Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Na kilka takich "tronów" możesz się Pawle natknąc w Gorganach Zastanawiałem się , czy to jakaś tradycja

Na jednej małej górce po nas też zostało takie ( no dobra - mniejsze ) siedzisko


Pozdrawiam
Piotr

kulka53 napisał(a):

Franz napisał(a):Gdybyście musieli zerzygnować z Ineu, to byłaby szkoda. Moim zdaniem - to najładniejszy szczyt w Rodniańskich.

Trochę szkoda, ale musieliśmy

To mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciw temu linkowi: Ineu oraz Omul. Do Ciebie zagląda więcej czytelników - jak ktoś będzie chciał zajrzeć, to sobie kliknie.

kulka53 napisał(a):Zdjęcia, które pokazujemy zrobiliśmy w momencie, kiedy cokolwiek się przejaśniało. Przez większość czasu gdy byliśmy na szczycie zasnuwały go chmury i nie było kompletnie nic widać

Mnie się pogoda udała na Gargalau. Już linka nie będę podawał - ta wycieczka jest bezpośrednio przed Ineu.

Inna sprawa, że wtedy zamieszczałem minimalną ilość zdjęć. Może kiedyś zrobię fotosuplement.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Na kilka takich "tronów" możesz się Pawle natknąc w Gorganach Zastanawiałem się , czy to jakaś tradycja

Na jednej małej górce po nas też zostało takie ( no dobra - mniejsze ) siedzisko

A widzisz, ciekawostka
Myśmy takie coś widzieli po raz pierwszy i trochę nas to zaskoczyło.
Myślałem że tam było jakieś naturalne nagromadzenie kamieni i ktoś tylko trochę w odpowiedni sposób je uformował, przypuszczaliśmy, że to może rumuńscy pasterze .
A tu się okazuje, że takie "pamiątki" to zwykła rzecz dla tego regionu

Franz napisał(a):To mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciw temu linkowi

No wiesz , jasne że nie mam
Piękne październikowe panoramki z Ineu warte są by je pokazywać
Ineu przez kilka chwil widzieliśmy, bliższy Omul odsłaniał się częściej. Gdyby była pogoda, pewnie przynajmniej na niego byśmy poszli, a tak, nie miało to większego sensu

Pozdrawiam

Powoli schodzimy coraz niżej i niżej, pogoda nie jest na razie ani lepsza ani gorsza, ale z tego co się dzieje wnioskujemy, że padać to już dziś raczej nie powinno. Akurat trafiamy na porę spędu krowich stad w dolinę

A już prawie całkiem nisko natrafiamy na pola jagodowe
Małgosia w związku z tym zostaje zupełnie z tyłu

W końcu jednak zeszliśmy w dół, tam, nisko przy jeziorku widać było spory ruch. Odniosłem wrażenie, że miejsce to pełni funkcję letniego, prowizorycznego schroniska na świeżym powietrzu. Potwierdziło się to, gdy zobaczyliśmy niecodzienny obrazek, dowiezioną, prawdopodobnie busami, dużą grupę starszych i młodszych...... Węgrów . Najbardziej zaskakujące było to, że większość z nich miała ze sobą potężny wór w którym na plecach, lub ciągnąc za sobą po trawie transportowali materace . Wyglądało to tak, jakby nocleg w namiotach mieli już zapewniony i że przyjechali na dłużej, dziwne to było.

Auto zdążyło się już dość mocno nagrzać, ale schowane i zabezpieczone w bagażniku jedzenie miało temperaturę zbliżoną do tej, w jakiej je zostawiliśmy. Oczywiście zabraliśmy się za nieśpieszne przygotowywanie porządnego obiadu, porozbierani, mogliśmy się przy okazji poopalać w mocno przypiekającym popołudniowym słońcu . Tak spokojnie jak wczoraj to nie było, przy samochodach kręcili się ludzie, czasem ktoś przyjechał, inni odjechali. Nam, stojącym troszkę na uboczu, w ogóle to nie przeszkadzało w swobodnych czynnościach obiadowych. Potem zabraliśmy się za porządne mycie , tu już trzeba było poszukać sobie nieco bardziej ustronnego miejsca, na szczęście nie musieliśmy odchodzić daleko.

Podeszliśmy też na pobliski pagórek, skąd widać było, bardzo co prawda kiepsko, ale zawsze największy wodospad gór Rodniańskich noszący nazwę Cascada Cailor, ma podobno aż 90 m wysokości. Ale jak o tym przeczytaliśmy i potem go zauważyliśmy, było już za późno by się w jego kierunku wybrać. Trochę szkoda

No a na koniec, gdy słońce było już całkiem nisko, rozbiliśmy sobie namiot by chociaż w jakimś ułamku spełnić marzenie sprzed dwóch lat, z pustego i pięknego Pirinu, którego nie udało się zrealizować rok wcześniej.....by przeżyć górską, namiotową noc











c.d.n.

No pięknie po prostu...

Krowy widać już europejskie, mają kolczyki to i pewnie paszporty...

Spęd nad jeziorkiem rzeczywiście niezbyt mógł się podobać. Ze zdjęć wnioskuję, że to już teren Parku Narodowego... i taka dzicz?

Ile czasu zajęło wam wyjście na szczyt i powrót?

kulka53 napisał(a):Podeszliśmy też na pobliski pagórek, skąd widać było, bardzo co prawda kiepsko, ale zawsze największy wodospad gór Rodniańskich noszący nazwę Cascada Cailor, ma podobno aż 90 m wysokości. Ale jak o tym przeczytaliśmy i potem go zauważyliśmy, było już za późno by się w jego kierunku wybrać. Trochę szkoda

Było uważniej Rumuńskie Wyrypy czytać!

Wieczór rewelacyjny!..

Pozdrawiam,
Wojtek

Piękne okoliczności przyrody !

Interseal napisał(a):No pięknie po prostu...

Franz napisał(a):Wieczór rewelacyjny!..

Crayfish napisał(a):Piękne okoliczności przyrody !

Prawda, na wieczór, w przeciwieństwie do większości dnia narzekać nie mogliśmy

Interseal napisał(a):Krowy widać już europejskie, mają kolczyki to i pewnie paszporty...

Unia to Unia, wymogi swoje ma

Interseal napisał(a):Spęd nad jeziorkiem rzeczywiście niezbyt mógł się podobać. Ze zdjęć wnioskuję, że to już teren Parku Narodowego... i taka dzicz?

No właśnie o to mi chodziło jak pisałem że nieszczególnie spodobało się nam to miejsce i że całe szczęście nie planowałem tam noclegu . Może nie była to aż taka dzicz, ale tłumek niezły. A tabliczka z Parkiem Narodowym, cóż, jak jej nie było zapewne jeździło się autami nad samo jeziorko . Terenowym to nie problem a zwykłym, sądzę, że jakby wiedzieć którędy, też być może by się dało

Interseal napisał(a):Ile czasu zajęło wam wyjście na szczyt i powrót?

Oj, dłuuugo
I nie chodzi tylko o brak kondycji, ale po prostu nie śpieszyliśmy się.
Pod górę to może ze 4 godziny, z powrotem pamiętam że 2 i pół, z foceniem i odpoczynkami.
To tylko niespełna 600m podejścia i wcale nie jest daleko, sądzę że tam i z powrotem można by się spokojnie wyrobić w 5 godzin z odpoczynkiem na szczycie.

Franz napisał(a):Było uważniej Rumuńskie Wyrypy czytać!

Czytałem, ale jak widać nie wszystko zapamiętałem . Ludzie którzy pojawiali się z tamtego kierunku przywodzili mi na myśl, że coś tam być może ciekawego miało być, a przewodnik podpowiedział nam co . Ale i tak nas zaskoczyło, że z daleka, ale go zobaczyliśmy

Pozdrawiam

Franz napisał(a):Wieczór rewelacyjny!..

... rewelacyjny !!!



Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... rewelacyjny !!!

Prawda
Wrażenia... niezapomniane

Ale..... czas już na nas
Ruszamy dalej


Dzień czwarty, 3 sierpnia, wtorek

Namiotowa noc na Stiol była naprawdę super. Upału co prawda nie było , a rano duża wilgoć w powietrzu spowodowała ze namiotowe płótno zalane było wodą, suszenie, mimo że dość długotrwałe, nie udało się całkowicie, zwinęliśmy ostatecznie mokry namiot. Ale co tam, ważne że spało się świetnie. Poranek wstał piękny , być może dzisiejszy dzień byłby bardziej odpowiedni do górskich, widokowych wędrówek..... ale tego się już nie dowiemy. Nie planowaliśmy dłuższej wizyty w tych górach, i tak jesteśmy zadowoleni że tu trafiliśmy i tak niezbyt męcząco spędziliśmy wczorajszy dzień. Znów tak jak wczoraj wcześnie rano wielkie stado krów powędrowało na górskie łąki, znów pojawiły się wypuszczone z zagród konie. My, po zwyczajowym śniadaniu, wyruszamy w dalszą drogę, na spotkanie z inną rumuńską krainą, Bukowiną, i jej słynnymi, a opuszczonymi przez nas w roku poprzednim malowanymi monastyrami. Lepiej późno, niż wcale .

Troszkę obawiałem się drogi powrotnej ze Stiol na przełęcz Prislop, okazało się, że niepotrzebnie. Ten odcinek, mimo że kałuże wcale jeszcze nie wyschły, nie nastręczał większych trudności. W najtrudniejszych momentach wyglądało to mniej więcej tak :



Ale tego na polnej drodze można się było spodziewać, za to mimo wszystko niespodzianką była droga z Prislopu w dół, aż do głównej drogi Dej-Suczawa. Te 40 km to naprawdę była droga przez mękę, bo co z tego że szeroko, co z tego, że asfalt, skoro wyrwy w nim takie, że rzadko kiedy udało się przekroczyć "sześcdziesiątkę" a i jazda przypominała narciarski slalom..... . Po drodze mijamy kilka nadrzecznych cygańskich osiedli składających się z posklecanych z byle czego bud , trzeba przyznać, dość porażający widok...... Zatrzymujemy się też na chwilę przy ujęciu górskiej wody by uzupełnić nasze nadwątlone już butelkowe zapasy.

Jednak te niedogodności wynagradzają nam mijane po drodze duże wsie, Kyrlibaba a zwłaszcza Ciocanesti. Od razu widać, że jesteśmy w zupełnie innym rejonie, wsie wyglądają inaczej, bardzo dużo jest tam oryginalnie wyglądających domów .

Zdjęcia niestety pochodzą z internetu, jakoś nie zatrzymaliśmy się tam.....















W końcu dojeżdżamy do głównej drogi, (bardzo dobrej zresztą jakości) i przez przełęcz Mestecanis (1096m) docieramy do wsi Pojorata gdzie skręcamy mniej więcej na północ. Tu równie dobra, wąska droga prawie od razu wznosi się, mijamy niewysokie, zalesione góry noszące nazwę Obcina Feredeului poprzecinane łąkami i polanami, osiągając w najwyższym punkcie, na przełęczy Pascanu wysokość 1040m. Trzeba przyznać, że jedzie się bardzo dobrze, naprawdę tu ładnie i malowniczo, a uroku mijanym terenom dodaje coraz wyżej wznoszące się na bezchmurnym niebie i oświetlające wszystko słońce .




Mestecanis, fotki z netu



c.d.n.