Tito i Jugosławia - opinie

Książka Pero Simicia pokazuje Titę takim, jakim był naprawdę: permanentnym krętaczem, człowiekiem, który w raportach dla Międzynarodówki Komunistycznej wyolbrzymiał zasługi swoje i jugosłowiańskiej partyzantki w walkach z Niemcami i Włochami, twórcą megalomańskiego kultu jednostki. Człowiekiem, który w latach 30. był wielbicielem Stalina i autorem chorwackiego przekładu „Historii WKP”, a potem potępił go jako „rewizjonistę” i współpracował z trockistami. Człowieka, który po potępieniu go przez Kominform nie zawahał się zbudować na adriatyckich wyspach obozów koncentracyjnych dla tych komunistów, którzy po 1948 roku poparli Kominform, Stalina, ZSRR i jego sojuszników. Nie wspominając już o ofiarach partyzancki antykomunistycznej. Szacuje się, że reżim Tity na przełomie lat 40. i 50. więził, bestialsko torturował i wymordował między 100 a 200 tysięcy swoich przeciwników politycznych. Simić pisze również, że więźniów traktowano niekiedy gorzej niż w łagrach radzieckich (szczególnie w ich początkowym okresie). W moim przekonaniu nader skutecznie obala to mit o „dobrym” Ticie.

Warto uwzględnić również fakt, że Tito, który nazywał siebie komunistą, nie miał skrupułów przed przyjmowaniem pieniędzy i broni od mocarstw zachodnich, o czym autor wiele pisze. Dodatkowo, w wyniku swej niechęci do bloku radzieckiego, jugosłowiański marszałek (ani jego następcy) nigdy nie potępił zbrodniczego rządu Pol Pota i Czerwonych Khmerów w Kampuczy, obalonego przez wojska wietnamskie. Głównie z wrogości do ZSRR wynikało także jego poparcie dla antykomunistycznych wystąpień na Węgrzech i w Czechosłowacji.