Małe i duże bałkańskie podróże :-)

26 września, środa c.d.

Wracamy, rzucając okiem na licznie stojące w tej okolicy wiatraki, zarówno te co prawda nie spełniające już swej funkcji ale pozostające w całości...





...jak i te całkiem już zrujnowane.





W drodze powrotnej zajedziemy jeszcze na chwilę do ładnie z góry wyglądającej wioski Ktikados gdzie znajduje się najstarszy katolicki kościół na wyspie.

Trudno powiedzieć, czy to może ten?



Nie... chyba jednak to ten

Całkiem ładne ktikadoskie ujęcie wody









Niestety, najstarszy kościół na Tinos był zamknięty



A to wyspiarska norma...kapliczka + wiatrak



Kapliczka + garaż... czemu by nie



Wiatrakogołębnik

W drodze powrotnej na plażę Pachia Ammos przejedziemy nieco inną drogą

Poranne Tripotamos tym razem z innej perspektywy. Zdecydowanie jedna z najładniejszych (wewnątrz) wiosek na Tinos









Na górze Dio Chorio, niżej Triantaros. Podobno właśnie w tej okolicy najchętniej kupuje się domy na Tinos, ze względu na bliskość stolicy i piękny widok na nią oraz na inne Cyklady .





O tej porze nieco pod słońce











Berdemiaros

Wczesnym popołudniem wróciliśmy na naszą plażę, zgodnie uznaliśmy bowiem, że z wielu względów jest najfajniejszym miejscem jakie sobie znaleźliśmy na Tinos. Tym razem tak zupełnie pusto już nie było , może z powodu okropnego skwaru jaki zapanował tego zupełnie bezwietrznego dnia.







Mimo to było cicho i spokojnie, choć na moment pojawił się taki ryczący potwór



Pojawił się, zniknął... sielanka



Słońce chowa się już za okoliczne wzgórza...





Czas wracać...



Wróciliśmy do rozgrzanego samochodu, dziś był naprawdę upalny dzień...aż dziwne, że jeszcze pod koniec września są tu takie upały. Codzienne czynności, mycie, gotowanie, czas mija a powietrze wciąż nie daje żadnej ochłody, gorąco, duszno . Na dodatek wraz z zapadnięciem ciemności pojawiły się chmary komarów, wczoraj były zaledwie pojedyncze sztuki, dziś – prawdziwa inwazja. W samochodzie duszno, nie miał szans się jeszcze wychłodzić, nasza antykomarowa wtyczka owszem działa, ale tylko przy zamkniętych szybach, a w takich warunkach nie ma szans by okna były zamknięte, ba, nawet otwarte drzwi nie przynoszą wiele ochłody. Sprawdzam temperaturę, dochodzi 22 a tu wciąż prawie 30 stopni . Małgosia jakoś zasnęła, ja nie mam szans . Idę więc na spacer, może gdzieś wyżej będzie jakiś przewiew, może nie będą atakować roje tych brzęczących stworów. Nic z tego, jest ich mniej, ale są . Wracam do auta, z boxa wyciągam plażowe karimaty, koc, śpiwór... nie ma wyjścia, dziś będę spał na dworze . Śpiwór jest wielki, przykrywam się szczelnie z głową, jest gorąco, ale da się wytrzymać... najważniejsze, że do uszu nie dochodzi żadne bzyczenie...zasypiam.

Mapka na dziś



A i H – plaża Pachia Ammos
B – Tripotamos
C – Xinara
D – Tarampados
E – Kampos
F – Ktikados
G – Triantaros i Berdemiaros

c.d.n.

Kurde, Kulka, wiesz co mi robisz?!
Mętlik i zamieszanie!
Się kurde chyba rozerwę niedługo (kolejne wyspy w CRO, Grecja, Peloponez, teraz jeszcze Lefkada i Twoje podróże...
Zwariować można!
Bym chociaż przełęcz Ćakor chciał zaliczyć i Tarę...

Fatamorgana napisał(a):Kurde, Kulka, wiesz co mi robisz?!
Mętlik i zamieszanie!
Się kurde chyba rozerwę niedługo (kolejne wyspy w CRO, Grecja, Peloponez, teraz jeszcze Lefkada i Twoje podróże...
Zwariować można!

Myśmy się już trochę rozerwali , wiosną Włochy, jesienią mocno południowe Bałkany
Grunt to nie panikować a systematycznie, powoli, w miarę czasu i możliwości realizować plany i marzenia...

Fatamorgana napisał(a):Bym chociaż przełęcz Ćakor chciał zaliczyć i Tarę...

Widzę, że chyba zaglądnąłeś do naszej prehistorycznej Czarnogóry
Na Cakorze pewnie niewiele się zmieniło... aż ciekawe czy Czarnogórcy asfalt może już pociągnęli na samą przełęcz. Ale skoro nikt tam nie mieszka a przejście z Kosovem pewnie nie działa... czas dalej tam w miejscu stoi .

Swego czasu planowaliśmy jeszcze jakiś tydzień, dwa w MNE, parę miejsc chcieliśmy jeszcze odwiedzić. Ale się nie poukładało, no i pewnie tak zostanie

Dlaczego Kulka nie robisz zdjęć Lidii na tle pięknych krajobrazów.

Miło mi, że ktoś (oprócz Kulki) chce mnie oglądać

A swoją drogą wolimy w relacjach oglądać piękne krajobrazy niż nawet najpiękniejszych autorów je zasłaniających

kulka53 napisał(a):

Fatamorgana napisał(a):Bym chociaż przełęcz Ćakor chciał zaliczyć i Tarę...

Widzę, że chyba zaglądnąłeś do naszej prehistorycznej Czarnogóry
Na Cakorze pewnie niewiele się zmieniło... aż ciekawe czy Czarnogórcy asfalt może już pociągnęli na samą przełęcz. Ale skoro nikt tam nie mieszka a przejście z Kosovem pewnie nie działa... czas dalej tam w miejscu stoi .

Zdziwiony?
Przejrzałem tę długą ale jakże cenną relację spodziewając się, że tacy outdoorowi "włóczykije" jak ja na pewno zaliczyli coś mało znanego a fajnego. Ja podobnie planowałem swoją wyprawę (trasa miała wieść przez znane Wam dobrze miejsca- aż po Korabit ale i przez Ćakor) już ok. 1999r ale zawirowania polityczno-regionalne (zwłaszcza Kosovo!) sprawiły, ze odłożyłem to na później.

Fatamorgana napisał(a):Zdziwiony?
Przejrzałem tę długą ale jakże cenną relację spodziewając się, że tacy outdoorowi "włóczykije" jak ja na pewno zaliczyli coś mało znanego a fajnego. Ja podobnie planowałem swoją wyprawę (trasa miała wieść przez znane Wam dobrze miejsca- aż po Korabit ale i przez Ćakor) już ok. 1999r ale zawirowania polityczno-regionalne (zwłaszcza Kosovo!) sprawiły, ze odłożyłem to na później.

No właśnie, na później
Czyżby to później miało być właśnie teraz

Co prawda lepiej późno, niż wcale, ale...
Ale tyle innych miejsc i rejonów czeka, że te pominięte, odłożone często już nie doczekują się realizacji
Tak to jest jak się chce poznać, oswoić dla siebie ciągle coś nowego, ciągle dalej.

Sam Korab też nam się marzył (zwłaszcza po opowieściach Zawodowca, ale nie tylko), ale w Macedonii trochę inne rejony zaplanowaliśmy, poza tym nie dopisała nam pogoda . Zresztą, ze strony macedońskiej potrzebne były trudne do zdobycia pozwolenia....od albańskiej się nie odważyliśmy. No a poza tym trochę nie doceniliśmy realiów "drogowych" , i naszym pojazdem polegliśmy w Sar Planinie
No a potem już nie złożyło się już by tam wrócić.

Ale z tego co widzieliśmy i zdobyliśmy przed laty w Czarnogórze i tak jesteśmy zadowoleni

27 września, czwartek

Grecka noc na świeżym powietrzu dobiegła końca.... jakoś super się nie wyspaliśmy, ale dobre i to co się udało . Chyba na przyszłość musimy sobie sprawić jakiś skuteczniejszy środek na komary, jak widać i pod koniec września te potwory potrafią nieźle dać o sobie znać . Poranek był po prostu upalny , przy wschodzie słońca, około 7 rano termometr pokazał 26 stopni , jaka niezwykła odmiana po dość już długim czasie jednak lekkich porannych chłodków . Widoczność nie była już taka super jak wczoraj, ale Ikaria nadal wyraźnie wznosiła się ponad horyzont.



No nic, sprzątamy, myjemy się, jemy śniadanie, na nieco bliższym horyzoncie pojawiło się jakieś stworzenie . Pies czy może koza... dłuuuugą chwilę zachodziliśmy w głowę co to może być , nawet najbardziej wysunięty zoom Fuji nie przyniósł ostatecznego rozstrzygnięcia...





No nic, chwilę później (o 7 rano , pod koniec września ) powędrowaliśmy na plażę. Dziś ostatni dzień na Tinos, dziś stąd odpłyniemy, dziś nadejdzie już definitywny koniec naszych Wielkich Greckich Cykladzkich Wakacji . Ale przez te ostatnie kilka godzin chcieliśmy jeszcze nacieszyć się przypiekającym słońcem, zieloną plażą, czystą, ciepłą wodą ledwie marszczoną przez lekkie podmuchy ciepłego wiaterku.

O, taką

Ale wszystko co dobre musi się skończyć . Około południa zbieramy się z naszej Pachii Ammos, wracamy do auta. Szybkie pakowanie, polewanie słodką wodą naszych rozgrzanych słońcem ciał i odjeżdżamy...

Po drodze do Tinos zauważamy taki drogowskaz:



Rzeczywiście, jest tu coś antycznego



Ponieważ po drodze nie natknęliśmy się na żadne źródełko, zanim zaokrętujemy się na prom, podjedziemy kawałek pod górę. Stwierdziliśmy, że najwygodniej będzie po raz ostatni napełnić nasze butelki w Tripotamos







Pobliskie, malutkie Sperados.



Tarasy, tarasy.... i monastyr Kechrovouniou



Ładnie odnowiony wiatrak

Ciężsi o paręnaście kg wody zjeżdżamy w dół... wieża Panagii Evangelistrii wyraźnie dominuje nad Tinos











Po chwili jesteśmy już na nabrzeżu. Rozległy, rozgrzany palącym słońcem betonowy plac, smagany dość silnym wiatrem... tu zaczekamy na prom, który zabierze nas z Tinos, zakończy naszą cykladzką przygodę... Oprócz nas stoi może 30 samochodów, w długich korytarzach oczekują tłumy ludzi. Tylko jeden człowiek, nie bacząc na słońce i wiatr, stoi samotnie...











Prom przybił do brzegu, rzeka ruszyła....



Na szczęście wewnątrz i dla nas wygodne miejsce się znalazło, choć mieliśmy pewne obawy czy nie będziemy musieli stać

Mapka przejazdu do portu:



A – plaża Pachia Ammos
B – Tripotamos
C – Tinos

c.d.n.

27 września, czwartek c.d.


Odpływamy, żegnaj Tinos





Exombourgo





Kionia







Plaża n.n.



Ta bardziej zabudowana



Szkieletory

Za tą „przełęczą” jest Kolimbithra



Plaża Agios Petros



Kardiani, w dole po prawej Kalivia, plaża na której spędziliśmy pierwszą noc na wyspie







Isternia



Kawałek dalej – kamieniołomy marmuru





I o dziwo to ostatnie zdjęcia, które zrobiliśmy tego dnia , prawda że nie było ich dużo? . Gdy przepłynęliśmy już obok Tinos, stwierdziliśmy, że Andros już tak bardzo nas nie interesuje i schroniliśmy się przed wiatrem w zaciszu promowego wnętrza. Znaleźliśmy sobie niezajęte wygodne lotnicze fotele, podjedliśmy trochę słodkości i zasnęliśmy na trochę mimo harmideru wytwarzanego przez masy greckich podróżnych .

Rejs trwał jakieś 4 godziny, było już po 17 gdy zjechaliśmy na nabrzeże w Rafinie. Nie powiem, trochę stracha miałem , było popołudnie, dzień powszedni, a nas czekał przejazd przez Ateny. Nawet i dojazd nie był zbyt prosty, obniżające się słońce świeciło nam prosto w oczy, a ruch duży więc trzeba było naprawdę bardzo uważać. W samych Atenach utknęliśmy rzecz jasna w korkach , w sumie trochę żałowałem, że nie skręciliśmy na autostradową obwodnicę metropolii. Ale dzięki temu mogłem poczuć prawdziwą dumę , przejechaliśmy przez wielkie miasto bez żadnej niepotrzebnej pomyłki . Tyle, że i tak trwało to równe dwie godziny, w ciągu których zapadły zupełne ciemności... zaplanowaną wizytę w monastyrze Dafni trzeba było odłożyć na „kiedyś tam” , może na przyszły rok? . Tak naprawdę nie żałowaliśmy tego aż tak bardzo, monastyr jest podobno obecnie nieczynny, w remoncie, tak więc i tak pewnie dałoby się go obejrzeć jedynie z zewnątrz. Na obrzeżach Aten zatankowałem na max supertanią benzynkę (niespełna 1,7 euro) , jeszcze kawałek, skręt w Elefsinie i mogliśmy już ruszać na północ...

Daleko nie ujechaliśmy... przy najbliższej okazji, tzn. we w miarę odpowiednim miejscu zatrzymałem się i ugotowaliśmy sobie obiad. Było już po 20 ale lepiej późno niż jechać dalej i iść spać na głodniaka . Potem pozostało już tylko jechać...

Minęliśmy Teby, Livadię i zjechaliśmy z gór do Lamii. Tam trzeba przejechać kawałek autostradą, na tym odcinku bramek nie ma, podobnie zresztą jak między Elefsiną a Atenami. Za Lamią zwykła droga znów wspina się mocno w górę, gdzieś za przełęczą stwierdziłem że nie mam już siły jechać dalej, napoje energetyczne przestały już działać, dochodziła północ. I tak daleko zajechaliśmy... skręciłem gdzieś kawałek w bok od asfaltu, fotele w dół i zapadliśmy w głęboki sen.

Mapka przejazdu po kontynentalnej Grecji:



A – Rafina
B – Ateny
C – Elefsina
D – Teby (Thiva)
E – Lamia
F – miejsce noclegowe „gdzieś w Grecji”

c.d.n.