Słowenia: Alpy Julijskie oraz Kamnisko-Savinjske

Chwilami chmury zbijają się w gęste poduchy.



Zaczynam schodzić. Najpierw ścieżką, którą wszedłem, potem ścinam w prawo do trawersującej Sentiero Goitan.



Chwilami ścieżka wysypana kamykami, gdzie indziej idzie się po trawkach.



Zbliżam się do ostro wciętej Forcella (Przełączka) Mose.



Pojawiają się ubezpiecznia.



Na północ opada wąski żleb, a na południe szersza dolinka.



Za mną turnie Madri dei Camosci.



Także i przez te góry przebiegał front w czasie I Wojny Światowej.



Chmury wyciągają poszczególne plany.



Dochodzę do Forcella Lavinal dell'Orso - na pn.-zach. czeluść ciemnego żlebu, gdzie rzadko docierają promienie słoneczne. Stąd zaczynam schodzić w kierunku pd.-wsch.



Ścieżka opada trawersem ponad dnem doliny i wkrótce otwiera się widok na Campanile di Villago.



Zawieram znajomości z tubylcami.



Schodzę w kierunku Malga Grantagar.



Powoli dzień się kończy. Piękny dzień. Oby następny nie był gorszy.



Więcej fotek pod adresem: http://wfs.cba.pl/Giulie07/Giulie07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

No cóż, znawcą i specjalistą od programowego obrabiania fot to na pewno nie jestem ale "fiolecik" na kilku ostatnich zdjęciach wyjątkowo mi nie leży, więc wybrałam jedno i kazałam programowi automatycznie dobrać kolory. Nie przypuszczam, żebyś celowo zrobił swoje na "fiolecik" widząc ogromną bibliotekę pięknych górskich i nie tylko górskich zdjęć z różnych wątkach.

Lidia K napisał(a):No cóż, znawcą i specjalistą od programowego obrabiania fot to na pewno nie jestem ale "fiolecik" na kilku ostatnich zdjęciach wyjątkowo mi nie leży, więc wybrałam jedno i kazałam programowi automatycznie dobrać kolory. Nie przypuszczam, żebyś celowo zrobił swoje na "fiolecik" widząc ogromną bibliotekę pięknych górskich i nie tylko górskich zdjęć z różnych wątkach.

Też się na tej obróbce nie znam, o czym już miałem okazję wspomnieć na FotoCroClubie. Też więc używam automatycznego doboru kolorów, interweniując ręcznie tylko wtedy, gdy automatyczna propozycja jest zbyt czerwona w swojej wymowie. Może na nadmiar fioletu moje oko nie jest aż tak wrażliwe, jak na nadmiar czerwieni.

Sprawdziłem rzeczoną fotkę jeszcze raz, ale mój GIMP pozostał przy swojej wersji. Popróbowałem trochę ręcznej ingerencji i żeby uzyskać efekt zbliżony do Twojego, musiałem mocno zdjąć mu niebieski. Ba! Bardzo mocno. Wprawdzie wybrane przez Ciebie kolory bardziej mi się podobają, ale mam obawy przed takimi radykalnymi posunięciami. Po prostu - znając swoją bliską zeru wiedzę na temat obróbki - bardziej dowierzam programowi graficznemu, niż sobie. A że można sobie dowolnie kolory pozmieniać - to moich obaw tym bardziej nie rozwiewa.

Zrobiłem jeszcze jeden eksperyment. Wziąłem fotkę po Twojej obróbce i pozwoliłem GIMPowi na niej podziałać. Zrobił ją trochę bardziej niebieską (czyli poszedł w kierunku tego fioletu) i w efekcie uzyskałem coś pośredniego między tym, co ja wystawiłem, a Twoją wersją.

Nie wiem, może ten GIMP przechodzi - podobnie jak Picasso - jakąś kolorową fazę.

Mógłbym przerobić te kolory, ale... co z tego wyjdzie?..

I jeszcze jedna ciekawostka. Zauważyłaś, że ta fotka po Twojej obróbce jest prawie trzykrotnie większa niż przed? Cóż ten program jej tam podokładał
Chętnie bym posłuchał fachowców i może czegoś się przy okazji nauczył.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Też jestem ciekawa opinii fachowców.
Faktycznie w GIMpie trzeba odjąć niebieskiego aż 60, ale to właśnie dlatego, że bardzo intensywnie zabarwione jest zdjęcie.

Co do zwiększenia objętości - hmm nie wiem dlaczego, nie zwiększałam ostrości, może program odzyskał objętość z kompresji jpg, a ja zapisałam na 99% kompresji.

Co do ingerencji i obróbkę zdjęć - mam podobne zdanie do Ciebie - wolę zdjęcia jak najbliższe oryginałowi - w tym wypadku górskiemu widokowi. Jednak czasami automatyczny balans bieli mocno psuje zdjęcia. Tak mi się wydaje w tym wypadku.

Lidia K napisał(a):Też jestem ciekawa opinii fachowców.
Faktycznie w GIMpie trzeba odjąć niebieskiego aż 60, ale to właśnie dlatego, że bardzo intensywnie zabarwione jest zdjęcie.

No... to odważyłem się na taką radykalną ręczną ingerencję i pozjeżdżałem do wielkości między 60 a 80.
Wydaje mi się, że wygląda teraz lepiej. Sam bym się na to nie odważył bo nigdy nie twierdzę, że coś wiem lepiej, jeśli nie jestem tego pewien. Ale z Twoim poparciem, to mi żaden GIMP nie straszny.

Lidia K napisał(a):Co do zwiększenia objętości - hmm nie wiem dlaczego, nie zwiększałam ostrości, może program odzyskał objętość z kompresji jpg, a ja zapisałam na 99% kompresji.

To pewnie to. Ja zwykle daję 80%.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Właśnie dlatego żeby uniknąć przebarwiania zdjęć i urabiania ich na modłę jakiegoś programu (każdy ma swoją charakterystykę, można przy wprawie rozpoznać pewne cechy charakterystyczne po obróbce) stosuje się zapis oryginalny (na surowo prosto z aparatu) czyli RAW....

W darmowych programach do wywoływania RAWów też są narzędzia do korekty kanałów barw oraz inne wpływające na WB i "temperaturę kolorów" zdjęcia.
RAW Therapee czy np. RAW Shooter).

Wojtku, ta fota z wyłaniającymi się z chmur profilami trzech skalnych grani jest znakomita!

Fatamorgana napisał(a):Właśnie dlatego żeby uniknąć przebarwiania zdjęć i urabiania ich na modłę jakiegoś programu (każdy ma swoją charakterystykę, można przy wprawie rozpoznać pewne cechy charakterystyczne po obróbce) stosuje się zapis oryginalny (na surowo prosto z aparatu) czyli RAW....

Niestety, moje oba fotopstrykacze (ze względu na awaryjność jednego, musiałem nabyć jeszcze innego) są pozbawione takich możliwości. Tylko JPG.

Fatamorgana napisał(a):Wojtku, ta fota z wyłaniającymi się z chmur profilami trzech skalnych grani jest znakomita!

Dzięki. Też mi się bardzo podoba.
Wszystko kwestia szczęścia - tu mi akurat dopisalo.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Po dotarciu do samochodu, zjechałem do szosy, nią na przełęcz Sella Nevea, skąd boczną drogą podjechałem do Pecol na Altipiano del Montasio. Na rozległym parkingu stoi tylko kilka wozów - dobre miejsce na nocleg.
Następnego dnia startuję o świcie. Mój pierwszy cel: Jof di Montasio.



Przechodzę blisko rifuggio (schronisko) di Brazza i kieruję się do Forcella (przełączka) dei Disteis, zbliżając się do idącej przede mną grupki Słoweńców. Z przełączki spojrzenie w głęboką i wąską dolinkę Clapadorie.



Na południu - Prestreljenik i Canin.



Towarzystwo koziorożców w dalszej drodze.



Na wprost - Jof di Montasio.



Pierwsze ubezpieczenia i klamry.



A dalej Scala Pipan - drabina, z której słynie Jof di Montasio.



Stopniowo otwiera się widok na zachód.



Ostatnie metry do grani, którą osiągam na Forca Verde.



Na pierwszym planie - Cima Verde we wschodniej grani.



Teraz już szybko - wspólnie ze Słoweńcami - docieram na wierzchołek.







Następny turysta na podszczytowej grani.



Rozpoczynam drogę zejściową - najpierw muszę się cofnąć do podnóża, a więc tym razem drabinami w dół, ale najpierw jeszcze rzut oka na północ.



Drabina w całej swojej okazałości.



Tu żegnam poranną drogę dojściową i kieruję się na wschód.

Więcej fotek pod adresem: http://wfs.cba.pl/Giulie07/Giulie07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Witam!

Wojtek! Niesamowity masz ten kask, gdzieś już pokazywałeś zdjęcie ale chyba z tylko profilu... .
Zwróciłem uwagę, gdyż muszę kupić sobie taki do pracy (wspominałem Ci kiedyś o kominach) a teraz wszyskie modele Petzla czy Mammuta są na to samo kopyto.
Można jeszcze dostać podobny model? Z tego co pamiętam ten Twój jest z Czech.

Pozdrawiam
Mariusz.

Interseal napisał(a):Można jeszcze dostać podobny model? Z tego co pamiętam ten Twój jest z Czech.

Ha! Kupiłem go w Brnie, ale to było... wieki temu. Gdzieś tak około roku 1977 kompletowałem sprzęt do wspinaczki, a w Polsce wtedy nie było niczego. Czesi zawsze nas wyprzedzali.
Musiałbyś wejść na strony internetowe kilku producentów czy dystrybutorów i przeglądnąć oferty.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Z 1977 roku... uuuu... robi wrażenie.

Podobnie jak drabina Scala Pipan. Jestem zielony więc zadam podstawowe pytanie, czy idąc po drabince byłeś wpięty w linę?
Ile czasu zajmuje Ci przełożenie karabinków pomiedzy kolejnymi odcinkami liny?

Pozdrawiam

Interseal napisał(a):Jestem zielony więc zadam podstawowe pytanie, czy idąc po drabince byłeś wpięty w linę?
Ile czasu zajmuje Ci przełożenie karabinków pomiedzy kolejnymi odcinkami liny?

To jest tak: lina służy do tego, by się w nią wpinać. Tyle teoria.
Praktyka jest taka, że każdy robi to, co uważa za stosowne. Widziałem kiedyś na którejś drabince w Dolomitach, że ktoś się wpinał po kolei do każdego szczebla. Wyobrażasz sobie, jaki zator to potrafi spowodować?

Czy ja się tam wtedy wpinałem?.. Nie pamiętam.
Drabina ma różne nachylenie na kolejnych odcinkach. Nie przypuszczam, żebym się wpinał na tych mniej pionowych, ale głowy nie dam - często na ocenę aktualnej konieczności asekuracji ma wpływ wiele czynników, w tym również chwilowe samopoczucie.

Przyznaję szczerze, że nie stosuję się ściśle do zasad pełnej asekuracji, ale nie jest to przykład do naśladowania. Bardzo często idę, używając tylko jednego karabinka (a fe!) - co mi już kiedyś wypomniano, łapiąc mnie na fragmencie opisu: "niby nie jest bardzo trudno, ale czuję się na tyle niepewnie, że wpinam drugi karabinek".
Tak więc, mnie przepięcie zajmuje kilka sekund, ale znam przypadki spędzania przy kolejnych hakach po pół minuty. Widziałem jednak też ludzi przepinajacych po dwa karabinki w takim samym czasie, jak ja przepinam jeden.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Franz napisał(a):Praktyka jest taka, że każdy robi to, co uważa za stosowne. Widziałem kiedyś na którejś drabince w Dolomitach, że ktoś się wpinał po kolei do każdego szczebla. Wyobrażasz sobie, jaki zator to potrafi spowodować?

Wyobrażam. Co prawda zatoru nie było, gdyż był to komin przemysłowy, a ja poszedłem przodem, ale przedstawiciel jednej z firm branży "chemia budowlana" wchodził tą metodą i trochę to trwało. Zresztą jako jedyny z nas zdecydował się na asekurację, a w tamtym przypadku innej możliwości nie miał. To znaczy miał... ale jako bardziej teoretyk niż praktyk, nie będę się mądrzył.

Franz napisał(a):... często na ocenę aktualnej konieczności asekuracji ma wpływ wiele czynników, w tym również chwilowe samopoczucie.

Czyli jak w życiu. Raz "z" raz "bez".

Franz napisał(a):Tak więc, mnie przepięcie zajmuje kilka sekund, ale znam przypadki spędzania przy kolejnych hakach po pół minuty. Widziałem jednak też ludzi przepinajacych po dwa karabinki w takim samym czasie, jak ja przepinam jeden.

Pytałem, gdyż wydaje się że to dość czasochłonna i wybijająca z tempa czynność, szczególnie gdy odcinki są krótkie.

Patrzyłem ostatnio w sklepie na kilka zestawów do ferrat i zdziwiły mnie lonże z zakręcanymi karabinkami...

Dzięki i pozdrawiam.
Interseal M.

Interseal napisał(a):Pytałem, gdyż wydaje się że to dość czasochłonna i wybijająca z tempa czynność, szczególnie gdy odcinki są krótkie.

Pamiętam, jak w Brencie rezygnowałem na długich odcinkach z asekuracji z uwagi na to, że haki były montowane mniej więcej co metr.

Interseal napisał(a):Patrzyłem ostatnio w sklepie na kilka zestawów do ferrat i zdziwiły mnie lonże z zakręcanymi karabinkami...

A to już wykracza poza ramy mojej wyobraźni...

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Interseal napisał(a):Patrzyłem ostatnio w sklepie na kilka zestawów do ferrat i zdziwiły mnie lonże z zakręcanymi karabinkami...

Karabinek zakręcany (osobisty) uważany jest za najbezpieczniejszy, bo zapobiega wypięciu z liny przy poprzecznym wykręcaniu o linę, bądź pręty, krawędzie kamieni, skał itd.
Jest to oczywiście prawda, tyle że dotyczy ona raczej rzeczywistego wspinania niż chodzenia po ferratach, choć na tych najtrudniejszych może się przydawać.
Jednak moim zdaniem, bardziej chodzi tu o sprzedanie "świętego spokoju", czyli przekonanie, że kupujemy zestaw dający najwyższe gwarancje bezpieczeństwa. Tylko że one tak naprawde zależą nie tyle od sprzętu, co od człowieka, a że w ostatnich latach na ferraty porywa się coraz więcej amatorów dla adrenaliny a nie wysokogórskiej przygody, więc i w sprzedaży pojawiły się zestawy dla bardziej bojaźliwych/ mniej obytych.