Słowenia: Alpy Julijskie oraz Kamnisko-Savinjske

Wchodzę na sentiero attrezzato (ścieżka ubezpieczona) Leva.



Prowadzi ona czasami po kamiennych półkach.



Czasem lekko piarżystych.



Ale zawsze - niezbyt szerokich.



Przewija się przez kolejne kanty.



Trawersuje zachodnie ściany Modeon del Montasio.



Wspaniały widok otwiera sie z poszczególnych szczerbin w grani.



Nie wszyscy potrzebują ubezpieczonych ścieżek.



Ale ci dwunożni - owszem.



Za szczerbiną szczerbina.



W kolejnej dobrze widać Jof Fuart - szczyt odwiedzony poprzedniego dnia.



Miło również spojrzeć w dół.



Julijski sfinks? Czy Miss Giulie?..



Czasem drabinka nieco chybotliwa.



Uwaga - strażnik!



Oraz jego świta.



Spojrzenie na świat z wykutego tunelu.



I już wdrapuję się na Cima di Terrarossa. Za mną Modeon del Montasio.



A w przedzie Foronon del Buinz.



Dodatkowe fotki pod adresem: http://wfs.cba.pl/Giulie07/Giulie07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Zaiste, wspaniały świat turni, baszt i ścian czeka na człeka w tym masywie.
Wojtku, z jakiego przewodnika korzystałeś w tej mało znanej u nas grupie?

Fatamorgana napisał(a):Wojtku, z jakiego przewodnika korzystałeś w tej mało znanej u nas grupie?

Tylko mapa całych Alp Julijskich wydawnictwa Freytag & Berndt i ściągnięte z netu krótkie informacje na temat niektórych tras.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Z Cimy di Terrarossa wracam do głównej ścieżki. Po chwili rozstaje i bardziej uczęszczany szlak schodzi w kierunku rifugio di Brazza, a ja kontynuuję moją trasę wzdłuż głównej grani.



Szlak trawersuje południowe stoki Cima Gambon, po czym kieruje się w stronę szerokiej przełęczy. Tu również umocnienia z czasów wojny.



Jestem na Forca de Lis Sieris. Zastanawiam się, którędy trasa poprowadzi mnie w te skały.



Jof Fuart widziany z siodła przełęczy.



Na północy dolina Valbruna.



Za mną Cima di Terrarossa i Cima Gambon.



Tym razem skrzydlaty tubylec mnie uważnie obserwuje.



Trudniejsze fragmenty podejścia są ubezpieczone, ale skała mocna i chwytów nie brakuje.



Zbliżenie na wierzchołek Jof Fuart.



Kolejny łatwy trawers.



Krótka wspinaczka i staję na Foronon del Buinz.



Od południa podchodzi coraz więcej chmur.



Ale północ jeszcze czysta.



Do doliny Valbruna grań obrywa się kilkusetmetrowymi ścianami.



Za mną morze gór.



A na południe, w stronę Canale di Raccolana, odchodzą kolejne boczne granie, poprzedzielane żlebami i wąskimi dolinami.



Dodatkowe fotki pod adresem: http://wfs.cba.pl/Giulie07/Giulie07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Brak mi emotów, aby wyrazić co czuję...

Fatamorgana napisał(a):Brak mi emotów, aby wyrazić co czuję...

Jeśli chciałeś mnie zbluzgać, to cieszę się, że brakło Ci emotków.

Na początku, do prezentacji tras na cromaniackim forum korzystałem wyłącznie z fotek, zamieszczonych uprzednio na moich stronkach w necie.
Teraz przeglądam i odkurzam stare zasoby i znajduję sporo takich, które nie doczekały się dotąd światła dziennego. Więc zarządziłem ponowną selekcję - nie tak ostrą, jak przy umieszczaniu na stronkach - ale i tak staram się tu nie szarżować z ich ilością.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Przede mną teraz boczna grań, zakończona mało wyróżniającym się wierzchołkiem - Punta Plagnis. Za nią rejony poznane w czasie wycieczki na Jof Fuart.



Grań ta jest ostra jak żyleta.



Dojście nie jest trywialne. Zaczyna się najtrudniejszy odcinek całej trasy.



Stopnie są niezbyt wielkie a powietrza pod stopami sporo.



Docieram na szczerbinę w grani.



Czeka mnie za chwilę wąski, ale łatwy trawers południowo-zachodnią
ścianą.



Gdy osiągam grań, dobrze widać jej żyletowatość.



Chwilę granią, potem znów trawersem.



Aż docieram na koniec grani i przewijam się o 180 stopni na jej północno-wschodnią ścianę.



Jeszcze trochę tego trawersu i zaczyna się schodzenie w dolinę.



Już można zajrzeć w Forcella Lavinal dell'Orso.



Dochodzę do krótkiego fragmentu, którym schodziłem z Jof Fuart.



Po rozstaniu z moimi śladami, kieruję się na południe na Passo degli Scalini.



Po drugiej stronie Canale di Raccolana przed zasłonięciem chmurami broni się Prestreljenik. Wkrótce zapoznam się z nim bliżej.



Dzień się kończy, ale teraz przede mną już łatwy powrót do samochodu, zostawionego na hali Pecol.



Dodatkowe fotki pod adresem: http://wfs.cba.pl/Giulie07/Giulie07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Wracam do Słowenii, a dokładniej na granicę słoweńsko-włoską. Kolejne dwa cele, to Canin (Visoki Kanin) oraz Prestreljenik, a właściwie jego okno, dobrze widoczne z daleka.
Canin jest najstarszą, wymienioną z nazwy, górą Alp Julijskich - wzmianka o tej górze ukazała się już w roku 1070. O ile w języku włoskim jego nazwa oznacza Psią Górę, to etymologia słoweńska wyprowadza ją od zniekształconego słowa "kamen" bądź "kamin" (komin).

Z Sella Nevea wyjeżdżam kolejką w pobliże rifugio (schronisko) Gilberti.



Ruszam na zachód szlakiem 632. Za mną Prestreljenik ze swoim oknem.



Rifugio Gilbertio pozostaje w tyle.



Widzę grupę wędrowców na zacienionym jeszcze trawersie.



Zbliżenie na Pico di Carnizza (Vrh Krnice) w pn.-zach. grani Kanina.



Przechodzę i ja ten trawers, mijam zakręt i przede mną północna ściana Kaninu. Gdzieś tam jest moja droga...



Wchodzę na krasowy płaskowyż, za którym widać góry z poprzednich wycieczek.



Zbliżenie na Jof di Montasio.



Będzie trochę podejścia po piargach.



Krasowa "pułapka na mastodonty".



Podchodzę pod same ściany.



Mały lodowczyk Ghiacciao del Canin nie stanowi większego utrudnienia.



Podchodzę w cieniu północnej ściany Monte Canin spoglądając z tęsknotą na słoneczny świat.



Mijam kolejne zapadlisko krasowe.



I docieram pod ferratę Julia.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Zakładam sprzęt do autoasekuracji i ruszam.



Dwóch Włochów jest tuż przede mną. Pierwszy przeszedł właśnie rysę, do której przymierza się drugi z nich.



Rysa kończy się krótkim kominkiem.



Z pomocą klamer ferrata wyprowadza na otwartą ścianę.



Wyżej nadal bardzo stromo, ale teren łatwiejszy.



W dole zostaje plateau, w dali Jof di Montasio.



Łagodniejszy odcinek trasy.



Grań tuż nade mną.



Ostatnie metry wspinaczki.



Widać już wylot naturalnego, pionowego tunelu skalnego na lewo od ferraty.

Widok na północ.





Przechodzę na słoweńską stronę granicy.



Rozległy płaskowyż krasowy po południowej, słoweńskiej stronie.



W dali Prestreljenik.



A tuż nade mną wierzchołek Monte Canin (Visoki Kanin).



Krótkie podejście na szczyt.





I teraz już widoki z wierzchołka.







Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Naturalny komin robi wrażenie. Czy można, że tak powiem zajrzeć do wnętrza? Głęboki jest? Trudno też mi sobie wyobrazić rozmiar wlotu, nie ma do czego porównać.

Wydawało mi się, że po tylu dziesiątkach zdjęć, które zamieściłeś, już trochę się przyzwyczaiłem, okrzepłem i nie powinny one wywierać takich wrażeń jak kilka miesięcy temu... jednak nie.
Rysa, kominek a w szczególności pionowy tunel i widoki ze sczytu zrobiły swoje.

Pozdrawiam
Interseal M.

Interseal napisał(a):Naturalny komin robi wrażenie. Czy można, że tak powiem zajrzeć do wnętrza? Głęboki jest? Trudno też mi sobie wyobrazić rozmiar wlotu, nie ma do czego porównać.

Można, oczywiście.
Gdybym po wejściu na Canin miał pójść w inną stronę, na pewno najpierw zajrzałbym kominowi w gardło. Ale, że tamtędy poprowadzi mój dalszy trop, więc w następnym odcinku wspomnień zajrzymy sobie doń razem. Może da się też jakoś ocenić jego rozmiary.

Interseal napisał(a):Wydawało mi się, że po tylu dziesiątkach zdjęć, które zamieściłeś, już trochę się przyzwyczaiłem, okrzepłem i nie powinny one wywierać takich wrażeń jak kilka miesięcy temu... jednak nie.
Rysa, kominek a w szczególności pionowy tunel i widoki ze sczytu zrobiły swoje.

Mam cichą nadzieję, że nie zobojętniejesz zbyt szybko.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Franz napisał(a):(...)



Pozdrawiam,
Wojtek Franz

A tu masz rękę ładnie obtartą ...
Dobrze widzę?
Zdjęcia zapierają dech!

mutiaq napisał(a):A tu masz rękę ładnie obtartą ...
Dobrze widzę?

Dobrze widzisz, Mutiaczqu. Masz sokoli wzrok.
Na tych najtrudniejszych ferratach, po kilku godzinach ostrej walki ręce potrafią omdlewać. Żeby trochę oszczędzać muskuły (ktore w moim wydaniu nie są specjalnie imponujące), zdarza mi się podczas przepinania karabinka - czyli wtedy, gdy muszę zawisnąć na jednej ręce - że przytrzymuję stalową linę niejako pod pachą. To co właśnie dostrzegłaś, to ślady tej działalności.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Gdy schodzę ze szczytu i zbliżam się do miejsca, gdzie kończy się ferrata Julia, akurat ktoś ją kończy.



Przede mną graniczny grzbiet z widoczną ścieżką pod skałami.



Staję nad pionowym tunelem skalnym.



Poniżej widać jego dolny wylot.



A za tamtą krawędzią biegnie trasa ferraty.



Visoki Kanin.



Zanim dojdę do piargu, jeszcze krótki spacer po grani.





Krasowy płaskowyż po słoweńskiej stronie.



Monte Canin zostaje w tyle.