Między morzem, a górami, czyli Passatem przez Europę ;)

Idziemy w górę, w kierunku schroniska Pomedes...











Schronisko Dibona zostaje w dole, ale im wyżej podchodzimy, tym co raz więcej pojawia się na niebie chmur...



Dochodzimy do pierwszego rozwidlenia i patrzymy się na szczyt, który chcemy atakować. Widać na Nim malutkie postacie. Niektórzy są naprawdę wysoko. Z tej perspektywy wygląda to niesamowicie. Co chwilę padają komentarze "ja pierniczę gdzie on wszedł !", "a widzicie tamtego ?", "czad !"
Gdybyśmy tylko wstali tak jak zadzwonił budzik, to pewnie większą część ferraty mielibyśmy już za sobą.
A tymczasem chmury nad Punta Anna wyglądają naprawdę nieciekawie...



Ale nic, idziemy dalej. Schronisko Pomedes co raz bliżej...







Po chwili jesteśmy na miejscu...







Rzut okiem na Punta Anna. Za wesoło to nie wygląda. Nie wiadomo czy nie będziemy musieli zmienić Naszego dzisiejszego kierunku...

Siadamy na chwilę przed schroniskiem skąd rozciągają się bardzo ładne widoki. Swoją drogą bardzo fajne schronisko. Są ławeczki, leżaki. Cały czas towarzyszy Nam typowo włoska muzyka...













Patrząc na szlak prowadzący na Punta Anna, widzimy trochę osób. Nie tak dawno wyruszyła tam jakaś grupka 3-osoba, ale wygląda na to, że chyba odstraszyła ich niepewna pogoda. Zawracają.
Póki co, Nasz dzisiejszy cel stoi pod dużym znakiem zapytania. Z uwagi na to, że jest to ferrata bardzo trudna, jakiekolwiek opady znacznie utrudniają wspinaczkę i powodują zagrożenie. Nie wspominając już o burzy. Wówczas na takiej drodze robi się naprawdę niebezpiecznie.
Postanawiamy spędzić tutaj trochę czasu i zobaczyć co dalej będzie się działo z pogodą. W tym czasie udajemy się kawałeczek za schronisko...



Do schroniska poprowadzony jest wyciąg krzesełkowy, także dość szybko można się tutaj dostać z Pietofana, znajdującej się nieco powyżej Cortiny d'Ampezzo...



Dochodzimy do pobliskich skałek...





Szymon postanawia wejść na jedną z nich, ale na sam szczyt "na szczęście" nie udaje mu się wspiąć



My w tym czasie cieszymy się drobną wspinaczką na przeciwległy punkt...





I siedząc na skałkach, podziwiamy to co wokół Nas...







Po chwili wraca Szymon i powoli kierujemy się w stronę schroniska. Wszędzie dookoła pogoda jest naprawdę ładna. Świeci słońce i jest całkiem przyjemnie. Natomiast nad Punta Anna cały czas krążą nieciekawe chmury.
Siadamy ponownie na ławeczkach znajdujących się przed schroniskiem. Po raz kolejny wyjmujemy mapę, przewodnik i myślimy co robić. Kamil sprawdza jeszcze raz pogodę. 50/50, na to że będą opady, albo na to że ich nie będzie. Czyli w zasadzie dalej nic nie wiemy. Myślimy dalej. Kto jest za, kto jest przeciw.
W początkowych założeniach myśleliśmy żeby wejść na Punta Anna i stamtąd kierować się dalej ferratą Aglio.
Natomiast w przypadku tak niepewnej pogody, zdecydowanie trzeba z tego pomysłu zrezygnować.
Wychodzi na to, że nic już więcej tutaj nie wymyślimy. W końcu wspólnie podejmujemy decyzję. Odpuszczamy drugą cześć wspinaczki. Robimy jedynie ferratę Giuseppe Olivieri i schodzimy w dół.
Zakładamy plecaki. Przy schronisku spędziliśmy chyba około półtorej godziny. Najwyższa pora ruszać...

blackmore2k3 napisał(a):Siadamy na chwilę przed schroniskiem skąd rozciągają się bardzo ładne widoki.
.......
I siedząc na skałkach, podziwiamy to co wokół Nas...

A jest co podziwiać.
Nie dość, że ciągle pięknie prezentuje się Lastoni di Formin i Croda da Lago... to z mgieł spoglądał na Was "Król Dolomitów".
Fajny ten skałkowy przerywnik.

pozdrawiam.

Świetne zdjęcia, świetna relacja, świetna ekipa! Tak trzymać!

blackmore2k3 napisał(a):Idziemy w górę, w kierunku schroniska Pomedes...
(...)
Po chwili jesteśmy na miejscu...

kapitalne mają te schroniska z tarasami, mógłbym tam siedzieć długo, zresztą to alpejska norma; u nas mało co takich szukać... bo i góry nie tej wielkości

mariusz-w napisał(a):A jest co podziwiać.
Nie dość, że ciągle pięknie prezentuje się Lastoni di Formin i Croda da Lago... to z mgieł spoglądał na Was "Król Dolomitów".
Fajny ten skałkowy przerywnik.

pozdrawiam.

No widzisz. Dobrze, że takie rzeczy tutaj piszesz, bo inaczej, to bym w ogóle na to nie zwrócił uwagi. A tak, to jakoś go sobie tam wypatrzyłem.
O ile Lastoni di Formin bardzo łatwo skojarzyć i zapamiętać, tak z innymi szczytami już mam większy problem. Ale Antelao znalazłem

dudek_t napisał(a):Świetne zdjęcia, świetna relacja, świetna ekipa! Tak trzymać!

Cieszę się, że się podoba

te kiero napisał(a):kapitalne mają te schroniska z tarasami, mógłbym tam siedzieć długo, zresztą to alpejska norma; u nas mało co takich szukać... bo i góry nie tej wielkości

Schroniska naprawdę super. Przy dobrej pogodzie można tam naprawdę spędzić miło czas. Tym bardziej, że widoki dookoła przepiękne

blackmore2k3 napisał(a):O ile Lastoni di Formin bardzo łatwo skojarzyć i zapamiętać, tak z innymi szczytami już mam większy problem. Ale Antelao znalazłem

... po kolejnym wypadzie w Dolomity będzie już całkiem łatwo !

pozdrawiam

No na pewno z każdym kolejnym wyjazdem będzie co raz lepiej. A ten na przyszły rok już oczywiście jest planowany

Podejście do miejsca w którym rozpoczyna się ferrata jest całkiem krótkie. Zajmuje Nam to może 10-15 min.
Spotykamy na ścieżce chłopaka i dziewczynę, którzy także są z Polski. Z uwagi na to, że idziemy nieco szybciej, puszczają Nas przodem...



Po chwili jesteśmy na miejscu. Zakładamy sprzęt.





Widać już pierwsze "żelastwa"...



Startujemy...







Już sam początek jest bardzo fajnie eksponowany...











Teraz troszkę w górę...



I zaczynają pojawiać się pierwsze szerokie uśmiechy. Chociaż tak naprawdę już na pierwszej ekspozycji były



Spoglądamy na pozostawione w dole schronisko Pomedes...



Wołam do chłopaków, żeby popatrzyli lepiej w moją stronę. Widok tego co u góry i co Nas dalej czeka od razu wywołuje u nich kolejne uśmiechy

Łukasz cały czas toruje drogę...





Mijamy wąskie przesmyki. Cieszymy się z podjętej decyzji. Od momentu jak weszliśmy na ferratę pogoda zaczęła się poprawiać...



Po Naszej lewej stronie masywnie prezentuje się Tofane di Rozes...







Trasa jest naprawdę pięknie poprowadzona. Praktycznie co chwilę towarzyszy Nam pionowa wspinaczka...





Łukasz z Szymonem cały czas pędzą w górę...





A ja się odwracam fotografując wyłaniającego się właśnie Kamila...



Który ewidentnie odczuwa satysfakcję z przejścia kolejnego trudnego odcinka



Tuż za Nim również uśmiechnięty Marcin



Jeszcze tylko spojrzenie w dół. Wpierw pod nogi zdobytego przez Nas wczoraj szczytu...



A następnie w kierunku schroniska Dibona. Zrobiło się tam tłoczno. Jak to dobrze, że jesteśmy już tak wysoko...

naprawdę niezła ta przepaść;
nie dziwię się reakcji kolegi, satysfakcja z wejścia musi być - bezcenna

Teraz czeka Nas przejście takim wąskim przesmykiem. Na tym odcinku akurat nie ma asekuracji.





Tak to wygląda z drugiej strony...



Łukasz w tym czasie przymierza się już do kolejnej pionowej wspinaczki. I z tego co pamiętam, to chyba właśnie w tym miejscu, droga jest lekko przewieszona, także może stanowić trudność..



To przewieszenie występuje chyba dokładnie w tym miejscu w którym jest aktualnie ten turysta w czerwonej koszulce...















Kolejny bardzo fajny odcinek przed Nami. Łukasz ma już go za sobą i może sobie chwilę odpocząć...

te kiero napisał(a):naprawdę niezła ta przepaść;

nie wiem dlaczego, ale ręce mi się spociły
niektóry foty w klimacie rooftopping-u;

No to chyba dobrze. Przynajmniej choć przez chwilę czujesz się jakbyś tam był

Szczerze powiedziawszy pierwszy raz słyszę takie określenie jak "rooftopping". Aż musiałem skorzystać z wyszukiwarki hehe.
Ciekawe skojarzenie

Taaa ... teraz to nie tylko dotyk szorstkiej skały, ale jeszcze sporo powietrza pod stopami.
Pięknie ... brawo !


... a co do ""rooftoppingu" miałem to samo ... też sprawdziłem w googlach.

pozdrawiam.