Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Idziemy niezbyt szybkim, ale w miarę jednostajnym tempem. Pokrywa śniegu pod stopami jest twarda i w żadnym miejscu nie sygnalizuje niczego w rodzaju cienkich mostków z ewentualną głęboką szczeliną pod spodem. Jeśli takowe są tutaj, to wystarczająco dobrze uszczelnione.

Docieramy na przełęcz. Tymczasem pojawia się coraz więcej rozmamłanych obłoków, które wkrótce ogarniają również i naszą trójkę. Żona Zbyszka decyduje się pozostać na przełęczy i poczekać na nas, a my - zostawiając za sobą Dzikiego Klechę, ruszamy w kierunku wierzchołka Cukrowego Kapelusika.









Mgła wokół nas gęstnieje, a śnieżny grzebień stopniowo staje dęba...

Franz napisał(a):Mgła wokół nas gęstnieje, a śnieżny grzebień stopniowo staje dęba...

Grzebień wygląda efektownie, ale podejście to zapewne niezła "orka".
Do tego to czego najbardziej nie lubię , czyli mgła.
Na mnie działa wyjątkowo źle, nawet na nizinach.
Psychicznie zawsze odczuwam wielki dyskomfort, wydaje mi się, że się duszę.

Piękne zdjęcia.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Grzebień wygląda efektownie, ale podejście to zapewne niezła "orka".

Trochę potu z nas wycisnęło.

mariusz-w napisał(a):Do tego to czego najbardziej nie lubię , czyli mgła.

No cóż, czasem trzeba się z nią pogodzić.

mariusz-w napisał(a):Piękne zdjęcia.

Jak na takie stare... ujdą w tłoku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ciekawie się dzieje w Kapelusikowej Story.

pzdr

longtom napisał(a):Ciekawie się dzieje w Kapelusikowej Story.

Zaraz będziemy szczytować.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

longtom napisał(a):Ciekawie się dzieje w Kapelusikowej Story.

Zaraz będziemy szczytować.

Pozdrawiam,
Wojtek

Maaaaaatko ,
niby tu śniegu tyle, a jakoś tak gorąco .

mysza73 napisał(a):Maaaaaatko ,
niby tu śniegu tyle, a jakoś tak gorąco .

Niby miałaś przeczekać w cieplejszych rejonach, ale pewnych sytuacji nie mogłabyś przegapić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mysza73 napisał(a):Maaaaaatko ,
niby tu śniegu tyle, a jakoś tak gorąco .

Niby miałaś przeczekać w cieplejszych rejonach, ale pewnych sytuacji nie mogłabyś przegapić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zajrzałam tylko kontrolnie, czy wróciłeś już z tego lodowca ,
a tu widzę akcja nieźle się rozkręca .

mysza73 napisał(a):

Franz napisał(a):

mysza73 napisał(a):Maaaaaatko ,
niby tu śniegu tyle, a jakoś tak gorąco .

Niby miałaś przeczekać w cieplejszych rejonach, ale pewnych sytuacji nie mogłabyś przegapić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zajrzałam tylko kontrolnie, czy wróciłeś już z tego lodowca ,
a tu widzę akcja nieźle się rozkręca .

Ja tez się przyglądam, niezły ten grzebień!

mysza73 napisał(a):Zajrzałam tylko kontrolnie, czy wróciłeś już z tego lodowca ,
a tu widzę akcja nieźle się rozkręca .

Ba! Już wyszedłem ponad lodowiec.

tony montana napisał(a):Ja tez się przyglądam, niezły ten grzebień!

W zasadzie w tym odcinku przewidziana była jeszcze jedna, kolejna fotka, ale postanowiłem się z nią wstrzymać, żeby postawić jednak akcent na samej wspinaczce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oto ta planowana, ostatnia fotka.

Jako, że idziemy we mgle, nie wiemy, jak daleko zostało do szczytu. A kiedy nagle wiatr przedmuchuje obłoki, okazuje się, że jesteśmy kilka metrów od wierzchołka.

Po chwili Zbyszek wpisuje nas do księgi szczytowej.

Mgliste obietnice jak widać nie zawsze znaczą niepewność

O szczelinach myślałeś w podobnym momencie, jakbym Ci czytał w myślach.

Podejście okrutne. Zejście chyba jeszcze gorsze - kolana ...

I to ma być słodki szczyt

plavac napisał(a):Podejście okrutne. Zejście chyba jeszcze gorsze - kolana ...

To był okres, kiedy nie miałem większych kłopotów z kolanami. Udawało mi się wtedy utrzymywać wagę na poziomie 10kg niższym od momentu, kiedy kolana unieruchomiły mnie całkowicie.

plavac napisał(a):I to ma być słodki szczyt

Zuckerhut - to po prostu Głowa Cukru. Zuckerhütl jest zdrobnieniem. Ale mnie się bardziej podoba dosłowne tłumaczenie, dlatego zamiast "Główka Cukru", mówię "Cukrowy Kapelusik".

Pozdrawiam,
Wojtek

Na kilka chwil obłoki się częściowo rozwiewają. Niestety, tylko na kilka chwil.







Uwieczniamy się ze Zbyszkiem na szczycie, po czym rozpoczynamy zejście na przełęcz.





Tu ponownie wiążemy się we trójkę liną i ruszamy w kierunku schroniska.

ta mgła wyszła gdzieniegdzie jak zadymka; rewelacyjnie wyszło to zielone oczko na zdjęciu w dół