RUMUNIA - tego się nie spodziewałem

Mikeee napisał(a): Jednakże zwykłe samochody 2WD też dadzą radę.

Nas niestety droga pokonała w jednym miejscu i plany Retezatowe przepadły . Niestety nie nie wskazuje na to, żebyśmy mieli ponowić kiedyś próbę dotarcia (a tak sobie obiecywaliśmy!)... Fajnie więc oglądać te góry okiem Twoim czy Wojtka

Skoro Mikeee nadaje to siadam i czekam na cdn....

Mikeee napisał(a):Mija miesiąc

I dopiero teraz piszesz

Mikeee napisał(a):jeziorko Peleaga

Bardzo malowniczo

Mikeee napisał(a): W planie, wczesnym rankiem jest wejście na drugi szczyt Rumunii - Negoiu... cdn

Chyba trudniejsze?

w myśl tytułu... nie spodziewałem się, że będzie taki atrakcyjny weekendzik,
góry przypominają bardzo pasmo Durmitoru w okolicy Trsy, a z tymi jeziorami bardzo malownicze

Mikeee napisał(a):W Rumunii, odcinek drogi Oradea-Deva to w dalszym ciągu totalna masakra.

To tylko potwierdzenie, że słusznie tutaj odradzono mi ten odcinek w drodze do Pitesti, ale jadąc w kierunku masywu Retezat, alternatywy raczej nie miałeś.

Mikeee napisał(a):W zeszłym roku nie starczyło mi czasu na zamek Korwinów w Hunedoarze (Castelul Corvinilor) ...

W tym roku nie starczyło nam czasu na kilka miejsc, ale od czego są powroty.

Witam po przerwie.

Franz napisał(a):Krzyżują się nam szlaki...

ja dopiero zacząłem budować pajęczynę szlaków. Ty natomiast, siedzisz już na bardzo gęstej

dangol napisał(a):

Mikeee napisał(a): Jednakże zwykłe samochody 2WD też dadzą radę.

Nas niestety droga pokonała w jednym miejscu i plany Retezatowe przepadły . Niestety nie nie wskazuje na to, żebyśmy mieli ponowić kiedyś próbę dotarcia (a tak sobie obiecywaliśmy!)... Fajnie więc oglądać te góry okiem Twoim czy Wojtka

doskonale pamiętam, że musieliście Waszym Volvo się wycofać w pewnym momencie - nawet zdjęcia pokazałaś tej drogi. Dlatego zabierając się za nią spodziewałem się większych trudności, ale nie wyglądało to już tak źle. Od tego czasu poprawili na tyle, że - co prawda z biedą - ale jest przejezdna dla zwykłych samochodów.

21monika napisał(a):Skoro Mikeee nadaje to siadam i czekam na cdn....

miło Cię widzieć. Z tego co się orientuję, mimo przymiarek jednak nie pojechaliście do Rumunii w tym roku?

maslinka napisał(a):Gratuluję zdobycia szczytu!

Przepiękne krajobrazy, przestrzenie... Cudnie!

Widzę, że jesteś pracowity - nadajesz równolegle w dwóch wątkach

Dziękuję Agnieszka
Tu w rumuńskim wątku, to tylko krótka wrzutka, z niepełnych 3 dni wyjazdu, więc nie zaburzy mi to harmonii prowadzenia rajdowej relacji. Poza tym jakoś spać po nocach ostatnio nie potrafię
Jako miłośniczce gór, gorąco polecam Ci kiedyś wypad w te strony. Jest naprawdę pięknie i spokojnie - można się w pełni na tutejszych szlakach zrelaksować i przy okazji odwiedzić piękne monastyry i zamki...

marze_na napisał(a):

Mikeee napisał(a):Mija miesiąc

I dopiero teraz piszesz

dopiero teraz znalazłem trochę wolnego czasu pomiędzy opisywaniem sardyńskich plaż. Także JA jadę już na 2 fronty

marze_na napisał(a):

Mikeee napisał(a): W planie, wczesnym rankiem jest wejście na drugi szczyt Rumunii - Negoiu... cdn

Chyba trudniejsze?

myślę, że tak

te kiero napisał(a):w myśl tytułu... nie spodziewałem się, że będzie taki atrakcyjny weekendzik,
góry przypominają bardzo pasmo Durmitoru w okolicy Trsy, a z tymi jeziorami bardzo malownicze

to był już dużo wcześniej zaplanowany weekendzik. Obawa dotyczyła jedynie pogody. Można powiedzieć, że w połowie się sprawdziła
Byłem w Durmitorze i rzeczywiście jest podobieństwo

walp napisał(a):

Mikeee napisał(a):W Rumunii, odcinek drogi Oradea-Deva to w dalszym ciągu totalna masakra.

To tylko potwierdzenie, że słusznie tutaj odradzono mi ten odcinek w drodze do Pitesti, ale jadąc w kierunku masywu Retezat, alternatywy raczej nie miałeś.

Cześć Waldek
miałem wrażenie, że jakość tej drogi jest jeszcze gorsza niż w ubiegłym roku Więcej wahadeł i zwężeń, ale nie widać postępów

pozdrawiam,
Michał

Mikeee napisał(a):

21monika napisał(a):Skoro Mikeee nadaje to siadam i czekam na cdn....

miło Cię widzieć. Z tego co się orientuję, mimo przymiarek jednak nie pojechaliście do Rumunii w tym roku?

pozdrawiam,
Michał

Noooo właśnie nigdy więcej z ekipą człek się ulitował, i ponownie była Chorwacja, ale Rumunia czeka i się doczeka.

pozdrawiam
Monika

Wczorajsza trasa



Budzimy się wczesnym rankiem. Okazuje się, że moje kolano nadwyrężone wczoraj na dziurach wyrytych przez dziki dalej dokucza. Może to stanowić pewien problem w kontekście planów wejścia na Negoiu. Zbieramy się powoli, śniadanie, toaleta i wychodzimy szlakiem czerwonego krzyża na główną grań Fogaraszy, uzgadniając, że tam zdecydujemy co robimy dalej. Pogoda nam dzisiaj sprzyja.







Niestety ból nie ustępuje i z żalem musimy odpuścić Negoiu, do którego przymierzam
się od zeszłego roku . Nie chcę przeginać pały z kolanem, więc powtarzamy
moją zeszłoroczną trasę, tylko w drugą stronę.
Idziemy zatem trasą czerwonego paska granią nad tunelem w stronę Koziej Przełęczy.
Widoki po drodze są zachwycające







momentami szlak jest naprawdę niebezpieczny. Trzeba uważać, gdzie się stawia nogę











dokładnie nad tunelem, na grani zainstalowana jest dziwna konstrukcja z rumuńską flagą, która od słońca stała się ...flagą francuską





Na Kozim Szczycie (Varful Caprei) konsumujemy drugie śniadanko podziwiając te
wspaniałe widoki. Ciężko się tym nasycić. Pogoda dzisiaj jest naszym przyjacielem.

Schodzimy na dół i na Koziej Przełęczy się rozdzielamy, Marek idzie sam na Vf
Buteanu, gdzie ja byłem w zeszłym roku, ja sam schodzę do Koziego Jeziorka.







przy Kozim Jeziorku znajduje się pomnik ku czci poległych górołazów



rozkładam się leniwie przy jeziorku, mocząc stopy w przenikliwie zimnej wodzie i obserwując Marka wchodzącego na szczyt. Z tej odległości identyfikuję go tylko po czerwonym plecaku





trzy kozy na jednym ujęciu: Kozi Wierch, Kozia Przełęcz i Kozie Jezioro



Marek ma widoki równie przejrzyste jak ja miałem w zeszłym roku



schodzimy na dół po wschodniej stronie tunelu





zdjęć trasy transfogarskiej mam już sporo, ale nie mogę sobie odmówić kolejnego. Jest pięknie





szybki posiłek i jedziemy w stronę gór Apuseni ok na nocleg, który mamy zarezerwowany



podziwiamy jeszcze panoramę Fogaraszy z daleka

Do naszego pensjonatu - Cabana Cetatile Ponorului docieramy przed 24:00. Około 2 godzin zajmuje nam przejazd lasem odcinkiem 18 km po dziurawej nieutwardzonej drodze, gdzie już prawie godziliśmy się z tym, że będziemy spać w aucie na totalnym zadupiu w środku lasu. Nawigacja oszalała, korzystaliśmy z 3 map, każda pokazywała inaczej. W końcu jednak dotarliśmy. Wokół pensjonatu było totalnie ciemno. Właściciel chyba czekał tylko na nas, bo na placu nie było żadnego samochodu. Czekał na nas i chyba zrezygnowany poszedł już spać, Obudziły go jednak nasze dźwięki i zaspany, z niezadowoloną miną otworzył drzwi, prowadząc nas przy świetle latarki do pokoju. Co prawda uruchomił generator, dzięki czemu mieliśmy światło w pokoju, ale kąpaliśmy się już w lodowatej wodzie

Kołdra też była trochę przykrótkawa



Wypiliśmy po kilka łyków palinki kupionej na szczycie trasy transfogarskiej spod lady i poszliśmy spać.
Rano jedząc śniadanie przyrządzone przez gospodarza, ze smutkiem stwierdzamy, że pogoda dzisiaj nie jest wyjściowa. W nocy padał deszcz, w chwili obecnej siąpi. Jest mokro i wilgotno. Decydujemy, że w takiej sytuacji jedziemy do domu.

pakujemy się do auta i jedziemy poligonowym traktem w stronę cywilizacji. Po drodze napotykamy na drogowskaz wskazujący szlak do miejsca, dla którego tu przyjechaliśmy. Podejmujemy szybka decyzję, że przejdziemy kawałek i zobaczymy dalej. Przebieramy się i zatapiamy się w lesie.





Jest bardzo ślisko i zastanawiamy się, czy to aby na pewno był dobry pomysł. Po pół godzinie docieramy na miejsce. Mimo dżdżystej aury, obiekt wywiera na nas kolosalne wrażenie. To Twierdza Ponoru







chodzimy na dół, aby przyjrzeć się bliżej. Jest mega ślisko...











słychać dobiegający szum wody, ale nie widać strumienia. Jest jednak za ślisko, żeby zejść jeszcze niżej, tym bardziej że kończą się zabezpieczenia. Szlak prowadzi dalej do kolejnych obiektów tej trasy, ale my decydujemy się zawrócić i nie ryzykować dalej. Musimy tu wrócić następnym razem, przy lepszej pogodzie. Na razie tyle nam musi wystarczyć.



Wracamy do auta i udajemy się w kierunku granicy, tym samym kończąc nasz krótki, ale pełen wrażeń wypad w rumuńskie Karpaty.

Oj, szkoda, że kolano z pogodą się rozminęły.
W Padis wróć koniecznie, tam jest mnóstwo bardzo interesujących miejsc - być może pamiętasz je z mojej relacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):W Padis wróć koniecznie, tam jest mnóstwo bardzo interesujących miejsc - być może pamiętasz je z mojej relacji.

wrócę tam na pewno.
to właśnie dzięki Twojej relacji mnie tam poniosło

pozdrawiam,
Michał

Wrześniowy wypad w Góry Rodniańskie

Wyjazdy w rumuńskie Karpaty stały się już naszą coroczną tradycją. Niezdeptane szlaki, dzikość i niezaprzeczalny urok tamtych gór spowodowały, że przynajmniej raz w roku planujemy z Markiem kilkudniowy wyjazd do Rumunii. W zeszłym roku w 3 dni odwiedziliśmy masywy: Retezat, Fogarasze i Apuseni i co prawda zafundowaliśmy sobie spacer różnorodnymi szlakami w różnych pasmach, ale spędziliśmy sporo czasu w samochodzie przemieszczając się między masywami. Dlatego w tym roku zdecydowaliśmy, że wybierzemy jeden masyw i spędzimy tam cały pobyt. Wybór ostatecznie padł na Góry Rodniańskie nazywane również Alpami Rodniańskimi.

Plan "A" obejmował przejście masywu od zachodu z przełęczy Setref na wschód głównym szlakiem pasma, z zejściem na ostatnim etapie na południe do miejscowości Valea Vinului. To grubo ponad 50km marszu po najważniejszych i najwyższych szczytach pasma, potrzebowaliśmy na to 4 pełne dni.

Plan "A"


Musielibyśmy dotrzeć na przełęcz Setref wcześnie rano i wyruszyć na szlak. Niestety sytuacja na drodze do Rumunii spowodowała spore opóźnienie i dotarliśmy na przełęcz ok 13:00. W tym momencie musieliśmy wprowadzić plan "B" zakładający skrócenie naszej trasy. Zamiast do Valea Vinului mieliśmy dotrzeć po 3 dniach na przełęcz Przysłop do Cabana Alpina u Marleny, gdzie spałem 2 lata temu.

Plan "B"



Parkujemy samochód przy restauracji Hanul Tentea na przełęczy, wrzucamy coś na ruszt, pakujemy plecaki na 3 dni i ruszamy w drogę. Pogoda jest świetna, prognoza na najbliższe 2 dni również dobra.







już na samym początku zbaczamy nieopatrznie ze szlaku i nie chcąc się wracać do punktu wyjścia idziemy na przełaj po prostej linii do miejsca gdzie wg mapy znajduje się szlak czerwonego paska.









chcemy dojść najdalej jak się da, dlatego mijamy szczyt Muncelul Raios bokiem idąc dalej. Słońce zaczyna się już powoli kłaniać ku zachodowi...







idzie się bardzo przyjemnie, tylko waga plecaków trochę nam się daje we znaki.

gdy docieramy do przełęczy, na której stoi drewniana altanka, decydujemy się tu spędzić noc. Rozkładamy namiot, wypakowujemy z plecaków posiłek i coś na wzmocnienie i jednocześnie na dobry sen (w Syhocie Marmaroskim kupiliśmy zapas palinki, którą będziemy się konserwować). Rozpalamy ognisko, na którym pieczemy kiełbaski i przy palince spędzamy wieczór w pięknych i rozgwieżdżonych okolicznościach przyrody. Na chwilę podjeżdżają na przełęcz terenówką dwaj leśnicy, którzy idą w las ze strzelbami prosząc tylko żebyśmy kontrolowali ogień. Wracają po 15 minutach i odjeżdżają, a my po jakimś czasie pakujemy się do namiotu spać, bo rano trzeba wstać















cdn