Do Parku Guell prowadzi kilka wejść.
Najbardziej popularną bramą jest Carrer de Larrard/Carrer Olot (B). Na to wejście składa się brama główna (przez którą można tylko wyjść z Paku Guell na zewnątrz) oraz brama boczna, znajdująca się kilkadziesiąt metrów od bramy głównej po prawej stronie.
Drugą obleganą bramą jest Carretera del Carmel (A). Przez tą bramę wyszliśmy z Parku Guell po zakończeniu w nim wizyty.
Najmniej obleganym wejściem jest Av. del Santuari de Sant Josep de la Muntanya (C). I właśnie tą bramą weszliśmy do Parku Guell. Faktycznie ludzi tam nie było i nie czekaliśmy nawet chwili na wejście. Pokazaliśmy swoje bilety na telefonie i od razu zostaliśmy wpuszczeni.
Park Guell zajmuje bardzo dużą powierzchnię i aby nie błądzić po jego terenie, najlepiej przed wizytą zapoznać się z mapką przedstawiającą usytuowanie obiektów, które chcemy zobaczyć.
Ja nie znalazłam mapki, która byłaby kompletna i w pełni obrazowała to, co mnie interesowało. Dlatego pokażę Wam dwie mapki, z których jedna w bardzo fajny sposób pokazuje teren całego parku. Na tej mapce świetnie są pokazane parkowe ścieżki.
Natomiast na drugiej mapce wskazane jest umiejscowienie obiektów, których nie można przegapić.
Mając te mapki mogliśmy bezproblemowo poruszać się po Parku Guell.
Trochę faktów na temat powstania Parku Guell.Otóż pod koniec XIX wieku bogatego przedsiębiorcy Eusebio Guell, który dorobił się podczas katalońskiej rewolucji przemysłowej, wpadł na pomysł wybudowania na wzgórzu znajdującym się na obrzeżach ówczesnej Barcelony, ekskluzywnego osiedla domków jednorodzinnych. Jednym z powodów, dla których wybrano właśnie to miejsce, była zieleń porastająca wzgórze oraz niepowtarzalna panorama miasta i morskiej zatoki, roztaczająca się ze wzgórza.
Eusebio Guell prace nad projektem powierzył swemu przyjacielowi Antonio Gaudiemu i dał mu wolną rękę w projektowaniu kompleksu.
Budowa Park Guell rozpoczęła się w 1900 roku od niwelacji gruntu, bowiem istniało tutaj ze znaczne nachylenie terenu.
Gaudi poradził sobie z nim poprzez stworzenie siatki krętych ścieżek, schodów, mostów, systemów odpływu i magazynowania wody deszczowej. Dokonano tutaj również wielu nasadzeń różnych gatunków śródziemnomorskich roślin.
Kolejnym etapem prac była budowa domów mieszkalnych, które Gaudi zaprojektował w duchu architektury organicznej.
Teren został podzielony na sześćdziesiąt działek o trójkątnym kształcie. Dzięki temu kształtowi można było maksymalnie wykorzystać pochyły teren. Jednak powstały tylko dwie z planowanych sześćdziesięciu posesji. Okazało się, że nie było chętnych na zakup kolejnych domów na terenie inwestycji Guella. Duży wpływ miała na to kwestia skomplikowanych umów wykupu oraz słaba dostępność komunikacyjna osiedla z centrum miasta.
W jednym z domów o nazwie Casa Larrard (obecnie kolegium Baldiri Reixac) mieszkał od roku 1906 Eusebio Güell, który zmarł w roku 1918.
Drugi z domów, zaprojektowany przez Francesca Berenguera, ucznia i współpracownika Gaudiego, był wystawiony na sprzedaż przez dwa lata. W tym czasie pełnił funkcję domu pokazowego. W 1906 roku, z uwagi brak potencjalnych nabywców, Antonio Gaudi kupił go i zamieszkał w nim wraz z ojcem Francescem, osieroconą siostrzenicą Rosą Egeą i asystentem. Ojciec Gaudiego nie pomieszkał w nim długo, bowiem zmarł kilka tygodni później. Rosa Egea zmarła kilka lat później w 1912 roku. Antonio Gaudi przeniósł się w 1925 roku do swojego gabinetu w Sagrada Familia, w którym mieszkał aż do śmierci.
Na terenie parku wybudowano jeszcze jeden dom, ale nie był on dziełem Antonio Gaudiego. Prawnik Martí Trias nabył na tym terenie dwie działki i wybudował na nich swoją rezydencję.
Wraz z wybuchem I wojny światowej Guell postanowił porzucić projekt. W 1922 roku, cztery lata po jego śmierci, Rada Miasta Barcelony przejęła kompleks od spadkobierców, aby przekształcić go w park publiczny.
.png "Koneser")
. Podziwiam Was!
.
.
.
.png "Weteran")
, a dzięki Twojej relacji więcej osób przekona się , że warto odwiedzić Montserrat .png "Cromaniak")
.png "Mistrz Ligi Narodów UEFA")
.
dokładnie to samo 
.png "Opiekun działu")
