Monte Titano.

kulka53 napisał(a):Główny plac miasta – Piazza Liberta i Palazo del Governo, siedziba najwyższych władz państwa. Budynek jest ok, wygląda na stary, jednak wygląda tak pod przebudowy pod koniec XIX wieku.

Ale - jak tam mało ludzi !! Gdy byliśmy tam w połowie sierpnia 2010 tłum był okrutny, a przy Palazzo del Governo stało mnóstwo żołnierzy "SanMarińskich"


Mam jeszcze pytanie do tego fragmentu:

kulka53 napisał(a):Jadąc wolno dalej na południe stwierdziliśmy po raz kolejny, że włoskie morze to jednak nie to czego byśmy oczekiwali . Miejscowość za miejscowością, ogólnie tragedia

Którą drogą jechaliście wzdłuż wybrzeża ? Bo tam od Rawenny praktycznie aż prawie do Ancony wygląda to tak:
- nad SAMYM morzem jest promenadka, a obok niej biegnie jednopasmowa droga, z której faktycznie można oglądać morze
- później (dalej od morza w kierunku lądu) - są centra miasteczek (np. Cesenatico, Riccione etc) i tam faktycznie ciężko się jeździ, ale tutaj już morza raczej nie widać
- potem rowonolegle do morza - ale juz poza centrum (lecimy w stronę LĄDU od morza pamiętajmy) jest słynna SS (Strada Statale) 16, która leci od Padwy bodajże aż po same Otranto w Apulii i tam jest sporo rond, bardzo duży ruch, ale absolutnie stamtąd juz morza nie widać
- potem już jest Autostrada Adriatica A 14 - z Bologni do Apulii - dopiero w Marche bodajże widać z niej morze, ale nie jest to blisko