Barcelona, Maraton i Montserrat

megidh napisał(a):

piekara114 napisał(a):Ja jaszczurem byłam zachwycona. W pełnym słońcu i przy tryskającej wodzie mienił się setkami kolorów.

Faktycznie mienił się pięknie, ale mnie nie podobała się jego sylwetka. Jest taki przysadzisty, że sprawia wrażenie grubego. A jaszczurki są raczej szczupłe, giętkie, więc sylwetka tego jaszczura nie jest odzwierciedleniem gibkiego ciała jaszczurek. Przynajmniej takich, jakie ja widziałam.

Salamanda plamista, takie widuję u siebie, są właśnie przysadziste, jakby przyklejone do ziemi, co nie oznacza, że nie są szybkie i zwinne.... Jaszczurka zwinka (najbardziej popularna w Polsce, u siebie nigdy jej nie widziałam, tylko nad morzem) rzeczywiście jest delikatna w wyglądzie, całkiem inna niż salamandra....
Jak czytałam o jaszczurze z Parku Guell to niby nawiązuje do salamandry lub mitycznego smoka Pytona, więc ta figura w parku wg mnie idealnie pasuje...

Piernikowy domek w środku rozczarowuje... Myślałam, że stylistyką nawiąże to tego co z zewnątrz.... Po raz kolejny, nie szata zdobi.... Ale widok z góry bardzo ładny.

piekara114 napisał(a):Piernikowy domek w środku rozczarowuje... Myślałam, że stylistyką nawiąże to tego co z zewnątrz.... Po raz kolejny, nie szata zdobi.... Ale widok z góry bardzo ładny.

Ale i tak nie żałuję, że do niego weszliśmy. W przeciwnym wypadku bym się zastanawiała, co mogłam stracić rezygnując z zobaczenia do wewnątrz.
Dużo czasu nie straciliśmy, a widoki z górnych okien zrekompensowały niedostatki wnętrz piernikowego domku.

Po wyjściu z piernikowego domku postanowiliśmy pójść na Wzgórze Trzech Krzyży.
Minęliśmy domek administracyjny i dalej szliśmy alejką biegnącą wzdłuż muru okalającego Park Guell.



Doszliśmy do Portyku Praczki (El Pórtico de la Lavandera). Z tej strony nie ma do niego wejścia, le wejdziemy do niego później wejściem znajdującym się tuż przy Placa Natura.





Poszliśmy dalej aż do bramy Av. del Santuari de Sant Josep de la Muntanya (tej, którą weszliśmy na teren Parku Guell). Przy bramie weszliśmy na ścieżkę prowadzącą na Wzgórze Trzech Krzyży (na zdjęciu poniżej ściężkę widać po prawej stronie bramy).



Po chwili ścieżka zaczęła się piąć w górę, więc co chwilkę przystawaliśmy, aby nacieszyć oczy widokami.














Doszliśmy już prawie na szczyt.


Wzgórze Trzech Krzyży to najwyższa część Parku Güell. Jego wysokość wynosi 182,30 m n.p.m.. Tutaj planowano wybudowanie kaplicy dla osiedla zaprojektowanego przez Gaudiego. Jednakże z uwagi na niepowodzeniu całego projektu, zamiast kościoła postawiono tutaj trzy kamienne krzyże, które miały imitować Kalwarię.





Obeszliśmy krzyże dookoła i pooglądaliśmy widoki rozciągające się z samego szczytu.

Wizyta na Wzgórzu Trzech Krzyży jakoś nas nie zachwyciła. Ale dotarcie tam spowodowało, że poczuliśmy się odkrywcami kolejnego polecanego miejsca.
Wracamy inną drogą, niż tutaj przyszliśmy.







Ponownie docieramy do Placa Natura, z którego przez żelazną bramę wchodzimy na teren dawnych ogrodów Casa Larrard, która kiedyś byłą rezydencją Güella. Dom ten od 1931 roku pełni funkcję szkoły.



Droga, biegnąca wyżej niż dom, przechodzi przez gaj sosnowy, a portyk opiera się na murze oporowym z nieobrobionego kamienia. Portyk ma kształt wielkiej fali, zwieńczonej ukośnymi kolumnami, z podwójną kolumnadą pełniącą funkcję przypory. Mnie ta fala kojarzy się z falami, na których pływają surferzy. Łączna długość portyku wynosi 83 metry.
Portyk składa się z wielu kolumn, wykonanych przez różnych artystów, dzięki czemu nie ma dwóch identycznych. Ale jedna z nich jest bardziej niezwykła, niż pozostałe, bowiem przedstawia kobietę niosącą ciężar na głowie. To właśnie ta kolumna dała nazwę całemu portykowi, który nosi nazwę Portyk Praczki. Ja jej jednak nie widziałam.
Kolumna Praczki jest trzecią kolumną od żelaznej bramy. Tą początkową część portyku przeszłam jednak wewnątrz "fali" i na zewnątrz wyszłam dopiero w części środkowej, więc kolumny Praczki nie udało mi się zobaczyć na własne oczy.

Spod Portalu Praczki ścieżką biegnącą przy Casa Larrard docieramy ponownie do Sali Hipostila.



Po przejściu Sali Hipostila wchodzimy na teren Jardins d'Àustria.
Ten obszar był jedną ze stref przeznaczonych na działki w posiadłości Parku Guell. Kiedy jednak odstąpiono od budowy osiedla a teren został przekształcony w park publiczny, miejsce to zostało wykorzystane jako miejska szkółka roślin. Ta część dzielnicy ma zupełnie inny wygląd niż reszta parku, a swoją nazwę otrzymała dzięki darowiźnie drzew z Austrii w 1977 roku.





Przechodzimy nieopodal bramy wejściowej do Parku Guell, znajdującej się w tym miejscu.




Dochodzimy do wiaduktu, który nosi nazwę Baix. Jets on wsparty na dwóch rzędach kolumn pokrytych surowym kamieniem.
W wiaduktach, znajdujących się na terenie Parku Guell zbudowano systemy przechwytywania i filtrowania wody deszczowej, która gromadziła się w zbiornikach, w które wyposażony był każdy z wiaduktów.














Przysiadłam na kamiennym stołeczku, mając za plecami dom Antonio Gaudiego, w którym obecnie znajduje się muzeum.


Te kamienne kule, które ułożone są wzdłuż głównej alei biegnącej przez park, mają ponoć symbolizować paciorki różańca, który można odmawiać, spacerując tą aleją.




[=1]20240312_120620.jpg[/attachment]
Doszliśmy do bramy Carretera del Carmel i wyszliśmy na zewnątrz Parku Guell.



I tak zakończyliśmy wizytę w Parku Guell.
Mnie się w tym parku podobało, ale Waldek nie był zachwycony.
Twierdzi, że jest on kiczowaty i że jest w Barcelonie wiele bardziej ciekawych miejsc.

Gosiu , Park Guell jest z pewnością miejscem , które warto zobaczyć , ale przy ogromie atrakcji oferowanych w tym mieście , bliżej mi do opinii Waldka


Pozdrawiam
Piotr

W weekend trafiłam na zdjęcia za wzgórza krzyży ze wschodu słońca i nawet się zastanawiałam czy tam dotarliście (ja chyba nie byłam, nie pamiętam tego miejsca), a dziś czytam, że byliście. Super.

Ja jestem gorącym zwolennikiem Parku, choć jak widzę dużo, dużo się zmieniło (zasady odwiedzania). Mnie tam fascynuje nie tylko wygląd, ale przemyślana koncepcja każdego elementu, jak zbieranie i filtrowanie deszczówki (jej końcowy widoczny element to właśnie jaszczur), tarasy, które przechodzą w sale, harmonia wykonania części elementów, które płynnie łączą się z otoczeniem (choćby te kolumny z naturalnego kamienia), odpływ wody na ławce itp... rozwiązania, które Gaudi zaprojektował ponad 100 lat temu..

Domek piernikowy w środku rzeczywiście nijaki.
Ale sam park dla mnie bardzo fajny, trochę odrealniony, nierzeczywisty. Podoba mi się

piotrf napisał(a):Gosiu , Park Guell jest z pewnością miejscem , które warto zobaczyć , ale przy ogromie atrakcji oferowanych w tym mieście , bliżej mi do opinii Waldka

Dobrze że podzielasz opinię Waldka, bo już myślałam, że coś z nim jest nie tak .

piekara114 napisał(a):W weekend trafiłam na zdjęcia za wzgórza krzyży ze wschodu słońca i nawet się zastanawiałam czy tam dotarliście (ja chyba nie byłam, nie pamiętam tego miejsca), a dziś czytam, że byliście. Super.

To się nam udało zgrać .

piekara114 napisał(a):Ja jestem gorącym zwolennikiem Parku, choć jak widzę dużo, dużo się zmieniło (zasady odwiedzania). Mnie tam fascynuje nie tylko wygląd, ale przemyślana koncepcja każdego elementu, jak zbieranie i filtrowanie deszczówki (jej końcowy widoczny element to właśnie jaszczur), tarasy, które przechodzą w sale, harmonia wykonania części elementów, które płynnie łączą się z otoczeniem (choćby te kolumny z naturalnego kamienia), odpływ wody na ławce itp... rozwiązania, które Gaudi zaprojektował ponad 100 lat temu..

Podzielam Twoje zdanie w całej rozciągłości. Gdybym nie wiedziała o tych doskonałych rozwiązaniach, zastosowanych przez Antonio Gaudiego, to zapewne Park Guell nie stanowiłby dla mnie tak doskonałego miejsca.

Kapitańska Baba napisał(a):Domek piernikowy w środku rzeczywiście nijaki.

No niestety.

Kapitańska Baba napisał(a):Ale sam park dla mnie bardzo fajny, trochę odrealniony, nierzeczywisty. Podoba mi się

Jak w krainie baśni.

Planowałam, że po wyjściu z Parku Guell zjemy posiłek w barze Las Delicias, który ma bardzo dobre opinie. Jednakże nie byłam pewna, czy uda nam się tam dostać stolik, bowiem czytałam, że stolik trzeba tam zarezerwować, a nie zrobiłam tego wcześniej.


Niestety nie poszliśmy do baru drogą przez park, bowiem schody, na które powinniśmy byli wejść zaraz po opuszczeniu parku, były zagrodzone.
Dlatego w kierunku baru Las Delicias poszliśmy główną drogą, skracając ją sobie przechodząc przez mijane po drodze osiedle.
I właśnie na tym osiedlu trafiliśmy na bar Okey.
Sprzed wejścia do baru rozciąga się taki widok w kierunku Parku Guell.


Postanowiliśmy wejść do tego baru, nie mając pewności, czy w barze Delicias będą wolne stoliki, a chciało nam się już bardzo pić i jeść.
Bar nas nie zachwycił, chociaż jedzenie nie było złe.






Po wyjściu z baru poszliśmy dalej przez osiedle, które położone jest na różnych poziomach połączonych schodami ruchomymi.


Z tych wysokości bardzo fajnie widać Sagradę Familię, położoną poniżej tego osiedla.



Po chwili doszliśmy do baru Las Delicias i myślę, że jakiś stolik by się tam znalazł, ale my już byliśmy po posiłku, więc nie wchodziliśmy już do tego lokalu.

Naszym kolejnym celem były Bunkers del Carmel. Jest to jeden z najlepszych punktów widokowych na Barcelonę. Codziennie przychodzi tutaj sporo turystów.
Ale również miejscowi lubią tutaj przychodzić na spotkania towarzyskie przy butelce wina.
Kierujemy się na wzgórze Turo de la Rovira, wznoszącego się na wysokość 262 m npm.


Od baru Las Delicias do przejścia mamy jedynie 600 metrów, ale droga cały czas biegnie pod górę.


No to idziemy.



Pierwszy raz podczas pobyty w Barcelonie zobaczyliśmy transparent, na którym mieszkańcy tej dzielnicy wyrażają swój sprzeciw przeciwko turystyce.





Wchodzimy na ścieżkę po lewej stronie.


Jeszcze nie doszliśmy na miejsce a widoki już są rewelacyjne.




W dalszej części trasy wchodzi się po schodach.







Weszliśmy prawie na szczyt, ale w tym miejscu ścieżka się rozwidliła, więc najpierw poszliśmy zobaczyć, co będzie widać z tej niżej położonej ścieżki.


I zobaczyliśmy Barcelonę z drugiej strony wzgórza.


Jednak daleko tą ścieżką nie poszliśmy. Po chwili wróciliśmy do rozwidlenia, aby wejść na sam szczyt wzgórza.

Wchodzimy na szczyt wzgórza Turó de la Rovira, na którym kiedyś stały działa przeciwlotnicze. To miejsce nazywane jest też Bunkers del Carmel. Działa zamontowano tutaj podczas trwania w Hiszpanii wojny domowej. Chroniły one miasto przed nalotami faszystowskich (włoskich i niemieckich) samolotów bombowych, które nastąpiły w marcu 1938 roku. Po wojnie teren ten opustoszał.
W połowie lat 40-tych XX wieku powstało tutaj osiedle slumsów o nazwie „Los Cañones”, składające się z około 550 baraków, w którym zamieszkiwało trzy tysiące osób, głównie rodziny emigrantów z południa kraju. Ludzie ci przybyli do Barcelony w celu znalezienia pracy w okolicznych fabrykach. Warunki mieszkalne były tutaj bardzo ciężkie, bez dostępu do elektryczności, wody czy kanalizacji. Po wielu mieszkańcy tych slumsów zostali przeniesieni do mieszkań komunalnych w okolicznych dzielnicach.
Od tego czasu miejsce to stało się popularnym punktem widokowym, które w 2014 roku stało się częścią Museu d’Història de Barcelona (MUHBA). Można tu zobaczyć miejsca, w których ustawione były baterie przeciwlotnicze. Ponadto można obejrzeć pozostałości po slumsach.
Widok rozciągający się ze szczytu można oglądać w wymiarze 360°.
Za wejście na wzgórze Turó de la Rovira nie trzeba uiszczać żadnych opat. Teren jest dostępny przez cały rok, ale jest ograniczony godzinowo. W 2023 roku teren ogrodzono i od tej pory jest on zamykany na noc: w okresie od maja do września około godziny 19:30, a w okresie od października do kwietnia około godziny 17:30.
Pomimo tego, że dotarcie na wzgórze jest czasochłonne, to warto tutaj przyjść, gdyż widoki z tego miejsca są najładniejsze w całej Barcelonie. Poza tym jest to bardzo klimatyczne miejsce.

Opinie o widokach ze wzgórza Turó de la Rovira nie są przesadzone i faktycznie oglądaliśmy stąd najpiękniejsze widoki na Barcelonę, rozciągającą się u podnóża tego wzgórza na wszystkie strony świata.





















Na punkcie widokowym Bunkers del Carmel spędziliśmy ponad godzinę i wcale nie mieliśmy ochoty opuszczać tego miejsca.
Ale niestety czas nie jest z gumy, a mieliśmy zaplanowane kolejne miejsca do obejrzenia, więc musieliśmy ruszyć w dół ze wzgórza Turó de la Rovira.

Patrzę na Twoje widoki ze wzgórza - gdzieś tam na wodzie na dole stał nasz statek podczas gdy my biegaliśmy po Barcelonie

Gosiu , z góry zdecydowanie widać więcej , wcale mnie nie dziwi że chcieliście tam zostać dłużej . . .
Ech , raz ptakiem być . . .


Pozdrawiam
Piotr