Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

dangol napisał(a):W czasie naszej wycieczki trafiliśmy jeszcze na dwa podobne. Tyle, że bardziej zdyscyplinowane, , gdyż akurat jechały biegnącą tędy drogą.

Też jechałem kiedyś tą drogą. Ale nie po grzbiecie, tylko niżej - przez przełęcz, żeby się dostać do wnętrza podkowy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szlak omija szczyt, przecina główną drogę i dalej biegnie kolejną, na której również od czasu do czasu pojawia się jakaś terenówka... Ten odcinek trasy jest wyjątkowo monotonny i płaski... W mglisty dzień musi być tu potwornie nudno. Dobrze, że chociaż w oddali coś widać .











Ostrzeżenie, aby nie lekceważyć plaskatości terenu!

Niespodziewanie z płaskich łąk wychodzimy na małą przełączkę pomiędzy Vf. Coştila i Vf. Caraiman, a niej widać... No właśnie, gdyby nie mgły ścielące się w dolinach, z urwiska byłby świetny widok na to, co jest ponad kilometr w dole! Nie ma jednak co narzekać, we mgle wszystko wygląda jeszcze bardziej nieziemsko .















Teraz czeka nas krótkie podejście – cel Caraiman (2384 m...

Właściwie, patrząc z naszego okna z widokiem na cmentarz , powinnam być przygotowana na to co za chwilę zobaczę...

Na krawędzi urwiska oddzielonego od szczytu Caraiman przez przełączkę (Şaua Caraimanului) stoi (na wysokości ok. 2290 m) monumentalny Crucea Erouilor Neamului. Krzyż upamiętnia poległych bohaterów I wojny światowej, został postawiony w latach 1926-1928 przez królewską parę Marię i Ferdynanda I. Pamiętacie mauzoleum, jakie mijaliśmy jadąc do Branu? Jak widać, królowa Maria lubowała się w monumentach na cześć poległych na wojnie...









Krzyż w Bucegach ma wysokość 28 m, ramiona mierzą po 7 m. Wewnątrz pomnika znajduje się małe pomieszczenie, w którym pierwotnie znajdował się generator energii elektrycznej, od 1939 roku zasilanie pochodzi z Coştili. Pomnik jest ponoć często podświetlany (w 2004 zainstalowano nowe zasilanie), nam jednak w żadną z dwóch nocy spędzonych w Buşteni nie udało się trafić na takie efekty...

Z kamiennego postumentu (wysokości 7,5 m) otaczającego krzyż, przy sprzyjającej pogodzie można podziwiać panoramiczne widoki na dolinę Prahovy i Karpaty Wschodnie. Zamiast tego dziś mamy malownicze mgiełki .

dangol napisał(a):Zamiast tego dziś mamy malownicze mgiełki .

Pewnie, że malownicze.

W dodatku, tak do końca, nie przykrywają wszystkiego.
Też ładnie.

Około 12:30 zbieramy się w dalszą drogę. Mamy dwie możliwości... Pierwsza z nich to iść dalej szlakiem czerwonego krzyżyka, z przełęczy górną dróżką w poprzek stoku Caraiman, podchodząc łagodnie na grzbiet. W ten sposób doszlibyśmy do znanego nam szlaku żółtego paska, mniej więcej naprzeciwko Sfinksa. Tylko, czy idąc tym wariantem, przeżylibyśmy dużo więcej, niż to tej pory było nam dane?







Nie ma więc wątpliwości, że wybieramy wariant dolny, czyli szlak czerwonego kółka trasę zamkniętą zimą, gdyż wiedze mocno eksponowaną ścieżką tuż ponad urwiskiem.
A właściwie, to samym urwiskiem , bo ponad szlakiem również pionowe ściany. Oznakowanie szlaku słabiutkie, ale ścieżka wyraźna , a zejść z niej i tak nie ma dokąd , co najwyżej do wieczności...

Wędrujemy ścieżynką w kierunku Brâna Mare a Caraimanului, podziwiając mgiełki snujące się w dolinie Jepilor.

Piękne, po prostu piękne

Wrześniowe żółte zbocza .... ... ten kolor najbardziej mi widokowo odpowiada.
Piękna wycieczka.

dangol napisał(a):Nie ma więc wątpliwości, że wybierzemy wariant dolny, czyli szlak czerwonego kółka trasę zamkniętą zimą, gdyż wiedzie mocno eksponowaną ścieżką tuż ponad urwiskiem A właściwie, to samym urwiskiem , bo ponad szlakiem również pionowe ściany. Oznakowanie szlaku słabiutkie, ale ścieżka wyraźna , a zejść z niej i tak nie ma dokąd , co najwyżej do wieczności...

I słuszny wybór. Jest szansa że jakieś emocje będą, wcześniejszy spacer po porytych łąkach równie dobrze można było gdzieś tam sobie w trawie przesiedzieć. W Fogaraszach zdecydowanie bardziej mi się podobało. No ale to jeszcze nie koniec spaceru.

dangol napisał(a):

Dobrze widzę, że masz plecaczek z piciem (camelbak)?

pzdr

plessant napisał(a): po prostu piękne

Nasze Bucegi to był taki spacerek bez nadmiernego wysiłku, co mnie akurat bardzo odpowiadało . Myślę, że na taką lekką wędrówkę Żona dałaby się namówić .

Crayfish napisał(a): Wrześniowe żółte zbocza .... ... ten kolor najbardziej mi widokowo odpowiada

Też lubię żółto-rdzawe odcienie , ale równie chętnie zobaczyłabym to samo w soczystej zieleni

Lidia K napisał(a): W Fogaraszach zdecydowanie bardziej mi się podobało

Mnie również, biorąc pod uwagę całość górskiej wycieczki, bardziej podobało się na grzebiecie Fogaraszy . Niemniej jednak, druga część trasy po Bucegach też mi odpowiadała , nawet jeśli widokowo była słabsza.

longtom napisał(a): Dobrze widzę, że masz plecaczek z piciem (camelbak)?

Niby mam, ale ... wkładka na płyny leży w szufladzie .
W przeznaczonej na nią głębokiej wąskiej kieszeni noszę portfel, bo ten model plecaczka jest dość ubogi pod względem dobrych schowków na kasę i dokumenty.

Przy ścieżce rośnie jeszcze trochę kwiatków, trwa inwazja srebrzystych dziewięćsiłów. Grześkowi udało się na którejś ze skałek wypatrzyć zabłąkaną szarotkę. No ale ja jej nie zauważyłam... Zdjęcia nie ma, bo z aparatem byłam wówczas już sporo niżej, nie chciało mi się wracać...

Przewijamy się wokół skałki, za którą otwiera się widok na zawieszone nad przepaścią schronisko Caraiman. Widać też kolejkę na Babele.