Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

Kościół San Giuliano zbudowany w latach 1739-1751 naprzeciwko ex-kolegium jezuitów. Ładna wypukła fasada zbudowana wg projektu Vaccariniego - do wnętrza nie weszliśmy.









Widok na Via Gesuiti…





Jakiś dziedziniec…



Via Antonino di Sangiuliano (widok w kierunku wschodnim)…

Kościół San Camillo ai Crociferi przy dawnym konwencie Ojców Kamilianów (Convento dei Padri Crociferi)… Świątynia została zbudowana w latach 1771-1780 wg projektu Francesco Battaglia (prace rozpoczęto jednak już wcześniej, w 1723 pod kierunkiem innego architekta). Do tego kościoła nie mieliśmy szans na wejście, nawet jeśli akurat mielibyśmy na to ochotę.







Via Crociferi zamyka Villa Cerami - dawna rezydencja rodziny Cerami, zbudowana kilka lat po trzęsieniu ziemi 1693. W 1881 r. gościł tu król Umberto z królową Małgorzatą. Od 1957 właścicielem obiektu jest katański uniwersytet, mieści się tu wydział prawa. Można zwiedzać tylko ładny dziedziniec, na który wchodzi się przez monumentalną bramę…











Widok w kierunku kościoła Sant’ Agata al Carcere…

Via Cerami i Via Giuseppe Auletta doszliśmy do Via Santa Maddalena.

Widok na dawny kościół della Purità zbudowany w 1787-1789 jako część większego kompleksu dla ubogich młodych kobiet, obecnie audytorium uniwersyteckiego wydziału prawa.



Kościół Sant’Agata la Vetere przy Piazza Sant’Agata Vetere…



Niewielkie sanktuarium powstało w 264 r. w miejscu męczeńskiej śmierci św. Agaty, 12 lat po tym wydarzeniu. Sanktuarium to zastąpiono (około 380-430 r.) kościółkiem ufundowanym na ruinach pałacu pretorianów. Była to pierwsza katańska katedra, powiększona w latach 776-780 . Początkowo, przez pięć wieków, przechowywano tu relikwie św. Agaty (potem, latach 975-1040, znajdowały się one w Hagia Sofia w Konstantynopolu, zabrane tam na zlecenie bizantyjskiego cesarza Michała IV). Kościół został zniszczony przez trzęsienie ziemi 1693 r., ocalała jedynie krypta z czasów prześladowań chrześcijan, obecnie jest tam małe muzeum poświęcone św. Agacie. Odbudowa świątyni w 1772 r. oraz po trzęsieniu ziemi z 1990 r.

Idąc Via Maddalena doszliśmy do klasztoru i kościoła św. Dominika…
Pierwotnie Dominikanie mieli klasztor i kościół w innym miejscu (w XIII-XIV w. niedaleko Castello Ursino, następnie po 1405 r. w pobliżu obecnej Via Rotonda), po trzęsieniu ziemi 1693 w obecnej lokalizacji.



No i tu powinniśmy skręcić w prawo, ale poszliśmy dalej prosto, do dużego rozgałęzienia ulic przy pd. skraju Villa Bellini. Wyszła więc nam bezsensowna pętelka (jedna z wielu tego dnia ), przez Via Santa Maria la Grande do Via Cappuccini, którą doszliśmy do Piazza Stesicoro.

Piazza Stesicoro to jeden z głównych placów zabytkowego centrum Katanii, otoczony jest ładnymi pałacami.
Największy z nich to Palazzo Tezzano –dawny szpital św. Marka. Budowę rozpoczęto w 1709 r. na koszt medyka – hrabiego Niccolò Tezzano (na należącym do niego gruncie), wg projektu Alonzo Di Benedetto.
Szpital San Marco działał tu od około 1720 r. Z powodu problemów finansowych, w 1837 r. część pomieszczeń wynajęto ma archiwum stanu cywilnego, kilka lat później umiejscowiły się tam kolejne urzędy, ostatecznie w latach 1878-1880 szpital przeniesiono w inne miejsce, zmieniła się też nazwa szpitala (z San Marco na Vittorio Emanuele II).



Centrum placu zajmują pozostałości rzymskiego amfiteatru – spod ziemi wydobyto tylko ¼ ogromnej budowli.



Widoczne fragmenty murów stoją kilka metrów poniżej poziomu ulicy, większość amfiteatru skrywa się pod ziemią. Amfiteatr zbudowano na planie elipsy w II w. , prawdopodobnie za panowania cesarza Hadriana.
Mierzył 125 m * 105 m, arena miała wymiary 70 m * 50 m (większa jest tylko w Koloseum), mógł mieścić 45 tysięcy widzów. Prawdopodobnie był nakryty olbrzymim płótnem chroniącym przed słońcem i deszczem. Widownia (zbudowana ze skały wulkanicznej pokrytej marmurem) miała 14 trybun i 32 rzędy miejsc, prowadziło do nich 56 wejść. W amfiteatrze odbywały się naumachie (bitwy morskie), wypełniano go wówczas wodą z antycznego akweduktu.
Przez stulecia materiał z amfiteatru posłużył do budowy wielu domów…
Ostateczne zniszczenie przyniosło trzęsienie ziemi 1693 r.
W XVIII w. książę Biscari rozpoczął wykopaliska, po 2 latach odsłonięto ocalały korytarz i 4 zewnętrzne łuki amfiteatru. W 1904 r. rozpoczęto prace mające odsłonięcie ruin amfiteatru, 3 lata później na otwarciu pojawił się król Wiktor Emanuel III. Po wojnie amfiteatr zaniedbano… Obecnie na teren ruin wchodzi się przez żelazną bramę wstawioną pomiędzy 2 marmurowe kolumny z kapitelami jońskimi.







Na wewnętrznym murze amfiteatru umieszczono inskrypcję poświęconą patronce miasta św. Agacie (“wzniosła Katanię ku Chrystusowi”), którą torturowano tuż obok, w kościele San Biagio – zwanym też Sant’ Agata alla Fornace ( św. Agaty w Piecu).



Zwiedzanie kościoła jest płatne (niewiele, ale i tak odpuściliśmy), w pobliżu ołtarza znajduje się kaplica, można w niej zobaczyć pozostałości pieca, w którym na rozżarzonych węglach torturowano świętą.
Kościół powstał w XVIII w. (po wspomnianym już kilka razy straszliwym trzęsieniu ziemi) wg projektu Antonino Battaglia.





Zoom na postać Belliniego na posągu, po drugiej stronie Piazza Stesicoro, za Via Etnea…

Widok od Via Alessandro Manzoni na kościół Sant’ Agata al Carcere (św. Agaty w Więzieniu) mieszczący się Przy Piazza Santo Carcere. Powstał w miejscu rzymskiego więzienia, w którym przetrzymywano św. Agatę przed śmiercią. W VIII w. stanęła tu kaplica, zastąpiona w XV w. kościołem ufundowanym przez rodzinę Guerrera. Po uszkodzeniach w trzęsieniu ziemi z 1693 r., przebudowa wg projektu Francesco Battaglia.



Via Alessandro Manzoni doszliśmy do Via Antonino di Sangiuliano…









Potem znów Via Crociferi pod kościół San Camillo (ta pętelka to już kompletnie bez sensu była!)…



… przy którym w lewo Via Sant’Elena, następnie Via Montevergine obok kościoła Santa Marta.



Dalej w lewo Via Bambino do Via Gesualdo Clementi , którą w prawo do Piazza Dante.
Zanim zdecydowaliśmy się na oględziny najważniejszego zabytku tej części miasta, przysiedliśmy (konkretnie część ekipy) przy zimnym piwku pod parasolkami jakiejś kafejki naprzeciwko głównego wejścia do benedyktyńskiego kompleksu …



To był jednak błąd , gdyż przez to utraciliśmy możliwość zaglądnięcia w klasztorne zakamarki - jak się okazało , o 13-tej wszystko pozamykano . No cóż, można przecież było to przewidzieć . Na szczęście, do kościoła udało nam się wejść , w ostatnim dosłownie momencie…

Część załogi jednak darowała sobie zwiedzanie całości kościoła, relaksując się w cieniu drzew na schodach wiodących do świątyni, tłumnie zresztą (z powodu tego cienia ) okupowanych przez uniwersytecką młodzież. Na odpoczynek jednak w pełni zasłużyli, gdyż w tym czasie, gdy my chłodziliśmy się piwkiem, oni zdążyli zerknąć do klasztornych wnętrz.

Budowę monumentalnego kościoła San Nicolò l’Arena rozpoczęto w 1687 r. (po wielkiej erupcji Etny z 1669, która zniszczyła poprzednią świątynię), lecz już w 1693 r. miało miejsce silne trzęsienie ziemi. Po terremoto budowę świątyni trzeba było nie tylko ukończyć, ale również odbudować to, co się zniszczyło… Benedyktynom brakowało jednak funduszy, więc dzieła nie sfinalizowano. Na początku XVIII w. wykonano niewielki zakres prac, budowę kopuły zakończono w 1780 r., fasada jednak nie doczekała się realizacji zgodnie z planami, w 1796 r. budowę przerwano definitywnie. Skoro kasy nie miało wystarczyć na wszystko, mnisi ponad ukończenie świątyni przedłożyli luksusy w klasztornych izbach .







Obszerne (długość 105 m, szerokość 48 m, kopuła wysokości 62 m) trzynawowe wnętrze na planie krzyża jest raczej surowe, oświetlone rozproszonym światłem wnikającym przez wysokie okna. W bocznych nawach znajdują się półkoliste kaplice poprzedzone balustradami. Wokół wielkiego ołtarza (ze szlachetnych materiałów) w centrum prezbiterium znajdują się drewniane rzeźbione stalle.
Wspaniałe organy (zbudowane w latach 1755-1767 przez Donateo del Piano z Neapolu, zachwycał się nimi Goethe, gdy odwiedził Katanię w 1787 r.) zostały zniszczone podczas bombardowania 1943, odrestaurowano je w 2004 r.
Na posadzce w transepcie znajduje się zegar słoneczny, w miejscu przebiegu 39-metrowej linii południkowej (meridiany) wytyczonej w latach 1839-1841 przez astronomów – niemieckiego barona Wolfanga Sartoriusa von Waltershausena i Duńczyka Christiana Petersa Flensburg). Zegar wykonał Bertel Thorvaldsen. Przez otwór w kopule na linię pada plamka światła słonecznego wskazująca godzinę. Linię wyłożono marmurem, zaznaczono na niej godziny, dni, miesiące, znaki zodiaku, umieszczono informację na temat dzieła i jego pomysłodawców i relacji między jednostkami miary.

Kościół zwiedza się bezpłatnie, bilecik za 3 euro obowiązuje tylko przy wejściu na dach, na który weszliśmy w czwórkę (reszta wolała schodki na dole, albo piwko ciut dalej).

Pozazdrościć pogody . Nawet Etnę widać .

Fakt, z Etną się udało . Ale widok na nią to dzięki Tobie, Marzenko! Gdybyś nie pokazała widoków z dachu kościoła, zapewne nawet nie pomyślałabym o wejściu na górę.

Katanii nigdy nie za wiele.
Nam budowla San Nicolò l’Arena bardzo się podobała, mocno nietypowa

Etna!

tony montana napisał(a): Nam budowla San Nicolò l’Arena bardzo się podobała

Mnie też, już przy oglądaniu Waszych relacyjnych fotek. Gdy więc Katania stała się realna , wiedziałam że tam muszę dotrzeć

Olbrzymi benedyktyński klasztor św. Mikołaja ( Monastero dei Benedettini di San Nicolò l’Arena) zbudowano w latach 1558-1608, budowlę zmodyfikowano po dwóch trzęsieniach ziemi (1669, 1693). Benedyktyni przenieśli się tu ze stoków Etny (od XII w. mieszkali niedaleko Nicolosi) po wybuchu wulkanu w XVI w. W 1866 r. rząd skonfiskował świątynię i klasztor (zamieniony na wojskowe koszary). Remont klasztoru (poważnie uszkodzonego podczas bombardowania w czasie II wojny światowej) rozpoczęto w 1984 r., kopułę odrestaurowano w latach 1990-2012. Od 1977 r. dawny klasztor jest siedzibą wydziału filozofii i literatury i języków obcych Uniwersytetu Katańskiego.





Zespół budynków ma powierzchnię 320 m * 130 m. Wewnątrz są dwa dziedzińce, ale było już po 13-tej, więc nie mogam tam wejść – chyba że dałoby się przez pomieszczenia uniwersyteckie, ale jakoś nie wpadło mi do głowy, aby spróbować? Klasztor można częściowo zwiedzać bezpłatnie (jeśli przyjdzie się na czas), ja do żadnych pomieszczeń nie zaglądnęłam … Zdjęcia można zobaczyć w relacjach Marzeny i Tony’ego Montany.

Szczegółowe zwiedzenie z przewodnikiem (płatne chyba 6 euro?) nie wchodziło w grę, skoro mieliśmy na Katanię tylko jeden dzień. Tak więc, zabudowania klasztorne jedynie z zewnątrz (nie licząc pokazanej wcześniej jednej fotki zrobionej przez LG, w czasie gdy ja wchłaniałam piwko)…



Ogrodzone wykopaliska na dziedzińcu, zaraz za główną bramą do kompleksu, to pozostałości drogi z czasów rzymskich.

Bardzo ładny kościół a widoki z dachu...

Widoki to się dopiero zaczną, jak opuścimy Katanię . Ale póki co, mamy godzinę mniej więcej 14-tą, więc do wieczora daleko