Sycylia

Agrigento

Agrigento to miasto na południowym wybrzeżu Sycylii. Jest znane jako miejsce starożytnego miasta greckiego Akragas, jednego z głównych miast w Magna Graecia podczas złotej ery w starożytnej Grecji. Miasto zostało założone około 582-580 roku p.n.e. przez greckich kolonistów z Gela.

Dolina Świątyń (Valle dei Templi) obejmuje duży obszar w południowej części starożytnego miasta. Nazwa jest myląca, gdyż jest to w zasadzie grzbiet, a nie dolina. Przynajmniej od strony morza tak wygląda (patrz zdjęcie).



Na tym terenie w VI i V wieku p.n.e. zostało zbudowane siedem monumentalnych greckich świątyń w stylu doryckim (świątynie: Junony, Concordia, Herkulesa, Zeusa Olimpijskiego, Kastora i Polluksa, Wulkana i Asklepiosa) Teraz odkopane i częściowo odrestaurowane świątynie są jednymi z największych i najlepiej zachowanych starożytnych budowli greckich poza Grecją. Są one wpisane do rejestru Światowego Dziedzictwa UNESCO .

Najlepiej zachowane świątynie to dwa bardzo podobne budynki tradycyjnie przypisane bogini Junonie Lacinia (Herze) i Concordii (choć archeolodzy nie są co do tego zgodni).
Świątynia Junony została zbudowana w V wieku p.n.e., a zburzona w roku 406 p.n.e. przez Kartagińczyków. W niej zazwyczaj odbywały się ceremonie zaślubin.
Na zdjęciach widać co z niej zostało w dzisiejszych czasach, a rysunek pokazuje jak wyglądała w czasach swej świetności.







W dali widać następny cel zwiedzania - świątynię Concordia. Jest ona praktycznie nienaruszona. Zawdzięcza to między innymi temu, że została przekształcona w kościół chrześcijański w 597 r. W czasach obecnych rozebrano ściany między kolumnami i świątynia wygląda tak, jak w starożytności.
Po drodze mijamy 1000-letnie drzewo oliwne, często brane jako tło do pamiątkowych fotografii, a obok samej świątyni polski akcent - "Ikar upadły" (Ikaro caduto) - dzieło Igora Mitoraja z 2001 roku.















Pozostałe świątynie są w znacznie gorszym stanie. Świątynia Heraklesa , który był jednym z najbardziej czczonych bóstw w starożytnym Akragas, jest najstarszą w dolinie. Zniszczona przez trzęsienie ziemi, składa się dzisiaj z zaledwie ośmiu kolumn.





Świątynia Zeusa Olimpijskiego , zbudowana została dla upamiętnienia bitwy pod Himerą w 480 r p.n.e.
Uważa się, że była to największa dorycka świątynia , jaką kiedykolwiek
zbudowano. Mimo że była używana, wydaje się, jej budowa nigdy nie została zakończona.
Budowa została porzucona po inwazji Kartaginy w 406 p.n.e.
Pozostałości świątyni były intensywnie wywożone w 18 wieku do budowy przystani w Porto Empedocle .





Świątynia mierzyła 112,70 x 56,30 m i miała wysokość około 20 metrów. Cała konstrukcja została wykonana z małych bloków kamiennych. Według Diodora Sycylijskiego, rowki kolumnach mogłyby łatwo pomieścić człowieka. Wysokość kolumn została określona na 14,5 do 19.2 metra. Pomiędzy kolumnami były kolosalne atlasy (zwane też Tolemonami), figury kamienne około 7,5 m wysokości. Przedstawiały serię na przemian brodatych i ogolonych męskich postaci, nagich i stojących plecami do ściany z rękami podtrzymującymi belki nad ich głowami. Jeden z Tolemonów jest wystawiony w Muzeum Archeologicznym w Agrigento.
Jest tam również makieta świątyni Zeusa (zdjęcie z Wikipedii).



Na terenie wykopalisk leżą trzy upadłe Tolemony. Pierwszemu brakuje tylko stopy, a pozostałym znacznie więcej.







Ostatnie zdjęcie może częściowo wytłumaczyć, skąd wzięła się "dolina" w nazwie miejsca - samo miasto (starożytne i współczesne) leży znacznie wyżej i z niego świątynie były widziane jakby w dolinie.

super zdjęcia
Jeszcze 7dni i melduję się tam.

Prawda, zdjęcia bardzo fajnie (i nie tylko w tym odcinku)

Nie miałem pojęcia że na Sycylii jest tyle greckich zabytków...
Jak pozwiedzamy trochę lepiej Włochy kontynentalne, trzeba się będzie przejechać

Syrakuzy

Osada na tym terenie została założona przez Greków z Koryntu w 733 r. p.n.e. W tym okresie (zwłaszcza w V i IV w. p.n.e.) Syrakuzy należały do najpotężniejszych państw-miast w basenie Morza Śródziemnego. W 212 r. p.n.e. (wojna punicka) miasto zajęli i złupili Rzymianie. W wyniku ataku śmierć poniósł żyjący w mieście słynny matematyk i fizyk Archimedes.

Ołtarz Zeusa - znajduje się na terenie nowej części miasta i jest jednym z najbardziej reprezentatywnych zabytków Syrakuz. Wybudowany został w III wieku p.n.e. przez Hierona II, wodza syrakuzańskiego. Do czasów współczesnych dotrwała jedynie podstawa ołtarza, w całości wykuta w skale, ma ona prawie 200 m długości i ponad 20 m szerokości.



Na tę i wiele innych budowli potrzeba było wiele kamienia. Na szczęście pokłady wapienia były w pobliżu. Nie był on wydobywany metodą odkrywkową, lecz drążono jaskinie, pozostawiając zabezpieczające sklepienie filary. Na przestrzeni wieków, głownie na skutek trzęsień ziemi, sklepienie zawaliło się. Pozostał tylko jeden nie naruszony filar.



Po dawnych kamieniołomach pozostało wiele jaskiń, wykutych ręką ludzką. Najsłynniejsza z nich to Ucho Dionizjusza. Jaskinia ma 65 m długości i 23 m wysokości, a wewnątrz niej panuje niezwykła akustyka, być może dlatego jaskinia nosi nazwę "Ucho Dionizjusza". O miejscu tym krąży legenda, że tyran Dionizjusz specjalnie wykuł w skale jaskinię żeby móc podsłuchiwać przetrzymywanych tam więźniów i w szybki sposób zapobiegać buntom.
Jaskinia jest często nazywana imieniem Dionizosa, co by sugerowało pochodzenie od boga wina, ale prawda jest bardziej przyziemna. Dionizjusz Starszy (ok. 430-367 p.n.e.) bynajmniej bogiem nie był, a tylko tyranem Syrakuz słynącym z podejrzliwości.
Na własnych uszach sprawdziliśmy, że jaskinia faktycznie wzmacnia nawet najcichsze dźwięki.













Teatr Grecki - jest największym przykładem teatru greckiego na Zachodzie. Historycy przyjmują, że obecna forma teatru pochodzi z rekonstrukcji, którą w III wieku p.n.e zarządził Hieron II, jednak pierwotna forma teatru pochodziła prawdopodobnie z VI wieku p.n.e. Teatr prawie w całości wykopany został w skale. W tym teatrze w roku 476 p.n.e., po raz pierwszy wystawiona została tragedia Ajschylosa pod tytułem „Persowie”.
Niestety, obecnie teatr rozczarowuje. Widok na morze zarośnięty drzewami, siedzenia nadbudowane drewnem, scena ma wspólczesne instalacje, nagłośnienie, oświetlenie.
Z jednej strony to dobrze, że starożytne budowle żyją, ale z zdrugiej strony żal, że nie zostało prawie nic ze starożytnej atmosfery.







Powyżej teatru nisze w skałach to starożytne grobowce, a w jednej z nich znajduje się ujście akweduktu, który dalej pod ziemią biegnie do miasta. W dalszej części relacji zobaczymy jego koniec.





Amfiteatr Rzymski pochodzi z III - IV wieku n.e. i jest to jeden z największych obiektów tego typu. Kształtem przypomina elipsoidę, częściowo budowla wykopana została w skale Temenite. Arena otoczona jest wysokim podium, pod którym znajduje się korytarz, którym niegdyś prowadzono gladiatorów oraz dzikie zwierzęta, służył on bowiem do wystawiania walk gladiatorów. jako krawężnik przy ścieżce wiodącej do rzymskiej areny postawiono stare sarkofagi. Na szczęście puste.







Po wyjściu z Parku Archeologicznego można się orzeźwić świeżo wyciśniętym sokiem z pomarańcz - Spremuto.



Wyspa Ortigia była najdawniej zamieszkała częścią Syrakuz. Dopiero w VI wieku p.n.e. po zbudowaniu kamiennej grobli Syrakuzy zaczęły rozrastać się szybko na lądzie stałym.
W starej części Syrakuz, na Ortygii, z ufortyfikowaną akropolis, pałacem tyranów i źródłem Aretuzy, wzniesiono około 570-560 p.n.e. najstarszą na Sycylii dorycką świątynię poświęconą Apollinowi, i młodszą, z około 470 p.n.e. - Atenie. Świątynia Ateny liczyła 22 × 55 m Świątynia ta została adaptowana w VII wieku n.e. na trójnawową bazylikę chrześcijańską.
Byliśmy w środku i prawdę mówiąc, nie zauważyliśmy fragmentów z greckiej świątyni. Nie było też ogromnej figury św. Łucji, wykonanej ze srebra.





Figurę obejrzeliśmy w kościele pod jej wezwaniem po drugiej stronie placu.



Niestety, robienie zdjęć było zabronione.
Zainteresowanym polecam stronę.
Tam jest kilka zdjęć z procesji, w czasie której kilkudziesięciu mężczyzn (w zielonych czapkach) przenosi ciężki posąg z katedry do kościoła św. Łucji.


Źródło Aretuzy.
Według mitu nimfa Aretuza aby uciec przed miłością myśliwego Alfeo zamieniła się w źródło. On jednak zamienił się w rzekę i połączył się z nią na wieki. Źródło jest położone na zachodnim nabrzeżu wyspy Ortigia. Zasilane jest słodką wodą, o czym świadczą rosnące w nim papirusy. "Źródło Aretuzy" to tytuł jednego z bardziej znanych utworów Karola Szymanowskiego. Szymanowski w latach 1911-15 podróżował po Sycylii i ten utwór, a także najbardziej znana jego opera - "Król Roger" powstały po tej podróży.





Na koniec - koniec akweduktu widzianego przy Teatro Greco. Ujście akweduktu do morza jest ... w piwnicy jednej z restauracji, dwie kondygnacje pod poziomem ulicy. Goście przez szklaną podłogę mogą obserwować jak przepływa woda z dalekich wzgórz.








P r z e r w a w a k a c y j n a

Taormina
Taormina położona jest w północnej części wschodniego wybrzeża Sycylii, w przybliżeniu w połowie drogi między Mesyną a Katanią. Miasto rozpościera się na stromych zboczach okolicznych gór, od poziomu morza aż do ich szczytów. Założone zostało w IV wieku p.n.e. przez kolonistów z Naxos.

W ciągu jednego popołudnia niewiele można było zobaczyć. Na załączonej mapce niebieskimi kropkami zaznaczyłem miejsca, które odwiedziliśmy. Cały reportaż będzie z tych miejsc i drogi między nimi.



Jeszcze kilka słow komentarza do planu miasta.Od północy i południa miasto zamknięte jest bramami.Porta Messina (znana również jako Porta Ferdinandea, otwarta w 1808, przez Ferdynanda IV Burbona) stanowi północne wejście do miasta Taormina. Po przeciwnej stronie istnieje Porta Catania. Pomiędzy nimi wiedzie Corso Umberto I, ulica stanowiąca oś miasta. Mniej więcej w połowie długości Corso, przy Piazza 9 Aprile znajduje się trzecia brama - Porta di Mezzo, zwana również wieżą zegarową. Na zdjęciach kolejno: Porta Messina, Porta Catania i Porta di Mezzo.







Corso Umberto I jest zamknięta dla samochodów, ale za to pełna sklepów, barów, kawiarni i restauracji, gdzie można przyjemnie spędzić czas, podziwiając wystawy, dekoracje, widoki na góry i na morze. Seria zdjęć poniżej została zrobiona w najbliższym otoczeniu tej ulicy.

























Teatro Greco
Do najważniejszych zabytków Taorminy zaliczyć można dobrze zachowany teatr grecki.Antyczny teatr w Taorminie jest drugim co do wielkości teatrem klasycznym na Sycylii, po teatrze greckim w Syrakuzach .Teatr został zbudowany przez Greków w III wieku p.n.e. przez kolonistów z Naxos. W czasach greckich grano tam tragedie. W pierwszym wieku naszej ery, kiedy Taormina było znaczącym miastem Rzymu, teatr po odpowiednich modyfikacjach, prawdopodobnie był używany jako arena do walk gladiatorów. Ślady przebudowy są wyraźnie widoczne. Rzymskie przeróbki są wykonane z czerwonej cegły. Obecnie teatr ma pojemność 18,900 miejsc. Od 1983 odbywa się tu Taormina Arte - pokazy, wydarzenia, które odbywają się co roku w okresie letnim.





Siedząc na widowni odczuwa się żal, że ceglane mury zasłaniają widok na zatokę, Etnę i góry. Widok przez okna i panorama sklecona przed teatrem to już nie to samo.









Park miejski.
Znany pod różnymi nazwami, w tym Villa Comunale, Giardino Trevelyan i Parco di Duchi Cesaro, publiczny park przy Via Bagnoli Croce jest miejscem wartym odwiedzenia. Angielski ogród został zaprojektowany przez Florence Trevelyan, kuzynkę królowej Wiktorii, która mieszkała w Taorminie pod koniec XIX wieku. Ogród położony jest na tarasie skalnym poniżej teatru greckiego, w centrum Taorminy. Przez spadkobierców Lady Trevelyan został ofiarowany dla miasta. W parku znajduje się gęsta roślinność śródziemnomorska, żywopłoty i rabaty kwiatowe, a ze ścieżek roztaczają się widoki na morze i góry.Wśród roślinności skryte są dziwne budowle - ni to wieże, ni to świątynie w stylu orientalnym - przejaw fantazji Angielki.























Isola Bella.
To miejsce w kwórym nie byliśmy, ale o którym warto wspomnieć. To niewielka skalista wyspa, która też kiedyś należała do Florence Trevelyan. Angielka zbudowała tam mały dom i zasadziła egzotyczne rośliny. Po wielu przejściach, obecnie Isola Bella uzyskała status pomnika przyrody. W sezonie można tam dojechać kolejką linową (funivia) z Taorminy w dół do Mazzaro, natomiast autobusy między Taormina i plażami kursują przez cały rok.

Na ostatnim zdjęciu widok od Porta Messina na wybrzeże w okolicach Isola Bella.

Czytałam wiele relacji z wypraw na Sycylię ale po Twojej Sycylii - Kw - zrozumiałam, że nie można jej się dłużej opierać

Dobrze, że kontynuujesz.
Mam nadzieję, że wakacje się udały

To rzeczywiście prawda... greckie zabytki są najlepiej zachowane poza Grecją , teatr jest fantastyczny.

Piękne krajobrazy, wspaniała roślinność... piękna wyspa
Szkoda, że nie leży w naszym ulubionym południowym kraju , pewnie szybciej byśmy tam trafili .

Pozdrawiam

Taormina jak dla mnie zjawiskowa!

W ogóle cała ta Sycilia - niesamowita!


ps . O, Kulki?

Szykuję jeszcze inną Sycylię - barokową.
Za kilka dni Noto pojawi się na sieci.

Krzysztof

Noto
Antyczne Netum zostało zbudowane przez Rzymian i szczęśliwie rozwijało się aż do XVII wieku.
Niestety, w 1693 roku zostało całkowicie zniszczone przez trzęsienie ziemi.
Odbudowano je w nowym miejscu. Giovanni Battista Landolina zaprojektował je na planie siatki, a w projektowaniu uczestniczyło wielu znamienitych ówczesnych architektów, takich jak Rosario Gagliardi , Francesco Sortino, Vincenzo Sinatra. Tak powstało arcydzieło baroku sycylijskiego. Miasto zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Odbędziemy krótki spacer wzdłuż głównej ulicy miasta. Ze względu na brak czasu, tym razem wnętrz nie będziemy zwiedzać.
Jeśli ktoś potrzebuje dłuższej relacji, to proszę przeczytać bardziej gadatliwego autora:
http://podroze.gazeta.pl/podroze/1,1141 ... _Noto.html

My zaczęliśmy zwiedzanie od Porta Reale - głównej bramy.


Za nią ciągnie się Corso Vittorio Emanuele - stanowiąca główną oś miasta. Ponieważ miasto położone jest na zboczu, odchodzące od osi uliczki z jednej strony pną się w górę, a z drugiej - spadają w dół.
Po lewej mijamy kolejno:

Kościół Karola Boromeusza


Teatr miejski


A po prawej
Klasztor Benedyktynów i kościół św Franciszka.


Zachwycają zdobienia balkonów (ale to jeszcze nic...)


Kolejną mijaną budowlą jest katedra - obecnie w remoncie po trzęsieniu ziemi sprzed kilkunastu lat.




Przy końcu Corso znajduje się kościół św. Dominika


Teraz trzeba poznać jeszcze boczne uliczki. Chyba najbardziej godna uwagi jest Via Nicolaci, przy której znajduje się pałac Villadorata , a zamyka ją kościół Montevergini.


Tu jest co oglądać z przodu, na bokach, a także na dole i w górze.
Na ulicy widać ślady kredy. Te linie pozostały po święcie Infiorata - układania dywanu z kwiatów.
Święto to ma wielowiekową tradycję, a odbywa się zazwyczaj w trzecią niedzielę maja.




Patrząc w górę widzimy przepiękne zdobienia balkonów pałacu Villadorata .








Ten barok trochę nas przytłoczył i zaczęliśmy patrzeć na obiekty trochę mniej zdobne.
Ratusz miejski


Stoisko AGD przed jednym ze sklepów. To coś to nie futerały na penisy. To szpryce do nadziewania rurek serem


A do czego służy to "cóś"? Do zbierania owoców opuncji


Sprzedawca był średnio zadowolony (pooglądali, nie kupili).


Za to rzucili się na degustację i kupno różnych miejscowych przypraw i specjałów.


Kilka obrazków z ulicy - w tym typowe zajęcia miejscowej ludności męskiej






Ciąg dalszy nastąpi.

kw napisał(a):Noto

Mnie Noto zostało w pamięci, jako miniatura San Francisco.
Pamiętam, że jeździło się tam po stromo biegnących ulicach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tylko Vittorio Emanuele i kilka do niej równoległych są prawie poziome.
Im bardziej prostopadle do nich, tym bardziej stromo.

Pozdrawiam,
Krzysztof

Villa Romana del Casale znajduje się około 3 km od miasta Piazza Armerina w środkowej Sycylii. Jest w niej najbogatszy i największy na świecie zbiór rzymskich mozaik. Willa jest wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Willa została zbudowana (na pozostałościach starszej willi) w pierwszej ćwierci IV w, prawdopodobnie w centrum ogromnego latyfundium, obejmującego okolicę. Nie wiadomo jak długo willa pełniła swoją rolę, prawdopodobnie około 150 lat. Willa została zniszczona prawdopodobnie podczas najazdu Wandalów i Wizygotów, ale część oficyn pozostała w użyciu w okresie bizantyjskim i arabskim. Miejsce to zostało definitywnie opuszczone w XIIw, kiedy osuwisko pogrzebało resztki willi. Przez wiele wieków było niemal całkowicie zapomniane, chociaż niektóre z najwyższych części ruin były zawsze nad ziemią.
Pierwsze oficjalne archeologiczne wykopaliska w tym rejonie zostały przeprowadzone w XIX wieku. Profesjonalne wykopaliska rozpoczęły się w latach 30-tych XX wieku i trwają do tej pory. Największe odkrycia poczyniono w latach 50 i 60-tych XX wieku, wtedy też zadaszono teren wykopalisk.



Rozmiar willi wskazuje, że było to centrum olbrzymiej posiadłości wiejskiej. Właściciel był prawdopodobnie członkiem klasy senatorskiej lub cesarskiej rodziny. Rozkład pomieszczeń świadczy o tym, że willa spełniała kilka funkcji. Zawierała ona kilka pokoi, które były na pewno mieszkalnymi, inne bez wątpienia miały przeznaczenie
urzędowe. Szereg pomieszczeń jest o jeszcze nieznanym przeznaczeniu. Jedno jest pewne, że nie były budowane z myślą o zastosowaniach komercyjnych lub produkcji. Willa była prawdopodobnie stałą lub czasową rezydencją właściciela, szczególnie gdy spotykał się z dzierżawcami uprawiającymi żyzne ziemie i była też centrum administracyjnym latyfundium.



Willa swą sławę zawdzięcza mozaikom posadzkowym. Barwne obrazy pokrywają posadzki we wszystkich pomieszczeniach i zapełniają powierzchnię ponad 3500 m2. Mozaiki przedstawiają sceny z życia codziennego, sceny chwytania dzikich zwierząt afrykańskich dla potrzeb igrzysk, sceny z polowań oraz motywy mitologiczne.
Ponieważ prace archeologiczne trwają non stop, za każdym razem inne części ekspozycji są dostępne dla zwiedzających. Nam udało się zobaczyć prawie wszystkie najbardziej znane, może poza "dziewczętami w bikini".
Mozaiki zachowały się w różnym stanie - niektóre są cały czas w konserwacji.





Trasa zwiedzania wiedzie od łaźni (na planie - lewa górna część zabudowań) poprzez pokoje prywatne i gościnne aż do bazyliki. Posadzka w części łaźni zwanej frigidario...



...i palestra - gdzie przedstawiony jest wyścig kwadryg w Circus Maximus w Rzymie.



Niektóre posadzki w bardzo marnym stanie...



... a inne w trochę lepszym.





W jednej z sypialni odkrytą jedyną w willi "scenę erotyczną"





W górnej części tej mozaiki - ludzie i jakieś dziwne przedmioty. Narty? Kije hokejowe?



Przy wejściu do łaźni scena rodzinna - pani i dwoje dzieci udaje się do kąpieli. Służące dźwigają ręczniki i przybory toaletowe.



W jednym z pokoi gościnnych amorki łowią ryby.



Ciekawe są sceny z polowania, a z nich "atak dzika" to szczyt dramatyzmu - dzik dźgany włócznią, kąsany psami, kamieniami obrzucany, broni się dzielnie. Najmniej wrażenia to wszystko robi na rannym myśliwym.





W innym pomieszczeniu scena mitologiczna - Odyseusz usypia Polifema.



Przez dziury w osłonach widzimy postęp prac w nieudostępnionych pomieszczeniach.



Jeżeli większość podłóg po odkryciu wyglądała tak, jak posadzka w "bazylice", to należy podziwiać kunszt konserwatorów.



Niestety, "sala dziesięciu dziewcząt" nie była udostępniona i panienki mogliśmy obejrzeć tylko w książce.



Ciekawa jest zbieżność dwóch faktów - salę tę odkryto w latach 1960-tych i wtedy też narodziła się moda bikini. Przypadek?

Dzieki za wspomnienia pokazujesz wspaniałe miejsca . Byłem w tamtym roku i byłem w niektórych stronach co i Ty są wspaniałe .Od siebie dodam że równie wspaniali sa ludzie.
pozdr.

ps nie przerywaj relacji bo dzieki niej duzo sie dowiedziałem o sycylii jeszcze przed wyjazdem.

Z tego co pamiętam, to było tam bardzo gorąco pod tym dachem