Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Hmmm ... dzięki Waszej wycieczce zdałem sobie sprawę, że koleją to jechałem ostatni raz dziesięć lat temu !
Nie w Grecji ... jechaliśmy wówczas do Egiptu ... to znaczy był to pierwszy etap podróży Poznań-Warszawa.

Pozdrawiam.

Iwona75 napisał(a):z dziećmi nie zwiedzilibyśmy tyle ile byłoby w planie , więc na razie odpuszczamy.
Wolę zaczekać

Co się odwlecze...
Każdy z nas ma jakieś plany na kiedyś tam... pamiętam jak jeszcze nie tak dawno pisaliśmy u KOLa w relacji, że Cyklady to zupełnie nie dla nas, wtedy wydawało się nam że to zupełnie niewyobrażalne byśmy kiedyś mogli się tam znaleźć. A jednak. Podobnie było z Olimpem... Tak więc - małymi kroczkami trzeba realizować swe marzenia i sięgać po to, co wydawać by się mogło, że jest nieosiągalne. W tym roku Małgosia bardzo chciała popłynąć na jedną wyspę... nie udało się - jest w planie na kolejny rok .
Teraz to już nigdy nie mówimy nigdy .

CROberto napisał(a):Pięknie......momentami skały jak na "Dzikim Zachodzie".
Stara lokomotywa + stary skład na trasie - ha - to dopiero byłby klimacik.....

Na odnowę taboru Greckie Linie Kolejowe (albo jakiś lokalny samorząd) zapewne otrzymały środki z jakiegoś tam programu Unii Europejskiej ... w założeniach postęp być musi

mariusz-w napisał(a):dzięki Waszej wycieczce zdałem sobie sprawę, że koleją to jechałem ostatni raz dziesięć lat temu !

I ja niezbyt często podróżuję pociągami. W ostatnim czasie kilkukrotnie mi się zdarzyło... gdy jechałem sam, wolałem dać odpocząć Skodzie i wybrałem podróż koleją. Przeżyłem , ale nie było to zbyt przyjemne doświadczenie .

Natomiast peloponeska wąskotorówka, to już zupełnie co innego

Wracaj do zdrowia

Pozdrawiam

3 września, poniedziałek c.d.

Dochodzi 12, kolejny upalny dzień nad Peloponezem. Auto postawiłem pod drzewami, ale od jakiegoś czasu i tak stoi już w słońcu. Zanim opuścimy Diakofto, dopełnimy jeszcze bak, teraz czeka nas trochę km wewnątrz półwyspu, a tam może nie być łatwo o ciut tańsze paliwo.

Jedziemy znów na południe, z tym, że teraz nie wąwozem a drogą poprowadzoną zboczami... od razu nabieramy wysokości i widoki stają się coraz bardziej rozległe. Góry i skały, które jadąc kolejką mieliśmy wysoko ponad głowami, teraz są w dole, coraz dalej i coraz mniejsze. Jest tu tak pięknie, że niemal zapiera dech z wrażenia... Co kawałek zatrzymuję się więc by popatrzeć na zmieniający się pejzaż.

Droga oddala się od wybrzeża, wody Zatoki Korynckiej zostały za plecami, dziś już morza nie zobaczymy... Im dalej w głąb lądu, tym robi się goręcej, może nawet powietrze nie jest tak upalne, ale żar lejący się z wciąż niemal pionowo operującego nad głowami słońca jest nieprawdopodobny .

Pojawiają się pierwsze samopas pozostawione zwierzęta



A my docieramy do etapu, w którym już nie będziemy się wznosić (chwilowo ).











W końcu jest. Drogowskaz do monastyru Mega Spileon, w lewo, mocno pod górę. Skręcam, przejeżdżam przez bramę... chwila zawahania, nikogo nie ma, czy tu w ogóle można wjeżdżać . No dobra, pod same budynki na wszelki wypadek nie podjedziemy (stromo też strasznie jest), zostawimy auto przy drodze, w cieniu.

Widoki są ładne, tyle że pod słońce.







A sam monastyr całkiem już blisko

Mega Spileon, Megaspilaion, czy też Megalo Spileou (kompletnie nie rozumiem niekonsekwencji w pisowni nazw, ale też czasami zwykłych wyrazów po grecku ) czyli Wielka Grota, jest jednym z najważniejszych w Grecji, a przy tym najpiękniej położonych. Jego początki sięgają VIII wieku, a czas największego rozkwitu i bogactwa to średniowiecze, wiek XIII i XIV. Obiektem szczególnego kultu jest cudowna ikona Madonny z Dzieciątkiem znajdująca się w wydrążonej w skale kaplicy ze źródłem. Monastyr wielokrotnie próbowano obrabować, jednak do dziś przechowuje się tutaj relikwie świętych, cenne manuskrypty i dokumenty a także wiele złotych przedmiotów. Niestety, zabudowania klasztoru są zupełnie nowe, to efekt pożaru z 1934 roku.



Podchodzimy pod zabudowania, rzeczywiście może nie porywają swym pięknem, ale ich umiejscowienie robi duże wrażenie













Gdy tak stoimy z zadartymi do góry głowami wymieniając półgłosem uwagi i pstrykając zdjęcia, odzywa się do nas jakaś kobieta... po polsku . Zaskoczenie było ogromne, bo oboje z mężem (?) kręcili się obok kampera na niemieckich numerach. Widząc nasze zainteresowanie krzyżem stojącym na szczycie skały powiedziała, że do tego krzyża można dojść i że trwa to jakieś pół godziny. Idziemy? Idziemy .

Z tym, że ja chciałem trochę później, najpierw wejść do środka klasztoru... dla Małgosi zwykle najważniejsze jest popatrzyć na okolicę z góry . A ja zwykle jej ustępuję, w końcu co mi zależy . Na górę przecież też chciałem pójść...

To idziemy... tylko którędy? . Najpierw podchodzimy do zamkniętego budynku stojącego na eksponowanym miejscu górskiego zbocza. Stamtąd też są ładne widoki .









Na tym zdjęciu widać drogę do Kalavrity (w dół) i pod monastyr (w górę).

Spod tego budynku wychodzi jakaś ścieżka, w pierwszej chwili nawet przez myśl nam nie przeszło, że to tego właśnie szukamy... ja poszedłem kawałek by sprawdzić dokąd prowadzi. Okazało się, że jest dobrze utrzymana, ma schodki ziemne i skalne, barierki, może to właśnie tędy trzeba pójść. Idziemy? Idziemy .



Było trochę stromo ale szło się całkiem przyjemnie... jeśli pominie się fakt potwornego upału. Na szczęście powiewał lekki wiaterek dający złudne uczucie ochładzania...

Jeszcze mamy dość daleko



Intrygował nas ten budynek na skale, czy tam ktoś mieszka, czy to może część monastyru? . Są to ruiny wieży obronnej, tak wyczytaliśmy w przewodniku. Jak się okazało, niedawno zabezpieczonej przed dalszym niszczeniem.









Może zajęło nam to trochę więcej czasu niż pół godziny , ale doszliśmy .











Pod sam krzyż nie podeszliśmy ale byliśmy nawet ciut wyżej od niego .



Przy jakimś słupku



Stąd też całkiem ładnie było widać.



Pokręciliśmy się krótką chwilę w tym miejscu i ruszyliśmy w dół. Przy monastyrze czekała nas niemiła niespodzianka , wszystko było pozamykane. Później nieraz jeszcze natykaliśmy się na zamknięte w środku dnia monastyry, no cóż, nie zawsze można być w danym miejscu rano albo po południu . Tu akurat byliśmy, ale... skała i widoki zwyciężyły. No trudno . Pozostało tylko jeszcze raz obejrzeć kompleks z zewnątrz.













c.d.n.

kulka53 napisał(a):

Iwona75 napisał(a):z dziećmi nie zwiedzilibyśmy tyle ile byłoby w planie , więc na razie odpuszczamy.
Wolę zaczekać

Co się odwlecze...
Każdy z nas ma jakieś plany na kiedyś tam... pamiętam jak jeszcze nie tak dawno pisaliśmy u KOLa w relacji, że Cyklady to zupełnie nie dla nas, wtedy wydawało się nam że to zupełnie niewyobrażalne byśmy kiedyś mogli się tam znaleźć. A jednak. Podobnie było z Olimpem... Tak więc - małymi kroczkami trzeba realizować swe marzenia i sięgać po to, co wydawać by się mogło, że jest nieosiągalne. W tym roku Małgosia bardzo chciała popłynąć na jedną wyspę... nie udało się - jest w planie na kolejny rok .
Teraz to już nigdy nie mówimy nigdy .

Dokładnie tak....
My w sumie gościliśmy już w Grecji , ale po raz pierwszy na zorganizowanej imprezie , a dwa kolejne wypady , to było zwykłe plażowe lenistwo , właśnie ze względu na dzieci.
Nie potrafiłabym zwiedzać w upale z piętnastomiesięcznym maluszkiem....

Dlatego mam nadzieję że wszystko jeszcze przed nami.

kulka53 napisał(a):
Pokręciliśmy się krótką chwilę w tym miejscu i ruszyliśmy w dół. Przy monastyrze czekała nas niemiła niespodzianka , wszystko było pozamykane. Później nieraz jeszcze natykaliśmy się na zamknięte w środku dnia monastyry, no cóż, nie zawsze można być w danym miejscu rano albo po południu . Tu akurat byliśmy, ale... skała i widoki zwyciężyły. No trudno . Pozostało tylko jeszcze raz obejrzeć kompleks z zewnątrz.

Ale pech. Czyli w takich miejscach nie wisi karteczka na drzwiach że można zwiedzać od do?

Iwona75 napisał(a):Dlatego mam nadzieję że wszystko jeszcze przed nami.

Tylko nie odkładajcie na emeryturę wszystkiego co fajne Warto z życia korzystać jak tylko nadarzą się sprzyjające okoliczności. Gdy na wakacjach roześlecie swoje pociechy w jednym czasie na kolonie czy do rodziny nie traćcie czasu na malowanie mieszkania
Grecja przy tym ogromie wysp i plaż w lądowej części pomimo sporej już na niektórych wyspach komercjalizacji ma wciąż sporo do zaoferowania różnym turystom.

Miłosz_S napisał(a):Ale pech. Czyli w takich miejscach nie wisi karteczka na drzwiach że można zwiedzać od do?

Karteczki wiszą no ale trzeba je przeczytać, żeby wiedzieć w jakich godzinach są otwarte drzwi. I do tego trzeba szybko doliczyć jedną godzinę do swojego czasu (my go nie zmieniamy na komórkach i na cyfrówkach). Nie sprawdziliśmy i poszliśmy do góry. Było kilka minut po 12.00 na naszych nie przestawionych zegarkach. Spóźniliśmy się kilka minut.

Lidia K napisał(a): trzeba szybko doliczyć jedną godzinę do swojego czasu (my go nie zmieniamy na komórkach i na cyfrówkach).

Jakiś rodzaj pokuty?

DarCro napisał(a):Jakiś rodzaj pokuty?

Raczej rodzaj "widzimisię"



3 września, poniedziałek c.d.

Wracamy do auta, chwila odpoczynku, warto też przekąsić jakieś żarełko przed dalszą trasą, mocno już zgłodnieliśmy. Niedługo po raz drugi dzisiaj jesteśmy w Kalavricie, nie zatrzymujemy się tu jednak, nie ma tu jakichś większych atrakcji a samo miasteczko nie wygląda na interesujące. Zatem od razu podjedziemy do drugiego znanego i ważnego monastyru w tej okolicy, Agia Lavra.

Klasztor ten został założony w 961 roku, jest jednym z najstarszych w Grecji, jednak z tych czasów nie zachowało się zupełnie nic. Najstarszym zabytkiem jest średniowieczny katolikon stojący poza murami współczesnego monastyru, inne budowle zostały zniszczone i spalone podczas II wojny. Monastyr zawdzięcza swą sławę temu, że właśnie tu w marcu 1821 roku Germanos, arcybiskup Patry dał sygnał do rozpoczęcia powstania o niepodległość Grecji.

Podjeżdżamy na parking, jest tu zupełnie pusto i cicho. No tak, tu też będzie wszystko pozamykane , ale skoro jesteśmy, zobaczmy to co się da.

Wspomniany katolikon





Pomnik wzywającego do buntu Germanosa



Jakiś inny pomnik .



Zabudowania współczesnego monastyru











Oczywiście zamknięte, więc jak wygląda w środku zobaczyliśmy dopiero po powrocie.

Zdjęcie z sieci



A to rzut oka z góry.



Nie zabawiliśmy tu długo, odjeżdżamy.

Na dziś mieliśmy w planie jeszcze jeden punkt programu. By tam dotrzeć wróciliśmy do Kalavrity a tam utknęliśmy na dłuższą chwilę nie mogąc odnaleźć właściwej drogi wyjazdowej. Potwierdziło się to, że w greckich nawet najmniejszych miasteczkach o pomyłkę nietrudno... drogowskazów albo nie ma, albo są tak ustawione, że trudno je dostrzec, a jednakowe uliczki utrudniają zorientowanie się, która mogłaby być tą główną. Byliśmy już bliscy rezygnacji , no ale ostatecznie trafiliśmy gdzie trzeba.

Boczna droga z Kalavrity na południe jest całkiem dobra, z tym że wspina się na jakąś przełęcz. Nie wiem jak wysoką... ale wysoką , strzelę sobie i powiem że 1500 m nie będzie wielką pomyłką. Na tę przełęcz trzeba wjechać... i zaraz potem z niej zjechać... a wszystko to dzieje się w górach Chelmos których najwyższe szczyty przekraczają 2300 m . Ale te akurat peloponeskie góry tym razem nas nie interesują, my chcemy wejść do ich środka . A to będzie możliwe w jaskini o nazwie Spilio ton Limnon, czyli Jaskini Jezior.

Odkryta dopiero w 1964 roku jaskinia jest podobno jedną z ciekawszych w Grecji. Znajduje się tuż przy drodze, więc z dotarciem nie ma wcale kłopotów. Zatrzymuję się w cieniu rachitycznych akacji, tłumów nie ma, no ale tego właściwie się spodziewaliśmy... baliśmy się nawet czy w ogóle zbierze się jakaś grupa z którą będziemy mogli wejść do środka. Wbrew pozorom tak źle nie było, po zakupie biletów (5 euro od osoby) poczekaliśmy może 15 min i wraz z kilkunastoma osobami i młodym przewodnikiem weszliśmy.

Powiem szczerze, że jaskinia jednak nieco nas rozczarowała. Tytułowe jeziora, jako że była jesień były częściowo wyschnięte a sama trasa była w sumie dość krótka (w jedną i drugą stronę szło się ta samą drogą). Rzecz jasna nie wolno było robić zdjęć co na początku troszkę omijaliśmy, jednak bez większego efektu







Te zadziwiające kolory to z powodu nie przestawionego balansu bieli .

Oprócz nas byli sami Grecy i para starszych Niemców. Nie zrozumieli, że nie można tu pstrykać, dziadek wyciągnął aparacik i dawaj.... z lampą . Głośne „no photo” ostudziło jego, a przy okazji i nasze zapędy...

W sieci natrafiłem na kilka zdjęć wykonanych przez naszych rodaków , którzy pewnie nie mieli Niemców za towarzystwo . No i pamiętali o balansie bieli .









Nie było jeszcze późno, zaplanowane punkty dzisiejszego dnia nie zabrały nam aż tak dużo czasu. Jednak 3 krótko przespane noce z rzędu dawały się mocno we znaki a swoje dołożył kolejny gorący dzień. Dlatego chcieliśmy podjechać jeszcze kawałek, by jutro mieć dobry punkt startowy do dalszego zwiedzania, a dziś ugotować sobie porządny obiad i odpocząć.

Góry Chelmos





Wnętrze Peloponezu jest malownicze, górzyste i poprzecinane niełatwymi drogami. W jedną taką się wpakowaliśmy... to efekt tego że kocham skróty .



Tempo spadło jeszcze bardziej... do 20 km/h... ale gdzieś, pod koniec tej „szosy” pozostaliśmy na dłużej. Wcisnąłem się gdzieś, pomiędzy drzewa, po jednak stronie głęboka dolina, po drugiej zbocze wzgórza, na małą polankę. W końcu mogliśmy rozłożyć nasz cały „sprzęt” z krzesełkami i stolikiem , porobić porządki we wnętrzu auta, ugotować syty posiłek, wykąpać się... Z tym ostatnim nie było tak prosto, zapadał bowiem zmierzch a byliśmy na wysokości z pewnością powyżej 1000 m, to nawet na tak upalnych terenach ma swoje konsekwencje w postaci nieco już chłodniejszych o tej porze roku wieczorów.

Dookoła las, nad nami gwiazdy... było cicho, spokojnie, pięknie .

A dojechaliśmy mniej więcej tu:



A - Diakofto
B - monastyr Mega Spileon
C - Kalavrita
D - monastyr Agia Lavra
E - Jaskinia Jezior
F - nocleg gdzieś na Peloponezie...

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Spilio

po grecku,
spilja po chorwacku.
I w tym momencie język słowiański podobny jest do greki.

pzdr

Fajna wycieczka po wnętrzu półwyspu...
Na etapie rozważania "dokąd?" przez moment też myślałam o przejażdżce kolejką, a stamtąd miał być przejazd autem przez góry, a jeszcze potem spacer w wąwozie Lousios i arkadyjskie klimaty . Może gdyby nie oczekiwanie na Złomboowców, jakaś część tego planu doczekałaby się realizacji... Po Olimpii jednakże jakoś nie bardzo chciało nam się na dłużej oddalać od morza . Był jeden moment wahania na Mani, bo noc w pobliżu wieżowych wiosek mogłaby być fantastyczna. Być może gdybyśmy przejeżdżali temtędy o późniejszej godzinie ...