Viva Mexico!

Ratusz został odbudowany w XVIII wieku.















Sklep z rękodziełem, bogatszy niż niejedno muzeum. Na zakupy trzeba przygotować worek dolarów.

Region słynie z wyrobu hamaków w rozmiarach do XXL z włókna agawy o specjalnym splocie.

Drugi sztandarowy produkt to kapelusze panama, wyplatane z włókien łyczkowca dłoniastego. Nazwa pochodzi z Ekwadoru, a nie z Panamy gdzie kapelusze noszono.

Kiedyś wycieczka obejmowała wizytę w manufakturze produkującej panamy. Jeden z kolegów udostępnił nam zdjęcie sprzed 8 lat.





Po zmroku zrobiliśmy jeszcze rundkę po uliczkach i poszliśmy na lody.





























































































Oprócz zup międzynarodowych próbowaliśmy dwóch typowo meksykańskich.

Sopa azteca to ostra pomidorowa z awokado i kawałkami kurczaka, podana z paskami tortilli.
Sopa de lima to zimny rosołek zakwaszony limonką i podany, a jakże, z pokrojoną tortillą.

Do wszystkich potraw dodawana jest kolendra; nie lubię, ale był czas przywyknąć.

Tortille kupowane u nas, zwłaszcza te pszenne nie mają nic wspólnego z oryginałem. W Meksyku tortille przygotowuje się z masy kukurydzianej zwanej nixtamal. Ziarna kukurydzy gotuje się w glinianym garnku z dodatkiem wody i wapna (kiedyś popiołu drzewnego). Ugotowaną kukurydzę zostawia się do ostygnięcia przez noc, co pozwala na oddzielenie się łupinki od ziarna. Oczyszczone ziarna mieli się i z masy w specjalnej prasie formuje placki. Proces ma zwiększyć przyswajalność białka i witamin.
Placki podawane są i zawijane na różne sposoby, jako takos, quesadilla, enchiladas. Do każdego posiłku dostawaliśmy jako dodatek ciepłe tortille zawinięte w płócienną serwetkę.

Buritto to nie jest danie meksykańskie. Taka wariacja na temat kukurydzianego placka została spopularyzowana w południowych stanach USA.

Czwartek 27 marca.

Miasteczko Izamal kiedyś było potęgą. Dzisiaj jadąc dorożkami mijaliśmy resztki zarośniętych krzakami piramid.

W centrum stoi klasztor San Antonio.

Dziedziniec i wnętrze klasztoru.

Chichén Itzá to prekolumbijskie stanowisko archeologiczne związane z kulturą Majów i Tolteków. To pierwsze miejsce ( nie licząc miasta Meksyk) gdzie zobaczyliśmy tłok i tłumy turystów, bo do tej pory zwiedzaliśmy najczęściej sami.
Budowle powstawały w IV-VI wieku .




















Zamek czyli świątynia Kukulkana, odpowiednika Quetzalcoatla, czyli Pierzastego Węża.














Boisko.





























Tzompantli – Ściana Czaszek (Świątynia Czaszek)
Platforma ta, otoczona czaszkami, służyła do układania zdekapitowanych głów w duży stos. Ofiarami byli wrogowie pokonani w bitwie lub więźniowie złożeni w ofierze bogom.

Teren muzeum jest jednocześnie ogromnym targowiskiem.




















Zaniedbana cenota.

















Świątynia Wojwników z grupą kolumn.



























































Obserwatorium.

Na ten punkt programu czekamy z niecierpliwością. Będzie kąpiel w studni. Cenota Ik Kil to ładna grota skalna z otwartym sklepieniem. Zasady jak na basenach i kąpieliskach, ale obowiązkowa kamizelka.

Można skakać, ale tylko na nogi. A Miruś chciał na główkę. Pierwszy raz mu się udało ratowników zaskoczyć, drugi- obiecał poprawę ale nie dotrzymał słowa, trzeci- nie został wpuszczony, musiał skakać z niższego schodka.

Po kąpieli poszliśmy na jedzenie, bo do Cancun mieliśmy dotrzeć dopiero po 21.00.

Piątek 28 marca.

Leciałam tu z zamiarem, że wolny dzień wykorzystam na wyjazd we własnym zakresie na wyspę Holbox. Zrealizowanie takiej wycieczki jest możliwe, ale znowu należało by wstać skoro świt i wrócić po 21.00. Zwyczajnie nie miałam już na to siły, podobnie jak na zwiedzanie Tulum. Postanowiliśmy zostać i niczego nie musieć.

Strefa hotelowa z blokami do nieba w Cancun to nie nasze klimaty, ale ten jeden dzień daliśmy radę. Mogliśmy odespać zaległości i pozbierać się przed podróżą powrotną.

W sobotę 29 marca do 12.00 musieliśmy opuścić pokoje, ale jeszcze o 13.00 mogliśmy zjeść obiad.
Potem lotnisko i powrót.









Jak się lata to w końcu się wylata. Wróciliśmy bez jednej walizki, a ta obecna została skutecznie uszkodzona. Zgłoszenie strat to kolejne pół godziny na lotnisku. Po 2 dniach kurier walizkę dostarczył (namieszali w Amsterdamie). Nową walizkę wybiera się na stronie wskazanej przez przewoźnika.

Auto zostawiliśmy na parkingu Hoteliku Okęcie, przy Szyszkowej 39. Tanio i niski standard, ale czysta prycza i ciepła woda, można kilka godzin przed lotem spędzić w pozycji poziomej. Jest to jedyne znane mi miejsce gdzie kompleksowo można załatwić spanie, parking i podwózkę pod terminal. Jak macie inne to proszę o podpowiedzi.
W niedzielę koło 21 byliśmy w domu pod Wrocławiem.

te kiero napisał(a):Wydaje się jednak, że wyjazd był baaardzo intensywny.

Dobrze Ci się wydaje. 4x wstawaliśmy o 4.00, reszta o 6.00 i pracowaliśmy na dwie zmiany
Dzięki temu nie mam poczucia straty czasu, jak bywało na niektórych wycieczkach.