Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Dotarliśmy już niemal do końca miasta, ale zanim pójdziemy na wzgórze wiatrakowe, skręciliśmy w przeciwną stronę do czegoś co chyba jest, albo było, monastyrem, przynajmniej tak wyglądało. Z tego kąta można spoglądnąć na Chorę od wschodu.



Przy okazji zauważyliśmy, że na skałkę jednak komuś udało się dostać .



Może spróbujemy jeszcze wracając .





Koty głodne nie chodzą (to wysypane na stole to sucha karma).









Nie wiem dlaczego, ale zdjęcia monastyru nie mamy, za to wiem dlaczego nie mamy zdjęcia sporego kościoła – trwał jego remont i był obstawiony rusztowaniami i linami.

Tylko takie, już z większej wysokości i z daleka.



Niedaleko monastyru nawet gołębnik się znalazł, i to całkiem niebrzydki.





Pod wzgórzem z wiatrakami jest takie miejsce, gdzie naliczyliśmy (o ile dobrze pamiętam) 23 studnie . Nigdy nie widzieliśmy nic takiego.



Tu za wiele nie widać, ale więcej pokażemy jeszcze innym razem .

Na wzgórze kawałek trzeba podejść ale nie jest to wyczerpująca wspinaczka



A jak się już wejdzie , nie będzie przesadą jeśli powiem że byliśmy autentycznie zauroczeni tym miejscem i widokami. Lubimy wiatraki, to taki jednak cykladzki symbol, co prawda stopień ich zachowania jest różny i ogólnie to często mógłby być lepszy , ale tu nie było powodów do narzekania. A do tego było ich jeszcze tak dużo .

Ten stał chyba najwyżej.



Te z kolei – najniżej



Może oprócz jednego na osobnym wzniesieniu.



Ładnie rządkiem





Widok na Chorę o tej porze dnia jest obłędny .









Tłumy po schodkach nie walą, żadnych ludzi już na skałce nie wypatrzyliśmy



Tam w dole jest port – Katapola.

Wiatrakowa sesja .

O, tam jest jeszcze jeden

Ufffffff, wystarczy , będziemy powoli wracać ale inną drogą.









Jak się ogródek podlewa to i w suchej Grecji są efekty , bardzo ładne kwiaty zauważyliśmy.





Wciąż pusto, raczej nie łudzimy się, że się uda tam wejść.



Sprawdziliśmy, było pozamykane .

Jeszcze parę zdjęć z powrotu do auta.



Dwa różne krzyżyki na kopułkach .





Kolejny podwójny kościół.









Platia





No i to tyle z Chory na dziś, tak się jednak złożyło, że jeszcze tutaj wrócimy…innego dnia.

c.d.n.

longtom napisał(a):

kmichal napisał(a):
... no i od razu zrobiło się przyjemniej...

Poznań nadal jednomyślny

Jak nie...jak TAK...

Małgosiu , Pawle , melduję odrobienie zaległości z Waszej relacji
Greckie kolory na zdjęciach , bezchmurne niebo , ciepło , zupełnie inaczej niż za oknem . . .

A do letniego ciepełka jeszcze tyyyyyyyle czasu . . .



Pozdrawiam
Piotr

... ale ostre tempo narzuciłeś - prawie tak ostre jak te fantastyczne zdjęcia ... ... tak trzymać ... ...
Pozdrawiam.

ajdadi napisał(a):

longtom napisał(a):

kmichal napisał(a):... no i od razu zrobiło się przyjemniej...

Poznań nadal jednomyślny

Jak nie...jak TAK...

Ewidentnie ulegam grupom nacisku... chyba jestem zbyt mało asertywny
Choć w tym wypadku - w słusznej jak sądzę sprawie

piotrf napisał(a):Małgosiu , Pawle , melduję odrobienie zaległości z Waszej relacji
Greckie kolory na zdjęciach , bezchmurne niebo , ciepło , zupełnie inaczej niż za oknem . . .

A do letniego ciepełka jeszcze tyyyyyyyle czasu . . .

Witaj Piotrze, dawno Cię tu nie było
Coś obiło mi się o uszy, że ostatnio pięknie wojażowałeś "naprzeciwko"

Troszkę chmurek się pojawi jeszcze do końca tej relacji (przeszło mikrozałamanie pogody), ale ogólnie jak zawsze dominował błękit .

kmichal napisał(a):... ale ostre tempo narzuciłeś - prawie tak ostre jak te fantastyczne zdjęcia ... ... tak trzymać ... ...

Chyba faktycznie kiepsko u mnie z asertywnością, bo zaraz będzie cd
Ale z tą ostrością to przesadziłeś , akurat tego dnia większość zdjęć z Małgosi aparatu trzeba było wywalić , kilkanaście tylko w poprzednich postach się pojawiło. Poprzedniego dnia wieczorem zabrała się za nocne zdjęcia księżyca no i tak zostało na aparacie ISO 3200 . M.in. dlatego tak długo trwała obróbka i wybieranie .

Pozdrawiam

17 września, sobota c.d.

Czas upływa, a pogoda nadal rewelacyjna , warto zatem kontynuować zwiedzanie wyspy. Wróciwszy do auta udajemy się prosto w dół, czyli niedługą drogą do portu. Nie sposób się jednak nie zatrzymać widząc takie obrazki

Katapola w całej okazałości .

Na spacerek po porcie przyjdzie jeszcze czas , teraz ledwo tam z góry zjechaliśmy, od razu rozpoczynamy mozolną wspinaczkę pod górę (oczywiście za pomocą Luny ). Wąziutka betonowa dróżka z Rachidi wznosi się stromo ponad zatokę, na „przełęczy” beton się kończy. Można stąd zjechać szutrem w dół do osad Lefkes i Agia Thekli i niewielkich plaż w zatoczkach, albo podjechać jeszcze kawałek stromo pod górę do naszego celu. A będzie to trzecie już prehistoryczne i antyczne miasto na Amorgos – Minoa.

Minoa została założona najprawdopodobniej w XI wieku p.n.e. przez osadników przybyłych z wyspy Samos. Poza śladami budownictwa z okresu geometrycznego są tu też pozostałości marmurowej świątyni hellenistycznej z III wieku p.n.e. Miasto było otoczone imponującym murem z bastionami, a na samym szczycie wzgórza znajdowało się sanktuarium. Minoa była zamieszkiwana mniej więcej do III-IV wieku n.e. czyli do czasów rzymskich, kiedy to rozwinęło się osadnictwo w pobliżu obecnego portu.

Widok na zatokę i Rachidi z placyku pod Minoą.





Chora



A nad Chorą – Profitis Ilias (ok.700 m. n.p.m.)



A oto i powód dla którego się tu wybraliśmy - starożytna Minoa.



To co zostało z miasta było kiedyś ogrodzone płotem z bramką, ale widocznie ciekawość odwiedzających spowodowała, że niewiele z tego ogrodzenia pozostało i ruiny są swobodnie dostępne – z czego skorzystaliśmy.





Wszędzie walają się fragmenty porozbijanych starożytnych naczyń , podłoże niemalże jest nimi zasłane, tu widać parę fragmentów na dawnej podstawie kolumny czy rzeźby.

Dawna miejska brama



Zawsze podziwiamy ścisłe spasowanie kamiennych bloków....









Wspomniana świątynia .











Widok na północno-zachodnią część Amorgos, po lewej osada Lefkes.

Byliśmy dłuższą chwilę sami, ale potem dojechała skuterkiem jeszcze jedna para. Małgosi się nie chciało, ja postanowiłem spróbować przejść na drugą stronę wzgórza (była ścieżka bokiem) by zobaczyć co tam jest, przybysze też wpadli na ten pomysł .



Idę i uwieczniam to co widzę by pokazać Małgosi (i Wam ) .





Niedługo ścieżka się skończyła, ewidentnie wydeptana przez po części kozy, po części turystów ciekawych co jest za zakrętem, a po części przez archeologów, którzy także po drugiej (zachodniej) części wzgórza coś tam odkopywali, widać było zarysy jakiegoś budynku. Potem chcąc przejść na samą górę i na drugą stronę trzeba się było poruszać na wyczucie.

Zrobiłem to, widoki na Katapolę przypomniały mi te, które mieliśmy okazję podziwiać rok wcześniej na Sifnos – z monastyru Agios Symeon na port Kamares. Tu chyba były jeszcze bardziej genialne i imponujące .











Zatoczka z plażą Maltezi, kapliczka Agios Panteleimonas.



Xilokeratidi



Plaża miejska w Katapoli.



Rachidi

No to jeszcze tylko wdrapię się na szczyt....



Jest



Przy dużej dozie wyobraźni można tu dostrzec zarysy świątyni .









Widać mnie





Amorgos....









Roślinność tradycyjnie mniej niż skąpa

Zamiast wrócić mniej więcej tą samą drogą naokoło, postanowiłem zejść na skróty, prosto w dół. Nie polecam... baaaaaardzo stromo i osuwające się kamyki z ziemią, wymagało to sporej ostrożności, nawet gdybym nie był w sandałkach . Ale udało mi się nie wywalić.







Tu już prawie zszedłem





Zjedliśmy na widokowym placyku drugie śniadanie i mogliśmy ruszać dalej. Myślę, że warto się tu wybrać, Minoa to całkiem fajne połączenie archeologii z widokami, dwa w 1 .

A na zakończenie, jeszcze widok na plażę w zatoczce Finikes, pod Lefkes. Uznaliśmy, że nie będziemy się telepać szutrówką stromo w dół, i tak by tu się dostać lekko przypaliło mi się sprzęgło przy kapliczce Stavros na przełęczy – choć może i całkiem fajnie tam mogło być.





c.d.n.