Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Ekhm, wspomnień czar.
Nieśmiało coś napisze zatem.

dangol napisał(a):Linią Majdan - Nowy Łupków przejechałam się w czasach młodości, linia w drugą stronę była wówczas nieczynna.

Również miałem tą przyjemność. Tyle, że przejechałem całą linię od Rzepedzi do Cisnej. Dla mnie urok tej linii nie polegał na widokach. Tylko na tym, że osiągało się tereny trudno dostępne lub wręcz niedostępne innymi środkami lokomocji. Czułem się prawie jak Arkady Fiedler w Amazonii No i ta elitarność W całych latach siedemdziesiątych przejechało nią mniej pasażerów niż w roku 2019. Teraz cóż, trzeba włączyć wyobraźnie i udawać, ze nie widzi się asfaltu obok torów.
Poza wszystkim miała ogromne znaczenie logistyczne. Załapanie się większą grupą (znaczy większą niż 4 osoby ) na PKS w Lesku czy Ustrzykach Dolnych to była rosyjska ruletka. A tak, jeżeli ktoś już zaliczył Chryszczatą albo nie chciał się tarabanić dwa dni po chaszczach z trzydziestokilogramowym plecakiem, można było się koleją via Zagórz, Rzepedź dostać w samo serce Bieszczadów.

dangol napisał(a):W drodze powrotnej na parking zaglądnęliśmy jeszcze raz do miejsca wypału węgla drzewnego.
Tym razem udało się porozmawiać z węglarzem, oczekującym na dostarczenie drewna, którym miał dopełnić retortę przed rozpaleniem.

Ach ta wartość poznawcza forum Od czasu tamtych wędrówek żyłem w przeświadczeniu, że węgiel drzewny w Bieszczadach robi się w mielerzach

dangol napisał(a):
Dolnośląska stanica zlokalizowana była w Czarnej Górnej, stąd dziewczyny najczęściej pracowały w tamtejszej wytwórni kwasu chlebowego (więcej będzie w którymś z odcinków relacji). Były też inne prace, np. koszenie rowów przy obwodnicy bieszczadzkiej, jakieś prace leśne zlecone przez Nadleśnictwo Lutowiska, przerzucanie siana na stokowych łąkach (to lubiłam najbardziej, bo równo się wtedy opalało ), jakieś prace pomocnicze w kombinacie drzewnym w Ustjanowej...

No i znów wartość poznawcza. Jedyne z czym kojarzyłem Bieszczady 40 to infrastruktura, głównie pola namiotowe, gdzie mogłem rozstawić namiot typu Warta 3.
Z tego co pamiętam akcja budziła kontrowersje, ja jednak wciąż zachowuje miłe wspomnienia związane z ówczesnymi kontaktami z harcerkami i harcerzami.

megidh napisał(a):

dangol napisał(a):Przy rzeźbie umieszczony został tekst , wykonywanej przez zespół "Cisza Jak Ta", z tekstem Kamila Patory

A propos piosenek, to mój mąż kiedyś zasłuchiwał się w utworach kapeli KSU pochodzącej z Bieszczad.

Zaraz, zaraz a to nie Ci goście bijali w tamtych czasach harcerzy. W ramach protestu

Kiepura napisał(a): Jedyne z czym kojarzyłem Bieszczady 40 to infrastruktura, głównie pola namiotowe, gdzie mogłem rozstawić namiot typu Warta 3.
Z tego co pamiętam akcja budziła kontrowersje, ja jednak wciąż zachowuje miłe wspomnienia związane z ówczesnymi kontaktami z harcerkami i harcerzami.

Patronat akcji budził kontrowersje również wśród jej uczestników. No ale dzięki temu, przez trzy lata z rzędu mogłam za darmochę spędzić wakacje w Bieszczadach jako zwykły obozowicz, a potem przez jeden turnus szefowałam hotelikowi na stanicy.
Miałam szczęście, iż nie trafiłam na porąbaną ideologicznie kadrę, lecz na normalnych ludzi . Wszyscy razem mieliśmy ubaw, jak przed planowaną "wizytacją" Jaroszewicza (polował sobie wtedy w "worku bieszczadzkim"), na stanicę przyjechali jacyś smutni goście i rozciągnęli od obozowej bramy dywanik ze sztucznej trawy (a jednak już wówczas taka trawa była, tyle że dla wybranych), aby pan premier bucików sobie nie uwalał bieszczadzkim błotem . Wkrótce wrócili i zwinęli nieużyty dywanik, bo wizytator nie miał ochoty odwiedzać harcerzy w ulewnym deszczu - a może po prostu był zmęczony po balangach w Mucznem....

Z Górzanki pojechaliśmy dalej, malowniczą drogą (ale wiało paskudnie i nie chciało nam się zatrzymać na zrobienie jakiejkolwiek fotki) przez Radziejową dojechaliśmy do Baligrodu.



Wstępny plan zakładał, że gdzieś w Baligrodzie wypijemy kawkę, ale jakoś żadne miejsce nie urzekło nas z okien samochodu, więc pojechaliśmy dalej, w stronę Cisnej.

Po drodze minęliśmy Jabłonki, gdzie dawniej stał pomnik generała Karola Świerczewskiego.

(fotka ze strony http://www.polskieszkaki.pl )

Pamiętam go z czasów harcerskich obozów.... Kiedyś pod tym pomnikiem kończyłam jakiś Rajd Bieszczadzki (na każdym turnusie odbywał się kilkudniowy rajd, grupy harcerzy ze wszystkich stanic różnymi trasami wędrowały przez kilka dni, a rajd kończył się zlotem wszystkich grup w określonym wcześniej miejscu). No i stamtąd zazwyczaj zaczynaliśmy trasę (też w czasach po-harcerskich ) wtedy, gdy wybieraliśmy się na Łopiennik …

Pomnik zrównano z ziemią w 2018 roku.

"Nie o każdym śpiewają pieśń, lecz to imię opiewać będą. Ono potrafi się wznieść ponad historię legendą"
(Władysław Broniewski)

“Nie o każdym śpiewają pieśń.
Nie każdemu stawiają pomnik.
Pieśni z czasem historia przekreśli,
pomniki zburzą potomni.”
(też Broniewski)

Tak sobie myślę, że powinni to sobie przemyśleć ci, którzy teraz stawiają pomniki...

dangol napisał(a):

Kiepura napisał(a): Jedyne z czym kojarzyłem Bieszczady 40 to infrastruktura, głównie pola namiotowe, gdzie mogłem rozstawić namiot typu Warta 3.
Z tego co pamiętam akcja budziła kontrowersje, ja jednak wciąż zachowuje miłe wspomnienia związane z ówczesnymi kontaktami z harcerkami i harcerzami.

Patronat akcji budził kontrowersje również wśród jej uczestników.

Patronat też. Ale mnie chodziło o to, że był to element szerszego przedsięwzięcia pt. "cywilizowanie" Bieszczad. Chyba ostatnim akordem już w latach osiemdziesiątych była akcja jakiegoś redaktora z TVP, który chciał zrobić stacje narciarską na Połoninie Wetlińskiej. Na szczęście nieudana.
Oczywiście te spory w najmniejszym stopniu dotyczyły harcerzy, którzy jak wszyscy, jechali tam po przygodę.
Czekam na dalszy ciąg.

Przystanek Bieszczady: „Smolarze!”



Nadal mżawka , ale godzina jeszcze zbyt wczesna, żeby zasiąść za stołem. Zapadła więc decyzja, że podjedziemy do miejsca, gdzie wciąż jeszcze wypala się węgiel drzewny. Snujące się nad lasem dymy widzieliśmy poprzedniego dnia, jadąc z Łupkowa do Cisnej, więc mamy pewność, że tam retorty działają .

Wypał w Bieszczadach stopniowo zanika, taniej jest sprowadzać (gorszy!) węgiel drzewny z Ukrainy. Nie mam pojęcia, aktualnie w ilu miejscach można trafić ma wypalanie drewna, ponoć w 2012 r. czynnych było tylko 12 wypałów z 80 retortami, być może teraz jest ich jeszcze mniej…
Trzeba więc zobaczyć to z bliska, póki jeszcze można !

Magiczne Bieszczady: „Wypalacz węgla” (2014)



Dotarliśmy w rejon nieistniejącej wsi Szczerbanówka, pomiędzy wioskami Maniów i Żubracze.

Retorta wykonana jest z blachy grubości około 10 - 12 mm. Załadunek drewnem (w Bieszczadach oczywiście głównie bukowym - nadaje się też grab, jawor i olcha, ale gatunków drewna nie należy mieszać) odbywa się przez metalowe drzwi. Załadowany piec podpala się od dołu, na początku pali się otwarty. Gdy się dostatecznie rozpali i uzyska się wysoką temperaturę, wtedy zamyka się drzwi oraz otwory na górnej powierzchni retorty. Regulacją dopływu powietrza zajmuje się pracujący na wypale doświadczony smolarz (ten, z którym rozmawialiśmy w Łopience, pracował na wypale od 37 lat), tak aby ogień w piecu rozkładał się równomiernie, a dym uchodził na zewnątrz kominami. Temperatura wewnątrz retorty wynosi około 800 stopni C. Wypalanie trwa około 1- 2 doby, smolarz przez ten czas musi obserwować kominy. Gdy biały dym zamienia się na niebieski (co oznacza, że dalej zamiast węgla zacznie się tworzyć popiół), wtedy piec trzeba natychmiast wygasić. Otwory są zamykane lub zalepiane gliną, a retorta po około 2-3 godzinach zalewana jest wodą. Piec stygnie kolejne 1 -2 doby, drzwi są otwierane i ze środka retorty wybiera się gotowy węgiel drzewny. Z 10 ton suchego drewna powstaje około 100 kg węgla drzewnego.

Nowy model retory się nie sprawdził.





Na wypale w Szczerbanówce pracują cztery osoby. Wtedy gdy my byliśmy, dyżurował jeden z nich, no i pies.

Nadrobiłem zaległości. Jak zwykle świetna relacja z mnóstwem informacji. Super przeplatane informacje z ostatniego wyjazdu z tymi z czasów harcerstwa . Wracając jednak do początku relacji

dangol napisał(a):Miała być Grecja, po kilku latach znów autem , a nie samolotem. Nie doszłam nawet do konkretnego planowania, bo z wiadomych względów, już w czerwcu kierunek odpuściliśmy...

Podobnie jak u nas. Też miała być Grecja tyle, że samolotem i skończyło się z wiadomych powodów na Bieszczadach.

piekara114 napisał(a):Skoro Bieszczady robią się u mnie realne, coś już tam wiem, więc tym z większą przyjemnością tu zasiadam....
Jeszcze Marzeny Bieszczady całe przede mną....

To może i ja coś dorzucę .

dangol napisał(a):Wisłok Wielki to jeszcze nie Bieszczady… To jedna z najstarszych wiosek części Beskidu Niskiego.

A i Beskid Niski w tym roku był przez tydzień .

dangol napisał(a):Do wnętrza wprawdzie wejść się nie dało, ale można było zaglądnąć przez kratę w drzwiach - lepszy rydz, niż nic!

Niestety w Beskidzie Niskim poza cerkwią w Kwiatoniu reszta otwarta głównie podczas mszy. Nawet przez kraty z reguły nie da się zajrzeć. W Wysowej pomocnik popa to turystów nawet z terenu przy cerkwi przeganiał … W Bieszczadach też wygląda to podobnie.

dangol napisał(a):Naszym celem był tunel kolejowy w Łupkowie.

Fajny ten tunel .

dangol napisał(a):

marze_na napisał(a): Zachwytu nie było, widoki takie sobie, dłużyło nam się trochę .

Z tego samego powodu nie nęciła mnie ponowna przejażdżka bieszczadzką ciuchcią. Raz wystarczy ...
Zresztą, zabytkowymi pociągami najeździłam się w czasach młodości do szkoły. Fakt, nie na trasach wąskotorowych, ale wagony ciągnięte były przez parowozy z buchającym dymem z komina.

Z Majdanu też nadal są kursy z parowozem. U nas podobne odczucia ale syn był zachwycony.

dangol napisał(a):Na miejsce pierwszych pięciu noclegów obraliśmy Wetlinę.

My w tym roku też w Wetlinie .

dangol napisał(a):No a potem jeszcze piwko w Bazie Ludzi z Mgły…
No ale być w Wetlinie i nie odwiedzić Bazy to grzech.

Mieszkaliśmy w uliczce za Bazą Ludzi z Mgły. Nie widzieliśmy lokalu przed remontem więc może dlatego nam się spodobał. Jak dla nas fajny klimat + dobre duże porcje jedzenia .

dangol napisał(a):Zawsze staramy się popróbować piwa z lokalnych browarów . W Bazie niestety z Ursa Maior mieli tylko jedno – „Dwa Misie”. Nie zdążyliśmy się rozsmakować w ichnim piwie, gdyż pijaliśmy także piwa z innych browarów, sugerując się bieszczadzkimi nazwami piwka na na etykietach . Tyle, że piwa te były zazwyczaj produkowane w Raciborzu , czy gdzieś koło Zduńskiej Woli, lokalizacją najbliższą Bieszczadom był chyba tylko browar Wojkówka. .

Mam podobnie. W tym roku no. 1 była dla mnie Wojkówka lana przy barze w Bazie . Niestety nie jest butelkowana.

Dawigs napisał(a):Niestety nie jest butelkowana

Ależ jest!!! Piliśmy nie tylko laną, ale też butelkowaną Wojkówkę



A tak w ogóle, to fajnie byłoby, gdybyś i Ty napisał relację. Lubię glądać te same miejsca, widziane w podobnym czasie oczami innych

Dawigs napisał(a):

piekara114 napisał(a):Skoro Bieszczady robią się u mnie realne, coś już tam wiem, więc tym z większą przyjemnością tu zasiadam....
Jeszcze Marzeny Bieszczady całe przede mną....

To może i ja coś dorzucę .

To czekam i na Twoją relację. Choć Bieszczady z ostatnim deszczem odpłynęły i wyjazdu nie będzie....

Dawigs napisał(a):To może i ja coś dorzucę .

Pisz koniecznie. Bieszczadów nigdy dość .

piekara114 napisał(a):Choć Bieszczady z ostatnim deszczem odpłynęły i wyjazdu nie będzie....

Ja za to nieśmiało zaczynam myśleć o powtórce z zimy .

marze_na napisał(a):
Ja za to nieśmiało zaczynam myśleć o powtórce z zimy .

To bardziej realne do realizacji, niż zima na przykład w Dolomitach...

Jeszcze jeden przystanek, tym razem przy jeziorkach bobrowych na dopływie Solinki, na skraju osady Żubracze.