Małe i duże bałkańskie podróże :-)

15 września, niedziela

Ledwo słońce pojawiło się nad horyzontem, już mieliśmy towarzystwo , pan przyjechał poczytać sobie książkę na murku obok .





Tak mniej więcej wyglądało nasze miejsce noclegowe na cypelku Mikri Vigla .Pisałem wcześniej, że „do dyspozycji” mieliśmy wielki taras... a tu śniadanie tak po prostu jak zwykle na ziemi? . Nie zgadlibyście dlaczego.... otóż na tarasie sąsiednim mocne spanie urządziła sobie jakaś inna, bezsamochodowa para , tak po prostu na karimatach, w śpiworach . Oczywiście nie chcieliśmy ich budzić i wynieśliśmy się z drugiej strony auta.

Pogoda niezmiennie dopisywała... poranne widoczki:





Śpiące towarzystwo nie miało zamiaru wstawać, ale wątpię by nie obudził ich dźwięk odpalanego silnika. Ruszyliśmy jak zwykle przed 8 – kierunek stolica . Zależało nam by znaleźć się tam w miarę jak najszybciej, by uniknąć zwiedzania w upale. No ale co zrobić, gdy po drodze można jeszcze coś ciekawego zobaczyć .

Choćby takie ładne wiatraki

To wizytówka sporej wioski Tripodes, zwanej też Vivlos, od starożytnej osady o tejże nazwie na której miejscu się znajduje. Zatrzymaliśmy się tu też z powodu monastyru Kimisis Theotokou, do którego, na niedzielne nabożeństwo, właśnie zmierzały tłumy mieszkańców.















Rzut oka w kierunku Paros



Podjechaliśmy w tamtą stronę by zobaczyć ruiny wieży Paleopirgos. Bardziej rzucające się w oczy były jednak wiatraki.



A z wieży została zaledwie jedna ściana

Jedziemy dalej. Nie było trudno trafić do ruin starożytnej świątyni Dionizosa, dojazd dobrze oznakowany, choć droga jakich wiele w tej zupełnie płaskiej, rolniczej części wyspy – wąziutka.

Wejście na teren wykopalisk jest darmowe a pozostałości po świątyni okazały się niezwykle nikłe. Za to sam teren.... obsadzony różną roślinnością i tak zadbany, jak żaden inny który mieliśmy do tej pory okazję oglądać . Pan opiekujący się tym miejscem właśnie rozpoczął (zapewne jak co dzień) rytuał podlewania każdego drzewka, każdego być może własnoręcznie posadzonego krzaczka









Trzeba mieć naprawdę bujną wyobraźnię by zobaczyć w tych resztkach kolumn i kamieni dawną świątynię .



















Tak to wyglądało jakieś 2000 lat temu



Więcej jak pół godziny raczej trudno tu spędzić i oglądać nie bardzo jest co, ale bardzo ujęła nas dbałość o ten zabytek, taka trochę „nie grecka” .

Na parkingu – mechanizm dawnej studni i coraz liczniej zajeżdżające wypożyczone mini autka



Oni przyjeżdżają, my odjeżdżamy. Kurs – bardzo już bliska Stolica

c.d.n.

kulka53 napisał(a):pozostałości po świątyni okazały się niezwykle nikłe. Za to sam teren.... obsadzony różną roślinnością i tak zadbany, jak żaden inny który mieliśmy do tej pory okazję oglądać . Pan opiekujący się tym miejscem właśnie rozpoczął (zapewne jak co dzień) rytuał podlewania każdego drzewka, każdego być może własnoręcznie posadzonego krzaczka

Kult roślinek zastąpił kult Dionizosa...

kulka53 napisał(a):

Pogoda niezmiennie dopisywała... poranne widoczki:

Takie poranne widoczki....a zwłaszcza teraz....pomarzyć fajna rzecz....

Pozdrawiam Adrian

15 września, niedziela c.d.

Spod świątyni Dionizosa do miasta Naxos jest bardzo blisko. Sama stolica nie jest ogromna, ot typowe cykladzkie miasteczko nieco większych rozmiarów niż przeciętne. Przejechaliśmy przez całe by ostatecznie zaparkować po północnej stronie starszej, położonej na niewysokim pagórku części, niedaleko portu. Trafiło się nam bardzo fajne miejsce na auto, w porządnym cieniu... czasu na spacer mamy z pewnością dość sporo.

A zatem zanurzmy się w krętych i wąskich, biało-niebieskich (ale i gdzieniegdzie wielokolorowych) uliczkach









Jak przystało na stolicę wyspy, gdzie współistniały przez wiele wieków dwa wyznania (i nie mam tu na myśli islamu), w Naxos stoją dwie katedry. Ta, u stóp wzgórza, jest prawosławna.

Wędrujemy pod górkę. Mimo wciąż jeszcze porannej pory, słońce porządnie już przypieka.















Na samej górze wznosi się dawna twierdza, siedziba weneckiego władcy wyspy Marko Sanudo.













Czy aby na pewno dobrze trafiliśmy?

Wydaje się że całkiem ok .

Przy tym wejściu znajduje się muzeum. Nawet miałem ochotę wejść, ale Małgosia była innego zdania , tylko popatrzyliśmy przez drzwi.



Wnętrze dawnej twierdzy jest obecnie częścią miasta.









To właśnie tu, na samym szczycie wzgórza, na małym placyku stoi katedra katolicka.











Było otwarte, właśnie skończyła się msza. Weszliśmy do środka, ale nie pozwolono nam robić zdjęć. To, jeszcze zanim dwie starsze panie zorientowały się w naszej obecności

Tuż obok – ruiny pałacu weneckiego władcy.















Schody, schody, schody....































Zdjęć sporo, ale spacer tak naprawdę niedługi – dawna twierdza nie była aż taka duża.

Widoczki na nowsze dzielnice Naxos









Tędy nie da się przejść, wracamy.

Jeszcze parę fotek ze starego Naxos











ICH nie mogłoby zabraknąć



Ten piękniś wyraźnie pozował do zdjęć









I tak zeszliśmy na sam dół.









Zaglądaliśmy do tego kościółka, ale był zamknięty. Starsza kobieta, siedząca przed swoim domem, tuz obok, zawołała nas i powiedziała, że będzie czynny po południu. Po południu my będziemy już daleko stąd droga pani... tak pomyślałem, oczywiście nic nie mówiąc . Ale pani była sympatyczna i wyraźnie chciała sobie pogadać... chciała też, żebym zrobił jej zdjęcie wraz z mężem. Nie ma sprawy



Zamieniliśmy parę zdań w łamanym angielskim, opowiedziałem o naszych greckich wakacjach, o dalszych planach które mamy na ten wrzesień i na kolejne lata . Pani bardzo nas namawiała, żebyśmy koniecznie popłynęli na jej ulubioną, rodzinną wyspę, na Santorini. Popłyniemy miła pani, na pewno popłyniemy

c.d.n.

Całkiem przyjemny spacerek:) Zdjęcia jak zwykle świetne

kulka53 napisał(a):...ot typowe cykladzkie miasteczko...

Te cykladzkie miasteczka, niby wszystkie typowe i podobne, a jakoś spacery ich uliczkami nigdy się nie nudzą.

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Było otwarte, właśnie skończyła się msza. Weszliśmy do środka, ale nie pozwolono nam robić zdjęć. To, jeszcze zanim dwie starsze panie zorientowały się w naszej obecności

Jak to wszystko od miejscowego "widzi mi się" zależy.
W Tripiti też pierwsze zdjęcia w kościele robiłem dyskretnie.
Potem trochę śmielej (bo już przecież coś miałem), a potem panie sprzątające odpowiedziały z uśmiechem na nasze "kalimery" . Na koniec zrobiłem fotkę popa przez uchylone drzwi w ikonostasie.

pzdr

babeczka napisał(a):Całkiem przyjemny spacerek:) Zdjęcia jak zwykle świetne

Dziękujemy babeczko
Fajnie że spacerujesz z nami

KOL napisał(a):

kulka53 napisał(a):...ot typowe cykladzkie miasteczko...

Te cykladzkie miasteczka, niby wszystkie typowe i podobne, a jakoś spacery ich uliczkami nigdy się nie nudzą

One są faktycznie podobne do siebie, ale jednak każde trochę inne...
Bo albo prawie płaskie, albo mocno stromo położone.
Bardziej turystyczne, zadbane, z dużą ilością sklepików pamiątkarskich - albo wręcz przeciwnie.
Albo gwarne i tłumne, albo wyludnione i puste.
Trochę bardziej nowoczesne, albo bardzo stare...

I tak naprawdę jeśli się już w jakimś było, pozostaje w pamięci i to zawsze w trochę inny sposób

longtom napisał(a):Jak to wszystko od miejscowego "widzi mi się" zależy.

Tak, to zdecydowanie tak właśnie jest.
I to właściwie nie zależy od tego czy to kościół katolicki (jak było w tym przypadku w Naxos) czy cerkiew, oraz czy to jest miejsce bardziej turystyczne, czy całkiem odludne i nieodwiedzane. Niekiedy w cerkwiach, czy monastyrach wręcz zachęcano nas do wejścia, oglądania i absolutnie nie zabraniano robić zdjęć, a czasem kategoryczne "no photo" na wejściu od razu tworzyło niemiłe wrażenie. Tak było np w Zagori na Pilionie czy choćby w tym roku w monastyrze Prodromou koło Serres.
Nie ma reguły .