Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):Nasi niemieccy sąsiedzi z dwóch VW nie zdążyli jeszcze opuścić swoich pojazdów gdy my byliśmy już gotowi do drogi.

... Polak potrafi ... ...

kulka53 napisał(a):Na dodatek bardzo tu ładnie

... nie da się zaprzeczyć ... ...

kulka53 napisał(a):Hmmmm

... bardzo sympatyczne stadko ... ...
Pozdrawiam.

mysza73 napisał(a):Super ... panienka z okienka

Panienek i kawalerów cała gromadka tam była , myślę, że osiołki były nie mniej zaskoczone naszym pojawieniem się, co i my. Nurag Goni nie jest raczej reklamowaną atrakcją turystyczną

kmichal napisał(a):... Polak potrafi ... ...

O tak, całkiem sporo potrafi... choćby pół Europy zjeździć Skodą Felicią
Teraz to sam nie wiem jak myśmy to zrobili

Pozdrawiam

25 maja, środa c.d.

Z Goni wracamy kawałek tą samą drogą a później kierujemy się na północ do Escalaplano. Miasteczko jest ładnie dość położone, w ogóle okolice są tu bardzo przyjemne widokowo i co najważniejsze – prawie bezludne , wspomniane Escalaplano to jedyna osada w promieniu wielu kilometrów. Zdjęć brak niestety .

Okolice przyjemne, także pogoda nam wyjątkowo sprzyja , jest zadziwiająco ciepło, prawie gorąco, niebo może nieco zamglone ale słońca nie brakuje. To chyba pierwszy tak ciepły i prawie bezwietrzny dzień na Sardynii, wreszcie nie marzniemy.

Kilkanaście kilometrów dalej odbijamy w wąską asfaltówkę pod górę, to tutaj, był drogowskaz. Jeszcze kawałek i parkuję w cieniu rachitycznej oliwki na przestronnym placu parkingowym przed wejściem na teren archeologiczny nuraga Arrubiu.

Arrubiu to największy kompleks nuragiczny na Sardynii. Nie jest chyba zbyt często odwiedzany, leży bowiem z dala od popularnych turystycznych szlaków a sam dojazd po krętych, górskich drogach zajmuje sporo czasu. Nurag został zbudowany w XV wieku p.n.e i dziś sięga wysokością 16 m, pierwotnie najwyższa z jego wież prawdopodobnie miała około 30 m. wysokości i trzy kondygnacje, a wszystkich wież było 21. Całość budowli zajmuje ponad 3000 m.kw. co wynika ze złożoności całej struktury dodatkowych wież i ścian bocznych.

Tak wygląda to w całości na makiecie w budynku.



A tak sprzed niego



Podobnie jak w przypadku wielu innych zabytków na Sardynii, tak i tu widać nieco przerost formy nad treścią… mam na myśli całe zaplecze infrastrukturalne. Budynek w którym kupuje się bilety, bardzo wielki, pełni różne dodatkowe funkcje – są tu pamiątki najrozmaitsze, jest wielka sala restauracyjna… chyba przed laty postanowiono projektując go dorównać wielkością do nuraga który ma obsługiwać .

Niemniej, nabyliśmy bilety, poza nami i czteroosobową niemieckojęzyczną grupą motocyklistów nie było zupełnie nikogo. Cena – zdaje się 5 euro od osoby.

Przy wejściu na teren, pod dachem można zobaczyć coś takiego:









To pozostałości po okresie rzymskim, kiedy to w okolicy bardzo intensywnie zajmowano się produkcją wina .

Zrekonstruowane chaty, zamknięte na cztery spusty.

Właściwy kompleks nie robi z daleka tak wielkiego wrażenia, może dlatego, że widzieliśmy już inne budowle? . Jest on sporo starszy od tych, które odwiedziliśmy i to widać zwłaszcza po sposobie obróbki i ułożenia kamieni – są tutaj one praktycznie nieobrobione, po prostu ułożone jeden na drugim wielkie głazy z mniejszymi kamieniami w szparach. Sprawia to wrażenie większego nieładu.











Za to rzeczywiście całość jest wyraźnie rozleglejsza od tego co już widzieliśmy, aby obejść nurag wokół trzeba sobie urządzić długi spacer .



Co kawałek jest jakieś wejście



Trudno się zorientować w jakim miejscu labiryntu się znajdujemy i gdzie jest, a gdzie nie ma przejścia do jakiejś kolejnej zamkniętej murem przestrzeni.

W końcu dotarliśmy do najgłówniejszego wnętrza o czym świadczyć może literka „A” na tabliczce







W sklepieniach innych pomieszczeń czas stworzył wentylację



Tutaj wentylacja jak najbardziej zamierzona…



Dobrze że zrzuciłem ostatnio 10 kg







Czasem nawet mimo otworku w ścianie było zbyt ciemno na udane zdjęcie .

Główny dziedziniec.





I główne wejście.





Mimo zakazów ktoś wybrał się na samą górę …



Postanowiłem na chwilę dołączyć by się rozejrzeć i pstryknąć kilka zdjęć.







O, takich.





Na dole czuję się jednak dużo pewniej .



Kilka ostatnich pstryków.















Nurag Arrubiu nie zrobił na nas może aż takiego wrażenia jak te, które widzieliśmy wcześniej – Losa koło Abbasanty i Santu Antine nieopodal Torralby. Obydwa są młodsze, lepiej zachowane, ale też łatwiej dostępne, leżą przy głównych trasach komunikacyjnych, wystarczy na chwilę z nich zjechać. Do Arrubiu zaś trzeba się wybrać specjalnie, a dodatkowym plusem wycieczki będą tutaj walory krajobrazowe okolicy. Na pewno warto

Zatrzymaliśmy się w pobliżu dwa razy, najpierw na moment by popatrzeć na zaskakujący stawek w środku kamienno-trawiasto- drzewnej wyżyny…





Trochę takie miejsce kojarzy mi się z sawanną….

Drugi raz, kawałek dalej, w specjalnym punkcie widokowym na całkiem ładny w tym miejscu kanion rzeki Flumendosa, drugiej co do wielkości (po Tirso) rzeki Sardynii.





Escalaplano





















Zaraz tamtędy pojedziemy



c.d.n.

kulka53 napisał(a):najpierw na moment by popatrzeć na zaskakujący stawek w środku kamienno-trawiasto- drzewnej wyżyny…

... Wietnam - pola ryżowe ... ...

kulka53 napisał(a):Mimo zakazów ktoś wybrał się na samą górę …

... czego to człowiek dla zdjęcia nie zrobi ... ...
Pozdrawiam.

kulka53 napisał(a):25 maja, środa c.d.

jest zadziwiająco ciepło, prawie gorąco, niebo może nieco zamglone ale słońca nie brakuje. To chyba pierwszy tak ciepły i prawie bezwietrzny dzień na Sardynii, wreszcie nie marzniemy.

Kilkanaście kilometrów dalej odbijamy w wąską asfaltówkę pod górę, to tutaj, był drogowskaz. Jeszcze kawałek i parkuję w cieniu rachitycznej oliwki na przestronnym placu parkingowym przed wejściem na teren archeologiczny nuraga Arrubiu.

Arrubiu to największy kompleks nuragiczny na Sardynii. Nie jest chyba zbyt często odwiedzany, leży bowiem z dala od popularnych turystycznych szlaków a sam dojazd po krętych, górskich drogach zajmuje sporo czasu.

Cieszę, się że Wam pogoda znacznie się poprawiła My właśnie z powodu upału odpuściliśmy kilka wyjazdów w głąb lądu i trochę żałuję, bo mam braki

Ale chętnie oglądam z Wami

kmichal napisał(a):... Wietnam - pola ryżowe ... ...

Wyraźnie więcej filmów z Afryki się naoglądałem niż z Indochin
Ale skoro i tak się kojarzy... tym bardziej warto się na Sardynię wybrać, ewidentnie to świat w miniaturze

kmichal napisał(a):... czego to człowiek dla zdjęcia nie zrobi ... ...

Prawda?
A to w kościele z biodra ustrzeli, a to na kupkę kamieni wlezie

trinity napisał(a):Cieszę, się że Wam pogoda znacznie się poprawiła My właśnie z powodu upału odpuściliśmy kilka wyjazdów w głąb lądu i trochę żałuję, bo mam braki

Ale chętnie oglądam z Wami

Poprawiła w sensie temperaturowym , lepiej późno niż wcale...
Pod względem słońca narzekać nie mogliśmy, raczej dopisywało. Ale było zwykle wietrznie, albo bardzo wietrznie a wiatr był chłodny, wręcz zimny.
Wydaje się to niewiarygodne , ale wróciliśmy z zeszłorocznej Sardynii w przekonaniu, że jeszcze nigdy tak nie marzliśmy przez tak długi czas - a specjalnie wybraliśmy termin w drugiej połowie maja. Dopiero ostatnie 2-3 dni były z miarę normalną, wiosenną pogodą. Wyjazd poza sezonem ma swoje wielkie plusy ale z minusami też się trzeba liczyć.
Swoją drogą obezwładniające upały to też nie to czego byśmy oczekiwali - raz spędziliśmy 2 tygodnie w Grecji na przełomie lipca i sierpnia i lekko w aucie bez klimy nie było
Jeszcze parę miejsc odwiedzimy, ale zbliżamy się do bardziej znanych terenów .

Pozdrawiam

25 maja, środa c.d.

Wracamy z Arrubiu do Escalaplano, na mapie to blisko, ale drogi są tu dość wymagające i poprowadzone zgodnie z ukształtowaniem terenu – czyli jazda trochę trwa. Właściwie nie spotyka się tu miejscowych… pogoda jest bardzo sprzyjająca więc chyba dlatego wylegli na przejażdżki motocykliści . Okazuje się, że te okolice szeroko pojętego środkowego wschodu wyspy, najbardziej atrakcyjne krajobrazowo, są także terenem do pośmigania w grupkach czy też pojedynczo na swych ryczących maszynach . Przodują w tych rajdach rejestracje niemieckie, austriackie, holenderskie, ale i zdarzają się włoskie. Niestety, bywa to niebezpieczne gdy tak sobie nonszalancko ścinają zakręty .

Mijamy senne i niczym szczególnym się nie wyróżniające Perdasdefogu i potem zmienia się krajobraz na jeszcze bardziej spektakularny .





Mijamy coś w rodzaju przełęczy, bardziej najwyższego punktu trasy. Zatrzymujemy się na chwilę, stoi tu jakaś konstrukcja nieco dziwna i zagadkowa.



Kawałek dalej – znów postój

I kolejny, tu już widać morze .





Jesteśmy na południowym zboczu wielkiej doliny skierowanej na północny zachód z wylotem w okolicach Cardedu… przynajmniej tam ma ujście płynąca dołem rzeka. Po drugiej stronie doliny pięknie prezentuje się Gairo Sant’Elena .







Po naszej stronie też jest całkiem niebrzydko . To Ulassai.

Prawdę mówiąc w tej okolicy, dokładniej gdzieś w górach ponad nami mieliśmy jeden z zaplanowanych celów…tzn. może nawet więcej niż jeden ale ten był najważniejszy – nurag Serbissi. Czas powoli nam się kończy, już wcześniej go odpuściliśmy , zresztą i tak przejeżdżając nigdzie nie namierzyłem drogowskazu. Może następnym razem, teraz zobaczmy to, co można zobaczyć tak po prostu, bez nakładu sił i czasu.

To co widać naprawdę nam się podoba…



Choć akurat Jerzu pewnie wygląda dużo ciekawiej z drugiej strony doliny .



Stamtąd





Kawałek dalej mijamy Osini i Osini Vecchio .

Po drugiej stronie też jest opuszczona wioska… – Gairo Vecchio















Gairo i Gairo Vecchio

Dojechaliśmy do końca doliny i skrzyżowania dróg – widok na Osini.



Mamy wybór



Ale po chwili postoju i nacieszenia się widokami, pogodą i czym tam jeszcze postanawiamy wrócić tą samą drogą, łatwiej chyba będzie nam potem zjechać nad morze.

Inna perspektywa spojrzenia na Ulassai.