Viva Mexico!

Piątek 21 marca.

Żeby długi przejazd nie był nudny zatrzymaliśmy się w miejscu niedozwolonym, przy dwupasmówce dla niezwykłej urody kaktusa, który rósł po przeciwnej stronie jezdni. Właściwie było to drzewo kaktusowe, Cereus olbrzymi.

Oaxaca de Juárez (prawidłowa wymowa to Guachaca) w stanie o tej samej nazwie leży w górach Sierra Madre na wysokości około 1500 metrów, przy Drodze Panamerykańskiej. Tu mieliśmy spędzić czas do wieczora.

Zaczęliśmy od Kościoła Santo Domingo. Na suficie przy wejściu można podziwiać spektakularną płaskorzeźbę- drzewo genealogiczne św. Dominika.

Duży plac przed kościołem jest miejscem imprez, tu m.in. bawili się meksykanie jak wróciliśmy wieczorem.

Drugi ważny zabytek to Katedra.


















































W tej budce można napić się tejate, napoju, który zwykle jest spożywany jako przekąska tuż przed obiadem. Zaczyna się od pasty ze zmielonej kukurydzy i wody, dodaje sfermentowane ziarna kakao z dodatkiem suszonego kwiatu drzewa Quararibea funebris, zwanego flor de cacao i opcjonalnie cukru. Pastę tę wyrabia się ręką przez kilka godzin, polewając ją zimną wodą. Powstaje w ten sposób masło kakaowe i tworzy efekt "bitej śmietany", która unosi się na wierzchu. Napój jest zawsze przygotowywany w dużym glinianym garnku, który służy jako naczynie termiczne, a po dodaniu lodu pozostaje chłodny przez całe popołudnie.

Kolorowe uliczki.




























































































Lody z owocami to takie dostałam.

Fabryka czekolady.

Czekolada urodziła się w Meksyku. Początkowo była nawet środkiem płatniczym. Obserwowaliśmy proces wytwarzania masy czekoladowej zaczynając od ziarna. Próbowaliśmy czekolady o zawartości 70% kakao, czyli wg nas gorzkiej. Na 1kg ziarna kakaowego przypada w niej 1,5 kg cukru. Europa nie chce meksykańskiej czekolady bo naturalne składniki dają ziarnistą strukturę i nie jest aksamitna jak Milka.

Meksykanie nie jedzą czekolady w postaci tabliczek, takiej nie ma w sklepach. Piją napój czekoladowy, a sztandarowym daniem jest mole poblano, słodko-pikantny sos. W różnych regionach Meksyku robi się go według nieco innej receptury i ten najsmaczniejszy podobno pochodzi z Oaxaca. występują tu jego trzy rodzaje: najciemniejszy mole negro jest najsłodszy i ma największą zawartość czekolady. Mole colorado i coloradito są ceglastoczerwone, a mole amarillo to żółty sos z dodatkiem pomarańczy. Przygotowanie tych przysmaków jest tak pracochłonne, że obecnie nawet dbające o tradycję gospodynie domowe kupują gotową bazę, produkowaną w takiej właśnie fabryce czekolady. Masa powstaje po zmieleniu około 20 gatunków chili, czekolady, ziaren sezamu, migdałów, cynamonu, bananów i pomidorów. Rozrabia się ją z rosołem i uzyskanym w ten sposób gęstym sosem polewa się kawałki gotowanego kurczaka lub indyka. Podaje się zawsze z ryżem i świeżymi kukurydzianymi tortillami.
Nie oceniam bo takie zestawienie smaków jest dla mnie nie do zaakceptowania. Natomiast samo mięso to mało apetyczny, ugotowany w wodzie kurczak.























Spróbowałam kaktusa zapiekanego z serem w sosie pomidorowym. Ser, który na targowisku sprzedawano w kłębkach, jest podobny do mozzarelli, może trochę twardszy. Liście kaktusa były jak kanapka przełożone tym serem i smakowały trochę jak kwaskowa zielona papryka.
Knajpka w mieście była o połowę tańsza niż jadłodajnie dla turystów w sąsiedztwie stanowisk archeologicznych.

Barwne targowisko Mercado Benito Juárez.

Ser w kłębkach.












































Może czas oswajać się z tym asortymentem przekąsek

Wieczorem na ulice wyszli przebierańcy.

Nocleg w Los Olivos Spa w Oaxaca. Na kolację dostaliśmy warzywną lazanię. Nie wyglądała atrakcyjnie, ale była smaczna i nie zawierała placka z kukurydzy






































Takie płoty w wielu miejscach były.

Sobota 22 marca.

Monte Albán – dawne centrum kulturalne Mezoameryki położone jest położone 2000 m n.p.m. Mimo odkrycia tylko około 10% pierwotnej zabudowy jest to jedna z bardziej wartościowych ekspozycji w Meksyku. Najstarsze obiekty pochodzą z VI wieku, są to olmeckie płaskorzeźby. Znalezione części ludzkich szkieletów noszą ślady operacji, w tym neurochirurgicznych. Podobno pacjenci przeżyli.

Postój w Tule, gdzie rośnie jedno z najstarszych drzew Ameryki, cypryśnik meksykański.




















Zielona roślinka ma wyszukaną nazwę- bycze jaja.

Produkcja mezcalu.

W odróżnieniu od tequili mezcal nie jest destylatem sporządzonym ze sfermentowanego soku, lecz z całego rdzenia (serca)) agawy. Do produkcji używa się wielu gatunków agaw zielonych, natomiast tequilę robi się wyłącznie z agawy niebieskiej. Większą wartość niż uprawiane mają agawy dzikie. Rdzeń gotuje się, a następnie miele. Tradycyjnie gotowanie odbywa się przez trzy dni przy pomocy gorących kamieni w zagłębieniach w ziemi, przykrytych liśćmi agawy. Potem masa fermentuje przez dwa tygodnie w ogromnych kadziach. Czasem dodaje się inne składniki (nawet mięso), które zmieniają smak trunku.

Gusanos to larwa owada żerującego na agawie czerwonej. Robaki są dodawane do części butelek z alkoholem lub podawane jako zakąska.

Młody mezcal smakuje jak zwykły bimber, natomiast 8-letni już się nadawał.

Mitla – miasto założone około 500 r. przez Zapoteków w pobliżu Monte Albán. Największy rozwój osiągnęło czasie, w którym opustoszało miasto Monte Albán, czyli od około 700–900 r.

Na terenie kompleksu stoi kościół św. Piotra.

Zewnętrzne i wewnętrzne ściany pałacu zdobiły geometryczne ornamenty wykonane w trzech poziomych pasach- meandry, romby, zygzaki, plecionki i składały się z tysięcy dokładnie obrobionych kamiennych sztabek.

Żeby zapobiec obsuwaniu ziemi, teren jest obsadzony kaktusami.