TATRY - Przygoda w plecaku...z małolatem na szlaku...

dangol napisał(a):Wreszczcie mam okazję zobaczyć, jak wyglądał wodpsopad w Dolinie Białego!

Dziura była oglądnięta z latarką, czy tylko z zewnątrz?

Niestety nie weszłam do dziury, bo wychodzące osoby mówiły, że bardzo mokro i ślisko i bez latarki nic nie widać. A ja się wybrałam na "wycieczkę bez programu" (jak mawiał Tytus Chałubiński) i oczywiście czołówki nie zabrałam.

W słoneczną pogodę jaskinię można odpuścić ,w ulewę zresztą też .
Może następnym razem?

dangol napisał(a):W słoneczną pogodę jaskinię można odpuścić ,w ulewę zresztą też .
Może następnym razem?

A kto to wie gdzie mnie następnym razem poniesie.
Ty natomiast Danusiu żałuj, że nie dotarłyście do Siklawicy, bo o tej porze roku mogła być widokowa. Tym bardziej, że byłyście już tak blisko.

Żałuję ...
Oprócz zjawiskowości wodospadu, zapewne unikęłybyśmy kompletnego przemoczenia, bo ulewa dopadłaby nas już w Strążyskiej. Zamiast pchać się w górę po to, by iść i nic nie widzieć, schroniłybyśmy się pod daszkiem bufetu i przeczekały najgorsze. Niewykluczone, że potem jednak kontynuowałybyśmy wycieczkę przez Sarnią Skałę i Dolinę Białego, tyle że już z widokami ciekawszymi od strug deszczu...

Kuźnice – Dolina Jaworzynki – Hala Gąsienicowa

Piątek obudził nas słońcem , postanowiłyśmy więc wybrać się trochę wyżej, niż poprzedniego dnia…



Ideałem byłoby podjechanie kolejką na Kasprowy i dopiero stamtąd rozpoczęcie wycieczki – albo przez Czerwone Wierchy, albo przez Liliowe i Gąsienicową. Tyle że nie tylko my wpadłyśmy na pomysł wykorzystania kolejki, co zresztą było do przewidzenia. Próbę jednakże podjęłyśmy, ale po półgodzinnym staniu (w zupełnie nie przesuwającym się ogonku) stwierdziłyśmy, że trzech godzin (a kto wie czy nie więcej?) na to nie poświęcimy! Na grani wysokich Tatr co prawda się nie znajdziemy , ale w tym czasie do Murowańca dojdziemy luźnym leszczem, nawet zipiąc co kilka kroków i łapiąc powietrze jak wyciągnięta z wody ryba.



Zarówno trasę Jaworzynką, jak i przez Boczań, ongiś przeszłam kilka razy. Była więc to dla mnie podróż sentymentalna … Obie moje koleżanki na Gąsienicową szły natomiast po raz pierwszy.

„O Jaworzynko! kto świetlane gody
Sennych uroków twych - i w jakim słowie
Tęskny wypowie?
Dolino ciszy, cienia i pogody!
W tobie mi jednej nie zabrakło wcale:
Bezbrzeżnej dali, która w światłach znika,
Śpiewu słowika,
Ani młodzieńczych marzeń mych o chwale. „

(Felicjan Faleński, „Jaworzynka”)

Wybrałam podejście przez Dolinę Jaworzynki, bo ten właśnie kierunek pętelki najbardziej mi pasował do piątkowej aury. Słonecznie, ale raczej chłodnawo (na dodatek chwilami słoneczne promyki mieszały się z deszczowymi kropelkami), więc przy wspinaczce Jaworzynką zbytnio nie mogłyśmy się spocić .
No i o tej porze dnia dolina jest skąpana w słońcu , po poprzednim ulewnym dniu brakowało nam tego... Gdybyśmy zaczęły przez Boczań, a schodziły Jaworzynką, zapewne byłaby już ona całkowicie w cieniu.



Dla naszych stóp (było nań kilka bąbli od butów przemoczonych w Dolinie Białego) dolna, niemalże płaska część doliny była idealna . Do tego zielone łąki Polany Jaworzynka i świergot ptaków… W zasadzie to można byłoby przysiąść pod którymś z szałasów i wcale nie iść dalej, też byłoby nieźle .



W przeszłości całą dolinę i otaczające ją stoki zajmowała Hala Jaworzynka będąca jednym z ośrodków tatrzańskiego pasterstwa. Trochę przesadnego, gdyż przez nadmierny wypas zbocza Boczania i Skupniowego Upłazu zamieniły się w piarżyste wapienne usypisko. Trzeba było sztucznie posadzić to i owo na stokach…

Pozostałością po pasterskiej przeszłości jest Niżnia Równień z szałasami.









Zoom na Kopę Magury:



W północnych stokach Magury oraz w rejonie Żlebu pod Czerwienicą i na północno-zachodnich stokach Małej Królowej Kopy znajdowały się w XVIII i XIX wieku kopalnie rudy żelaza.
W zboczach Jaworzyńskich Turni jest nieudostępniona do zwiedzania Jaskinia Magurska...

Przy ścieżce nieco powyżej szałasów trafiłam na kilka storczyków . Nie było takiego urozmaicenia jak na włoskich łąkach u Kulków , ale i tak ucieszyłam się niezmiernie . Ze względu na przepisy TPN, nie mogłam się niestety zapuścić głębiej na polanę, gdzie zapewnie trafiałbym na bardziej rozkwitnięte cudeńka...

dangol napisał(a):Wreszczcie mam okazję zobaczyć, jak wyglądał wodpsopad w Dolinie Białego!

Dziura była oglądnięta z latarką, czy tylko z zewnątrz?

Karniak się należy ! Wodospadzik w Dolinie Białego pokazałam w swojej jesiennej relacji, ktoś tutaj niedokładnie fotki oglądał !

Cóż ...
Na usprawiedliwienie mam tylko to, że przed wyjazdem tematu nie przeglądałam powtórnie (zwłaszcza, że nie byłam pewna, czy wogóle będę mogła pojechać), więc nie wszystkie ujęcia pamiętałam...
Najlepiej zapamiętująsię fotki z miejsc kiedyś odwiedzonych , a Dolinę Białego w młodości jakimś dziwnym trafem zawsze pomijałam, nie wiedząc ile tracę!
A może to była podświadomość? Tam jeszcze mogę kiedyś dotrzeć, a Kościelec, Rysy, Mieguszowiecki Szczyt, Trzydniowiański Wiech i wiele wiele innych, już na 100% pozostaną tylko wspomnieniem sprzed lat...

W miejscu, gdzie Długi Żleb pnie się stromo w górę na Przełęcz między Kopami, żółty szlak skręca ostro w prawo i zaczyna się właściwe podejście starą drogą górniczą. Początkowo jeszcze o przyzwoitym nachyleniu, za kolejnym zakrętem – już zabójczym dla tętna.

Widok na turniczki Mnich na zboczach Skupniów Upłazu:



Na szczęście po pierwszej części podejścia wychodzi się ponad górną granicę lasu, mogłyśmy więc sobie przysiąść, odsapnąć i pooglądać panoramki.
Widać stamtąd Żleb pod Czerwienicą wcinający się między stoki Kopy Magury i Małej Kopy Królowej, wspaniale prezentuje się Magura… A za nami Gubałówka i Ząb, w tle Podhale i Beskidy.









Dalej żółty szlak wiedzie w górę Siodłową Percią, początkowo z widokami na dolną część Jaworzynki, potem ścieżynką miejscami wśród gęstej kosówki.

Ten odcinek trasy był przyjemny, bo stromizna mniejsza, a przy ścieżce ścieliły się wiosenne kobierce pełne pierwiosnków…







urdzików karpackich (zwanych też jaślinkami)…



i długowiecznego (ponoć niektóre z roślinek potrafią żyć ponad 100 lat!) dębika ośmiopłatkowego.







Były też i inne roślinki, m.in. owadożerny tłustosz alpejski ( „na żywo” zobaczyłam po raz pierwszy - głodny akuratnie nie był).



Jaskier alpejski?

Skupniów Upłaz:





Gubałówka i Babia Góra:







Giewont:













Zboczem Małej Kopy Królowej dotarłyśmy na Przełęcz między Kopami, gdzie dochodzi niebieski szlak przez Boczań. Wiało tu dość paskudnie, postanowiłyśmy więc iść dalej, zwłaszcza że wszystkie ławeczki były zajęte . Widoczki z Karczmiska mogłysmy przecież pooglądać w drodze powrotnej...

Piątkowy spacer zdecydowanie bardziej wiosenny. Piękne widoki.

dangol napisał(a):Giewont:

Taki bardziej... Gniewont.

A na Sarnią Skałę wymęczyłem wiele lat temu moją wtedy chyba pięcioletnią Panienkę. Dostała prawdziwe turystyczne buty. Biedne dziecko - było dumne i namęczyło sie niepotrzebnie. Ale trasę przeszła.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Taki bardziej... Gniewont.

Przejdzie mu , jak będziemy wracać.

Z przełęczy do Murowańca blisko, ale nam dojście zajęło trochę czasu przez wielokrotne przystawanie na robienie fotek . Widoki z Królowej Równi były bowiem warte tego, żeby się nie śpieszyć… .

Kosztysta, w głębi Hawrań i Murań:



„Zieleniło się kwitło
Wrzało głębią błękitną
Wiosną śnieżno puszystą
Nieuchwytną, przejrzystą
Nieprawdziwą i niezwykłą.

Przez dolinę w oddali
Leśną radość wołali
A zwabiony wołaniem
Stanął Hawrań z Muraniem
Jak ich dwoje na hali "

(Władysław Broniewski)











W oddali Pieniny i Pasmo Radziejowej…

Koszysta, Waksmundzki Wierch, Zadni Upłaz i Żółta Turnia cieszyły oko, ale grań z Orlą Percią skryta była w chmurzyskach …









Kościelec zresztą też, jakże więc powspominać jedną z moich wędrówek podczas ostatniego „młodego” pobytu w Tatrach? Pięknie wówczas było, słonecznie i widoczność jak żyleta. Tyle tylko, że trzeba było bardzo uważać przy zejściu, gdyż skały były mocno oblodzone, co zresztą pod koniec października nie było niczym dziwnym...





„Nie przypominaj mi się, śnie
Młodości mojej zdrowej
Bo mi żal w piersi duszę rwie
Nad siłę ludzkiej mowy

Nikt tak nie kochał smolnych watr
Trzasku i dymu stosów
I nikt znad głuchych szczytów Tatr
Patrzących w dół niebiosów

I w świecie nikt nie kochał tak
Samotnej skalnej drogi
Urwisk gdzie w dole buja ptak
I groza pieści nogi”

(Kazimierz Przerwa-Tetmajer, „Nie mój Dunajec”)

Na widok śniegu na wierchach uznałyśmy jednak, że w sumie to dobrze, że nie wjechałyśmy na górę kolejką .