Czarnogóra od gór do morza: Kotor, Perast, Herceg Novi

plavac napisał(a):Chyba nie znam ...
Albo zapomniałem, że znam

Kwaskawe cukierki o szorstkim smaku. Oprócz cytrynowych i grapefruitowych tic-tac'ów, jedyne cukierki, jakie jadam. Kupuję je na Słowacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Chyba nie znam ...
Albo zapomniałem, że znam

Kwaskawe cukierki o szorstkim smaku. Oprócz cytrynowych i grapefruitowych tic-tac'ów, jedyne cukierki, jakie jadam. Kupuję je na Słowacji.

Nie znałem. Ulżyło mi - mózg nadal działa!

Pozdrawiam!
Piotrek

plavac napisał(a):Nie znałem.

Przy czym - czoczki, to generalnie cukierki o szorstkiej powierzchni. Te, które ja kupuję, są firmy Lipo, więc nazywam je czasami lipnymi cukierkami.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wracam kawałek tak samo, jak tu wszedłem, jednak przed Osojne grede odbijam w prawo. Pokonuję krótszy i łatwiejszy odcinek śnieżnego pola, a kiedy dalsza trasa wydaje się już zupełnie łatwa, zasiadam do posiłku. Ostatniego posiłku w Durmitorze.













Na niebo wpływa groźnie wyglądający, moherowy beret, a pod nim sunie ciemna plama jego cienia...

Ten beret wygląda nawet , nawet
To , co pod beretem - wręcz przeciwnie . To standard siakiś taki . . . pewnie



Pozdrawiam
Piotr

Franz napisał(a):Na niebo wpływa groźnie wyglądający, moherowy beret, a pod nim sunie ciemna plama jego cienia...

jakiś ichniejszy odłam

świetne ujęcia, nie ma to jak znaleźć się w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie

Franz napisał(a): Ostatniego posiłku w Durmitorze.

Moherowy kłębek cukrowej waty fascynujący - ale mnie bardziej ciekawi, co sobie zostawiłeś na ten uroczysty kulinarny moment

piotrf napisał(a):Ten beret wygląda nawet , nawet
To , co pod beretem - wręcz przeciwnie . To standard siakiś taki . . . pewnie

Pod beretem jakaś... ciemność...

te kiero napisał(a):świetne ujęcia, nie ma to jak znaleźć się w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie

Tylko ten jeden raz zdarzyło mi się coś takiego zaobserwować.

plavac napisał(a):Moherowy kłębek cukrowej waty fascynujący - ale mnie bardziej ciekawi, co sobie zostawiłeś na ten uroczysty kulinarny moment

Żartujesz?
Ja taką małą uwagę przywiązuję do tego, co jem, że w zasadzie nigdy menu nie pamiętam.

Pozdrawiam,
Wojtek

Moherowy beret.... To musi być ZNAK...

Franz napisał(a):Ja taką małą uwagę przywiązuję do tego, co jem, że w zasadzie nigdy menu nie pamiętam.

Ja mam zawsze jakiś smakołyk na koniec wędrówki Zazwyczaj suszone śliwki lub morele

DarCro napisał(a):Moherowy beret.... To musi być ZNAK...

Chyba dawał mi do zrozumienia coś w sensie: "Spieprzaj dziadu..."

plavac napisał(a):Ja mam zawsze jakiś smakołyk na koniec wędrówki Zazwyczaj suszone śliwki lub morele

Z suszonymi owocami omijamy się szerokim łukiem.
Na koniec wędrówki mam smakołyk: piwko.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Na koniec wędrówki mam smakołyk: piwko.

Więc jednak.

Znaczy - przypomniałeś ...

Pozdrawiam.
P.

plavac napisał(a):Znaczy - przypomniałeś ...

W tej chwili też właśnie próbuję udrożnić...

Pozdrawiam,
Wojtek

Posilony, ruszam w ostatni etap durmitorskiej przygody. Schodzę Cistą straną - szerokim, niezbyt głęboko wciętym żlebem, blisko krawędzi Osojne grede. Kiedy grań rozpływa się niżej w trawiastym stoku, szlak zakręca w lewo i wkrótce łączę się z moją poranną trasą. Teraz już znaną drogą, w końcowej fazie przez las, dochodzę nad Crno jezero i po chwili jestem na parkingu. W odróżnieniu od poprzednich późnych wizyt, tym razem trafiam tu w środku dnia.













Pod drzewem siedzi jakiś człowiek, który widząc mnie, jak mijam szlaban, podchodzi i pyta, czy kupiłem bilet.

- Nie wybieram się do kina.
- Bilet za wejście do parku.
- Ale ja nie wchodzę, tylko wychodzę.

No, dobra - macham ręką - zapłacę mu za to moje podeptanie Durmitoru. Podchodzę do samochodu, ściągam plecak i opieram go o wóz, żeby wyciągnąć zeń pieniądze. Wtedy pada pytanie:

- To twój samochód? Za parking też musisz zapłacić. On tu już dwa dni stoi, należy się dziesięć euro.

Ooo, nie - tego zbyt wiele. Nie ma tu żadnej informacji, że parking jest płatny. Gdyby takowa była, nie parkowałbym tu, tylko znalazł darmowe miejsce.

- Musisz zapłacić.
- To pokaż mi, gdzie tu jest napisane, że parking jest płatny.

On wyciąga ze swoich papierów jakieś pisemko i próbuje mi tam coś pokazać.

- Pokaż mi tu! Gdzie tu wisi jakakolwiek informacja o płatnościach?! - ręka ogarniam najbliższe otoczenie.

Nie ma, ale muszę zapłacić, w przeciwnym wypadku on natychmiast zadzwoni na policję.

- Dzwoń już, bo nie dostaniesz ani grosza ode mnie.

W efekcie płacę mu za wstęp do parku i przebieram się do odjazdu. On faktycznie dzwoni, być może na policję. Nie ociągając się, ale też bez wyraźnego pośpiechu, robię tych kilka przygotowań i ruszam w drogę. Myślałem o tym, żeby tu jeszcze kawkę wypić, ale w tej sytuacji znajdę sobie bardziej przyjazne miejsce.

Kiedy opuszczam parking, facet wyraźnie wkurzony coś mi tam wygraża. Ja mu macham na pożegnanie ręką...

I tak trzeba z nachalnymi naciągaczami Niezależnie, z jakiego kraju pochodzą.

P.