Włochy – Riviera del Conero nelle Marche

Malinka, Tony montana (fajnie, że zaglądnąłeś) i Piekara114. Wasze wpisy dla mnie łączą się dlatego w jednym swoim odpowiem. Strasznie ubogi jestem w zakresie podziwiana dzieł architektonicznym, którym nadano miano loggii. Nie miałem zatem z czym tego porównać. Bo przecież biorąc pod uwagę słowa Tony’ego o w sumie nonsensownych próbach porównywania zabytków w Cro i Włoszech, trudno porównywać loggie z Udine do jedynej jaką widziałem chyba, czyli do tej w Milnej na Braću. A co do Vrsarskiej – Iza_travel , która pewnie niedługo ją pewnie opisze w swojej relacji zachwala mi Vrsar… Czekam na opisy…
Rzeczywiście patrząc na zdjęcie wieży zegarowej z Wenecji podobieństwo jest uderzające. I poprzez kształt, i poprzez Lwa świętego Marka (tam na wieży, w Udine na kolumnie) i poprzez rzeźbę wieńczącą wieżę, czyli również dwóch Maurów trzymających dzwon.
Nawiązując do słowna Giovane Maslinko – to właśnie doczytałem, że ci dwaj Maurowie zwani są w Wenecji Moro Giovane i Moro Vecchio. Ten młody „sygnalizuje godzinę 5 minut po jej faktycznym minięciu aby symbolizować czas przyszły a stary sygnalizuje godzinę 5 minut przed jej faktycznym minięciem aby symbolizować czas dokonany”.
Symbole symbolami, ale ja tam wolę, gdy budzik dzwoni dokładnie o tej porze, na którą go nastawiam. Tylko jeśli nie jestem ani giovane, ani vecchio to jaki jestem?
A jeszcze a propos tej relacji z leniwej Grecji. Pamiętam ją chyba. To znaczy pamiętam kilka elementów. Płakałaś, że mąż cię „Skopje” za zapomniane paszporty, pamiętam, że miał spotkanie z jeżowcem, pamiętam dwie piękne malutkie plaże, pamiętam, że chyba wam się „starły opony” bo z kilometrami było coś nie halo oraz to, że mam zapisane w pliku Grecja, że jeśli na tamten palec to do vuvu i maks na tydzień bo tam to mus na lenia.
Aha i jeszcze to, że dostałem zawału gdy zobaczyłem tam jakieś poniżej 5 koła za urlop gdzie nam trudno było zejść poniżej 9 na Cro czy Włoszech. Dopiero w tym roku leniwce wydały poniżej 7.

Nefer napisał(a):Będę zaglądał z przyjemnością .

Nefer napisał(a):

Abakus68 napisał(a):na zwiedzanie – co widzę po datach na zdjęciach – przeznaczyliśmy jakieś 48 minut…

Może i po japońsku, ale i tak mieliście intensywne doznania, co widać po zdjęciach i Twoim komentarzu .

Jakże bym chciał gdzieś tak się teraz powłóczyć, mogłoby być to krótko - byle tylko wyrwać się ze zdalnego biura i otoczenia domu.

Zaglądaj zatem i chociaż wirtualnie włócz się ze mną.

travel napisał(a):Tak się zastanawiam, czy we Włoszech są jakieś brzydkie miasta ?

Magda O. napisał(a):

travel napisał(a):Tak się zastanawiam, czy we Włoszech są jakieś brzydkie miasta ?

Też się nad tym zastanawiam

Hm. Tysiące lat historii i nieagresywne straty w czasie wojen wiec dużo rzeczy dziś uznawanych za piękne pozostało. Dziś przepych w budownictwie stosują już tylko sutannowcy i cyganie.

Abakus68 napisał(a):Hm. Tysiące lat historii i nieagresywne straty w czasie wojen wiec dużo rzeczy dziś uznawanych za piękne pozostało. Dziś przepych w budownictwie stosują już tylko sutannowcy i cyganie.

Nieraz zastanawiam się jakie cuda architektury zostaną po nas ??
Jakie słynne zabytki z końca XX i XXI wieku będą podziwiać następne pokolenia za 200-400 lat ?
Coś pięknego czy tylko stalowo-szklane biurowce - o ile przetrwają, a może nowoczesne kościoły ale one też niczym nie zachwycają

Odcinek 2 - 2019-09-08 - Udine, ostatnie kroki
Nasz dalszy spacer po stolicy regionu Friuli zaczęliśmy tutaj, na narożniku ulicy Via Cavour


przy wschodnim narożniku Palazzo d'Aronco - Pałacu Aronco. Dziś znany jako Pałac Urzędów Komunalnych. Zaprojektowany przez friulijskiego architekta Raimondo D'Aronco, pałac został zbudowany w latach 1911-1932. Od czoła wygląda tak


No widać, że to jest budowla z 1900-tnych lat a nie 1500-tnych. Ładna, ale nie taka oczarowująca. Gładka jakaś, niedetaliczna rzekłbym. Pomyślałem sobie wtedy jednak, że tuż po oglądnięciu czegoś imponującego trzeba natychmiast zamykać to w jakimś pudełku w mózgu, aby kolejne obiekty nadal widzieć jako perełki a nie porównywać je do wcześniejszych doznań.
Dalej ulicą Via Nicolò Lionello (zbieżność z nazwą wspomnianej w poprzednim odcinku Loggii del Lionello nie jest przypadkowa, to według rysunków Nicolò loggia była bubowana). Parę kroków Via Rialto i dalej Via Dell’Erbe doszliśmy do Piazza Matteotti.
Szczerze powiedziawszy to już same nazwy tych placów pokazują, że to są miejsca o bardzo długiej historii. Plac ten to nic innego jak starożytny plac Piazza del Mercato Nuovo, zwany później Piazza delle Erbe, a dziś Piazza Matteotti, ale w świadomości rdzennych mieszkańców Udine funkcjonujący jako Piazza San Giacomo. Mnie po wizycie te dwa place będę się kojarzyć też literą G – niektórzy mówią, że litera G nie istnieje, że to tylko zakręcona strzałka – pierwszy będzie placem Giovannich a drugi placem Giacomich, już tłumaczę dlaczego Giacomich.
Czy nazwa placu Piazza San Giacomo bierze się od tego kościoła?


Kościół Chiesa di San Giacomo wciśnięty w narożnik placu zewnętrznie nie wygląda oszałamiająco, ale ci co go widzieli w środku twierdzą, że wart jest kilkukrotnego odwiedzenia aby w końcu trafić na otwarte jego wrota. Został on zbudowany w 1378 roku ale obecna fasada pochodzi z 1525 – jak mniemam kościół musiał ulec zniszczeniu w trakcie ogromnego trzęsienia ziemi, jakie nawiedziło Udine w 1511 roku. Autorem obecnej fasady jest Bernardino di Morcote (tak, tak – wspomniany w poprzednim odcinku projektant Loggii di San Giovanni)
San Giacomo, święty Jakub. Uprzywilejowany uczeń Jezusa. Ciekawe, czy to z chęci czucia się uprzywilejowanymi mieszkańcy Udine wolą czapkować Jakubowi odchodząc od nazwy Piazza Matteotti czy też jednak dokonania Matteottiego były niewystarczające. Sam łączyłem to nazwisko z wyścigiem kolarskim Trofeo Matteotti, ale kim facet był nie wiedziałem. A że przy okazji pisania relacji lubię poszperać to dziś wiem, że Matteotti to lider socjalistycznej partii we Włoszech, który w latach 20-tych poprzedniego wieku odkrył przez ludźmi faszystowskie zapędy Mussoliniego i w roku 1924 został przez włoskich faszystów bestialsko zadźgany. Czy nie powinien zostać obwołany męczennikiem i świętym? Tego ni wiem, wiem jednak, że wówczas to jego mordercy zostali obwołani bohaterami… Smutne…
A żeby było ciekawiej Matteotti na imię miał?... Giacomo…
Żebyś nie wiem jak patrzył, to plac musi zwać się Piazza san Giacomo!
Ale przynudzam…
Na lewo od kościoła


Zdobiona herbami i motywami dekoracyjnymi Un pozzo di curiosa forma ottagonale denominato Lanterna di Diogene – studnia, która ma ośmiokątny kształt zwany kształtem Latarni Diogenesa, wybudowana w 1487 roku.
Kiedy o tym przeczytałem uśmiechnąłem się. Diogenes z Synkopy. Kojarzycie? Facet, który chodził w dzień po rynku z zapaloną latarnią i szukał człowieka. Facet od beczki Diogenesa. Facet, który publicznie robił wszystko: jedzenie, potrzeby fizjologiczne, nawet masturbacja. W dawnych czasach nie do pomyślenia. A teraz? Ileż to razy portale internetowe przytaczają takie historie. Czyżbyśmy mieli wysyp Diogenesów? Z drugiej strony kogo stać - będąc przyłapanym w parku na masturbacji - na filozoficzne stwierdzenie, że tak zacytuję Diogenesa „gdybyż i głód można było zaspokoić przez pocieranie pustego żołądka”. Wróćmy jednak do Udine…
I teraz. Zderzenie potrzeb turysty z potrzebami tubylców. Turysta chce widzieć niczym nie zasłonięte zabytki. Oni chcą żyć, bawić się, odwiedzać kiermasze. Jak to wszystko pogodzić.
5

Załóżmy, że na tym zdjęciu nie ma namiotów a jest tylko La colonna della Madonna col Bambino - Kolumna Madonny i Dziecka, prawdopodobnie z 1487 roku. Nawet nie było jak jej sfotografować od przodu. Ale to nie jedyna strata związana z kiermaszem. Nie zagłębiwszy się między namioty nie widzieliśmy perełki tego placu zatem zdjęcie z sieci


Jest to Fontanna zaprojektowana w 1542 roku przez Giovanniego Ricamatore di Udine – tak, tego samego od wieży zegarowej z poprzedniego odcinka (ważna osobistość w dziejach Udine – uczeń Rafaela)
No nic. Trzeba było przemknąć bokiem placu, który w istocie jest takim małym rynkiem pełnym kawiarenek, jak ta


w tle zamek Udine. Ulicą Via del Monte, gdzie jest takie oryginalne wejście do SPA


a dalej przez opisywany w poprzednim odcinku plac aby ulicą Via Daniele Manin dojść do Porta Manin


Jest to jedna z kilku bram w mieście, wybudowana jako najstarsza brama miejska w roku 1273.
I to już koniec króciutkiego smakowania Udine
Dzisiejszy odcinek spinały ulice Via Cavour – poświęcona baronowi Cavour pierwszemu premierowi Królestwa Włoch oraz Via Manin poświęcona jednemu z bohaterów, przez których do tego zjednoczenia doszło. Od 1861 roku dopiero można mówić o całym terytorium jak o Włoszech a nie odrębnych państewkach czy księstwach.
No dobrze, to architektonicznie już byliśmy we Włoszech, trzeba jeszcze było ten kraj zaakcentować kulinarnie.
Wybraliśmy ten lokal


Jak już pisałem nie miało być relacji więc zdjęcia żarełka pojawiają się z różnych, niekoniecznie z relacją związanych powodów. Tam zrobiłem jedno zdjęcie.


I powiem tak. Ani tanio ani drogo. Lokal 2 poziomowy. Kelnerzy się uwijali nosząc na raz po 3 pizze. M. wciągnęła dobry makaron. A my z córką pizze. Ale to chyba nie do końca typowa włoska pizza, a to dlatego że z przesadną masą składników i jeszcze miejscami lekko przypalona. Ciasto dobre. Smak ok – ale jakiś niesmak pozostał. Jedliśmy lepsze potem w Marche.
Podsumowując Udine. Bardzo fajne miasto. Ale to nie jest miejsce na godzinę zwiedzania. Trzeba mieć plan parkingowy i restauracyjny i oczywiście przygotowaną do zwiedzania mapkę. Miasto jednak z całą pewnością jest warte jakiegoś fajnego weekendu.
W kolejnym odcinku dojedziemy do Urbino.

ps. Na koniec coś z sieci w nawiązaniu do dziś opisanego placu..

Sałatka na pizzy Jak na mój gust, za dużo wszystkiego.

Udine - piękne, jest co oglądać

Już pierwszy odcinek jest zapowiedzią ciekawego dalszego ciągu. A że niecała godzina. ... My zazwyczaj niewiele dłużej spacerujemy.

maslinka napisał(a):Sałatka na pizzy Jak na mój gust, za dużo wszystkiego.

Udine - piękne, jest co oglądać

Z oboma stwierdzeniami się zgadzam

pomorzanka zachodnia napisał(a):Już pierwszy odcinek jest zapowiedzią ciekawego dalszego ciągu..

No to sprawdźmy czy ciekawego... za chwilę odcinek 3

Odcinek 3 - 2019-09-09 – Urbino część 1
Gdzieś na wysokości Pesaro około godziny 11.45 szok. Jak to, tak szybko tutaj? Do Osimo godzina z hakiem. Dom będzie dostępny od 14.00 a my już tu. Co by tu…
Miało nie być Urbino, bo to już za daleko od miejsca pobytu, ale skoro jest drogowskaz. Skoro Udine robiliśmy w godzinę, to hajda.
Darmowy parking tutaj
Rzut oka na parking


Na pierwszym rondzie w prawo, na drugim w lewo i zaraz w prawo ku murom.
Przejście pod murami pokazuje ich solidność


Już z dołu wypatrzyliśmy coś jak taras widokowy na murach więc od razu na mury i wow – zaczynałem powoli rozumieć czemu o regionie Marche mówi się, że to trochę jak mini Toskania




Mury dookoła Urbino pozwalają, aby po nich jeździły takie ciuchcio-busy, ponieważ jak widać są odsunięte od budynków


Widokowo to musi być bardzo fajne przeżycie…
Zaczęliśmy szukać centrum, i cywilizacji, długą chwilę bowiem w podejściach nie było nikogo






Minęliśmy „rezydencję lemura”


Spojrzeliśmy w ciąg trzech kawiarni Caffe Degli Archi, Caffe Basili i Caffe Campari


Znajdują się one pod arkadami budynku Università di Urbino Carlo Bo - uniwersytetu założonego w 1506 roku.


Uniwersytet skupuje stare budowle w Urbino, remontuje je rozrastając się. Obecnie kształci on ponad 14 000 studentów!!!
A stare zachowane budynki tamtego dnia udekorowane latawcami są bardzo wdzięcznymi obiektami do fotografowania


Na pewno lepiej pokazałby je profesjonalista…
Parę metrów dalej fasada północna Palazzo Comunale – ratusza Urbino


z tablicami na cześć Garibaldiego oraz Wiktora Emanuela II – pierwszego króla Królestwa Włoch powstałego w 1861 roku.
Poniżej widok z placu przed Bazyliką na fasadę główną wspomnianego ratusza.


W kadrze również Pomnik Compatrono Beato Mainardo, biskupa Urbino. Poniżej z bliska.


A za nim to, do czego zmierza statystyczny turysta w Urbino, czyli Duomo di Urbino, czy też Cattedrale di Santa Maria Assunta.


Historia tej bazyliki katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, albo może tego miejsca kultu sięga aż 1021 roku, jednak budowany tam i przebudowywany kościół został zniszczony prze trzęsienia ziemi. Obecna bazylika ma wygląd z 1801 roku. Ujęta z drugiej strony wygląda jeszcze piękniej


Niestety w 2016 ponownie została uszkodzona w wyniku trzęsienia ziemi, tym razem w małym stopniu ale pozostawała zamknięta podczas naszej wizyty (otworzono ją dokładnie 14 dni temu) Pomników i posągów i przed nią i na niej widzicie na zdjęciu więcej ale lubujący się w takiej wiedzy z łatwością odnajdą sobie informacje.

Budynek naprzeciwko bazyliki to nic szczególnego.



Generalnie szkoda, że taka piękna bazylika wygląda jak wciśnięta w miasto. Jest cudna, ale lepiej wyglądałaby pewnie stojąc gdzieś pośród zieleni samotnie…
Miasto usłane kościołami wszędzie ma do zaoferowania opisywane na banerach atrakcje katolickie


Wystarczy spojrzeć ze schodów bazyliki na godzinę drugą aby odnaleźć na placu Pizza Rinascimento:


na pierwszym planie Obelisco di Urbino. Ciekawy obelisk – to jeden z dwunastu oryginalnych egipskich obelisków we Włoszech. Prawdopodobnie pochodzi ze świątyni Isis z czasów Hoffy.
W tle natomiast kościół Chiesa di San Domenico, kościół budowany od 1362 aż do właściwie 1454 roku. W czasie gdy byliśmy pełnił rolę katedry głównej Urbino. Zdjęcia z wnętrza:





Rzekłbym ubogi…
cdn

Przyznam szczerze -nie nadążam
Urbino jest przepiękne . Mam słabość do włoskich ceglanych budynków, np.takich jak w Sienie czy Florencji i dziwne deja vu .

Piszesz ,że o regionie Marche mówi się, że to trochę jak mini Toskania- to w takim razie Istria jest też jak mini Toskania

travel napisał(a):Przyznam szczerze -nie nadążam

Ja też, chwilę mnie nie było, a tu dwa odcinki .
Na razie piękny wyjazd spod znaku U jak Udine i Urbino .

Nefer napisał(a):

travel napisał(a):Przyznam szczerze -nie nadążam

Ja też, chwilę mnie nie było, a tu dwa odcinki .

Oj tam... Jak mam taką ważną pracę, to się mogę wykpić od przygotowań świątecznych... No to jedziemy dalej

Odcinek 4 - 2019-09-09 – Urbino część 2
Tak jak wspominałem, Urbino to też jedno wielkie miasteczko akademickie. Nie wiem, jak oni tam zaczynają kolejny rok, ale później dostrzegliśmy w wąskich bocznych uliczkach wielu snujących się młodych ludzi również o kolorze skóry, czy rysach twarzy jednoznacznie sugerujących, że jest to gawiedź międzynarodowa. W dalszej części spaceru natykaliśmy się na kolejne, zaadoptowane przez uniwersytet budynki


Oraz studentki, które nie wiem, czy robiły ściągi,


czy skręta zdjęcie dla niepoznaki, że to o panią chodziło ma przedstawiać sposób, w jaki są oznajmiane daty budowy kolejnych domów – więc jako element całości wolno mi tej dziewczyny buzię ukazać.
Dla potwierdzenia tezy, że miasto to istna plątanina kościołów czy innych budowli ujmę to tak – katolickich - poniżej wejście do Chiesa di s. Caterina d’Alessandria


Jest to znajdujący się na Via Aurelio Saffi klasztor augustiańskich mniszek z Urbino. Jest to jedyny XVI wieczny, barokowy dom klasztorny obecny w zabytkowym centrum Urbino I jak pisałem w wąskich uliczkach trudno o fotografie całości, więc powyżej jedynie wejście.
Niektóre jednak kościoły służą teraz zupełnie czemu innemu. Oto bowiem przy wspomnianej wyżej ulicy na końcu znajduje się dawny kościół San Palolo


w którym od niedawna mieści się SAN PAOLO LABORATORIUM „IL COMPASSO” a w nim pod okiem Michele Papi konserwatora specjalizującego się w konserwatywnej renowacji dzieł i artefaktów artystycznych dzieją się takie rzeczy


Cofnęliśmy się nieco i Vialle Salvalai


szliśmy aby obejrzeć Palazzo Ducale – kolejnego po bazylice must see w Urbino. Już po chwili wyłaniała się śliczna fasada


Tu w całej okazałości


To renesansowa budowla, jeden z najważniejszych pomników wczesnego renesansu we Włoszech, umieszczony na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Piękny, ale schodząc w jego kierunku moją uwagę już zza drzew przykuł inny budynek


Teatro Sanzio (Teatro Raffaello Sanzio), bo o tym mowa - kiedy zobaczyłem go w pełnej krasie zaparło mi dech.


Ciekawe jest to, że został w latach 1845-1853 wzniesiony na szczytowej rampie bastionu obronnego. Mówcie co chcecie, ale wśród tego co tam zobaczyłem dla mnie top 1. Teatr poświęcony urodzonemu w Urbino Rafaello, najmłodszemu z trójki słynnych artystów włoskiego renesansu – obok Michała Anioła i Leonarda da Vinci w mojej ocenie jest niesamowity.
Widok z zakątka rampy Elicoidale


Mimo, że były o parę kroków to nie mieliśmy czasu aby zejść obejrzeć rampę, synagogę Da Urbino, czy Porta Valbona. Chłonęliśmy tylko to co po drodze wracając w kierunku samochodu. Pozostała część może już mniej uroczego spaceru tylko zdjęciowo.




Tu doszliśmy do Piazza della Republica – na narożniku którego byliśmy – wspominałem o 3 kawiarniach przy uniwersytecie.


Kiedyś poza murami miasta dziś centralne skrzyżowanie wewnętrznych dróg z fontanną
A potem powolny spacer Via Cesare Battisti i: architektura, mury, kościoły lub kościoły w remoncie, szkoły i mniej efektowne wyjście z miasta.









Bez nawet zastanawiania się ile z tego cudnego miasta (zdjęcie z sieci)


pozostało dla nas nieznane.
Fajnie napisała na swoim blogu kalejdoskoprenaty we wrześniu 2013 jego autorka
„Centralna Italia ma trzy regiony: Toskania i Umbria są dobrze znane, Marche mniej. Toskania ma San Gimignano, Umbria ma Asyż, Marche mają Urbino.
Większość turystów spędza czas w tych pierwszych, często pomija spokojniejsze Urbino. Jeśli szukasz „prawdziwe Włochy”, Urbino to miasto, które musisz zobaczyć.
Miejsce, w którym włoskie piękno widać na każdym kącie. Miasto studenckie tak pełne życia, że nie można go wyciszyć. Miasto, tak małe, że można je spokojnie nazwać miasteczkiem, pełne pułapek stereotypowego włoskiego życia lokalnego — kawiarni, brukowanych uliczek, targowisk.”
I ja się z tym całkowicie zgadzam mimo, że znów to powiem – miasteczko zwiedzone po japońsku – no ale i głód i chęć skorzystania z uroków wybranego lokum ciągnęła nas do Osimo.

Urbino wspominam z 2010 roku fantastycznie. Palazzo Ducale chyba nawet ostatnio we wspominkach wstawiłem, Duomo to też klasa.
No i te piękne uliczki

Na pewno nie żałujecie że zajechaliscie

piekara114 napisał(a):Ta Torre dell'Orologio skojarzyła mi się z jej imienniczką z Wenecji...

Beacie wieża zegarowa skojarzyła się z wenecką a mi - nie wiem dlaczego bo sprawdziłem i jednak wygląda inaczej - od razu przyszła na myśl wieża z Cresu

A propos dygresji o Grecji... to tak wspaniały kraj, że drobiazgi i szczegóły typu pojawiające się tu i ówdzie wąskie rury są absolutnie nieistotne...

Poza tym - bardzo ciekawa relacja , ryzyko się opłaciło .

tony montana napisał(a):Urbino wspominam z 2010 roku fantastycznie. Palazzo Ducale chyba nawet ostatnio we wspominkach wstawiłem, Duomo to też klasa.
No i te piękne uliczki

Na pewno nie żałujecie że zajechaliscie

Tak, widziałem w twoich fotach PD. Żałuję tylko, ze wszędzie po trochę... Ale jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma.

kulka53 napisał(a):....Poza tym - bardzo ciekawa relacja , ryzyko się opłaciło .

Dziękuję

Odcinek kolejny gotowy, poczekam jednak na gibnięcie

Gib