Buongiorno! Benvenuti! Veneto romantico - Venezia & Verona

mysza73 napisał(a):Ale tam cukierkowo

piekara114 napisał(a):Burano
Kolory jak świeżo pomalowane.

piotrf napisał(a):Burano jest piękne

Wszystko to prawda .
Zapraszam na drugą porcję fotek z kolorowej wyspy .


Burano, cz. II

Na początek kilka zdjęć z drona. Na Burano też można co nieco wznieść się w górę .










Kupujemy pizzę na wynos i siadamy nad kanałem .




Niestety niebo zdążyło się zachmurzyć i kolory domków nie są już tak soczyste.










Wyspa szybko pustoszeje, znikają turyści, zamykają się restauracyjne ogródki i sklepiki z pamiątkami.








Idziemy jeszcze pospacerować wzdłuż kanału Rio Terranova.










Bardzo krzywa wieża kościoła San Martino Vescovo .




W końcu powolutku kierujemy się na przytanek vaporetto.








Pomysł był taki, żeby do Wenecji wracać w promieniach zachodzącego nad laguną słońca . Nie po raz pierwszy jednak pogoda nie zamierza wspierać nas w podobnych planach .
Niebo zaciąga się zupełnie, robi się wietrznie i naprawdę zimno. W końcu zaczyna też padać. Prawie cały rejs powrotny spędzamy pod dachem, a do mieszkania biegniemy niemal sprintem. Dobrze, że nie mamy daleko .

Deszczowe pożegnanie z Wenecją

Dzień zaczyna się dokładnie tak samo jak skończył się poprzedni, jest pochmurno i deszczowo .




Jemy śniadanie, chwytamy walizki i zatrzaskujemy za sobą drzwi do mieszkania. Dobrze nam tu było .
Mniej więcej do południa ważne są jeszcze nasze bilety na vaporetto i zamierzamy wykorzystać je do oporu .
Idziemy na przystanek przy Fondamente Nove, gdzie mamy przysłowiowy rzut beretem.










Podpłyniemy do kościoła Sant'Alvise, do którego nie udało nam się zajrzeć w niedzielę.




Kościół pod wezwaniem św. Ludwika z Tuluzy, znany też jako Sant'Alvise, został ufundowany w 1383 roku przez szlachciankę Antonię Venierw miejscu wskazanym jej przez samego świętego, który ukazał się jej we śnie.
Obok kościoła zbudowano również klasztor dla sióstr augustianek.




Po raz ostatni pokazujemy nasze karty chorus pass i wchodzimy do środka. Niby obowiązuje no photo, ale pani sprzedająca bilety wpatruje się wyłącznie w smartfona i zupełnie się nami nie interesuje.






Barco to podwieszony chór zakonny wsparty na dwóch kolumnach, który budowany był w kościołach Wenecji. Ten z Sant'Alvise pochodzi z XV wieku i jest jedną z pierwszych tego typu konstrukcji w Wenecji. Piękna kuta krata pochodzi z XVIII wieku.




Iluzoryczny fresk na suficie powstał w II połowie XVII wieku.








Po wyjściu z kościoła naciągamy na głowę kaptury i po raz ostatni przemykamy nad kanałami Cannaregio.




Kątem oka dostrzegam komitet pożegnalny .




Ostatni rejs vaporetto prosto na stację kolejową Venezia Santa Lucia.








Arrivederci Venice




Nie mam najmniejszych wątpliwości, że do Wenecji jeszcze kiedyś wrócimy .
W biletomacie na dworcu kupujemy bilety do Padwy. Na jeden dzień zatrzymamy się w mieście św. Antoniego.

Do Wenecji trzeba wracać wiele razy , po kolejne , bo w dwa , trzy dni można ją jedynie polizać . . . .

Potem zaczyna się prawdziwe zwiedzanie


Pozdrawiam
Piotr

mysza73 napisał(a):Wenecja płakała, że już wyjeżdżacie ...

Też podejrzewam, że taki właśnie był powód tego pogorszenia pogody .

piotrf napisał(a):Do Wenecji trzeba wracać wiele razy

Czy wiele to jeszcze nie wiem , okaże się po tym kolejnym.
Na razie mogę tak napisać w zasadzie tylko o Rzymie .

marze_na napisał(a):Na razie mogę tak napisać w zasadzie tylko o Rzymie .

A Sycylia?

piekara114 napisał(a):

marze_na napisał(a):Na razie mogę tak napisać w zasadzie tylko o Rzymie .

A Sycylia?

Miałam na myśli miasta .
Sycylia, Kampania czy Apulia - wszystkie uwielbiam , ale nie znalazłam tam takiego jednego miejsca, które można by poznawać bez końca.

piotrf napisał(a):Do Wenecji trzeba wracać wiele razy , po kolejne , bo w dwa , trzy dni można ją jedynie polizać . . . .

Potem zaczyna się prawdziwe zwiedzanie

Pozdrawiam
Piotr

Zgadzam się. Staramy się z żoną być w Wenecji przynajmniej raz w roku, a miejsc do zobaczenia nadal zostało sporo. Trudna sprawa

W biletomacie na dworcu kupujemy bilety do Padwy. Na jeden dzień zatrzymamy się w mieście św. Antoniego.

Tam nas jeszcze nie było .
Wiosenna Wenecja ma bardzo niestabilną pogodę. A jaką namówiliście na Padwę ?

wiola2012 napisał(a):Wiosenna Wenecja ma bardzo niestabilną pogodę. A jaką namówiliście na Padwę ?

Wyszło podobnie niestabilnie .

Padwa, Bazylika Św. Antoniego

W Padwie znaleźliśmy sobie całkiem miłe B&B w centro storico, w odległości niedługiego spaceru od stacji kolejowej.
Szybko załatwiamy meldunkowe formalności i ruszamy w miasto nie chcąc tracić ani chwili z coraz bardziej pogodnego dnia.

W uliczkach zabytkowego centrum Padwy.










Już widać wieże i kopuły Il Santo.




Bazylika św. Antoniego powstawała w latach 1232-1307, a budowa została zapoczątkowana przez franciszkanów w rok po śmierci świętego Antoniego. Świątynia łączy w sobie cechy architektury romańskiej i gotyckiej, widoczne są również wpływy bizantyjskie.




W bazylice obowiązuje zakaz robienia zdjęć, ale już od samego wejścia widzimy, że nie jest przestrzegany ani egzekwowany .








W nawie bazyliki wyróżnia się przede wszystkim marmurowa kaplica z grobem św. Antoniego. Zdobią ją płaskorzeźby ze scenami z życia św. Antoniego.








Prezbiterium otacza wianuszek gotyckich kaplic.









Spośród kaplic najbardziej interesuje nas kaplica polska poświęcona św. Stanisławowi oraz oczywiście Kaplica Relikwii, gdzie pośród mnóstwa relikwiarzy znajdują się również szczątki św. Antoniego, m.in. doskonale zachowany język .
Przyznam się, że patrząc na relikwie mam mieszane uczucia, zwłaszcza od momentu obejrzenia ekranizacji Filarów Ziemi .


Pięknie wyglądają wysokie gotyckie sklepienia obejścia prezbiterium.






Kaplica błogosławionego Luca Belludi, franciszkanina, ucznia i przyjaciela św. Antoniego.




W prawym ramieniu transeptu w 1372 r. wenecki artysta Andriolo de Santi urządził kaplicę św. Jakuba. Ozdabiają ją freski pochodzące z końca XIV w., przedstawiające m.in. scenę Ukrzyżowania.








Zanim opuścimy bazylikę spędzamy jeszcze trochę czasu w zaciszu klasztornych krużganków.












Gdyby nie teoretyczne przynajmniej no photo zdjęć z bazyliki mielibyśmy pewnie więcej.
Tymczasem na niebie pojawia się błękit, a słońce świeci coraz śmielej.






Doskonały to moment na dżelaty.

Te dronowe zdjęcia jak zwykle dają pełen pogled na wiele obiektów.
Wnętrze Antoniego to jest klasa, my do języka staliśmy w ogonku

Bazylika św. Antoniego - rewelacja , to w ramach zadośćuczynienia za rozczłonkowanie ciała po śmierci
A taki fajny i pożyteczny święty . . .


Pozdrawiam
Piotr

Padwa była, ale do poprawki ..kiedyś...