Viva Mexico!

Toasty wznosiliśmy codziennie, okoliczności były sprzyjające i trunków nie brakowało.

Opowiem o dobrze zorganizowanej wycieczce, którą odbyliśmy w dniach 15-30 marca.

Pomysł wyprawy na własną rękę upadł w zarodku, mój kierowca odmówił zrobienia takiej trasy.
Wiem, koledzy byli, czytałam. Ale wyjazd poza Jukatan to wyższy stopień trudności, a przede wszystkim większe ryzyko. I nie mam tu na myśli tylko przestępczości pospolitej- oszustw, kradzieży, skorumpowanych urzędników i dorabiającej do niskich pensji policji.

Mogłam zrezygnować lub kupić wycieczkę. No i kupiłam.
Po fakcie stwierdzam, że nie była to zła decyzja- mieliśmy komfortowo i bezpiecznie. Sporo podróżujemy, ale tak dobrej opieki i sprawnej organizacji doświadczyliśmy po raz pierwszy. Zobaczyłam właściwie wszystko co miało zaspokoić mój apetyt na Meksyk.

Już 3 dni przed wylotem mieliśmy grupę na WhatsApp, dostaliśmy podpowiedzi w sprawie pakowania i mogliśmy zadawać pytania. Potem w ten sposób dostawaliśmy grafik na kolejny dzień i inne potrzebne informacje.
Pilotka Kasia leciała z nami, pilnowała nas nawet w czasie transferów na lotnisku.

Grupa była mała (17 osób) więc nawet przejazdy autokarem nie były uciążliwe, każdy miał do dyspozycji co najmniej 2 siedzenia.

Lecieliśmy KLM-em przez Amsterdam do Mexico City, z powrotem z Cancun tą sama trasą.

Po przylocie dokonaliśmy pierwszej wymiany waluty, 1 USD to 19 pesos.


























Tak wyglądała trasa wycieczki.

16 marca, niedziela


Nasz pierwszy hotel El Ejecutivo by Reforma Avenue był najsłabszy i zlokalizowany poza ścisłym centrum. Pobudka o 6, śniadanie od 7, o 8 wyjazd.






Paseo de la Reforma, którą najłatwiej podjechać do Narodowego Muzeum Antropologicznego, przez kilka godzin w niedzielę jest zamknięta dla ruchu. Takie udogodnienie ze strony miasta dla biegaczy i rowerzystów. Wita nas ogromny kamienny posąg boga deszczu Tlaloca oraz portret projektanta muzeum. Nad wejściem orzeł siedzący na opuncji zjadający węża, taki sam motyw jest na fladze Meksyku.
























Z kas wychodzimy na duże patio z fontanną.





Wystawy dotyczące kolejnych cywilizacji rozmieszczono w kolejnych salach na parterze. Na piętrze jest część etnograficzna.















































Boisko do gry w pelotę. Ciężka kauczukowa piłka odbijana biodrem albo udem miała trafić do kamiennego pierścienia. „Kibicami” byli głownie kapłani, a zwycięzcę składano w ofierze.

Chyba największa jest ekspozycja dotycząca Azteków, znajduje się tam najbardziej rozpoznawalny eksponat, czyli Kamień Słońca, aztecki kalendarz.






























































Mnie zainteresowała waza z małpką wykonana z jednego kawałka obsydianu, ponoć najcenniejszy eksponat w muzeum. Od razu pomyślałam o kupieniu repliki. I rzeczywiście jest to możliwe, byliśmy w zakładzie który posiada zezwolenie na produkcję kopii muzealnych, ale ceny zwalają z nóg. Musiałam zadowolić się zdjęciem.





Na poznawaniu historii Mezoameryki, czyli regionu od środkowego Meksyku po Przesmyk Panamski, zamieszkałego przez kultury prekolumbijskie, można by tydzień spędzić. My mieliśmy trzy godziny.
Muzeum ma swoją stronę internetową a zbiory są skatalogowane; można to wszystko obejrzeć z domu.

Wystawa etnograficzna.















































































































Na terenie muzeum jest też część barowa, sklep z pamiątkami i szatnia (nie można wchodzić z plecakami). Mnie czasu starczyło tylko na toaletę.

Xochimilco to dzielnica Meksyku położona w niecce dawnego jeziora bezodpływowego, wpisana na listę UNESCO ze względu na tradycyjny sposób uprawy roli na poletkach chinampas (pływające ogrody), których tak naprawdę zostało niewiele. Dzisiaj jest to miejsce rekreacji dla miejscowych, a także atrakcja dla turystów. Po kanałach pływa, ocierając się o siebie, ogromna ilość tak samo udekorowanych łodzi trajjneras, między którymi przepychają się sprzedawcy jedzenia i pamiątek. Charakterystyczną maskotką dla tego regionu jest aksolotl, jako że to zwierzątko występuje endemicznie w wodach Xochimilco.
















































Nas też usadzono przy długim stole na zadaszonej łodzi, gdzie dostaliśmy posiłek złożony z typowych meksykańskich potraw.

Nawet jeżeli narażę się na Waszą krytykę nie napiszę pochwały meksykańskiego jedzenia. Przede wszystkim zawsze było nieestetycznie podane. Tu akurat warunki polowe, ale podobnie było w hotelach i nietanich knajpach. W takim Wietnamie na ulicznym straganie, na targowisku, w każdej knajpce ślinka mi ciekła jak patrzyłam na misterne dekoracje owocowo-warzywne i wariacje na temat owoców morza. Wychodząc ze śniadania żałowałam, że nie mam trzech żołądków. Tu przez 2 tygodnie nie doczekaliśmy się przyzwoitej jajecznicy. Moje ulubione guacamole to była kupa na talerzu i koszyk czipsów. A co jedliśmy? A no placki kukurydziane różnej wielkości i do wszystkiego. W zupie też były pokrojone placki. Jak dla odmiany zamówiliśmy pierożki -empanadas, to okazało się, że skórka to ten sam twardy placek kukurydziany. Lubię robić zdjęcia ładnie podanych potraw, tu niestety nie byłam usatysfakcjonowana. Bo jak tu fotografować paćkę z fasoli, która na każdym talerzu wygląda jak kocie goowno? Smaki potraw może komuś pasują, ale w tej materii też nie zaszalałam. Dobrze, że zawsze było kilka rodzajów owoców i warzyw.






























Na łódce oprócz poczęstunku mieliśmy próbkę możliwości zespołów ludowych mariachi, grających muzykę taneczną. Nazwa wywodzi się od francuskiego słowa ślub, bo początkowo była to głównie muzyka weselna. Chętni mogli wziąć udział w takim koncercie wieczorem.


















































Wejście jak do skarbca, tylko kasy fiskalnej nie było.

Wracamy do centrum na Zocalo.

To główny plac miejski noszący oficjalną nazwę Plaza de la Constitución o powierzchni 46800 m². Został wytyczony przez konkwistadorów w XVI w. i jest jednym z największych placów na świecie.

Plac graniczy z terenem, na którym można obejrzeć ruiny Templo Mayor, najważniejszej budowli sakralnej Azteków, która miała kształt piramidy schodkowej z dwiema świątyniami na szczycie poświęconymi Huitzilopochtli (bogu wojny i słońca) oraz Tlalocowi (bogu deszczu i płodności), będącymi miejscem składania ofiar z ludzi. Hiszpanie po zdobyciu miasta w 1521 roku prawie całkowicie ją zniszczyli jako symbol pogańskiego kultu.






























































Najbardziej okazałe budynki to Katedra Metropolitalna i Pałac Narodowy, który nie jest udostępniony do zwiedzania.

Wnętrze katedry. We wszystkich ważnych miejscach kultu były ślady upamiętniające Jana Pawła II.

Na Zocalo można obserwować poczynania szamanów i wróżbitów, którzy tam rozkładają swoje stanowiska.

Po zakończeniu wspólnego zwiedzania poszliśmy na spacer tętniącym życiem deptakiem Av Francisco I. Madero w stronę widocznego z daleka 44-piętrowego wieżowca z tarasem widokowym.

Po drodze usiedliśmy na frapee, która w wydaniu meksykańskim jest lodem zmiksowanym na gęsto z dodatkiem słodkiego proszku o smaku mleczno-kawowym, podanym z bitą śmietaną.

Spośród budynków tej ulicy korzystnie wyróżnia się kamienica pokryta biało-niebieskimi płytkami azulejos. W ciekawym urządzono restaurację i sklepiki.



























































Pałac Sztuk pięknych, w którym mieści się teatr i sale wystawowe.

































Zabytkowy budynek poczty.









Zwiedzanie kończymy przy zabytkowej stacji metra. W lutym i marcu fioletowo kwitną jakarandy.

Kolejna ciekawa relacja z Meksyku . Możesz napisać w jakim biurze wykupiłaś wycieczkę?

Niezły Meksyk! Program robi wrażenie, będę śledził relacje.

wiola2012 napisał(a): ... Możesz napisać w jakim biurze wykupiłaś wycieczkę?

Witam zainteresowanych tematem.

Byliśmy z Logosturem. Pierwszy nasz kontakt z nimi to było Peru i Boliwia, obydwie wycieczki i pilotów polecam z czystym sumieniem.

Już na lotnisku w Amsterdamie musieliśmy zdecydować kto wstanie przed czwartą i poleci balonem nad stanowiskiem archeologicznym Teotihuacan. Poleciałam starając się nie pamiętać, że balony czasem spadają. Przed lotem oprócz kawy i ciasteczka dostępne były płyny przeciwlękowe z agawy-tequila i mezcal.

Wystartowaliśmy o wschodzie słońca. Kiedyś siedziałam w balonie trzymanym na lince na imprezie w swojej wsi, ale tu było na poważnie, lot trwał około 40 minut. Z góry można było ocenić topografię rozległego terenu, po którym za chwilę mieliśmy chodzić Pod piramidą stały trzy karetki


























































































Wylądowaliśmy szczęśliwie w opuncjach i panowie musieli nas przeciągnąć żeby gondolę posadzić na przyczepce. Zakończenie imprezy huczne, niebieskim trunkiem.

W czasie śniadania, które dostaliśmy po locie nasz autokar dowiózł tych uczestników wycieczki, którzy spali dłużej i razem pojechaliśmy na zwiedzanie.

Wizyta w manufakturze produkującej wyroby z obsydianu, między innymi kopie muzealne o zawrotnych cenach. Moja małpka kosztowała około 1000 USD i panowie nie byli skłonni do negocjacji. Degustacje też były.