Pod wulkanem bez bujania – Teneryfa 2018

Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy dalej, tym razem już bez zatrzymywania się w Cruz del Carmen (mgła tam wciąż była).

Pogoda nie sprzyjała temu, by zboczyć z TF-12 do Mirador Pico del Inglés, chyba najlepszego punktu widokowego w tej części gór Anaga, położonego w pobliży najwyższego szczytu masywu Anaga.
Niedaleko było, ale mgłę mieliśmy przez całą drogę, nie było nam potrzebne dodatkowe jej oglądanie .
Jeśli ktoś z Was chce zobaczyć coś więcej, niech zaglądnie do relacji Michała, gdyż Mikeee w tej części gór Anaga miał więcej od nas szczęścia do widoczków .

Na kolejnym rozdrożu zdecydowaliśmy się jednak na skok w bok , zjeżdżając na TF-145 wiodącą do Las Carboneras (Węglarze) . Od tej drogi można odbić na TF-138 do wioseczki Taborno, położonej w pobliżu charakterystycznej Roque de Taborno, uznaliśmy jednak że wszystkich „końców świata” i tak nie zdołamy zobaczyć, więc odpuściliśmy.

Kolejny odcinek TF-145 byłby niezwykle widokowy, gdyby nie ta mgła … Droga wiła się na skraju przepaści ponad Barranco de Taborno, głębokim wąwozem oddzielającym dwa grzbieciki. Na jednym z nich usadowiło się Taborno, na drugim Las Carboneras, w kierunku którego jechaliśmy.

To nie Las Carboneras było naszym celem, lecz położona jeszcze dalej maleńka Chinamada .
TF-145 kończy się wprawdzie w Las Carboneras, lecz asfaltem da się dotrzeć aż do Chinamady, tyle że droga jest naprawdę wąziutka i kręta (grunt, że jest , bo do 1992 r. mieszkańcy wioski byli naprawdę odcięci od świata, a powstałą wtedy drogę wyasfaltowano dopiero w 1998 r.).

Może nawet dobrze, że była mgła , bo dzięki temu nie widziałam przepaści .





(fotka z Wikipedii)

Chociaż to „koniec świata”, wioska niewielka i dojazd bardzo kręty, miejsce jest dość popularne. Świadczyć o tym mogą chociażby całkiem spore parkingi . Tego dnia raczej niezbyt oblężone, chociaż pustkami nie świeciły... My zatrzymaliśmy się na placyku na końcu drogi jezdnej, tuż obok kościółka San Ramón (zbudowano go 1988-1990). Dochodzi tu żółty szlak, którego początkiem szliśmy krótko z Punta del Hidalgo na kamienistą plażę (dalej tym szlakiem można dojść do Cruz del Carmen, skąd przyjechaliśmy).





Chinamada słynie z jaskiniowych domów wyżłobionych w zboczu góry. W każdym z takich domów może być nawet kilka skalnych pomieszczeń. Ludzie wciąż w nich mieszkają (przynajmniej w kilku ), ale wioska zdecydowanie nie należy do gęsto zaludnionych. Ci, którzy mają tu swoje domy, uprawiają niewielkie tarasowe poletka. Ogródki są niezbędne, gdyż po marchewkę i zieleninę, no i po kartofle na papas arugadas, blisko do sklepu nie mają.

Z „centrum” wioski poszliśmy na krótki spacer w stronę punktu widokowego.

Mirador de Aguaide znajduje się po drugiej stronie wzgórza z ostatnimi zabudowaniami Chinamady.





Nie mogliśmy jednak liczyć na to, że coś stamtąd zobaczymy ( względu na mgłę oczywiście ) , więc spacer zakończyliśmy wcześniej.



Trafiliśmy bowiem na inny punkt widokowy . Oczywiście, przy dobrej pogodzie widoki z właściwego miradoru byłyby szersze (w tym na ocean i znane nam okolice Punta del Hidalgo), ale nie znamy sposobu na przepędzanie mgieł.

Z Mirador del Roque Los Pinos zajrzeliśmy, na tyle na ile się dało , w czeluście głębokiego Barranco del Tomadero. Wąwóz ten oddziela Chinamadę od grzbieciku z domkami wioski El Batán, do której można dojechać baaaaaaaaaardzo krętą TF-143 zaczynającą się przy TF-12 ciut poniżej (jadąc od Las Mercedes) Cruz del Carmen.

Gdyby nie było mgły, z punktu widokowego zobaczylibyśmy Roque de Los Pinos porośniętą naturalnym lasem sosnowym, jedynym takim stanowiskiem w górach Anaga.

Trochę zdjęć z Chinamady oraz dojazdu do niej (bez mgły ) w swej relacji pokazał Mikeee

Nadrobiłam zaległości
Z rozrzewnieniem wspominam San Marcos, w końcu spędziliśmy tam równo 2 tygodnie
W górach Anaga mieliśmy co prawda lepszą pogodę, tzn. raczej inną bo mgły w lasach laurowych są też super.
Ale tylko przejechaliśmy niestety przez góry zatrzymując się na kilku punktach widokowych. Następnym razem na pewno spędzimy tam więcej czasu.

Pozdrawiam

Ps. A zapomniała bym, te opuncje naprawdę pyszne były Kupione w Grecji się nie umywają.

Najlepiej byłoby zobaczyć lasy deszczowe dwukrotnie : we mgle - dla niesamowitego klimatu, w słońcu i przy dużej przejrzystości powietrza - dla niesamowitych widoków z miradorów. Na to jednakże byliśmy na wyspie stanowczo za krótko....

Beata W. napisał(a): opuncje naprawdę pyszne były Kupione w Grecji się nie umywają.

Akurat na Teneryfie owoców opuncji nie jedliśmy (ale lody opuncjowe Masce były świetne ). Porównanie z Grecją mieliśmy na Sycylii, przed rejsem na Eolie - no i faktycze greckie jakoś przy nich blado nam wypadły.

W Chinamadzie mieliśmy za to okazję zobaczyć, jak bezpiecznie zrywa się opuncje z krzaka. Pan mieszkający w domku przy punktach widokowych wybrał się akurat po owoce, dojrzałe opuncje chwytał drewnianymi szczypcami (takimi, jakie dawno temu służyły do wyciągania prania z balii) i wrzucał do wiadra.
Fota niestety zaszumiona, bo zrobiona z daleka we mgle.

Przed opuszczeniem Chinamady postanowiliśmy przysiąść na mały tapasik w znajdującej się niedaleko parkingu restauracji „ La Cueva”.
Była to bardzo dobra decyzja !
Nie byliśmy bardzo głodni, raczej spragnieni , zamówiliśmy więc przede wszystkim napoje.
Panowie wybrali po piwku (kierowca 0 %), panie karafkę domowego wina . Jedno z lepszych, jakie piłam na Teneryfie



Przeglądając kartę dań, trafiłam jednak na kilka pozycji typowych dla kanaryjskiej kuchni, więc jak nie spróbować ? Właśnie, zobaczyć co to jest, ale się nie przejeść! Zamówiliśmy więc jedno danie na czwórkę . A że przyniesiono nam też pieczywko z mojo rojo i mojo verde, to i tak był nadmiar . Ale zjedliśmy prawie do wylizania talerzyków, bo wszystko pyszne było.





Niech was nie zmylą frytki przykrywające danie główne, bo one tu się nie liczą. Są raczej dodatkiem dla głodomorów , dla nas ewidentnie zbędnym. Nie wiem dlaczego, ale w wielu restauracjach uważa się, że turyście bez frytek żyć nie mogą, w greckiej Olimpii podano nam kiedyś frytki do musaki. Jak dla mnie, to mimo wszystko lepiej pasowały ze starymi ciuchami . Tak bowiem „na nasze” brzmi tłumaczenie tego lokalnego dania, które było od spodem w Chinamadzie.
Ropa vieja to gulasz mięsno-warzywny, z dość sporą ilością warzyw różniastych. Mięsko bywa rozmaite, często jest kombinacja wieprzowo-wołowo-drobiowa, gotowana tak długo, aby było naprawdę mięciutkie. W pewnym sensie, to taka kanaryjska odmiana bigosu, tyle że bez kapusty . Do przygotowania tego dania zużywa się bowiem mięsa, jakie zostały z przygotowania innych dań (stąd być może „stara odzież”, chociaż spotkałam się również z innym pochodzeniem tej nazwy), tyle że uzupełnia się to świeżo duszonymi jarzynkami i doprawia ziołami i przyprawami. Prawdopodobnie w każdej restauracji (a nawet w tej samej innego dnia) ropa vieja jest całkiem inna. Jedno jest pewne, ta była wyśmienita !



Za całość zapłaciliśmy 16,30 EUR



Na odchodne jako gratisik był likier aloesowy ( bezalkoholowy).

Do TF-12 musieliśmy wrócić po śladach.

Las Carboneras…













Jechaliśmy w chmurach, widoków więc nie było . Nawet las tuż przy drodze był praktycznie niewidoczny, więc postoje przy kolejnych miradorach nie miały bez sensu.

Na lekki prześwit trafiliśmy dopiero w miejscu, gdzie od TF-12 odbija droga do Los Catalanes. No więc zatrzymaliśmy się tam na kilka zdjęć.













Chmurzyska jednak zwyciężyły .

W okolicach El Bailadero zjechaliśmy na TF-134. Przełęcz tonęła w chmurach, niżej też nie było dużo lepiej, więc jakikolwiek przystanek z widokiem na serpentyny drogi schodzącej do aż do oceanu wydawał się bez sensu.

Po minięciu tunelu, przegapiliśmy maleńką zatoczkę szosy, skąd byłby jakiś przymglony widok na zawijasy drogi do Taganany. Przez te chmury za późno zauważyliśmy, że dałoby się tam stanąć. Nie było jak zjechać na przeciwną stronę drogi, gdyż akurat jakieś auto wyłaniało się z mgły zza zakrętu naprzeciwko… Nie udało się również stanąć w kolejnej w zatoczce …
Tak więc, tylko jedna fotka przez szybę na domki na zboczu opadającym do oceanu…



Fajne zdjęcia z tej drogi pokazali w croplowych relacjach bernidi oraz Mikeee, który na fotkach uwiecznił także spacer po Tagananie .

Niewiele dalej, ale po naszej stronie drogi, był Mirador de Amogoje - punkt widokowy w kierunku wybrzeża na zachód od Taganany.





Tu stanąć się udało , ale cofanie się na piechotę do miejsca, by z góry zrobić zdjęcie Taganany, nie było zbyt bezpieczne. Zadowoliliśmy się więc tym widokiem, jaki mieliśmy przy aucie.











Po zawinięciu na serpentynie szosy o kącie niemalże 360° , rozpoczęliśmy gwałtowny i bardzo kręty zjazd nad ocean. Śledzenie ewentualnych możliwości zatrzymania się na szybkie fotki odpuściliśmy zupełnie … Przy lepszej widoczności z pewnością zrobilibyśmy inaczej, bo Taganana z góry wygląda fajnie!



Niestety, nie mieliśmy czasu na spacer po jej uliczkach. Woleliśmy zrezygnować z tego, niż z kąpieli w oceanie . Pojechaliśmy więc na plażę .

Na wschód od Taganany ciągną się plaże północnego wybrzeża wyspy. Malownicze, ale niezbyt bezpieczne, gdyż prądy morskie są tam wyjątkowo silne.

Na każdej z tych plaż fajnie byłoby się zatrzymać, no ale do zagospodarowania mieliśmy tylko godzinę. Przy Roque de las Bodegas nie było gdzie zaparkować auta, taki tłok był wzdłuż drogi .

(fotka z netu: http://tenerifeplayas.com/playas-ruta-s ... s-bodegas/)

Szkoda, bo fajnie byłoby przejść się chociaż po niewielkim molo wykutym w skałach, aby z jego końca popatrzeć na wynurzające się z oceanu Roques de Anaga…
Plaża San Roque ma raczej łagodne fale, zwłaszcza w porównaniu z pozostałymi bardzo wietrznymi plażami tej części wybrzeża.

(fotka z netu: https://www.canaryislandsinfo.co.uk/ten ... /taganana/ )

Pojechaliśmy więc dalej…