Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Takiej "Strada Chiusa" to "nawet" ja nie ominąłbym

Chmurki, białe niebo, ale zdjęcia i tak fajne kolorki mają

longtom napisał(a):Co prawda auta nam nie pogryzły, ale pod Meteorami mieliśmy podobną przygodę.

No niestety... te były bardzo agresywne
A jeden grecki, choć może tylko nieuważny, w kontakcie z rozpędzoną Skodą stracił jak sądzę życie

piotrf napisał(a):A czy nie pomyślałeś Pawle , że oni autostradę budują

Rzeczywiście... albo drogę szybkiego ruchu
U nas wiele było swego czasu niedokończonych inwestycji, całkiem podobnie wyglądały
A te 2 mosty swą jakością pewnie niewiele odbiegałyby od niektórych włoskich dwupasmówek

piotrf napisał(a):Problemy z psami nie dotyczą jak widać tylko krajów bałkańskich

Jak widać nie tylko
W sumie i tak lepiej że te ślady na zderzaku powstały, a nie na którejś z naszych nóg

tony montana napisał(a):Takiej "Strada Chiusa" to "nawet" ja nie ominąłbym

Octavią - nie radziłbym

kulka53 napisał(a):...
Wtem

No nie mogę! Krowa z rogami.
Przyprawił jej ktoś czy taki ewenement?

Na Gargano zapraszam; tam takowe spacerują...

Klimatyczne zdjęcia
Czasami takie chmury i mgły wychodzą na dobre (Nie wiem dlaczego , ale jakoś tak mi się to skojarzyło z moją 'pradawną' Szkocją...).
Psy zaatakowały samochód... Wy to co jakiś czas macie z psami przypadki...

pozdr

romuald22 napisał(a):No nie mogę! Krowa z rogami.
Przyprawił jej ktoś czy taki ewenement?

Taki mi się przypomniał dialog moich koleżanek z dawnych lat:
-popatrz krowa!
-jaka krowa?
-no tu - krowa
-to nie krowa, to byk!
-dlaczego byk, a nie krowa?
-no bo ma rogi!

romuald22 napisał(a):No nie mogę! Krowa z rogami.
Przyprawił jej ktoś czy taki ewenement?

janusz.w. napisał(a):Taki mi się przypomniał dialog moich koleżanek z dawnych lat:
-popatrz krowa!
-jaka krowa?
-no tu - krowa
-to nie krowa, to byk!
-dlaczego byk, a nie krowa?
-no bo ma rogi!

No właśnie
Nie wiem jakie krowy w tym ŻYWCU hodują , ale ja pamiętam że gdzie bym je nie widział, zawsze rogi miały. No chyba że jałówki, to nie

FUX napisał(a):Na Gargano zapraszam; tam takowe spacerują...

My z pewnością baaaardzo chętnie skorzystamy... nie tylko z powodu krów
Za rok

janusz.w. napisał(a):Klimatyczne zdjęcia
Czasami takie chmury i mgły wychodzą na dobre (Nie wiem dlaczego , ale jakoś tak mi się to skojarzyło z moją 'pradawną' Szkocją...).
Psy zaatakowały samochód... Wy to co jakiś czas macie z psami przypadki...

Chmury i mgły na dobre wychodzą tylko czasem i tylko na zdjęciach
Na miejscu wolelibyśmy jednak błękitne niebo...

A co do tych psów, to one chyba tak z nudów zareagowały... gdyby ruch na tej drodze był większy, nie miałyby tam jak się wylegiwać

6 maja, poniedziałek c.d.

L'Aquila to spore, założone w 1242 roku miasto, obecnie stolica regionu Abruzji. O silnym trzęsieniu ziemi które było tam kilka lat wcześniej (po powrocie przeczytałem że w kwietniu 2009) pewnie większość słyszała i niektórzy pamiętają. Przed wyjazdem był to jeden z celów które chciałem odwiedzić, teraz zrezygnowaliśmy z tego pomysłu, na dziś mieliśmy jeszcze kawałek drogi do pokonania. Do miasta wjechaliśmy nie od północy główną drogą omijającą centrum (przegapiłem skręt) , a od południa, zwykłą ulicą dochodzącą do samego centrum miasta. Chyba dobrze że tak się stało... z każdym mijanym budynkiem oczy otwierały się nam coraz szerzej , nie było siły, tu koniecznie TRZEBA BYŁO SIĘ ZATRZYMAĆ

Zawróciłem i zatrzymałem się parę kroków od „Rynku”. Takich obrazków z miasta się nie spodziewaliśmy, czegoś takiego jeszcze nie widzieliśmy. We Wrocławiu był inny kataklizm, powódź z 1997, tu jednak wszystko wyglądało inaczej... zwłaszcza, że mieliśmy świadomość, że od tej katastrofy minęło już kilka lat...

Na rogu była kiedyś stacja benzynowa – cena z kwietnia 2009.



Niespiesznie wchodziliśmy w to centrum, jakże inne od wszelakich innych centrów do tej pory odwiedzonych miast. Tu było pusto, cicho, większość bocznych uliczek pozagradzano 4 lata temu i do tej pory są martwe, straszące popękanymi murami domów, oczodołami okien, metalowymi obręczami, opaskami, linami, rusztowaniami.

L'Aquila – miasto – widmo.

Na ulicach tylko pojedynczy przechodnie i pojedynczy robotnicy...

Jeden z kościołów.



Tu inny.









Gdzie by nie spojrzeć, wszystko popodpierane, poskręcane, powiązane.

















Gdzieniegdzie było trochę lepiej – ale to wyjątki potwierdzające fakt, że centrum tego miasta w zasadzie umarło.

Główny plac Starego Miasta – Piazza del Duomo



Santuario Santa Maria del Suffraggio, zbudowane w 1703 roku po którymś z wcześniejszych trzęsień ziemi – teraz na tyle mało dotknięte zniszczeniami, że otwarte.

Duomo, na tyle często niszczone przez trzęsienia, że obecną zbudowano na przełomie XIX i XX wieku. Nieczynna.









Prawie wszystkie boczne uliczki odchodzące od placu były zagrodzone, zakaz wstępu.







Jedną, prowadzącą na zachód, lekko w dół, można było kawałek przejść.











Dalsze przejście też zabronione.

Przy tej uliczce wznosi się jeden całkowicie odbudowany kościół.













Kościół jest pełen dziwnych, nowych malowideł, zrobiły na nas duże wrażenie.

Wewnątrz było pusto i cicho, zresztą jak wszędzie w tym upiornym mieście.









W jednym miejscu widząc uchylone ogrodzenie odważyliśmy się wejść za nie kawałek, jednak szybko się wycofaliśmy widząc poinstalowane na murach rozpadających się kamienic kamery .

Kilka fotek z „terenu zakazanego”

Na Rynku była kawiarnia. Jedna, jedyna chyba na całym Starym Mieście, zupełnie mimo to pusta. Wydobywająca się z głośników głośna muzyka może miała być takim głosem nawołującym do tego, że już jest, już zaczyna być tu „normalnie”... brzmiała jednak w tym miejscu jak ponury żart .


Nie jest normalnie, i jeszcze długo (o ile kiedykolwiek) nie będzie.



















Chmury nad pustym Piazza del Duomo.



Wracamy.

Ogromne wrażenie zrobiła na nas zrujnowana L'Aquila. Nie spodziewaliśmy się tego, nie spodziewaliśmy się, że kilka lat po kataklizmie miasto wciąż może wyglądać jakby zdarzył się on parę miesięcy wcześniej. Powoli przejechaliśmy przez przedmieścia, widać było że tam coś się dzieje, niektóre bloki wciąż stały popękane i na wpół zawalone, bez ścian, z meblami widocznymi tak jak pozostały. Inne jednak, było ich kilka, już odremontowane, a może postawione na nowo? . Jeśli prace przy przywracaniu miasta do normalności będą nadal przebiegać w takim tempie, to może za 50 lat będzie tu już tak jak wcześniej. Może.

Przy wyjeździe zatankowałem do pełna niedrogą tu benzynę i ruszyliśmy na zachód, w kierunku Rieti. Chwilowe błękitne niebo i słońce w L'Aquili było tylko zmyłką, zaraz za miastem przeżyliśmy istne oberwanie chmury które zahaczyło nas z przechodzącej gdzieś dalej burzy. Czekało nas kilkadziesiąt km jazdy, jak się okazało dobrą i niezatłoczoną drogą.

Wyjazd z miasta.



Piękna sosnowa aleja gdzieś po drodze.







Miasteczko Antrodoco, wciśnięte w miejsce połączenia dwóch górskich dolin









Wspomniane Rieti ominęliśmy sprytnie po obrzeżach poprowadzonymi włoskimi drogami szybkiego ruchu . W tej okolicy na otaczających rozległą dolinę wzgórzach znajduje się kilka ciekawych pustelni-klasztorów... ale odpuściliśmy sobie próby dotarcia do nich . Wystarczył nam widok na mijane miasteczko Contigliano , choć wiszące nad nim czarne chmury wyglądały odstraszająco.





Aby znaleźć sobie tu jakiś nocleg musieliśmy zjechać z bezkolizyjnie poprowadzonej czteropasmowej trasy na Terni. Pokluczyliśmy sobie chwilę po okolicy wąskimi uliczkami wśród domków, poletek, rozlewisk wodnych... trochę obawialiśmy się rojów komarów , na szczęście tak źle nie było. Ostatecznie wylądowaliśmy w miejscu do którego pewnie już drugi raz bym nie trafił , tam gdzie asfalt się już skończył, gdzieś wśród zarośli, łąk i pól. Majowe włoskie dni na szczęście są dość długie... chwilę czasu przez zmrokiem na gotowanie i jedzenie jeszcze mieliśmy. Dla mnie nie był to łatwy dzień, nie czułem się dobrze, dopiero pod koniec gardło trochę odpuściło, na tyle, że mogłem odezwać się do Małgosi inaczej niż ledwie słyszalnym szeptem. Liczyliśmy, że jutro i ja będę już całkiem do życia, i pogoda też temu spokojnemu życiu i zwiedzaniu w środkowych Włoszech będzie sprzyjać. Nadzieję zawsze mamy, musimy ją mieć... .

Na zakończenie jak zawsze mapka całej dzisiejszej trasy:



A – nocleg na zboczach Monti Sibillini
B – Castelluccio
C – Forca di Presta
D – Arquata del Tronto
E – Amatrice
F – Lago di Campotosto
G – Fonte Cerreto
H – szlaban pod Campo Imperatore
I – L'Aquila
J – Antrodoco
K – Rieti
L – nocleg gdzieś w dolinie otoczonej górami

c.d.n.