Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

kmichal napisał(a):... Paweł bohater ... ... takie uczynki się chwali ... ...

MarDomi napisał(a):Spełniony dobry uczynek i to przed kościołem, wzorowo

tony montana napisał(a):Brawo za dobry uczynek Pawle (uruchomienie auta), myślę, że Małgosia nie gniewała się za włoskie buziaki

Nie no, dajcie spokój chłopaki
Każdy by tak samo zrobił, tzn każdy, kto choć raz uruchamiał malucha na popych czy Skodę z górki

longtom napisał(a):

kulka53 napisał(a):Cagliari

Super
A muzeum z figurynkami, super, po trzykroć

Nam też podobało się w Cagliari, chociaż ze względu na zmianę pogody w trakcie zwiedzania zmęczyliśmy się bardziej niż można się było spodziewać.
A wizyty w muzeum zdecydowanie nie żałujemy

17 maja, niedziela c.d.

Jadąc niespiesznie dalej na południe, tak trochę bez wyraźnego celu, postanowiliśmy odwiedzić jakieś miejsce archeologiczne, tylko dlatego, że zobaczyliśmy je zaznaczone na mapie. Santa Vittoria, bo tak się nazywa, znajduje się w niedostępnym miejscu na płaskowyżu, a właściwie na jego końcu, z trzech stron bowiem otaczają je strome urwiska skalne. Najbliższą miejscowością jest niewielkie Serri, przez które trzeba przejechać by się tam dostać. W sumie nie byliśmy pewni czy trafimy gdzie trzeba, oznakowanie bowiem jest powiedzmy takie sobie, ale jadąc na wyczucie przed siebie okazało się ostatecznie, że dokonywaliśmy dobrych wyborów . Na końcu drogi jest parking, stało na nim sporo samochodów, jednak ich pasażerowie byli gośćmi na jakimś niedzielnym przyjęciu w restauracji przy wejściu na wykopaliska . No ale paru zwiedzających oprócz nas też się znalazło .

Bilety nie były drogie, 4 albo 5 euro od osoby. Dostaliśmy przy wejściu mapkę z informatorem po angielsku, pan wyraźnie zaznaczył, że to do zwrotu .

No to idziemy



Santa Vittoria to była to jednocześnie wieś kultury nuragijskiej i bardzo znaczące sanktuarium. Święcono tutaj kult wody, uważa się, że spotkały się właśnie tutaj najpotężniejsze sardyńskie klany by zawierać sojusze lub wypowiadać sobie wojnę. Istniał tu rynek do spotkań politycznych, jak również budynki w których świętowano w takcie świąt zarówno religijnych jak i „państwowych” . Odnaleziono tu wielką ilość brązowych figurek wotywnych (bronzetti). Sanktuarium funkcjonowało pomiędzy XIII a VIII wiekiem p.n.e., ale miejsce to było wciąż wykorzystywane w kolejnych wiekach o czym świadczą odnalezione rzymskie grobowce.

Choć od wejścia i kasy początkowo trzeba przejść kilkaset metrów, same ruiny nie są zbyt rozległe, przez co nietrudne do pozwiedzania.

Budowniczy nuragijscy najwidoczniej preferowali budynki na planie okręgu













Większe i mniejsze kamienie formujące mniejsze lub większe okręgi nawet nam się spodobały , ale widoki też nie były takie złe.





Z tabliczek informacyjnych umieszczonych tu i ówdzie za wiele się nie dowiedzieliśmy

Ale wkrótce zauważyliśmy coś, co zrobiło na nas naprawdę duże wrażenie



To święta studnia



I można było wejść do środka





Skoro można – to wszedłem



Wyczytałem, że w tym miejscu składano ofiary , a krew, tym rowkiem, strumyczkiem spływała do studni





Po naszych strojach widać, że dzień nie rozpieszczał nas temperaturą , ale właśnie w tym momencie zaczęło się coraz bardziej przejaśniać i robić coraz bardziej gorąco.









Na samym końcu znajduje niewielki kościółek z czasów bizantyjskich, ale wygląd ma niepozorny, poza tym był zamknięty.

Obok stoją ruiny protonuraga , czyli budowli wcześniejszej od typowych, spotykanych wszędzie nuraghów.



Protonurag jest dość duży o skomplikowanym kształcie z jakimiś korytarzami i pomieszczeniami w środku, nie sposób było objąć go na jednej fotce. Więc będzie kilka

W każdym razie wyglądał mniej więcej tak:

Wracamy, jeszcze rzut oka na świętą studnię





I kilka innych okrągłych, mniejszych lub większych budowli.

To było naprawdę fajne miejsce, przynajmniej jak dla nas, którzy jeszcze nigdy podobnych ruin nie widzieliśmy. Zwłaszcza ta studnia, to naprawdę utkwiło nam w pamięci aż do teraz . Myślę, że warto tu zajrzeć, może nie specjalnie jadąc wiele kilometrów, ale przy okazji – na pewno.

Tak wygląda z powietrza – zdjęcie z internetu:

Pogoda wyraźnie się poprawiła, a wraz z nią, i po zobaczeniu fajnego miejsca, także nasze nastroje. Wczesne popołudnie to pora dobra na kolejne zwiedzanie, także i tym razem miejsca w ogóle nie wspomnianego w żadnym naszym przewodniku. Przejeżdżając, postanowiliśmy zatrzymać się w niewielkim miasteczku Mandas.

Całkiem fajnie wyglądał tamtejszy kościół św. Jakuba (z XVI wieku)



Jako że był zamknięty, nie weszliśmy do środka















Specyficzny sardyński sposób transportu zwierząt

Inny mandaski kościół



Sąsiadujący z pozostałościami po wielkim klasztorze (zdaje się Franciszkanów)













Przejechaliśmy kawałek w inne miejsce centrum miasteczka by pospacerować chwilę.



Dawny Ratusz









Ze zdziwieniem stwierdziliśmy, że to czyjś prywatny dom

Z Mandas jadąc dalej na południe minęliśmy jeszcze jeden ogrodzony nurag, tym razem nieudostępniony do zwiedzania.



A chwilę później na chwilkę zatrzymaliśmy się w kolejnym niewielkim miasteczku – Senorbi. Spodobał się nam ryneczek z kościołem (Santa Barbara, z XVI wieku)













Podobno w Senorbi jest inny kościółek, z XII wieku, niedawno odrestaurowany. Nie wiedząc, że istnieje, nie szukaliśmy . Pojechaliśmy dalej na południe.

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Tak wygląda z powietrza – zdjęcie z internetu:

... ładne "zygzaczki" - mieli fantazję ... ...

kulka53 napisał(a):Jako że był zamknięty, nie weszliśmy do środka

... ładna różyczka na tle kościelnej wieżyczki ... ...

kulka53 napisał(a):Specyficzny sardyński sposób transportu zwierząt

... zawsze to jeden konik pod maską ( a w zasadzie obok ) dodatkowo ... ... ...
Pozdrawiam.

Święta studnia faktycznie głęboka, no i ta krew spływająca.... koszmar

Te kościółki w miasteczkach - całkiem całkiem

kmichal napisał(a):... ładne "zygzaczki" - mieli fantazję ... ...

no nie da się ukryć....

Zdjęcie z sieci:

kmichal napisał(a):... zawsze to jeden konik pod maską ( a w zasadzie obok ) dodatkowo ... ... ...

Nam to by się z 10 przydało... z przodu

tony montana napisał(a):Święta studnia faktycznie głęboka, no i ta krew spływająca.... koszmar

Z ofiarami i z krwią to rzeczywiście słabo... nie bardzo mi leżą te pradawne obyczaje

tony montana napisał(a):Te kościółki w miasteczkach - całkiem całkiem

Bo w iberyjskim stylu...

Pozdrawiam

17 maja, niedziela c.d.

Z Senorbi niewiele ponad 20 kilometrów jest do miasta Dolianova. Właśnie to ono było głównym celem jazdy tą drogą z powrotem na wybrzeże, znajduje się tutaj bowiem romański kościół św. Panteleimona (San Pantaleo).



Chrześcijańska świątynia w tym właśnie miejscu stała już w VI wieku, o czym świadczy chrzcielnica z tego okresu znajdująca się w prezbiterium. Istnienie diecezji udokumentowane jest już od 1089 roku, sama katedra w obecnej formie została wzniesiona w XII wieku. Jest to jeden z najważniejszych zabytków architektury romańskiej na wyspie.

Dolianova o tej porze niedzielnego obiadu zdawała się być miastem wymarłym i raczej nieciekawym, takie wrażenie odnieśliśmy przejeżdżając. Puste ulice, zero ruchu samochodowego, pusty wielki parking pod kościołem, dla nas znalazło się miejsce w cieniu . Zdaje się, że ten kościół to jedyny powód dla którego warto zajechać do Dolianovy.













Nie da się ukryć, że gdzieś w okolicy były jakieś rzymskie budowle

Wnętrze robi wrażenie swoją surowością, ale także mieliśmy poczucie, że mało kto się interesuje tym zabytkiem. Żadnych informacji dla turysty typowych dla tego typu miejsc, zresztą w ogóle widać było jakby kościół był do pewnego stopnia opuszczony i do niczego nie służył.







Wspomniana wczesnochrześcijańska chrzcielnica





Oryginalnie posklejany ołtarz