Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Kręcąc się po uliczkach usiłujemy trzymać kurs na Kastro i Panagię Spiliani .





Ale najpierw trafiamy na wzniesienie nieco z boku…









Koty śpią…



Budzą się .



Tutaj, nieco na uboczu głównego turystycznego szlaku też jest ładnie.



Szkoda że tak daleko mamy do auta , od tej pory zawsze zabiorę ze sobą parę saszetek .



Chociaż prawdę mówiąc mandrackie koty nie wyglądały na bardzo potrzebujące, widzieliśmy wysypaną karmę i wystawione poidełka.

To wieżyczka największego chyba kościoła w miasteczku – Panagia Potamitissa, za chwilę tam dojdziemy



Jeszcze kilka widoczków na Kastro , wygląda świetnie.

Panagia Potamiotissa i Panagia Spiliani.









Panagia Potamiotissa to nowoczesny kościół.







Akurat odbywały się jakieś narady i dyskusje kilku kobiet, które spoglądały na nas średnio przychylnym okiem , toteż ewakuujemy się dość szybko.

Kolorowe balkony to zdecydowanie jeden z wyróżników Mandraki .









Ewidentnie jesteśmy blisko, ale którędy pod górę?



Nieco wyblakły, ale jest , dość trudno byłoby trafić bez tego znaku…



To idziemy…

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Trzeci, zarazem ostatni nasz dzień na Nisyros rozpoczyna się naprawdę pięknie

... nie da się ukryć - przepięknie ... ... ale później wcale nie mniej pięknie ... ...
Pozdrawiam.

Fajnie popatrzeć na Mandraki Waszymi oczyma.

pzdr

Mandraki na Waszych zdjęciach jest prawie tak piękne jak w rzeczywistości ....
I znowu żałuję, że nie spędziłam tam więcej czasu ...
PIĘKNIE ...

kulka53 napisał(a):
A to szkoda... może jednak trafi się jakiś niedrogi lot jesienią?
Krajowo jasne że będzie fajnie (jak dopisze pogoda ), my mamy w planie kolejny wypad prawdopodobnie w lipcu, raczej na wschód ale czy północny, czy południowy to wybierzemy pewnie na parę dni przed startem .

Poza tradycyjnymi lipcowo/sierpniowymi Gochami , w tym roku chcemy zrealizować „zaległy” plan ubiegłoroczny, porzucony z powodu rejsu na Eolie.
Tym razem zmiany nie będzie (Pojezierze Iławskie i Żuławy), może za wyjątkiem terminu . Nie wrzesień, lecz najprawdopodobniej czerwiec, jego zieloność i długi dzień …
Nie polujemy na ewentualne tanie loty jesienne, bo nie będzie już urlopu (pojedyncze dni trzeba zostawić na zimę). Tegoroczne wypady nie będą zbyt „ruchliwe” (chociaż jakieś przemieszczanie się jest w planie), gdyż Grzesiek dwa tygodnie temu miał operację stopy (tej, na którą w czasie rejsu stosował kapuściane okłady ) i nie wiadomo, jak szybko uda mu się wrócić do formy.

Mandraki … fajnie byłoby powłóczyć się uliczkami z widokiem na kolorowe balkony . Może kiedyś się uda?

kmichal napisał(a):... nie da się ukryć - przepięknie ... ... ale później wcale nie mniej pięknie ... ...

Fajnie że się podoba , Nisyros to ogólnie mówiąc malownicza i fotogeniczna wyspa

longtom napisał(a):Fajnie popatrzeć na Mandraki Waszymi oczyma.

Jeszcze trochę będziemy oglądać

Potter napisał(a):Mandraki na Waszych zdjęciach jest prawie tak piękne jak w rzeczywistości ....
I znowu żałuję, że nie spędziłam tam więcej czasu ...
PIĘKNIE ...

Eeeee, ogarnęłaś temat całkiem nieźle .
Mandraki łatwo się zwiedza i nie potrzeba na to wiele czasu. Nie pamiętam dokładnie ile nam zajęło, ale tak chyba mniej więcej 3 godzinki niespiesznego łażenia .

dangol napisał(a):Mandraki … fajnie byłoby powłóczyć się uliczkami z widokiem na kolorowe balkony . Może kiedyś się uda?

Tego życzymy , nietrudno tam dotrzeć i nietrudno się wydostać a wrażenia wysepka pozostawia niezapomniane. Co prawda z wulkanami już miałaś porządnie do czynienia , ale zawsze to jeszcze jeden do kolekcji

dangol napisał(a):Pojezierze Iławskie i Żuławy

, fajnie
Po relacji Marzeny już sprzed jakiegoś czasu też mam taki pomysł na Warmię i Mazury szlakiem ceglanych budowli i nie tylko. To i owo udało mi się w zeszłym już roku zobaczyć (Pelplin - cudowny, Elbląg, Lidzbark, Kwidzyn, Radzyń Chełmiński, Golub-Dobrzyń, Orneta), ale to jeszcze nie wszystko. Te tereny są bardzo przyjemne, puste, niezaludnione... bardzo mi się podobało.
A Grześkowi życzymy zdrowia

Pozdrawiam

25 września, poniedziałek c.d.

Klasztor Panagia Spiliani powstał podobno mniej więcej w roku 1600 na skale i wewnątrz wcześniejszego joannickiego Kastro, natomiast cudowna ikona najprawdopodobniej jest około 2 wieki starsza. Do klasztoru prowadzi około 130 schodów (nie liczyliśmy ).

Po drodze napotykamy sympatyczny obrazek



Panagia Potamiotissa w której byliśmy parę chwil wcześniej.



Kolorowe balkony od góry.



Drugie, zabudowane wzgórze po którym spacerowaliśmy wcześniej.



Mandraki

130 schodów to nie jest jakaś ogromna ilość, także niedługo jesteśmy przed wejściem do monastyru.







Ładne chochlaki to też coś co odróżnia Cyklady od Dodekanezu.









Widoczki na dół, na koniec głównej uliczki…



i na ścieżkę na plażę Chochlakas, pójdziemy tam później .

Monastyr jest w dużej części niedostępny, są furtki które bronią dostępu do zabudowań. Całość jest mocno skomplikowana i pełna różnych zakamarków, zakątków, przejść… przy czym okazuje się niestety, że również na mury Kastro pójść nie można. Jedynie dostępnym obiektem jest także dość skomplikowany budynek kościoła, z korytarzami, drzwiami do różnych pomieszczeń, na różnych poziomach.





Sama główna kaplica jest nieduża i ciężko o porządne zdjęcie . A przed wejściem wiszą chusty do przewiązywania spodni i odsłoniętych nóg, z których, mimo wyraźnego nakazu korzystamy mimo, że poza nami praktycznie nie ma nikogo.



Domyślamy się że ta najważniejsza ikona to właśnie ta.



Chociaż tuż obok wisi podobna .



Oraz taka… ale to nie Panagia



Jest jeszcze taka z wieloma główkami





W ogóle dużo tutaj ikon…









Liczne wota pod Panagią Spiliani.















Prawdę mówiąc wnętrze jest takie sobie, nie ma fresków ani niczego innego co można by uznać za wyjątkowe. Wychodzimy.

Widoki z okien i sprzed kościoła chyba bardziej nas interesują



















Ostatnie ujęcie… to był właściwy moment na opuszczenie klasztoru, po schodach właśnie zaczynała się wspinać hałaśliwa włoska wycieczka , na dole jeszcze na uliczce zbierała się kolejna, czeska. Następni ludzie, następne setki pstrykniętych fotek z tego samego miejsca na te same miejsca… początek codziennego spektaklu .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Po drodze napotykamy sympatyczny obrazek

... najważniejsze, że jest fajny pomysł na dekoracje ... ...
Pozdrawiam.

25 września, poniedziałek c.d.

Wracamy na chwilowo puste wąskie uliczki





Kierujemy się w stronę morza, nie jest to daleko. Okrążając skałę można popatrzeć na monastyr od dołu .





Dłuższą chwilę przyglądamy się nabrzeżu… od razu na myśl nam przychodzi nieco podobne miejsce na Mykonos , tzw. Mała Wenecja…



Dochodzimy jednak do wniosków, że mimo wszystko tam było ładniej , chwilę wspominamy spacery tamtędy, były wówczas spore fale przed którymi musieliśmy nieraz umykać , zalewały nabrzeże i liczne, malownicze knajpki nad samym brzegiem… to już tyle lat, właśnie minęło równe 5 gdy spędzaliśmy tych kilka dni na Mykonos .

Niemniej, Mykonos mimo niewątpliwie przepięknej stolicy nie miało dla nas wiele innych zalet, także nie wspominamy tej wysepki zbyt długo . Ścieżką wzdłuż skał w parę minut (to bardzo niedaleko) docieramy na plażę Chochlakas .

Plaża przypomina te santorińskie. Składa się z szarych otoczaków, większych i mniejszych (raczej dużych), dostrzegamy sporą i wyraźną tablicę na której napisano żeby nie zabierać ich z plaży . Ewidentnie przychodzący tu ludzie zawiedzeni że nie mogą mieć pamiątkowego kamienia przynajmniej próbują pozostawić po sobie jakiś choć chwilowy ślad .









Zatoczka Chochlakas nie jest zbyt duża a miano plaży przypisano temu miejscu nieco na wyrost, choć na pewno sporo bywa chętnych do popływania tutaj. Są nawet ławeczki, ogólnie jest dość przyjemnie i ładnie.











Jak suche to szare…



…jak mokre to błyszczące i bardziej czarne



Na styku…

Z panoramą Kastro – naprawdę ładny widoczek .



Szkoda że nie bardzo da się tam dojść… no chyba że nie odgadliśmy którędy .



Plażowe roślinki… chyba niezbyt wymagające.





Figurki są wszędzie , to ewidentnie tutejszy zwyczaj.





Iść, czy nie iść, oto jest pytanie



My wracamy, dopiero teraz zauważając „pomnik Chochlakas”



Pamiątkowa fotka z pomnikiem