Tam, gdzie "nic nie ma" - Nin, Zadar i wyspa Ugljan

10.06.2017 Dzień 8

Zjeżdżamy do miejscowości Kraj i wąską dróżką dostajemy się pod kościół Sv. Dujma i klasztor franciszkanów.











Chyba szykuje się tutaj jakiś ślub bo kościółek jest ustrojony, a w momencie kiedy do niego podchodzimy, z drugiej strony przychodzi dwóch facetów elegancko ubranych. No, jeden - rozkładający kable i testujący nagłośnienie, może mniej elegancko ale zawsze - spodenki i czarna koszula. Może będzie wystawał tylko zza organów
Zbieramy się i ruszamy dalej.

Mijamy Pašman, Mali Pašman i Mrljane nie pytajcie dlaczego - nie wiem. Trochę żałuję, że nie zjechaliśmy do tych miejscowości ale mam nadzieję, że będzie kiedyś okazja to naprawić
Zjeżdżamy za to do Neviđane i parkujemy pod szkołą.



Gdzieś tu powinny być jakieś kościółki. Na razie mijamy tylko kapliczkę na skrzyżowaniu dróg



i księdza jadącego samochodem Macha nam i jedzie dalej a my stoimy jak te głupki nie wiedząc, w którą stronę iść. Ksiądz mógł jechać z kościoła albo i do kościoła, więc nic nam jego przejazd nie dał. Idziemy w lewo Po chwili stwierdzam, że ksiądz mógł równie dobrze jechać na ów ślub do poprzedniej wioski.

Przechodzimy obok starych, zrujnowanych i opuszczonych zabudowań i skręcamy w którąś uliczkę w prawo, chcąc dojść do brzegu morza. Kościołów nigdzie nie zauważamy.





Poddajemy się dość szybko i zawracamy.







Jak się później okazało byliśmy dość blisko



Ciekawe gdzie mieliśmy wtedy naszą mapkę...

10.06.2017 Dzień 8

Naszym ostatnim przystankiem jest Banj.

Po drodze mijamy widoki piękne



i wręcz przeciwnie



co mnie nieźle rusza. Ale kiedy wrócimy tu za parę dni, po tym syfie nie będzie już ani śladu.

Zjeżdżamy do centrum Banj i wyskakujemy z samochodów.



Zostajemy potraktowani jak ufoludki - twarze lokalnych przesiadujących w barze dają nam to do zrozumienia. Szok! Na dzieciach na plaży tuż obok też robimy niezłe wrażenie
Oprócz nas stoi tu może z 5 samochodów, wszystkie HR.
No nic, trzeba się ruszyć w którąś stronę bo jakoś tak... dziwnie




Idziemy pod kościół i na krótki spacer.




Mijamy miejsce rozrywki









Ta jedna licha uliczka prowadzi nas do głównej drogi więc zawracamy.



Idziemy jeszcze zajrzeć nad wodę, za market i za bar



Wiedza o znajdującym się tutaj miejscu do zaparkowania jeszcze nam się przyda choć oczywiście o tym zapomnimy...





Po chwili wracamy do samochodu i jedziemy relaksować się na naszym balkonie.
Ždrelac zostawiamy sobie na rowerową wycieczkę

Koniec dnia mamy piękny

Bardzo ładny zachód

Bardzo ładny relaks

beatabm napisał(a):Bardzo ładny zachód

Dwa pierwsze zdjęcia robione moim aparatem, dwa kolejne telefonem męża i zupełnie inne kolory ale w rzeczywistości było po mojemu niesamowicie różowo-czerwone niebo

krutom napisał(a):Bardzo ładny relaks

I całkiem przyjemny

11.06.2017 Dzień 9

Z tego dnia nie mam żadnych zdjęć. Czyste lenistwo To też dzień urodzin mojego męża

Ale, że to niedziela, to po zjedzeniu śniadania wybieram się na 9:30 na mszę do tutejszego kościoła. Mam do niego parę metrów, co widać na balkonowych zdjęciach. Nie spieszę się więc i przychodzę parę minut przed rozpoczęciem. Staję w drzwiach z tyłu i obserwuję. Kościółek wewnątrz malutki i pełny wiernych. Część stoi na schodach, część na chórze, sporo ludzi też na polu. Poznaję tylko panią z punktu informacji turystycznej.
W końcu wychodzi ksiądz i zaczyna się msza. Pierwszy raz jestem w chorwackim kościele, więc trochę mnie dziwi jak wiele rozumiem. Ta niezrozumiała część zaczyna się przy kazaniu wychwytuję pojedyncze słowa i sama sobie układam jego sens.

Zadziwia mnie też to jak często tutaj używają dzwonów Tradycyjnie dzwony wybijają tutaj kwadranse - 15 minut to 1 uderzenie itd. a o pełnej wybijają 4 razy i zgodnie z godziną (wyobraźcie sobie godz. 12 ) potem zaraz jeszcze wybijają melodyjki co trwa dobre 5 minut.
Skoro msza zaczęła się o 9:30 to o 10:00 już dzwonią (ale chyba bez melodyjki), a przy konsekracji i jeszcze w którymś momencie (chyba wcześniej przy "Chwała na wysokości Bogu") wydzwaniają melodyjkę. Przez chwilę zastanawiam się czy to aby na pewno dzwony, czy jednak nie organy bo w zakrystii dojrzałam czyjeś latające ręce. Nie wiem tylko czy grają na organach, czy ciągną za sznurki dzwonków Chyba, że jeszcze inaczej to tam działa...?
Pytałam później męża czy w ciągu mszy grały dzwony i stwierdził, że co chwilę coś waliło.

Na koniec mszy tak się jakoś wyłączam i budzę dopiero kiedy mowa o czwartku. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że to Boże Ciało i w tym dniu też chciałabym uczestniczyć we mszy. Niestety za późno, nie potrafiłam już zrozumieć o której godzinie rozpocznie się msza i procesja. Coś mi świtało, że o 11:00. Nawet po mszy chciałam kogoś dopytać, ostatecznie jednak zabrakło mi odwagi.
Postanowiłam przysłuchiwać się w czwartek dzwonom... Jeśli ktoś tutaj był w Boże Ciało lub inne takie święta ten pewnie już rozumie zamieszczoną minkę ale o tym napiszę w czwartek.
Tymczasem uznałam, że skoro na 9:30 dzwony biły o 8:45 i o 9:00 to analogicznie będę nasłuchiwać w czwartek

Po powrocie do domu wypijamy kawkę na balkonie a ja biorę się za książkę. Nigdzie się dziś nie ruszamy. No, jedynie wybieramy się na obiad do pizzerii Ciao Ciao. Wybieramy pljeskavice - mąż dużą Ciao Ciao pljeskavica (65 kn), ja małą z serem punjena pljeskavica sa sirom (60 kn). Do tego piwo dla męża (17 kn) i lemoniada dla mnie (10 kun).
Nie wiemy czego się spodziewać, słowo znane z relacji ale nie zwracałam uwagi czym ta pljeskavica tak naprawdę jest. Menu przetłumaczone jest też na język angielski i kilka innych i wynika z niego, że to mięso coś jak w hamburgerze. Dostajemy ogromne placki mięsa, mój nadziewany serem, do tego pieczone ziemniaczki u męża i frytki u mnie no i sałatka - plastry pomidora, cebuli, sałaty.
Niby dobre, zjadamy całość- ja z ledwością, ale utwierdzamy się w przekonaniu, że chorwacka kuchnia nie jest dla nas. Owoców morza nie lubimy, możemy zjeść tylko wyfiletowane ryby (przy ościach moja cierpliwość się kończy), a mięso tutaj też jakieś takie nijakie. Nie podchodzi nam. To z pewnością nie wina obsługi - po prostu nie ten smak. Za to ziemniaczki i frytki pyszne, prawie tak dobre jak z McD

Po obiedzie wracamy do domu i kontynuujemy byczenie się wybieramy się jedynie na króciutki spacer wieczorem.

12.06.2017 Dzień 10

To zdecydowanie najlepszy dzień naszych wakacji! Nieco męczący ale obfitujący w cudowne krajobrazy, najpiękniejsze podczas tego wyjazdu i w zdjęcia, które otrzymały miano moich ulubionych. Wrzucam wszystkie jak leci, nie będę podkręcała kolorów, wyostrzała a i wylewające się poza ekran morze może się zdarzyć

Wybieramy się na spacer, po drugim końcu wyspy.
Zbieramy się leniwie, przed 10:00.

Przejeżdżamy przez znane nam już Kali i Preko








aż w końcu wjeżdżamy na teren mniej znany, chociaż kręciliśmy się po okolicy na rowerach.









Powoli dojeżdżamy do miejscowości Ugljan i trafiamy na kraksę.




Na szczęście wyznaczono objazd po łące i placu marketu obok, więc już po chwili jesteśmy z powrotem na drodze i zjeżdżamy w stronę centrum, zaraz za czerwonym samochodem.



Parkujemy pod marketem Ultra Sonik.




No i ruszamy w drogę

12.06.2017 Dzień 10

Idziemy w górę i wchodzimy w ul. Gaj.




Po chwili dochodzimy do skrzyżowania z ul. Merikanica, która za parę metrów zmienia się w Fortošką.



Trafiamy na nowy asfalt. W wielu miejscach na wyspie pobudowane są nowe drogi.



Podczas spaceru zaglądam do ogródków, zachwyca mnie tutejsza roślinność.




Trafiamy na pracowite mrówki



oraz na kury



Przed pewnym domem, który miał być dla nas punktem odniesienia sprawdzonym wcześniej na mapach google, skręcamy w lewo
Kawałek dalej mijamy stary dom



stojący naprzeciw nowoczesnego.



Przy tym starym jest klimat




Dochodzimy do takiego znaku i odbijamy w lewo, w szutrową drogę mającą doprowadzić nas do kościółka św. Hipolita







Postanawiamy nie zawracać, tylko zatoczyć koło i iść inną drogą. Dochodzimy więc do głównej drogi (Ul. otočkih dragovoljaca)




i skręcamy w prawo.

Z chorwacką kuchnią mamy trochę podobnie- dla nas jest zbyt mdła. Z morskich stworów to tylko pržene lignje mogę jeść. A ości w rybach również nie tolerujemy

ruzica napisał(a):Z chorwacką kuchnią mamy trochę podobnie- dla nas jest zbyt mdła. Z morskich stworów to tylko pržene lignje mogę jeść. A ości w rybach również nie tolerujemy

Hmm... skoro gust mamy podobny to może się kuszę następnym razem?
Pamiętam, że 10lat temu podczas pierwszego pobytu w Chorwacji (właściwie noclegi były zorganizowane w Neum) na obiedzie w formie bufetu do wyboru były też owoce morza. Skusiłyśmy się wtedy z mamą na próbę i miałyśmy aż po 1 szt kalmarów i krewetek ale bieda było je zjeść. Strasznie gumowe, żułam i żułam. Mama tak samo. To był mój pierwszy i ostatni raz z owocami morza :p Chociaż inna uczestniczka naszej grupy się wtedy nimi zachwycała.

12.06.2017 Dzień 10

Ul. otočkih dragovoljaca powinniśmy dojść pod szpital psychiatryczny a później odbić w prawo. Tak przynajmniej mamy na mapie oznaczoną rowerową trasę nr 1.








Mijamy jakieś szutrowe odbicie



i dochodzimy w końcu pod psychiatryk.



Powinniśmy teraz skręcić w prawo ale nie zauważamy tu żadnej dróżki (co dziwne, bo nawet na mapach google na zdjęciach z 2012 roku jest i to dość szeroka, może była zastawiona samochodami i dlatego jej nie zauważyliśmy?).
Tymczasem już do nas dobiega pewna pani z ośrodka i krzyczy "noł foto" Ok, chowam aparat i pytam o tę dróżkę zaznaczoną na mapie jako rowerową i mówię, że chcemy dojść do Muline. Na co strażniczka chwyta się za głowę i każe zawracać do głównej ulicy i na autobus. Tłumaczymy więc dalej ale jakby nie pojmuje, że naprawdę chcemy tam iść pieszo.
Zmieniamy zdanie. Idziemy w lewo do plaży Suha i może tam znajdziemy drogę omijającą zakład od dołu, chociaż trochę w to wątpię. Pewnie zakład ma swój dostęp do morza i przejście będzie zagrodzone. Nie dowiemy się jeśli nie sprawdzimy.





Już po chwili docieramy do wody, chociaż okazuje się, że to nie zatoka Suha a Kobiljak.




Wracamy. Mam zamiar zapytać się tej pani jeszcze raz o interesującą nas drogę.



Niestety nie otrzymujemy dobrych wiadomości. Poza kolejną próbą wmówienia nam, że tylko i wyłącznie trzeba dojść do 110 (pominięta zostaje nawet ul. Hipolita, którą szliśmy ) otrzymujemy również cenną informację, że w zasadzie to tu by się dało ale to mało uczęszczana dróżka i będziemy mieli podrapane całe nogi i ręce. No, to już jakiś konkret.
Na koniec, kiedy mówimy, że my z Polski rozmowa staje się o wiele przyjemniejsza. Nastawienie strażniczki się zmienia i stwierdza, że to je podobne ale co do drogi, nie ma zmiłuj. Trzeba wracać.

Jest to dla nas trochę dziwne ale w sumie to nie pierwszy raz kiedy droga na mapach jest a w rzeczywistości nie nadaje się do przejścia.

Mamy ją i tutaj (biała łącząca żółtą z zieloną)



i na pieszo-rowerowej mapie wyspy. W dodatku oznaczoną jako rowerową

No cóż. Wracamy i skręcamy w lewo w dróżkę, którą wcześniej zauważyliśmy. Może to będzie jakiś skrót?



Hmm...dochodzimy do rozstaju, gdzie w prawo dróżka się jakby zaciera a w lewo prowadzi w stronę wody. Idziemy.



Niestety później też jest coraz bardziej porośnięta trawami i mam wrażenie, że już mnie całe możliwe robactwo oblazło. Nie ma szans, wracamy z powrotem do Hipolita.

I tym samym nadrabiamy kawał drogi



Dochodzimy znów do ul. Fortoškiej i kierujemy się w stronę morza.








Tu pójdziemy za chwilę ale najpierw sprawdzimy jeszcze zatoczkę.

12.06.2017 Dzień 10

Trafiamy do zatoki Lučica i pojawiają się pierwsze wow tego dnia, ale takie mniejsze





Jest tu cicho i spokojnie, oprócz nas dwójka młodych i jedna starsza kobieta prawdopodobnie matka, kogoś z tej parki. Cała trójka kąpie się w morzu. My przysiadamy na chwilę, zjadamy jabłka i też dajemy odpocząć naszym stopom mocząc je w wodzie. Mamy już za sobą jakieś 7,5 km, w tym gdzieś ze 3 zrobione niepotrzebnie

Po chwili okazuje się, że towarzystwo kąpie się nago przynajmniej starsza pani wychodzi przed nami jak ją Bóg stworzył. Młodsza podpływa do brzegu, mówi nam heloł i pływa dalej chociaż po chwili też wychodzi ale ubrania ma blisko brzegu i szybko się zakrywa. Młody mężczyzna natomiast pływa i pływa... czyżby czekał aż sobie pójdziemy?

My tymczasem podziwiamy piękno zatoczki









Czas się zbierać, nie jesteśmy nawet w połowie zaplanowanej na dziś trasy.
Wracamy do znaku i idziemy w stronę Ljokine.

Po drodze mamy całkiem fajne widoki




Chociaż trafiamy też na te nieprzyjemne




brrr... pełno tu pajęczyn, wszystkie gdzieś wysoko ponad naszymi głowami, chociaż i my co chwilę jakieś łapiemy.



Mijamy takie private i bardzo zazdrościmy



W końcu dochodzimy do skrzyżowania z Put Ljokinih i idziemy za znakiem na Muline.



Odbijamy jeszcze tylko w Svetog Kuzme i Damjana bo ma nas doprowadzić do kościółka pod tą samą nazwą.

12.06.2017 Dzień 10

Rzeczywiście po chwili pojawia się kościółek a przed nim taki znak.



Świetnie, pójdziemy tędy

A na razie zobaczmy kościółek.







Mąż siada w cieniu pod kościołem. Jest upalnie i czujemy już trochę zmęczenie.
Ja jednak wybieram zdjęcia okolicy tutaj pojawia się drugie, nieco większe wow




W stronę zatoki Jankova






i w stronę zatoki Štremljeva




Szukam tej dróżki, jestem nauczona, że drogi z reguły są za znakami no ale niestety niczego tu nie widzę. Chyba, że mam iść po kamieniach?



Wracamy do głównej drogi rozglądając się na boki w poszukiwaniu szutru ale nic nie widzimy. Spotykamy za to



duże brzydkie coś.

Idziemy w lewo asfaltem.





Co jakiś czas mijamy odbijające gdzieś drogi





Gdzieś przed tym domem



wyskakuje nam z krzaków, prosto pod nogi, wąż przez chwilę zatrzymał się na środku drogi tak jak i my i wpełznął z powrotem w trawy. Niestety z tego szoku nie zdążyłam zrobić zdjęcia, trochę mnie sparaliżowało.
Wracamy do świata żywych i idziemy dalej, już za chwilę będziemy u celu, tego, po którym nie wiedzieć czemu uznałam, że będzie już z górki.

Przechodzimy na wprost




mijając jeszcze po lewej opuszczony budynek.

12.06.2017 Dzień 10

Cel już na horyzoncie, ale jadąc samochodem trzeba uważać



Docieramy do centrum Muline i do zatoki o tej samej nazwie.





Już za chwilę pojawią się największe WOW na tym wyjeździe.

Ale najpierw rozejrzyjmy się dookoła.

Kręci się tu parę osób, ale to wciąż liczba odpowiadająca palcom u jednej ręki, no, może dwóch. Nie licząc tych na pływadłach.

Po naszej prawej mamy konobę



a po lewej jakiś snack bar i lodziarnię no i pieszą strefę prowadzącą do plaży.



Postanawiamy tam odpocząć.

Iiii... tu się zaczyna. To właśnie ten najlepszy z całych wakacji moment, najpiękniejszy. TE WIDOKI! (za chwilę, spokojnie )





Zauważam szutrową drogę prowadzącą do plaży (środek zdjęcia) Južna luka i korci mnie, żeby się tam przespacerować. Jednak już wiem co odpowie mój mąż, że pod górkę, że za gorąco, że już tyle km przeszliśmy i jeszcze drugie tyle przed nami, że znów będę narzekać (tak, ja- bo pod górkę nie dam rady). Odpuszczam, nawet nie próbuję pytać i teraz jestem zła na siebie. Patrząc na google to jakieś 600 - 700 metrów.



No trudno, następnym razem. Teraz zajadamy batoniki, moczymy nogi i ... robimy zdjęcia tego co przed nami









Ach...

Najchętniej zostałabym tu na zawsze.

A jeśli kogoś stać to może zostać. Za naszymi plecami jest takie for sale





Domek brzydki ale byłabym skłonna do poświęcenia i zamieszkania w nim

W końcu przychodzi czas na nas. Wstajemy niechętnie i powoli wracamy, podziwiając otaczające nas piękno. Takich kolorów jeszcze nie widzieliśmy

12.06.2017 Dzień 10

Przechodzimy na drugą stronę zatoki Muline zyskuje miano mojej ulubionej na wyspie Chociaż to pewnie spora zasługa słońca i pogody. Do zdjęć trafiła się idealna z cudownym niebem.












Trafiamy jeszcze na plażę Muline








i po chwili żegnamy się z miejscowością.

12.06.2017 Dzień 10

Podążając Put Skrače kierujemy się do kolejnego kościółka/kapliczki.
Po drodze mijamy sporo nowych budynków.













Tu znów mam stare, naprzeciw którego powstaje nowe, dość bogate.



Po drodze minęliśmy kilka ekip budowlanych, z każdej strony dochodzą do nas odgłosy młotków, wiertarek itd. Sporo się tutaj buduje a co kawałek pojawiają się informacje o sprzedaży działek i domów, zwłaszcza agencji bodulo.hr, która działa na obu wyspach. Ja również bardzo chętnie zawarłabym z nimi kiedyś umowę

W końcu odbijamy w leśną ścieżkę, zostawiając hałas za sobą i docieramy do kościółka Svih Svetih.




A stąd ruszamy ku niebieskiemu.