Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Cisna

Deszcz w Cisnej…



… o dziwo, tu tego dnia padało nam najmniej .

Auto zaparkowaliśmy bezpłatnie przy cmentarzu komunalnym i stamtąd podeszliśmy do znajdującego się nieopodal centrum Cisnej. Wracając do auta zamierzaliśmy zaglądnąć na cmentarz, gdyż został założony na dawnym cmentarzu przycerkiewnym, moglibyśmy odszukać jakieś stare nagrobki i zarys dawnej cerkwi. Znajduje się tam jeden z najstarszych (z tych, co są oznaczone datą) nagrobków w Bieszczadach (1842) - zarządcy huty (należała do rodziny Fredrów) i jego wnuczek. Są też groby słynnych bieszczadzkich „zakapiorów"- Zdzicha Radosa , Jasia Zubowa , Bogusia "Sikorki" Nabrdalika… Niestety, o tej porze roku słońce szybko zachodzi, jak wracaliśmy do auta, bramy cmentarne były już zamknięte.

Żeby kierowca mógł w Cisnej napić się piwka , trzeba było od tego zacząć! Potem spacer, jeszcze później obiad, procenty zdążą wyparować .
A jak piwko – to oczywiście Siekierezada...



Diabelskie drzwi…





Kolejka do bufetu była spora, nie dało się zrobić fotek zasłoniętych przez kolejkowiczów podpisanych stołków pamięci najsławniejszych bieszczadzkich zakapiorów, którzy odeszli na Niebieskie Połoniny…

„Zakapiorskie Bieszczady”…

W barze zamówiliśmy piwko i tarciucha ziemniaczanego z sosem grzybowym (jeden na dwoje, bo przecież czekał nas jeszcze obiad ), przecisnęliśmy się przez diabelskie drzwi do sali rogatej.
Udało nam się znaleźć wolne miejsce przy stole z siekierami - bardziej tu klimatycznie (stara część Siekierezady przypomina loch z łańcuchami i diabłami w każdym kącie) niż w pozostałych salach, chociaż i one złe nie są .













Miejsce coraz bardziej komercyjne, ale i tak tu podobało mi się bardziej, niż w Bazie Ludzi z Mgły…

My w tym roku w lutym trafiliśmy w Siekierezadzie na kręcenie teledysku . Lokal był w tym czasie otwarty tylko na czas kręcenia poszczególnych fragmentów wstrzymywali ruch klientów .

dangol napisał(a):

Dawigs napisał(a):Niestety nie jest butelkowana

Ależ jest!!! Piliśmy nie tylko laną, ale też butelkowaną Wojkówkę

To zostaliśmy wprowadzeni w błąd Gdzie można nabyć butelkowaną Wojkówkę

dangol napisał(a):A tak w ogóle, to fajnie byłoby, gdybyś i Ty napisał relację. Lubię oglądać te same miejsca, widziane w podobnym czasie oczami innych

piekara114 napisał(a):To czekam i na Twoją relację. Choć Bieszczady z ostatnim deszczem odpłynęły i wyjazdu nie będzie....

marze_na napisał(a):Pisz koniecznie. Bieszczadów nigdy dość .

Trzeba będzie ogarnąć temat i ruszyć z relacją .

dangol napisał(a):W barze zamówiliśmy piwko i tarciucha ziemniaczanego z sosem grzybowym (jeden na dwoje, bo przecież czekał nas jeszcze obiad ), przecisnęliśmy się przez diabelskie drzwi do sali rogatej.
Udało nam się znaleźć wolne miejsce przy stole z siekierami - bardziej tu klimatycznie (stara część Siekierezady przypomina loch z łańcuchami i diabłami w każdym kącie) niż w pozostałych salach, chociaż i one złe nie są .

A ja tam jadłam przepyszne pierogi ruskie z mąki razowej siedząc (a jakże) przy stole z siekierami. To chyba najfajniejsza miejscówka w tym lokalu.
Tylko jak ja tam byłam, to oprócz naszej czteroosobowej grupy nie było innych klientów.
Ale wtedy nie było chyba tej nowej części, bo nie przypominam sobie tych pomieszczeń, które pokazujesz. No ale to było 14 lat temu.
Siekierezada to fantastyczne i bardzo klimatyczne miejsce. Też mi się tam bardzo podobało.

Dawigs napisał(a): Trzeba będzie ogarnąć temat i ruszyć z relacją .

Tak trzymać!

Dawigs napisał(a): Gdzie można nabyć butelkowaną Wojkówkę

W sklepach nie widziałam (albo nie zwróciłam uwagi ), my raczyliśmy się nabywaną (też na wynos ) w Czarnej - duży wybór wyrobów Wojkówki oraz innych lokalnych piwek ma Czatownia Cafe.

megidh napisał(a): Tylko jak ja tam byłam, to oprócz naszej czteroosobowej grupy nie było innych klientów.

W czasie naszego pobytu w Bieszczadach, takie luzy były raczej niemożliwe. Turystów mnóstwo, więc jeśli pogoda nie sprzyjała wędrówkom, przesiadywali po knajpach. Te obrośnięte legendami, miały oczywiście największe wzięcie .

Informacja ze strony BdPN:

„W miesiącu wrześniu b.r. odnotowaliśmy 131,5 tyś. wejść na szlaki piesze - to o 64% więcej niż w roku 2019. Czujniki drogowe zarejestrowały 70,7 tys. wjeżdżających na teren parku pojazdów. Turyści najliczniej wchodzili na szczyty Tarnicy, Wielkiej i Małej Rawki oraz Bukowego Berda”.

Co do preferencji w wyborze szlaków, też tak samo zaobserwowaliśmy.

Z przyjemnością popatrzyłem na inne Bieszczady bez białej pierzynki My znamy je wyłącznie zimą

bluesman napisał(a): My znamy je wyłącznie zimą

A ja zimą nigdy tam nie byłam . Dojazd z Wrocławia jest obecnie dość szybki, może więc kiedyś ...

Karczma Troll – widok z podejścia na wzgórze Betlejemka …



Na tym niewielkim wzgórzu stoi pomnik postawiony w latach 80.XX poległym w walce o utrwalenie władzy ludowej, obecnie przemianowany ku czci obrońców Cisnej i okolicy przed UPA 1944-1947.



Wcześniej na wzgórzu stal posterunek milicji, opuszczony przez załogę w nocy 12.01.1946 r. Dzień wcześniej banderowcy bez powodzenia atakowali posterunek, którego broniło 9 milicjantów i 15 członków straży wiejskiej. Posterunku nie zdobyli, tracąc 27 ludzi. Milicjantom zabrakło amunicji, toteż załoga opuściła posterunek po otrzymaniu wiadomości, iż nie otrzymają pomocy z Baligrodu. Banderowcy spalili opuszczony posterunek i zniszczyli umocnienia.



Na podstawie pomnika zobaczyć można wizerunki żołnierzy i milicjantów w sytuacjach bojowych , są też nazwy miejscowości, w których toczono walki z sotniami UPA.



Widok z tarasu przy pomniku…



Na stoku wzgórza znajduje się głaz z z tablicą pamiątkową poświęconą Janowi Pawłowi II. Widnieją na niej napisy: "Pilnujcie mi tych szlaków - Jan Paweł II. Nowy Targ, 8 VI 1979. Umiłowanemu Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II, wdzięczni Bogu za dar jakim był i pozostaje dla Polski i świata" "Ksiądz Karol Wojtyła wędrował po ukochanych przez siebie Bieszczadach w latach 1952-1960. W Cisnej był: we wrześniu 1952, w sierpniu 1953, w sierpniu 1956, w sierpniu 1957, w sierpniu 1960."

Neogotycki kościół św. Stanisława Biskupa …





Oberża Pod Kudłatym Aniołem wpadła nam w oko, gdy jechaliśmy autem od strony Baligrodu. Idąc tutaj, zamierzaliśmy zasiąść na obiadek, ale ostatecznie wybraliśmy inne miejsce.





Jakieś podwórko w drodze powrotnej do centrum…

Ostatecznie wylądowaliśmy w Karczmie Łemkowyna . Zapewne dlatego, iż skusiła nas jej nazwa (choć Kudłaty Anioł też nieźle brzmi ). No i chęć zjedzenia czegoś regionalnego, gdyż lubimy zwiedzanie łączyć z odkrywaniem lokalnych smaków.





Wyboru nie żałujemy, bo wnętrze sympatyczne , a zamówione dania też nam smakowały . Na temat Łemkowyny opinie są różne, my jednakże nie możemy się do niczego przyczepić. Być może, gdy luda tam kupa, jest zupełnie inaczej?

Zjedliśmy barszcz ukraiński i hreczanyki z sosem grzybowym.





Wypiliśmy „zaległą” kawkę, a piwko zabraliśmy na wieczór do domu .



No a potem poszliśmy do auta i tak oto zakończyliśmy wizytę w Cisnej.



Wieczór w naszym pokoju w Wetlinie miło nam upłynął , a perspektywa lepszej pogody na następny dzień, umiliła go dodatkowo .

"Niechaj zalśni Bukowina w barwie malin
Niechaj zabrzmi Bukowina w wiatru szumie
Dzień minął, dzień minął, nadszedł wieczór
Świece gwiazd zapalił "
(Wolna Grupa Bukowina)

Wracając na chwilkę do Cisnej…

Przypomniał mi się jeden z ciekawszych „stopów”, jakie kiedykolwiek złapałam. Nie pamiętam już w którym to dokładnie było roku, może 1980 a może rok później, wybrałyśmy się wówczas w Bieszczady w dwie babki. Trzeba było przecież wykorzystać bezpłatne noclegi w hotelikach harcerskich… Tyle, że akurat tego dnia nocowałyśmy w PTTK-u w Wetlinie...
Gdy dotarłyśmy do Cisnej, miałyśmy za sobą sporą trasę. Z Wetliny poszłyśmy przez Moczarne (wtedy biegł tamtędy szlak niebieski) na graniczne Czoło, a następnie przez Rabią Skałę (nie było wówczas na nią szlaku z Wetliny przez Jawornik i Paprotną), Dziurkowieci Płaszę dotarłyśmy do szlaku czerwonego na Okrągliku. Idąc tym szlakiem, na którymś z postojów objadłyśmy się jak bąki jagodami, siedząc w jednym miejscu przez godzinę, tylko obracając się dookoła . No a potem przez Jasło i Rożki zeszłyśmy do Cisnej. Przez całą trasę spotkałyśmy tylko dwie osoby, a konkretnie dwóch słowackich leśników gdzieś pod Rabią Skałą...



Nie pomyślałyśmy jednak wcześniej, jak wrócimy do Wetliny? Żadna komunikacja autobusowa w tym czasie nie łączyła obu miejscowości, a o czymś takim jak kurs busem nikt wówczas nie słyszał. No więc, trzeba złapać stopa! Tylko że aut prywatnych też zbyt wiele wówczas nie jeździło…
W końcu pomachałyśmy na autokar wycieczkowy, jadący od strony Komańczy. No i zatrzymał się, tylko że … jechał do Leska No ale kierowca uległ czarowi dwóch młódek i zawołał ma pomoc pilota wycieczki. Co dwie głowy to nie jedna, może uda się coś wykombinować. No i udało się …
Wycieczka była zakładowa, jej uczestnicy raczej nie podziwiali przez okna piękna Bieszczadów, ale wypijali jakieś procenty Pilot stwierdził, że przecież mogą pojechać naokoło przez Ustrzyki i Czarną - wycieczce zostało jeszcze sporo butelek, więc nawet się ucieszy z dłuższej trasy.

dangol napisał(a):Gdy dotarłyśmy do Cisnej, miałyśmy za sobą sporą trasę. Z Wetliny poszłyśmy przez Moczarne (wtedy biegł tamtędy szlak niebieski) na graniczne Czoło, a następnie przez Rabią Skałę (nie było wówczas na nią szlaku z Wetliny przez Jawornik i Paprotną), Dziurkowieci Płaszę dotarłyśmy do szlaku czerwonego na Okrągliku. Idąc tym szlakiem, na którymś z postojów objadłyśmy się jak bąki jagodami, siedząc w jednym miejscu przez godzinę, tylko obracając się dookoła . No a potem przez Jasło i Rożki zeszłyśmy do Cisnej. Przez całą trasę spotkałyśmy tylko dwie osoby, a konkretnie dwóch słowackich leśników gdzieś pod Rabią Skałą...

Chapeau bas. Niezła wyrypa*

1980 r. W dwie dziewczyny. Bieszczady. Miałyście fantazje. Raczej niespotykane w tamtych czasach.
Podwójne Chapeau bas.



*czy ktoś jeszcze używa tego sformułowania jako określenia długich męczących tras ?

Kiepura napisał(a): Miałyście fantazje

Może bardziej nieświadomość ewentualnych zagrożeń. Ech ta beztroska młodości, to se ne vrati… No i na bank kondycja już nie taka .

Poniedziałek, 28 września

Słoneczny poranek zapowiedział możliwość wycieczki po połoninie.

„Pójdę w połoniny” (Dom o Zielonych Progach):



Błyskawicznie rozprawiliśmy się ze śniadaniem i zapakowaliśmy plecaki. No a potem spacerek pod ABC, aby załapać się na busa na Przełęcz Wyżną, tam bowiem mieliśmy rozpocząć wędrówkę. Czekania na odjazd nie było, akurat wypełniliśmy busika jadącego w naszym kierunku. Za przejazd zapłaciliśmy po 8 zł od głowy. Na przełęczy byliśmy jakiś kwadrans po 9-tej - potem wyszło na to, iż właśnie tego dnia najszybciej wyruszyliśmy na szlak.

Przełęcz Wyżna (892 m n.p.m.) zwana jest także Przełęczą nad Berehami…
Jest tu duży parking, za który kasuje gmina Lutowiska (w tym roku było to 25 zł za dzień, na szczęście nie musieliśmy korzystać, przejazd busem wyszedł taniej, a meta była przecież w Wetlinie).
Na tyłach parkingu znajduje się „Zajazd u Górala”, ale otwarty dla nas zbyt późno, żeby wpaść na kawkę. Cóż, tego dnia jej nie wypiliśmy…

Nie było wyjścia, na szlak ruszyliśmy bez kawki!