Albania - spotkania z synami orłów - oraz Kosowo

Melkart napisał(a):Nie będę zgadywał ale być może szczyt Arapi(t)?

Powiem tak: wyżej w tych górach już się nie da.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Melkart napisał(a):Nie będę zgadywał ale być może szczyt Arapi(t)?

Powiem tak: wyżej w tych górach już się nie da.

W takim razie 2 693 m n.p.m. - Jezercë . Na widoki z tego szczytu już się cieszę


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):W takim razie 2 693 m n.p.m. - Jezercë . Na widoki z tego szczytu już się cieszę

Widoki z trasy lepsze.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Widoki z trasy lepsze.

Dlatego właśnie mam zamiar Ci towarzyszyć wirtualnie , bo wątpić zaczynam w to , że kiedykolwiek sam tą górę pokonam


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Dlatego właśnie mam zamiar Ci towarzyszyć wirtualnie , bo wątpić zaczynam w to , że kiedykolwiek sam tą górę pokonam

Jest niezła, chociaż niczym specjalnym się nie wyróżnia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zatem zostawiam wóz przy drodze, wrzucam plecak na grzbiet i teraz już na piechotę ruszam znaną sobie do pewnego momentu drogą. Wkrótce mijam miejsce noclegowe i dwa zakręty dalej trafiam na polany tuż ponad doliną. No cóż, mogłem zaryzykować i podjechać bliżej. Cała dolina jeszcze w cieniu otaczających ją wysokich grani, ale szczyty płoną już blaskiem wstającego słońca.

Zauważyłem kolejne skalne okno , sprawdzimy jaki przez nie widok


Pozdrawiam
Piotr

Początek niezły. Mamy nadzieję że Jezerce zajmą mniej niż Maglić.

K2

Domek na zdjeciu nr 2 jak na naszym Podhalu.

piotrf napisał(a):Zauważyłem kolejne skalne okno , sprawdzimy jaki przez nie widok

To już może innym razem.

K2 napisał(a):Początek niezły. Mamy nadzieję że Jezerce zajmą mniej niż Maglić.

Wiele zależy od zainteresowania. Tam, gdzie ono jest, kontynuacja pojawia się częściej.
Jeśli takowego nie widać, wątek zwykle dostaje bardzo niski priorytet.

DarCro napisał(a):Domek na zdjeciu nr 2 jak na naszym Podhalu.

Ale u nas bywają też znacznie ładniejsze.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Wiele zależy od zainteresowania. Tam, gdzie ono jest, kontynuacja pojawia się częściej.
Jeśli takowego nie widać, wątek zwykle dostaje bardzo niski priorytet.

Jezu, jak człowiek musi się pilnować, by dostać to, na czym mu zależy.

Osobiście przyjąłem inną taktykę: piszę o tym, co w danym momencie ma dla mnie personalnie najwyższą wartość.

DarCro napisał(a):Jezu, jak człowiek musi się pilnować, by dostać to, na czym mu zależy.

Osobiście przyjąłem inną taktykę: piszę o tym, co w danym momencie ma dla mnie personalnie najwyższą wartość.

Też rozważałem taką opcję. Ale gdybym pisał dla siebie, nie byłoby powodu zamieszczania tekstu na forum. Dlatego biorę pod uwagę przede wszystkim wybór czytelników. Co nie przeszkadza temu, że uaktualniam również wątki, w których zainteresowania nie widać. To tak bardziej dla przyszłych pokoleń.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

K2 napisał(a):Mamy nadzieję że Jezerce zajmą mniej niż Maglić.

Wiele zależy od zainteresowania. Tam, gdzie ono jest, kontynuacja pojawia się częściej.
Jeśli takowego nie widać, wątek zwykle dostaje bardzo niski priorytet.

Mam nadzieję, że uwzględnisz to co pisałem pod Maglićem.
Twoje bałkańskie relacje mają u mnie najwyższy priorytet.

Racibor napisał(a):Twoje bałkańskie relacje mają u mnie najwyższy priorytet.

Aktualnie prowadzę równolegle wiele bałkańskich relacji. Nazbierało się ich trochę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przechodzę przez rzekę i kieruję się w górę jej biegu. Zostawiam za sobą ostatnie domostwa i natrafiam na wymalowany, sporych rozmiarów, szlak. Powtarza się w kilku miejscach, nawet na dachu typowego albańskiego bunkra. Droga doprowadza do szerokiego, rozczłonkowanego koryta rzeki, którą wczesną wiosną pędzą rwące potoki, teraz jednak jest to potężne koryto otoczaków, w którym ślad trasy stopniowo zanika. Gdy już zaczynam się kłopotać o szlak, którego dawno nie widziałem, dostrzegam usypany kamienny kopczyk. Aha, czyli dobrze idę. Po chwili widzę następny i w ten sposób prowadzony przekraczam na skos usypisko. Ścieżka zagłębia się w las, a kopczyki co jakiś czas upewniają mnie o właściwym kierunku. Tylko one. Bo intuicja zaczyna siać niepokój. Zamiast kierować się bardziej w prawo, w stronę przełęczy Qafa Pejes, podchodzę wprost pod ściany Maja e Harapit, a w końcu zaczyna mnie ściągać jeszcze bardziej w lewo. Tracę nadzieję, że ścieżka wreszcie przetnie ostro w prawo i nie mam innego wyjścia – muszę wrócić.