Bujanie przy wulkanie – Eolie 2017

Hotel L’Ariana w willi zbudowanej na początku XX w., ozdobionej licznymi głowami (tzw. Mamoni) - ponoć chronią one dom przed wszelkim złem











Nazwa hotelu pochodzi od pobliskiej Scoglio l’Ariana – małej skały czasem tylko wystającej z z wody przy spokojnym morzu, przez co niebezpiecznej dla żeglarzy.
W 1950 r. w Rinelli kręcono niektóre ze scen do filmu „Vulcano”, aktorka Anna Mangani (oraz reszta filmowej ekipy) mieszkała wówczas w L’Ariana.

Sklepik z lokalną ceramiką.

W czasie gdy Kapitan uiszczał w porcie opłatę za bojkę, ja skorzystałam z dobrodziejstwa ciepłego morza (woda miała chyba więcej stopni C, niż powietrze ).
Musiałam skrzętnie wykorzystywać okazje moczenia się w płytkiej wodzie, wszak kąpiele w czasie postojów łódki na kotwicy nie dla mnie... Inna rzecz, że ze względu na wspomniane wcześniej głębokości uniemożliwiające (albo co najmniej mocno utrudniające) kotwiczenie, reszta załogi aż tak wielu okazji na pluskanie również nie miała .
Za krótko byłam w wodzie (na dodatek za płytko ), by dało się zaobserwować podwodne wstrząsy (sconcassi) z oparami wulkanicznych gazów, ponoć występujące w pobliżu Rinelli. A może zjawisko to występuje raczej po zachodniej stronie portu?

Na łódce zajęliśmy się przygotowaniem obiadu.
Ze względu na to, że nie wszyscy są wielkimi miłośnikami kalmarów, niektórzy musieli przyrządzić sobie coś alternatywnego . Ktoś inny absolutnie nie pisał się na danie podstawowe – kalmary nadziewane – toteż dla nich zostały usmażone (na wzór chorwacki ) panierowane oponki.



Kalmary nadziewane przed pieczeniem…



… gotowe do podania .



Tak jak wcześniej wspomniałam, awaryjnie do nadzienia dodaliśmy mozzarellę, zamiast fety. Zdecydowanie jednak z fetą jest lepiej!

Reszta dnia (a właściwie wieczoru) upłynęła nam bardzo przyjemnie , bez ruszania się z łódki.

dangol napisał(a):Reszta dnia (a właściwie wieczoru) upłynęła nam bardzo przyjemnie , bez ruszania się z łódki.

(fotka IM)

No tak, kalmary i takie zachody słońca . Żyć, nie umierać .
pzdr.

Reszta dnia (a właściwie wieczoru) upłynęła nam bardzo przyjemnie , bez ruszania się z łódki.

Takie wieczory bardzo lubię

Nie wszystko co z morza mi smakuje , ale kalmary . . . aż ślinotoku dostałem . . .
Danusia , tak się nie robi . . .


Pozdrawiam
Piotr

tiwa napisał(a): kalmary i takie zachody słońca

piotrf napisał(a): Nie wszystko co z morza mi smakuje , ale kalmary

Kalmarów już więcej nie kupowaliśmy (nie wszystkim z załogi "robale" pasują , a kasa jachtowa wspólna była ), ale zostały nam kalmarowe „wąsy”, więc wykorzystaliśmy je do kolejnego obiadu .

Zachody słońca… Tak się jakoś złożyło, że na tym rejsie mieliśmy więcej widokowych wschodów . Ostatni zachód na Eoliech był jednak świetnym ukoronowaniem rejsu.

beatabm napisał(a): Takie wieczory bardzo lubię

Są super !
Ale dla jeszcze wspanialsze są wieczory lądowe na pustych plażach, albo tuż nad nimi . Chociażby takie jak na miloskiej Fyriplace.

Wtorek, 19 września

Obserwacje poranne

Bardzo podoba mi się Salina , po bardzo ciekawej Vulcano tu też jest nieźle.
Rinella bardzo ładna, nam czarne plaże nie przeszkadzają wcale, wręcz przeciwnie , tyle że piach jeszcze bardziej parzy
Z mapki widzę, że na oba szczyty wędrówka byłaby dość wyczerpująca, spore przewyższenia

dangol napisał(a):jeszcze wspanialsze są wieczory lądowe na pustych plażach

Przewyższenie spore, na Monte Fossa prawie 700 od Valdichiesa (dojazd autem albo lokalnym autobusem), ale dystans nieduży (więc stromo) i szlak troszkę wśród roślinności, a nie na totalnej patelni. Myślę, że warto pokusić się na zrobienie kółeczka z zejściem przez Leni, bo widoki ze szczytu na pewno świetne .
Niestety, my na wyspie byliśmy zbyt krótko, żeby wycieczkę zrealizować. Gdybyśmy zdecydowali się na kolejny dzień "lądowy", musielibyśmy odpuścić albo Stromboli, albo Lipari. A poza tym, to przecież rejs , jak się wejdzie między wrony, trzeba krakać tak jak one .

Odpłynęliśmy dość wcześnie , śniadanie spożywając już w trasie.














Filicudi i Alicudi .

Filo di Branda, a ponad klifami rozłożyła się wioska Pollara (na naszych fotkach prawie jej nie widać, więc warto zaglądnąć tu








Scoglio di Pollara (albo Scoglio Faraglione) - morska skała wysokości 35 m, położona około 300 m od brzegów Saliny.

Zatoka Pollara została utworzona przez podwodny krater oraz zawalony brzeg najmłodszego z kraterów wyspy Saliny. Ponoć w morzu jest sporo aktywnych fumaroli , ale załoga nie miała okazji, by to sprawdzić . Cała zatoka była rano mocno zacieniona, jakoś nie było ochoty na kąpiel.

U stóp wulkanicznych klifów rybacy wyryli skalne domki dla swych łódek. Przed wyjazdem oglądałam to miejsce w słonecznych kolorach , zauroczyło mnie.
W cieniu to jednak niezupełnie to samo, więc w zasadzie nie żałuję, że nie stworzyliśmy okazji do zejścia na brzeg.






Osadę Pollara zapewne chętnie odwiedziliby kinomani, gdyż stanowi ona scenerię filmu „Listonosz” - „Il Postino” z 1994 r.
My jednak popłynęliśmy dalej, Pollara czeka więc na rozpoznanie przez innych Croplowiczów.